คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : L A C H E S I S - Chapter 1
10 ปีผ่านไป
"พี่อินจอง ผมพร้อมแล้วนะ ไปโรงเรียนกันเถอะฮะ เดี๋ยวจะสายเอา" ร่างของเด็กชายจองกุกที่เวลานี้เติบโตกลายเป็นเด็กมัธยมเกรด 10 อย่างเต็มตัว วิ่งลงบันไดจากชั้นสอง ลงมาหาผู้เป็นพี่ที่นั่งจิบชารออยู่ที่ โต๊ะอาหารของบ้าน
เมื่อถึงโต๊ะอาหารเขาก็หย่อนตัวลงยังเก้าอี้ข้างๆอินจอง พลางยกมือขึ้นมาปิดปากที่กำลังหาวอยู่
"ตื่นสายอีกสิท่า แบบนี้ตลอดแหละน้าจองกุกกี้ ถ้าไม่มีป้าฮันนาไปปลุก น้องของพี่ก็ยังคงไม่ตื่นสินะ" อินจองหัวเราะออกมา พลางยกมือเรียวสวยนั้นขึ้นมาขยี้ผมของผู้เป็นน้องเบาๆ
"ฮ่าฮ่า ก็เมื่อคืนผมอ่านหนังสือเพลินไปหน่อยดูเวลาอีกทีก็ดึกมากแล้ว วันนี้ก็เลยตื่นสายน่ะฮะ" จองกุกอธิบายเหตุผลให้กับพี่สาวของเขาฟังพลางหัวเราะอย่างเขินๆไปด้วย
ก็เป็นแบบนี้แหละ จองกุก น้องชายของเธอ ไม่ว่าจะทำอะไร จองกุกก็จะเป็นเด็กที่มีเหตุผลเสมอ เมื่อทำอะไรผิดจองกุกจะมีเหตุผลมาอธิบายกับเธอเข้าใจได้ทุกครั้งไป จนผู้เป็นพี่ไม่เคยโกรธน้องตัวเองเลยแม้แต่ครั้งเดียว
"แล้วนี่ป้าฮันนา ยังเตรียมอาหารเช้าให้ผมไม่เสร็จหรอฮะ" เด็กหนุ่มขมวดคิ้วเข้าหากันแล้วหันไปมองทางห้องครัว
"พี่ไปรอที่รถเลยก็ได้ฮะ เดี๋ยวผมรออาหารเช้าจากป้าฮันนาก่อน" เด็กหนุ่มหันมาบอกกับพี่สาวของตนพร้อมกับรอยยิ้มสดใส
ผู้เป็นพี่พยักหน้ารับก่อนจะคว้ากระเป๋าถือใบสวยของหล่อนมาถือแล้วเดินออกไปยังลานจอดรถข้างนอกตัวบ้าน เมื่อร่างของผู้เป็นพี่ลับสายตาไปเด็กหนุ่มจึงลุกออกจากเก้าอี้แล้วมุ่งหน้าไปยังห้องครัวทันที
"ป้าฮันนาฮะ ยังไม่เสร็จหรอฮะ" เด็กหนุ่มเอ่ยปากถามหญิงวัยกลางคนที่อยู่ในครัว พร้อมกันกับสายตาที่สอดส่องว่าเธอเตรียมอาหารเช้าไปถึงไหนแล้ว
"เสร็จแล้วค่ะคุณหนู นี่ค่ะแซนวิซแฮมชีสของโปรดของคุณหนู ป้าเตรียมน้ำส้มคั้นใส่ขวดไว้ให้ด้วยนะคะ" หญิงวัยกลางคนส่งยิ้มให้กับคุณหนูคนเล็กของบ้าน เธอมองดูจองกุกด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความรักใคร่และเอ็นดู
"ขอบคุณนะฮะ ป้ารู้ใจผมที่สุดเลย" หลังจากเอื้อมมือไปรับกล่องอาหารเช้าจากแม่บ้าน คุณหนูคนเล็กของบ้านก็ยิ้มตาหยีพร้อมกับโน้มตัวลงไปหอมแก้มของฮันนาเบาๆ
"ไปก่อนนะฮะ จะสายแล้ว เจอกันตอนเย็นนะฮะป้าฮันนา" จองกุกบอกลาแม่บ้านก่อนจะวิ่งออกไปยังลานจอดรถข้างนอกที่มีรถ Porsche boxster s ของพี่สาวติดเครื่องรออยู่ รถสปอร์ตเปิดประทุนที่ราคาเหยียบสิบล้าน ไม่ว่าจะมองอย่างไรก็ไม่เข้ากับหญิงสาวสวยผู้เป็นเจ้าของเลยแม้แต่น้อย
ร่างของผู้เป็นน้องก้าวขึ้นไปยังเบาะที่นั่งข้างคนขับ พร้อมกับดึงเข็มขัดนิรภัยออกมาคาด แสดงถึงความพร้อมที่จะออกเดินทาง เมื่อรถได้เคลื่อนตัวออกจากบ้าน ผู้เป็นน้องก็เอ่ยปากขึ้นถามพี่สาวทันที
"พี่อินจอง พี่เป็นผู้หญิงนะฮะ ทำไมพี่ถึงเลือกซื้อรถสปอร์ตคันนี้ล่ะ มันดูไม่เข้ากับพี่เลยสักนิด สำหรับพี่แล้วผมว่า mini cooper คันเล็กๆ จะเหมาะกว่านะฮะ” จองกุกหันหน้าไปมองพี่สาวของตน ปากรูปกระจับนั้นยู่ขึ้นเล็กน้อย คิ้วขมวดกันเป็นปม แสดงถึงความสงสัย
"ก็พี่ชอบคันนี้นี่นา สิ่งที่ดูเหมือนไม่เหมาะกับเราบางครั้งมันอาจจะเข้ากับเราได้ดีกว่าสิ่งอื่นนะจองกุก "อินจองหัวเราะขึ้นมาเบาๆพร้อมตอบคำถามของผู้เป็นน้องโดยที่สายตาก็ยังคงจับจ้องไปยังท้องถนนข้างหน้า
.
ณ บ้านตระกูลจอน
น่าแปลกที่บ้านหลังใหญ่โตที่แทบจะเรียกได้ว่าคฤหาสน์ กลับมีผู้อาศัยอยู่เพียง 4 คนคือ อินจอง คุณหนูคนโตของบ้าน จองกุก คนหนูคนเล็กของบ้าน ฮันนาผู้เป็นแม่บ้าน และ ฮีวอนพ่อบ้านเท่านั้น ในขณะที่หญิงสาววัยกลางคนกำลังขะมักเขม้นกับการทำความสะอาดบ้านหลังโตอยู่นั้นก็มีเสียงปริศนาดังขึ้น
"สวัสดีฮันนา ไม่เจอกันนานเลยนะ เธอสบายดีหรือเปล่า" ไม่มีใครรู้ถึงแหล่งที่มาของเสียงนี้ว่ามาจากมุมไหนของบ้านยกเว้นแต่ฮันนา หญิงวัยกลางคนที่ถูกเอ่ยขึ้นในบทสนทนา
"ฉันสบายดีจองฮวา เธอออกมาเถอะ ไม่มีใครอยู่ที่นี่หรอก อินจองและจองกุกก็ออกไปเรียนแล้ว ส่วนฮีวอนก็กำลังตัดแต่งต้นไม้อยู่ข้างนอกบ้าน ในบ้านนี้มีแค่เธอกับฉันเท่านั้นแหละ อย่าลืมสิว่าเราสองคนก็เป็นพวกเดียวกันนะ" ฮันนาตอบกลับไปอย่างไม่คิดอะไรมากนัก หลังจากนั้นเธอจึงเดินมาหยุดยังกระจกบานใหญ่ของบ้าน แล้วปล่อยทิ้งให้อุปกรณ์ทำความสะอาดบ้านเหล่านั้น ทำหน้าที่ด้วยตัวของพวกมันเอง
กระจกเงาบานใหญ่ที่อยู่กลางบ้านปรากฏเป็นร่างของหญิงวัยกลางคนที่ใบหน้างดงามแต่กลับปราศจากริ้วรอยใดๆ ใบหน้างดงามนั้นส่องประกายมากยิ่งขึ้นเมื่อแสงแดดในยามเช้าส่องกระทบ
"ฉันแค่คิดถึงเธอ คิดถึงลูกก็เท่านั้น โดยเฉพาะจองกุกน่ะ ลูกได้เจอฉันแค่ปีละครั้ง" บุคคลที่อยู่ในกระจกคลี่ยิ้มบางๆส่งไปยังแม่บ้านของตระกูลที่ยืนอยู่ตรงหน้าของเธอ
"นี่ 10 ปีแล้วนะจองฮวา เธอยังไม่ยอมบอกความจริงกับหนูจองกุกอีกหรอ" แววตาของฮันนาที่ฉายไปด้วยความไม่เข้าใจ ทอดมองไปยังร่างที่อยู่ในกระจก พลางขมวดคิ้วขึ้นเป็นปม
"ฉันบอกไม่ได้หรอกฮันนา ฉันฝืนสิ่งที่สวรรค์กำหนดมาไม่ได้อีกแล้วล่ะ เธอก็รู้หนิ ว่าถ้าฉันทำไป มันจะต้องผิดกฎของสวรรค์ แล้วฉันจะต้องโดนลงโทษ”
“…”
“เรื่องทั้งหมดนี้เกิดขึ้นก็เพราะครั้งที่แล้วที่ฉันเผลอทำผิดกฎไป และตอนนี้ฉันก็กำลังรับโทษอยู่ การที่ไม่ได้อยู่กับลูกมันทรมานมากนะฮันนา" ใบหน้าของจองฮวาก้มลงเล็กน้อยถึงแม้น้ำเสียงจะเจือไปด้วยความผิดหวังและเสียใจ แต่กลับไม่มีน้ำตาให้เห็นแม้แต่หยดเดียว
ใช่แล้วนางฟ้าแบบพวกเธอน่ะ ไม่สามารถร้องไห้ได้หรอกถึงแม้ว่าจะเสียใจมากแค่ไหนก็ตาม เหตุการณ์จะเลวร้ายมากแค่ไหนก็ทำได้เพียงแค่ก้มหน้าและแสดงความเสียใจออกมาทางสายตาและน้ำเสียงก็เท่านั้น
"อย่างนั้นก็ต้องปล่อยให้จองกุกเข้าใจว่า เธอไปทำธุรกิจอยู่ที่ต่างประเทศ แล้วจะกลับบ้านมาแค่ปีละครั้ง ครั้งหนึ่งก็อยู่บ้านได้แค่ 2-3 วัน แบบที่เธอสร้างความทรงจำให้เด็กนั่นเมื่อ 10 ปีที่แล้วอย่างนั้นเหรอ" ฮันนาพูดกับร่างในกระจก ด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ เธอกำลังโกรธ โกรธตัวเองที่ไม่สามารถทำอะไรได้เลย โกรธตัวเองที่ไม่สามารถบอกความจริงให้กับคุณหนูคนเล็กของบ้านได้
"มันก็คงต้องเป็นแบบนั้น ฉันทำได้มากที่สุดก็เท่านั้นแหละฮันนา แต่อีกไม่นานแล้วล่ะ รอแค่ใครคนนั้นเข้ามาในชีวิตของจองกุก คนที่สวรรค์กำหนดมาให้คู่กับจองกุก ตั้งแต่เขาลืมตาขึ้นมาบนโลกนี้" จองฮวายิ้มน้อยๆให้กับตัวเอง โดยที่ในหัวยังคงครุ่นคิด ถึงเรื่องอนาคตของลูกชายของตน
จองฮวาเอ่ยพูดกับฮันนาอีกครั้ง โดยที่ไม่ยอมสบสายตาที่จ้องมาในกระจกเลยแม้แต่น้อย
"เมื่อถึงวันที่จองกุกต้องรู้ความจริง อินจองก็ไม่ต้องดูแลจองกุกอีกต่อไป จองกุกจะสามารถดูแลช่วยเหลือตัวเองได้ เมื่อถึงวันนั้น ฮันนา เธอแค่อยู่ตรงนี้อยู่ในจุดๆนี้ คอยให้ความช่วยเหลือเมื่อจองกุกมองไม่เห็นหนทางข้างหน้า แต่เธอไม่ต้องกังวลหรอกนะว่าจองกุกจะเหงาหรือเปล่า เพราะลูกชายของฉันจะมีเขาคนนั้นเข้ามาอยู่เคียงข้างในยามที่จองกุกไม่เหลือใคร" จองฮวาพูดออกมาเพียงเท่านั้น ภาพของเธอที่เคยชัดเจนในกระจกกลับเลือนรางหายไป ปรากฏเพียงเงาสะท้อนของฮันนาตามที่กระจกเงาควรจะเป็นตั้งแต่แรกเท่านั้น
♥ Top “สิ่งที่ดูเหมือนไม่เหมาะกับเรา บางครั้งมันอาจจะเข้ากับเราได้ดีกว่าสิ่งอื่นนะ - อึนจอง”
______________________________________________________________________________________
ความคิดเห็น