ลำดับตอนที่ #4
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : เกมวิบาก
ตอนที่ 4
แล้วฉันกับนายกอล์ฟก็ช่วยกันกรอกน้ำ โดยที่ฉันเป็นคนจับขวดแล้วเค้าเป็นคนกรอก
“เฮ้ย เร็วๆดิ เดี๋ยวก็แพ้หรอก” ฉันพูด
“เออ น่า จะเสร็จแล้วเห็นไหมเนี่ย”
พอกรอกน้ำเต็มขวดแล้ว ฉันกับนายกอล์ฟก็มาที่ด่านเป่าลูกโป่ง โดยนายกอล์ฟก็เป็นคนเป่าอีกนั่นแหละ
“อือ อ่วยอ่อย” (ช่วยหน่อยดิ)
“พูดอะไรฉันฟังไม่รู้เรื่อง”
แล้วนายกอล์ฟก็ทำท่าหืดหอบให้ฉันดู ฉันเลยพอเข้าใจ
“หยี ไม่เอาอ่ะ ดูดิ๋ น้ำลายนายเต็มลูกโป่งเลย”
“เอื่ออัยอะอ๊ะอ๋องอาว” (เพื่อชัยชนะของเรา) แล้วเค้าก็เอามือกำมัดแล้วยกขึ้นมา ทำท่าเหมือนลียองเจที่ชอบพูดกับฮันจีอึนว่า สู้สู้ พอดีว่าฉันชอบดูเรื่องนี้มากเลยพอเข้าใจความหมาย
“อึ๋ย เอาก็เอาวะ” แล้วฉันก็ใช้มือข้างเดียวของฉันรับลูกโป่งจากเค้ามา แล้วเป่าอย่างเต็มแรง แล้วฉันก็เริ่มหมดแรง ไอ้ลูกโป่งบ้านี่ไม่ยอมแตกสักที
“อั้นเอ่าไอ้ไอ๋แอ๋ว” ฉันเป่าไม่ไหวแล้ว
นายกอล์ฟเข้าใจที่ฉันพูด เลยใช้มือหยิบลูกโป่งไปเป่าโดยไม่รังเกียจสักนิด
โป้ง เสียงลูกโป่งแตก
“เย่” สำเร็จแล้ว ฉันพูด
พอเสร็จด่านนี้แล้วเราเลยเดินไปด่านต่อไปซึ่งเป็นด่านกินเค้ก ฉันกับนายกอล์ฟช่วยกันกินเค้กอย่างทุกลักทุเล
ซึ่งปากของแต่ละคนคงไม่ต้องพูดถึง
“กินเร็วๆหน่อยได้มะ ดูฉันซิ กินไปตั้งเยอะแล้ว” ฉันพูดกับนายกอล์ฟ
“ไม่ต้องพูดได้มะ เค้กเต็มปากเลย น่าเกลียด” เค้าย้อนกลับมา
หลังจากนั้นฉันเลยปิดปากเงียบสนิท และแล้วเราก็กินเค้กกันจนหมด แล้วก็ไปกันที่ด่านเลี้ยงลูกส้ม ซึ่งนายกอล์ฟเค้าเอาหัวมาพิงกับฉันเพื่อเลี้ยงลูกส้ม แล้วฉันเผลอเดินสะดุดอะไรสักอย่างแล้ว แล้ว ปากของนายนั่นมาโดนแก้มฉัน
จุ๊บ
ฉันทำอะไรไม่ถูก เพราะตอนนี้ร่างกายของฉันร้อนซาบซ่าไปหมดและฉันก็รู้สึกว่าแก้มทั้งสองข้างของฉันมันแดงขึ้นมาโดยอัติโนมัติ แต่ฉันทำเป็นว่าไม่ได้เกิดอะไรขึ้น และไม่หันไปมองหน้าเค้าด้วย ก็ฉันอายนี่นา
“เอ่อ ทำไมเธอไม่เดินต่อล่ะ” เค้าหันมาพูดกับฉัน
“เอ่อ อ่อ เอ่อ ก็เดินไงเนี่ย เดิน”
แต่ด้วยความที่ว่าไม่สามัคคีกัน มันเลยเกิดเหตุการณ์ไม่น่าฝันขึ้น เราสะดุดล้มพันขากันเองแล้วฉันก็ล้มลงไปในที่สุด เอ๊ะ แต่ทำไมมันไม่เจ็บล่ะ พอได้สติคืนมาฉันจึงรู้ว่า ฉันล้มทับนายกอล์ฟ พอจะลุกขึ้น ก็ลุกไม่ได้ เพราะขาเราถูกผูกกันอยู่
“ช่วยด้วยค่ะ ลุกไม่ได้” ฉันร้องให้คนช่วย
แล้วก็มีคนมาช่วยเรา ซึ่งเค้าบอกว่า ให้เรานอนอยู่เฉยๆก่อนเดี๋ยวเค้าจะแกะเชือกที่ผูกติดกันอยู่ก่อน แล้วค่อยให้เราลุก ซึ่งตอนนี้สิ่งที่ทำได้คืออยู่เฉยๆ
“เจ็บชะมัด เพราะเธอแท้ๆ ตัวก็หนักยังกับหมู” นายกอล์ฟหันมาพูดกับฉัน
“เพราะนายต่างหาก ถ้านายเดินพร้อมฉัน มันจะเป็นอย่างงี้มะ” ฉันเถียงข้างๆคูๆ
“เออ ก็ได้ ฉันผิดเอง ฉันผิดที่ไม่เดินตามเธอ ขอโทษนะ ข้าน้อยผิดไปแล้ว ยกโทษให้ข้าน้อยด้วย” เค้าพูดประชดฉัน
“เอาล่ะ เสร็จแล้วครับ ลุกขึ้นได้” คนแกะเชือกพูดขึ้นมา
แล้วฉันก็ลุกขึ้นจากตัวนายกอล์ฟ นายนั่นทำหน้าเบ้
“เพราะเธอนั่นแหละ ทำให้ไม่ชนะเลย”
“เพราะนายต่างหาก มันเป็นความผิดของนาย แล้วใครใช้ให้นายมาคู่กับฉันล่ะ”
“จำไว้นะ”
“ได้ ฉันจะจำไว้ให้ขึ้นใจเลยล่ะ”
แล้วฉันก็เดินหนีเค้ามาเล่นเกมอื่น ซึ่งไม่ค่อยสนุกเท่าไหร่
เลิกเรียน
“ขึ้นมา ฉันไปส่ง” เค้าชวนฉัน
“ไม่ไป”
ยังแค้นเรื่องที่มาหาว่าฉันเป็นคนที่ทำให้เขาแพ้ไม่หาย
“ขึ้นไม่ขึ้น”
“ไม่”
“ได้”
แล้วเค้าก็อุ้มฉันขึ้นรถมอเตอร์ไซค์คันโปรดเขา และขับด้วยความเร็วสูง
“จะรีบไปตายที่ไหนไม่ทราบ”
“แล้วเธออยากตายที่ไหนล่ะ”
“หือ……….ไอ้บ้า”
แล้วเค้าก็พาฉันมาถึงที่บ้านในที่สุด
“ไปล่ะ หลับฝันดีนะ”
“โรคจิตหรือเปล่า กลางวันยังว่าฉันอยู่เลย พอตอนเย็นมาอวยพรฉัน”
“หรือเธอจะให้ฉันว่าอีกล่ะ”
“เข้าบ้านดีกว่า”
“น่าจะคิดได้ตั้งนานแล้ว”
“ฮึ่ย”
แล้วฉันก็เดินเข้าไปที่บ้านในที่สุด สักพักก็ได้ยินเสียงสตาร์ทรถ และขับไปด้วยความเร็วสูง
ตอนเข้านอน
เฮ่อ นายกอล์ฟ นายปีศาจ อยู่โรงเรียนเดียวกับฉันด้วย จะว่าไป วันนี้ก็เป็นวันที่สนุกวันนึง และที่สำคัญฉันโดนนายกอล์ฟจุ๊บแก้มด้วย และฉันก็รุ้สึกว่าพอมีนายกอล์ฟเข้ามา ฉันจะรู้สึกมีความสุข หรือว่าฉันจะเริ่มมีใจให้เค้าแล้วนะ ไม่สิ แต่เอ๊ะ ทำไมเราถึงต้องนึกถึงเขาด้วยล่ะ ไม่เอา นอนดีกว่า และฉันก็ผลอยหลับไปในที่สุด
ติดตามชมความน่ารัก แสบ ฮา ของมิวกับกอล์ฟ ได้ในตอนต่อไปนะคะ
แล้วฉันกับนายกอล์ฟก็ช่วยกันกรอกน้ำ โดยที่ฉันเป็นคนจับขวดแล้วเค้าเป็นคนกรอก
“เฮ้ย เร็วๆดิ เดี๋ยวก็แพ้หรอก” ฉันพูด
“เออ น่า จะเสร็จแล้วเห็นไหมเนี่ย”
พอกรอกน้ำเต็มขวดแล้ว ฉันกับนายกอล์ฟก็มาที่ด่านเป่าลูกโป่ง โดยนายกอล์ฟก็เป็นคนเป่าอีกนั่นแหละ
“อือ อ่วยอ่อย” (ช่วยหน่อยดิ)
“พูดอะไรฉันฟังไม่รู้เรื่อง”
แล้วนายกอล์ฟก็ทำท่าหืดหอบให้ฉันดู ฉันเลยพอเข้าใจ
“หยี ไม่เอาอ่ะ ดูดิ๋ น้ำลายนายเต็มลูกโป่งเลย”
“เอื่ออัยอะอ๊ะอ๋องอาว” (เพื่อชัยชนะของเรา) แล้วเค้าก็เอามือกำมัดแล้วยกขึ้นมา ทำท่าเหมือนลียองเจที่ชอบพูดกับฮันจีอึนว่า สู้สู้ พอดีว่าฉันชอบดูเรื่องนี้มากเลยพอเข้าใจความหมาย
“อึ๋ย เอาก็เอาวะ” แล้วฉันก็ใช้มือข้างเดียวของฉันรับลูกโป่งจากเค้ามา แล้วเป่าอย่างเต็มแรง แล้วฉันก็เริ่มหมดแรง ไอ้ลูกโป่งบ้านี่ไม่ยอมแตกสักที
“อั้นเอ่าไอ้ไอ๋แอ๋ว” ฉันเป่าไม่ไหวแล้ว
นายกอล์ฟเข้าใจที่ฉันพูด เลยใช้มือหยิบลูกโป่งไปเป่าโดยไม่รังเกียจสักนิด
โป้ง เสียงลูกโป่งแตก
“เย่” สำเร็จแล้ว ฉันพูด
พอเสร็จด่านนี้แล้วเราเลยเดินไปด่านต่อไปซึ่งเป็นด่านกินเค้ก ฉันกับนายกอล์ฟช่วยกันกินเค้กอย่างทุกลักทุเล
ซึ่งปากของแต่ละคนคงไม่ต้องพูดถึง
“กินเร็วๆหน่อยได้มะ ดูฉันซิ กินไปตั้งเยอะแล้ว” ฉันพูดกับนายกอล์ฟ
“ไม่ต้องพูดได้มะ เค้กเต็มปากเลย น่าเกลียด” เค้าย้อนกลับมา
หลังจากนั้นฉันเลยปิดปากเงียบสนิท และแล้วเราก็กินเค้กกันจนหมด แล้วก็ไปกันที่ด่านเลี้ยงลูกส้ม ซึ่งนายกอล์ฟเค้าเอาหัวมาพิงกับฉันเพื่อเลี้ยงลูกส้ม แล้วฉันเผลอเดินสะดุดอะไรสักอย่างแล้ว แล้ว ปากของนายนั่นมาโดนแก้มฉัน
จุ๊บ
ฉันทำอะไรไม่ถูก เพราะตอนนี้ร่างกายของฉันร้อนซาบซ่าไปหมดและฉันก็รู้สึกว่าแก้มทั้งสองข้างของฉันมันแดงขึ้นมาโดยอัติโนมัติ แต่ฉันทำเป็นว่าไม่ได้เกิดอะไรขึ้น และไม่หันไปมองหน้าเค้าด้วย ก็ฉันอายนี่นา
“เอ่อ ทำไมเธอไม่เดินต่อล่ะ” เค้าหันมาพูดกับฉัน
“เอ่อ อ่อ เอ่อ ก็เดินไงเนี่ย เดิน”
แต่ด้วยความที่ว่าไม่สามัคคีกัน มันเลยเกิดเหตุการณ์ไม่น่าฝันขึ้น เราสะดุดล้มพันขากันเองแล้วฉันก็ล้มลงไปในที่สุด เอ๊ะ แต่ทำไมมันไม่เจ็บล่ะ พอได้สติคืนมาฉันจึงรู้ว่า ฉันล้มทับนายกอล์ฟ พอจะลุกขึ้น ก็ลุกไม่ได้ เพราะขาเราถูกผูกกันอยู่
“ช่วยด้วยค่ะ ลุกไม่ได้” ฉันร้องให้คนช่วย
แล้วก็มีคนมาช่วยเรา ซึ่งเค้าบอกว่า ให้เรานอนอยู่เฉยๆก่อนเดี๋ยวเค้าจะแกะเชือกที่ผูกติดกันอยู่ก่อน แล้วค่อยให้เราลุก ซึ่งตอนนี้สิ่งที่ทำได้คืออยู่เฉยๆ
“เจ็บชะมัด เพราะเธอแท้ๆ ตัวก็หนักยังกับหมู” นายกอล์ฟหันมาพูดกับฉัน
“เพราะนายต่างหาก ถ้านายเดินพร้อมฉัน มันจะเป็นอย่างงี้มะ” ฉันเถียงข้างๆคูๆ
“เออ ก็ได้ ฉันผิดเอง ฉันผิดที่ไม่เดินตามเธอ ขอโทษนะ ข้าน้อยผิดไปแล้ว ยกโทษให้ข้าน้อยด้วย” เค้าพูดประชดฉัน
“เอาล่ะ เสร็จแล้วครับ ลุกขึ้นได้” คนแกะเชือกพูดขึ้นมา
แล้วฉันก็ลุกขึ้นจากตัวนายกอล์ฟ นายนั่นทำหน้าเบ้
“เพราะเธอนั่นแหละ ทำให้ไม่ชนะเลย”
“เพราะนายต่างหาก มันเป็นความผิดของนาย แล้วใครใช้ให้นายมาคู่กับฉันล่ะ”
“จำไว้นะ”
“ได้ ฉันจะจำไว้ให้ขึ้นใจเลยล่ะ”
แล้วฉันก็เดินหนีเค้ามาเล่นเกมอื่น ซึ่งไม่ค่อยสนุกเท่าไหร่
เลิกเรียน
“ขึ้นมา ฉันไปส่ง” เค้าชวนฉัน
“ไม่ไป”
ยังแค้นเรื่องที่มาหาว่าฉันเป็นคนที่ทำให้เขาแพ้ไม่หาย
“ขึ้นไม่ขึ้น”
“ไม่”
“ได้”
แล้วเค้าก็อุ้มฉันขึ้นรถมอเตอร์ไซค์คันโปรดเขา และขับด้วยความเร็วสูง
“จะรีบไปตายที่ไหนไม่ทราบ”
“แล้วเธออยากตายที่ไหนล่ะ”
“หือ……….ไอ้บ้า”
แล้วเค้าก็พาฉันมาถึงที่บ้านในที่สุด
“ไปล่ะ หลับฝันดีนะ”
“โรคจิตหรือเปล่า กลางวันยังว่าฉันอยู่เลย พอตอนเย็นมาอวยพรฉัน”
“หรือเธอจะให้ฉันว่าอีกล่ะ”
“เข้าบ้านดีกว่า”
“น่าจะคิดได้ตั้งนานแล้ว”
“ฮึ่ย”
แล้วฉันก็เดินเข้าไปที่บ้านในที่สุด สักพักก็ได้ยินเสียงสตาร์ทรถ และขับไปด้วยความเร็วสูง
ตอนเข้านอน
เฮ่อ นายกอล์ฟ นายปีศาจ อยู่โรงเรียนเดียวกับฉันด้วย จะว่าไป วันนี้ก็เป็นวันที่สนุกวันนึง และที่สำคัญฉันโดนนายกอล์ฟจุ๊บแก้มด้วย และฉันก็รุ้สึกว่าพอมีนายกอล์ฟเข้ามา ฉันจะรู้สึกมีความสุข หรือว่าฉันจะเริ่มมีใจให้เค้าแล้วนะ ไม่สิ แต่เอ๊ะ ทำไมเราถึงต้องนึกถึงเขาด้วยล่ะ ไม่เอา นอนดีกว่า และฉันก็ผลอยหลับไปในที่สุด
ติดตามชมความน่ารัก แสบ ฮา ของมิวกับกอล์ฟ ได้ในตอนต่อไปนะคะ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น