คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #13 : L A C H E S I S - Chapter 8 (100%)
“อินจอง” เสียงหวานละมุนชวนฝัน ดังขึ้นปลุกเด็กหญิงตัวเล็กที่กำลังนั่งเล่นตุ๊กตาอยู่ให้หันหลังไปมองยังต้นเสียง
“คุณแม่ขา คุณพ่อขา” เด็กหญิงรีบโยนตุ๊กตาตัวนั้นทิ้งอย่างไม่ใยดี แล้วรีบวิ่งไปหาผู้เป็นแม่ด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม ก่อนจะซุกใบหน้าหวานลงกับเรียวขาสวยพลางกอดเอาไว้ด้วยความคิดถึง
“แม่หายไปไหนมาคะ อินจองคิดถึงคุณแม่กับคุณพ่อมากเลยนะคะ” เด็กหญิงยิ้มตาหยีเรียกรอยยิ้มจากชายหญิงวัยกลางคนทั้งสองได้ป็นอย่างดี ผู้เป็นพ่อย่อตัวลงอุ้มเด็กหญิงมาไว้ในอ้อมกอดก่อนจะบรรจงจุมพิตลงที่แก้มใส
“อินจองรู้ไหมคะ ว่าอินจองจะไม่เหงาอีกต่อไปแล้วนะคะ” ผู้เป็นพ่อบอกกับลูกสาวในอ้อมกอด ก่อนจะส่งรอยยิ้มอบอุ่นให้เด็กหญิงอีกครั้ง
“คุณพ่อหมายความว่ายังไงคะ อินจองไม่เข้าใจเลยค่ะ” เด็กหญิงเอียงหน้าถามคุณพ่ออย่างน่ารักน่าเอ็นดู จนผู้เป็นพ่ออดไม่ได้ที่จะยื่นมือไปบีบจมูกน้อยๆนั้นอย่างหมั่นเขี้ยว
“คุณแม่กำลังจะมีน้องให้อินจองอุ้มค่ะ” ผู้เป็นแม่เลือกที่จะตอบคำถามนั้นแทนคนรักของตน คำตอบนั้นเองที่เรียกแววตาเป็นประกายจากเด็กน้อยในอ้อมกอดของพ่อได้เป็นอย่างดี
“จริงๆใช่ไหมคะ คุณแม่ไม่ได้หลอกอินจองเล่นใช่ไหมคะ” เด็กหญิงถามคุณแม่ด้วยน้ำเสียงเจื้อยแจ้ว แววตาเป็นประกายระยิบระยับเก็บความตื่นเต้นไว้ไม่อยู่ เด็กหญิงอยากมีน้อง อยากมีเพื่อนเล่นมานานแสนนานแล้ว
“จริงๆสิคะ น้องเป็นผู้ชายด้วยนะอินจอง”
“ผู้ชายเหรอคะคุณแม่ ถ้าอย่างนั้นน้องก็จะดื้อกับอินจองใช่ไหมคะ” ใบหน้าหวานง้ำงออย่างเห็นได้ชัด เมื่อนึกถึงคำพูดของแม่นมที่คอยย้ำเตือนกับตนเสมอว่าไม่ให้เล่นกับเด็กผู้ชายแถวละแวกบ้าน เพราะเด็กผู้ชายดื้อ พวกเขาจะกลั่นแกล้งเด็กผู้หญิง
“ไม่ใช่ค่ะ ถ้าอินจองเลี้ยงน้องดีๆ รักและใส่ใจน้องให้มากๆ น้องก็จะไม่ดื้อกับอินจองนะคะ”
“คุณแม่พูดความจริงใช่ไหมคะ ไม่โกหกอินจองนะคะ” เด็กหญิงถามย้ำคุณแม่เพื่อต้องการความแน่ใจ เป็นธรรมดาที่เด็กน้อยจะตื่นเต้น ก็ในเมื่อเธอกำลังจะมีน้องคนแรกนี่นา
“แม่ไม่โกหกอินจองแน่นอนค่ะ” ผู้เป็นแม่พยักหน้ารับให้ลูกสาวเบาๆ พลางยื่นมือเรียวสวยไปลูบบนผมเส้นเล็กด้วยความรัก
“เย้ อินจองจะรักน้อง”
“อินจองจะให้ขนมกับคุณตุ๊กตากับน้อง”
“อินจองจะให้น้องทุกๆอย่างที่น้องอยากได้เลยค่ะคุณแม่ อินจองสัญญา”
“เฮือก!” เป็นอีกคืนที่หญิงสาวตื่นมากลางดึกแบบนี้ เวลาเดิม ความฝันเดิมๆ ที่คอยวนเวียนย้ำไปมา ราวกลับจะตอกย้ำสัญญาที่เธอเคยพูดออกไปเมื่อในวัยเด็ก น้ำหยดใสๆค่อยๆไหลลงบริเวณแก้มเมื่อนึกถึงบุคคลที่โอบอุ้มเธอในความฝัน บุคคลที่จากไปตลอดกาล บุคคลที่ได้ชื่อว่าพ่อผู้ให้กำเนิด
มันค่อนข้างนานมากแล้วที่ไม่ได้เห็นผู้เป็นพ่อเลยแม้แต่ในความฝัน แต่มันน่าแปลกใจมากกว่านั้นไม่รู้ว่าเพราะอะไรที่ทำให้หญิงสาวฝันถึงเรื่องเดียวกันตลอดอาทิตย์ที่ผ่านมาทุกครั้งที่เธอหลับตาลง ความฝันที่ดูเหมือนจะสวยงาม แต่มันก็น่าเศร้าไม่ต่างกัน เมื่อตื่นขึ้นมาพบกับความจริงที่ว่า เธอไม่มีแม้แต่พ่อที่จะคอยโอบกอดเธอเหมือนในวัยเด็ก เพียงแค่คิดย้อนไปน้ำตาก็ไหลออกมาจากดวงตาคู่สวยอย่างง่ายดายความทรงจำต่างหลั่งไหลเข้ามาดั่งสายน้ำที่ยากจะหยุดยั้ง
“อินจอง” เสียงเรียกที่คุ้นเคยปลุกหญิงสาวออกจากภวังค์ให้ไปสนใจกับบุคคลที่เพิ่งจะปรากฏตัวในห้อง
“คุณแม่!!”
“อินจองลูกรัก” สิ้นคำของผู้เป็นแม่ สองแม่ลูกก็โผเข้ากอดกันด้วยความคิดถึง อินจองสะอื้นหนักกว่าเก่าเมื่อครั้งนี้เธอมีอ้อมกอดอบอุ่นของแม่มารองรับ
“หนูคิดถึงคุณแม่ ฮึก” หญิงสาวสะอื้นไห้ซบลงกับไหล่ของผู้เป็นแม่ หวังให้ความอบอุ่นที่ได้รับจะช่วยเยียวยาความรู้สึกแย่ๆที่มีให้จางหายไปได้
“แม่ก็คิดถึงลูก คิดถึงลูกมากเหลือเกิน” สิ้นเสียงของผู้เป็นแม่ อินจองก็สัมผัสได้ถึงสัมผัสที่อบอุ่นจากริมฝีปากที่จุมพิตอยู่บริเวณขมับศีรษะของหล่อน ความรักความห่วงหาถูกถ่ายทอดออกมาเพื่อช่วยบรรรเทาหยดน้ำตาให้ค่อยๆจางหายไป
“แม่มาวันนี้เพราะแม่มีเรื่องอยากจะคุยกับลูก”
“หืม เรื่องอะไรเหรอคะ” จองฮวามองหน้าผู้เป็นแม่ด้วยความสงสัย มีเรื่องใหญ่อะไรถึงขนาดที่แม่ต้องมาหาเธอกลางดึกดื่นเช่นนี้
“ลูกก็รู้ใช่ไหมว่าแม่มองเห็นลูกตลอดเวลาไม่ว่าลูกจะทำอะไร”
“…”
“ลูกมั่นใจกับผู้ชายที่ชื่อซอกจินมากแค่ไหนกัน”
“หนูไม่รู้ว่าแม่หมายความว่ายังไงนะคะ แต่สำหรับหนูแล้วซอกจินคือคนที่หนูรัก คือคนที่หนูกำลังคบหาอยู่ด้วย เขาเป็นคนดี แม่ไม่ต้องเป็นห่วงหรอกค่ะ”
“ถึงแม้ว่าเขาจะไม่ได้เกิดมาเพื่อคู่กับอินจองของแม่อย่างนั้นเหรอลูก” ดวงตาคมสวยของหญิงวัยกลางคนมองลึกเข้ามาในดวงตาของลูกสาวอย่างต้องการจะค้นหาคำตอบจากสายตา
“แม่หมายความว่ายังไงคะ” ดวงตากลมโตสั่นระริกด้วยความไม่มั่นใจ หล่อนไม่เคยเข้าใจในสิ่งที่ผู้เป็นแม่ต้องการจะสื่อเลย ไม่เข้าใจในความหมายที่แม่ต้องการจะสื่อออกมาเลยแม้แต่น้อย
“ช่างมันเถอะจ๊ะ ถ้าหนูรักคนนี้แล้วแม่ก็ยินดีด้วย”
“…”
“แต่อย่าลืมที่ลูกเคยสัญญาไว้ว่าลูกจะให้น้องทุกๆอย่างที่น้องต้องการ”
“…”
“ฟังแม่อีกครั้งก่อนแม่จะไปนะคนดี ของบางอย่างเราไม่ได้ถูกกำหนดให้มาเป็นเจ้าของมัน ถึงแม้เราจะพยายามไขว่คว้ามันมาแค่ไหน สุดท้ายแล้วเราก็ต้องคืนมันให้กับเจ้าของอยู่ดี” สิ้นเสียง ร่างของหญิงวัยกลางคนจึงค่อยๆโปร่งแสงจนเลือนหายไปกับอากาศธาตุ ถึงแม้ว่าตัวตนของผู้เป็นแม่จะหายออกไปจากห้องเป็นเวลานานแล้ว แต่นั่นก็ไม่ได้ทำให้อินจองคลายความสงสัยในใจได้เลย เธอยังคงคิดทบทวนไปมาในสิ่งที่แม่ต้องการจะสื่อ แม้จะยากที่จะเข้าใจก็ตาม
“จินคะ เช้านี้คุณมีคลาสหรือเปล่า”
“ฮ่าฮ่า ไม่หนิครับ มีอะไรหรือเปล่า” เสียงงัวเงียจากปลายเสียงเรียกเสียงหัวเราะจากซอกจินได้เบาๆ ตั้งแต่คบกันมาแทบหาโอกาสที่จะได้ยินเสียงงัวเงียของอินจองไม่ได้เลย
“งั้นอินจองรบกวนคุณมารับจองกุกไปเรียนทีได้ไหมคะ”
“อ่า ได้สิ ได้อยู่แล้วครับ” ซอกจินรีบตอบรับอย่างรวดเร็ว มันอดดีใจไม่ได้นี่นา ไม่เห็นหน้าจองกุกตั้งสองสามวันแล้ว อยากเห็นหน้า อยากพูดคุยด้วยใจจะขาด
“ว่าแต่คุณไม่สบายเหรอครับอินจอง ทำไมวันนี้ถึงตื่นไปส่งน้องไม่ไหวล่ะ”
“อ่า ไม่หรอกค่ะ อินจองแค่ขี้เกียจตื่น เมื่อคืนนอนไม่หลับนิดหน่อย ตื่นไปส่งจองกุกไม่ไหว คิคิ” อินจองหัวเราะออกมาเบาๆอย่างยอมความ จริงๆแล้วเธอเองก็ไม่ได้เป็นคนขี้เกียจอะไรขนาดนั้น ปกติแล้วจะตื่นแต่เช้าเลยด้วยซ้ำ แต่เพราะความฝันนั้นแหละคือสาเหตุที่ทำให้เจ้าหล่อนไม่ได้หลับไม่ได้นอนทั้งคืน กว่าจะข่มตานอนได้ก็เกือบเช้าแล้ว
“ฮ่าๆ ได้ครับ เดี๋ยวผมเข้าไปรับจองกุกนะ”
“ขอบคุณมากนะคะจิน อินจองต้องวางสายแล้วนะ”
“ครับ ฝันดีนะครับคนสวย” จบประโยคมือเรียวก็รีบกดวางสายของคนที่ได้ชื่อว่าเป็นคนรักทันที ก่อนจะคว้าเอากุญแจรถแล้วพาตนเองและรถยนต์คันเก่งออกจากบ้านทันที
คฤหาสน์ตระกูลจอน
“ป้าฮันนาฮะ ทำไมพี่อินจองถึงไม่เสร็จสักทีล่ะฮะ” จองกุกที่จัดการธุระของตนเองเสร็จแล้วเรียบร้อย เดินออกห้องมาพร้อมกระเป๋าเป้คู่ใจ ทันทีที่เห็นป้าแม่บ้านที่แสนใจดีอย่างฮันนากำลังเดินมาทางห้องของตน ก็รีบเอ่ยถามทันที นี่มันค่อนข้างสายมากแล้วนะ ทำไมพี่อินจองถึงยังไม่ยอมออกจากห้องสักที ได้แต่ร่ำร้องในใจว่าจองกุกกำลังจะไปโรงเรียนสายแล้วนะพี่อินจอง
“เอ่อ พอดีว่า คุณหนูอินจองให้ป้ามาเรียนคุณหนูว่า วันนี้คุณหนูอินจองไม่ส่งไม่ได้หน่ะค่ะ”
“งั้นจองกุกเอารถไปเรียนเองนะฮะ เย้” ดวงตากลมโตเหมือนกระต่ายเป็นประกายวับทันทีที่คิดว่าจะได้จับรถอีกสักครั้ง เพราะตั้งแต่จองกุกได้ฝึกเรียนขับรถมา แทบจะนับครั้งได้เลยที่จะได้จับรถอย่างเป็นจริงเป็นจัง เพราะทั้งพี่อินจองและป้าฮันนาต่างไม่ยอมให้ตนแตะรถเลย ไม่รู้เหมือนกันว่าจะห่วงอะไรขนาดนั้น
“ไม่ได้ค่ะ”
“โธ่ ป้าฮะ แล้วจองกุกจะไปเรียนยังไงล่ะฮะ มันสายแล้วน้า” เมื่อโดนป้าแม่บ้านผู้ใจดีขัดใจจองกุกก็เริ่มงอแง คิ้วสวยขมวดกันอยู่ตรงกลางหน้าผาก พร้อมกับปากเล็กๆที่ยู่ขึ้นโดยหวังให้คนที่เห็นจะใจอ่อนบ้างเท่านั้น
“คุณหนูอินจองโทรบอกคุณซอกจินให้มารับคุณหนูแล้วค่ะ ตอนนี้คุณหนูควรออกไปรอคุณซอกจินที่หน้าประตูได้แล้วนะคะ อีกไม่นานแกคงมาถึงแล้วล่ะค่ะ ไปกันค่ะ”
“แต่ป้าฮะ”
“ไม่มีแต่อะไรทั้งนั้นแหละค่ะคุณหนู” ไม่ว่าเปล่ายังคล้องแขนคุณหนูคนเล็กของบ้านออกแรงทั้งลากทั้งดึงให้เด็กดื้อยอมเดินตามตนมาที่หน้าบ้าน
“นั่นไงคะ คุณซอกจินมาถึงแล้ว คุณหนูรีบไปเถอะค่ะ” เมื่อรถจอดเทียบหน้าประตูเรียบร้อย ฮันนาก็รีบลงมาเปิดประตูทักทายพนักงานขับรถจำเป็นอย่างซอกจินเล็กน้อยแล้วรีบดันคุณหนูคนเล็กให้เข้าไปในรถทันที ตอนแรกจองกุกก็ขัดขืนเล็กน้อย ยื้อแรงไว้อย่างไม่ยอมเข้าไปง่ายๆ แต่พอเห็นสายตาดุๆที่ส่งมาก็รีบพาตัวเองขึ้นรถไปทันที ไม่มีใครรู้หรอกว่าเวลาที่ป้าฮันนาดุแล้วน่ากลัวมากขนาดไหน
“ออกรถได้เลยค่ะคุณซอกจิน ป้าฝากดูแลเด็กดื้อของป้าด้วยนะคะ”
“จองกุกไม่ดื้อนะฮะป้า” หันมามองด้วยใบหน้าที่ติดงอนเล็กน้อย ซึ่งมันสามารถเรียกรอยยิ้มจากคนที่แอบมองคนตัวเล็กได้อย่างเต็มปาก
“จองกุกคาดเข็มขัดด้วยครับ พี่จะออกรถแล้ว” หลังจากที่แอบมองแม่บ้านกับคุณหนูเถียงกันอยู่นาน พอสบโอกาสซอกจินก็ออกคำสั่งแทรกขึ้นมาบ้าง ถ้าขืนมัวแต่มองดูจองกุกเถียงกับป้าฮันนา วันนี้ทั้งวันเขาคงไม่ได้ออกรถไปไหนเสียที
จองกุกรีบทำตามคำสั่งแต่โดยดี ไม่วายหันมาโบกมือลาให้กับฮันนา เมื่อรถเคลื่อนออกจากคฤหาสน์หลังงามเรียบร้อยแล้ว ทั้งรถก็ตกอยู่ในความเงียบงัน มีเพียงเสียงเพลงที่ขับกล่อมไม่ให้บรรยากาศเงียบเหงามากเกินไปเท่านั้น
“พี่คิดถึงเรานะ”
“…”
“จริงๆนะจองกุก”
“งั้นเหรอฮะ” เพียงแค่หันหน้ามาปลายตามองเท่านั้น ก่อนจะหันกลับไปจ้องมองถนนดังเดิม
“จริงๆนะจองกุก คิดถึงจริงๆ อยากได้ยินเสียง อยากเห็นหน้านายจนแทบจะบ้าตาย” เมื่อได้โอกาสที่จะพูด ซอกจินก็รีบระเบิดความในใจออกมา ประหนึ่งว่าถ้าเขาไม่ได้พูดมันออกมาให้หมดวันนี้ อาจจะอกแตกตายเลยก็ได้
“…”
“แล้วเราคิดถึงพี่บ้างไหม”
“…” มีแต่ความเงียบงันที่ส่งออกมาเป็นคำตอบ แค่นั้นก็มากพอที่ทำให้ใบหน้าหล่อเหลาเหวอค้างไปชั่วขณะ หลังจากที่สมองประมวลผลได้จากที่เคยเหวอก็เปลี่ยนไปในทันที ประกายของความเศร้าฉายทอดในดวงตาคมเข้มมากเสียจนมองเห็นได้ง่ายๆ
“เข้าใจแล้ว”
“ผมคิดถึงพี่ฮะ” และก็เป็นจองกุกเองที่ทนไม่ได้ ดวงตาคมที่กำลังไหววูบของซอกจินทำให้จองกุกรู้สึกเหมือนกับมีเชือกมารัดตรงก้อนเนื้อในหน้าอกข้างซ้าย อยู่ๆก็รู้สึกจุกจนหายใจไม่ออก อดไม่ได้ที่จะเผยความในใจของตนออกมา
“เราไม่ได้โกหกพี่เพื่อให้พี่ดีใจเล่นใช่ไหมจองกุก” ซอกจินเองที่ได้ยินอีกฝ่ายบอกคิดถึงตอบ รอยยิ้มกว้างก็ปรากฏบนใบหน้าทันทีอย่างห้ามไม่ได้
“แล้วแต่พี่จะคิดฮะ”
“งั้นพี่จะคิดว่าจองกุกคิดถึงพี่มาก มากพอๆกับพี่ที่คิดถึงจองกุกนะครับ”
ซอกจินดูมีความสุขกับจินตนาการของตนเสียจนจองกุกรู้สึกกลัว กลัวว่าซอกจินจะทำใจยอมรับไม่ได้ว่าในความจริงแล้วความสัมพันธ์ของเขาทั้งสองคนมันเป็นไปไม่ได้
ผ่านไปไม่นาน รถคันหรูก็มาจอดเทียบหน้าประตูโรงเรียนของจองกุก ซอกจินรีบผละมือจากพวงมาลัยมาปลดล็อกเข็มขัดนิรภัยให้จองกุก กลิ่นน้ำหอมของพี่จินที่จองกุกชอบ ใบหน้าที่ใกล้จนจมูกแทบจะชนกัน ทำให้จองกุกหายใจขัดไปเสียดื้อๆ อยู่ๆสมองก็พลันขาวโพลนไปหมด
“พะ พี่จินขยับออกไปได้แล้วฮะ” พยายามกลั้นใจแล้วผลักคนตรงหน้าออกเมื่อระยะห่างของริมฝีปากใกล้กันมากขึ้น จนแทบจะชิดติดกันแล้วก่อนที่อะไรมันจะมากเกินไป เหมือนซอกจินเองก็เพิ่งจะรู้ตัวจึงค่อยๆถอนตัวออกกลับมานั่งที่เดิม ใบหน้าหวานของจองกุกที่มีริ้วแดงแต้มอยู่บนแก้มมันน่ารักน่ามองเสียจนทำให้ซอกจินอยากจะคนตรงหน้ามาฟัดให้รู้แล้วรู้รอด
“ขอบคุณที่มาส่งวันนี้นะฮะ” จองกุกโค้งตัวให้ผู้ที่อาวุโสกว่าเล็กน้อยเป็นเชิงขอบคุณ ก่อนจะรีบเปิดประตูรถลงไป แต่ไม่ทันที่จะได้ก้าวลงไปด้วยซ้ำ ข้อมือขาวก็ถูกใครอีกคนดึงไว้เสียก่อน
“เย็นนี้พี่มารับนะจองกุก”
“อย่าเลยฮะ เดี๋ยวผมให้แทฮยองไปส่ง”
“แต่พี่อยากมารับจองกุกนะ”
“แต่แทฮยองเป็นแฟนผม ให้ผมได้ใช้เวลาอยู่กับแฟนผมบ้างเถอะฮะ ขอตัวนะฮะ” เมื่อปฏิเสธออกไปอย่างไร้ความใยดี จึงรีบก้าวออกจากรถไป สองขายาวพาร่างของตนเข้าไปภายในโรงเรียนอย่างรวดเร็ว มันอาจจะดูใจร้ายเกินไป ในเมื่อเขาเองก็รักซอกจินอยู่ไม่น้อย แต่มันก็คงไม่ดีเหมือนกันถ้าจะทำอะไรแบบนั้นทั้งๆที่ตนเองก็มีแทฮยองอยู่ แล้วพี่จินเองก็มีพี่อินจองอยู่แล้วทั้งคน
‘ขอโทษนะแทฮยอง จองกุกจะพยายามกลับไปเป็นจองกุกของแทฮยองแค่เพียงคนเดียวให้ได้นะ’
♥ Top “งั้นพี่จะคิดว่าจองกุกคิดถึงพี่มาก มากพอๆกับพี่ที่คิดถึงจองกุกนะครับ – ซอกจิน”
_____________________________________________________________________________________
เย้ มาแล้ว T^T จริงๆจะบอกว่าสอบเสร็จตั้งแต่วันที่ 17 แล้วแต่เพิ่งได้มาต่อให้ สมองตันมากเลยค่ะ เค้าว่าตอนนี้แต่งยากมากเลยอ่ะ ห่างจากฟิคนานด้วย สำนวนอะไรก็ไม่เหมือนเดิม ถ้าลองอ่านแล้วไม่ดียังไงบอกเค้าด้วยนะ เค้าไม่ได้ไปคอนแหละตัวเอง เสียใจมาก TT^TT เลยถือโอกาสมาลงฟิคให้ซะเลย อย่าทิ้งกันไปเลยนะคะ ฟิคเค้าอยู่ได้เพราะทุกคนนะ อิ___อิ คอมเม้นให้เค้าชื่นใจหน่อยสิตัวเอง รักนะจุ๊บๆ
ความคิดเห็น