คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : Baby Boy :#3
Baby Boy :#3
กลายเป็นกิจวัตรประจำไปแล้วกับการที่เด็กน้อยคยูฮยอนต้องรีบตื่นแต่เช้าเพื่อแต่งตัวรอพี่ชายสุดหล่อข้างบ้านมารับไปส่งที่โรงเรียน และมีชางมินที่คอยเดินมาส่งที่รถของซีวอนเวลากลับบ้านทุกครั้ง แถมยังเสมอต้นเสมอปลายโทรหาเด็กน้อยคยูฮยอนทุกคืน แบบนี้มันทำให้เด็กน้อยชินแล้วสิกับการที่มีคนทั้งสองคอยดูแลเอาใจใส่แบบนี้
“ฮัลโหลครับ” เด็กน้อยเดินไปรับโทรศัพท์บ้านที่ดังขึ้น
‘คยูครับ พี่คงไปส่งคยูที่โรงเรียนไม่ได้สักอาทิตย์นะ’ ซีวอนพูดใสโทรศัพท์ด้วยสีหน้ากังวลใจ ห่วงความรู้สึกของน้องชาย
“ทำไมอ่า ซีวอนนา ทำไมซีวอนไม่ไปส่งคยูอ่า” เด็กน้อยพูดแล้วเบะปากใส่โทรศัพท์
‘ตอนนี้พี่อยู่โรงพยาบาลครับตัวเล็ก พอดีโดนรถเฉี่ยวนิดหน่อยหน่ะ’ ซีวอนรีบบอกเหตุผลไปเพราะรู้เลยว่าหน้าตาของเจ้าตัวเล็กของเขาตอนนี้คงเบะปากเตรียมร้องไห้งอแงแล้วแน่ๆ
“ห้ะ! ซีวอนอยู่โรงพยาบาลไหน เดี๋ยวคยูไปหานะ วันนี้วันศุกร์ คยูขอคุณแม่ไปนอนเฝ้าซีวอนนะ” เด็กน้อยอุทานเสียงดังด้วยความตกใจและเป็นห่วงพี่ชายข้างบ้าน
‘โรงพยาบาลโซลครับ พี่ไม่ได้เป็นอะไรมาก ตัวเล็กอย่าพูดให้คุณน้าตกใจนะครับ เข้าใจไหมคนดี’ ซีวอนบอกเจ้าตัวดีที่ชอบทำเรื่องเล็กๆน้อยๆของเขาให้เป็นเรื่องใหญ่ตลอดรีบพูดดักทางไว้ก่อน
“โอเคเลยซีวอนนา เดี๋ยวคยูกับคุณแม่ไปหาน้า รอคยูแปปนึงเดี๋ยวจะรีบไปหานะ ฮิฮิ อย่าคิดถึงคยูมากไปล่ะ” เด็กน้อยพูดใส่โทรศัพท์ก่อนตัดสายไป
เด็กน้อยคยูฮยอนเริ่มวิ่งพล่านกับการเตรียมของเพื่อไปเยี่ยมพี่ชายข้างบ้าน ทั้งเตรียมเสื้อผ้า เตรียมการบ้านที่ต้องเอาไปทำตอนนอนเฝ้าไข้คนเจ็บ
“คุณแม่ คุณแม่ คุณแม่” เด็กน้อยตะโกนลั่นตอนที่เห็นคุณแม่ของตัวเองกลับมาถึงบ้าน
“ตะโกนเสียงดังทำไมคะน้องคยู” ผู้เป็นแม่รีบวิ่งเข้ามาหาลูกน้อยด้วยความตกใจ
“น้องจะไปเฝ้าซีวอนที่โรงพยาบาล คุณแม่พาน้องไปหน่อยนะครับ” เด็กน้อยที่ตอนนี้แบกเป้จุเสื้อผ้าและการบ้านไว้บนหลังพร้อมมือก็ถือของกินที่นำออกมาจากตู้เย็นเต็มมือทั้งสองข้างพูดกับผู้เป็นแม่
“ตายแล้วๆๆๆ ตาซีวอนเป็นอะไรทำไมคุณแม่ไม่รู้เรื่องเลย” คุณน้าของซีวอนรีบเดินไปสตาร์ทรถทันทีตามติดด้วยเจ้าตัวเล็กที่หอบข้าวของพะรุงพะรังเต็มไปหมดเพื่อไปหาคนเจ็บ
“ก็คุณแม่งัวแต่ไปช๊อปปิ๊งนี่หน่า” เด็กน้อยบ่นงึมงำพร้อมดูดนมรสหวานขณะอยู่บนรถ
“คุณแม่ติดพันนิดหน่อยเองนะคะ ไปค่ะถึงแล้วไปเยี่ยมพี่ซีวอนกัน” คุณแม่เดินนำหน้าเด็กน้อยเข้าไปในโรงพยาบาลโซล โรงพยาบาลนี้ทำไมน้องคยูจะไม่รู้จัก ก็โรงพยาบาลนี้บ้านชางมินเป็นเจ้าของนี่หน่า ฮิฮิ
“เชิญที่ห้อง1013ได้เลยค่ะ” พยาบาลที่เคาท์เตอร์บอก
“ขอบคุณค่ะ/ครับ” เสียงของสองแม่ลูกประสานกัน
ห้องผู้ป่วย1013
“ตาซีวอนเป็นยังไงบ้างลูก” ผู้เป็นน้าข้างบ้านรีบเดินไปยืนข้างเตียง
“ดีขึ้นมากแล้วครับ ความจริงผมไม่ได้เป็นอะไรมากเลย ไม่ต้องเป็นห่วงครับคุณน้า” ซีวอนลุกขึ้นนั่งคุยกับผู้เป็นน้า
“น้าสงสารซีวอนมากเลย เพราะเจ้าเด็กคนนี้บอกว่าจะมานอนเฝ้าซีวอน น้าเลยรู้สึกเปนห่วงซีวอนตงิดๆ” อินยองแสร้งตีหน้าเครียดแกล้งลูกชายของเธอ
“โหยยยยยยย คุณแม่อ่ะๆๆๆๆๆ น้องไม่ทำตัวเป็นภาระของซีวอนแน่นอน สัญญาเลยน้าให้น้องเฝ้าซีวอนนะๆๆๆๆๆๆๆ” เด็กน้อยพูดก่อนยกนิ้วก้อยชูตรงหน้าผู้เป็นแม่
“นู้นเลยน้องคยูต้องไปขออนุญาตพี่ซีวอนเขา” อินยองบอกก่อนชี้ไปที่คนเจ็บที่นั่งยิ้มมองสองแม่ลูกอยู่บนเตียง
“ให้เจ้าตัวเล็กอยู่นี่ก็ได้ครับคุณน้า ผมจะได้ไม่เหงาด้วย” ซีวอนบอก
“โอเค ถ้าซีวอนว่ายังไง น้าก็ตามนั้นเลยลูก งั้นน้าไปก่อนนะมีนัดเพื่อนไว้/น้องคยูคะ คุณแม่ไม่อยู่อย่าดื้อเข้าใจไหม? พี่เขาต้องการอะไร อยากได้อะไรต้องคอยดูแลนะ ห้ามทำตัวเป็นภาระเด็ดขาด คุณแม่ไปแล้วนะคะ” ประโยคแรกอินยองเอ่ยกับซีวอน แล้วหันมาพูดกับลูกตัวน้อยของเธอ
เด็กน้อยไม่พูดตอบผู้เป็นแม่เพียงแต่พยักหน้าหงึกๆก่อนเดินไปส่งคุณแม่ที่หน้าประตู แล้วเดินกลับมาพร้อมลากเก้าอี้มานั่งข้างเตียงของซีวอน
“ซีวอนนา เจ็บมากไหม” เด็กน้อยพูดก่อนนั่งเท้าคางกับเตียงคนเจ็บ
“ไม่เจ็บเลยครับ” ซีวอนตอบก่อนขยับตัวลงนอนแล้วพลิกตัวตะแคงข้างมามองเจ้าของตากลมโต
“คยูเป็นห่วงซีวอนนะ” คยูพูด
“จริง?” ซีวอนพูดเสียงสูง
“จริงสิๆๆๆๆๆ ก็คยูรักซีวอนนี่หน่า ต้องห่วงอยู่แล้ว ฮิฮิ” คยูพูดแล้วหัวเราะคิกๆอย่างเขินอาย
“ตัวเล็ก พี่ว่าเรามาคุยกันแบบจริงจังดีกว่า” ซีวอนพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง
“คุยอะไรอ่า” คยูถามเสียงยาน
“คุยเรื่องของเราไง” ซีวอนตอบยิ้มๆ
“เย้ โอเคเลย มาๆเรามาคุยกัน” คยูพูดด้วยน้ำเสียงตื่นเต้นก่อนเขยิบเก้าอี้เข้าไปใกล้เตียงมากขึ้น ตากลมโตจ้องเขม็งไปที่ใบหน้าหล่อเหลาของคนเจ็บ
“คยูฮยอนชอบพี่ซีวอนจริงๆหรอครับ” ซีวอนถาม
“คยูไม่ชอบซีวอน” คยูตอบพร้อมส่วยหัว
“อ่าว ไหงเป็นงั้น” ซีวอนอ้าปากค้างงงกับคำตอบของคนตรงหน้า
“คยูรักซีวอน” คยูตอบก่อนเอาหน้าซุกลงกับเตียงคนเจ็บ
“รักพี่แบบไหน แน่ใจแล้วหรอ เรายังเด็กนะ” ซีวอนถามต่อ
“รักก็คือรัก รักแบบที่คนคนนึงจะรักใครอีกคนนึงได้ไง” คยูตอบ
“คยูมั่นใจแล้วหรอครับที่บอกว่ารักพี่แบบนั้น บางทีมันอาจจะเป็นแค่ความผูกพันที่คยูฝังใจมาตั้งแต่เด็กนนะ” ซีวอนพูดก่อนเอามือลูบหัวทุยๆของเด็กน้อย
“คยูไม่มั่นใจ คยูรู้แค่ว่าถ้าให้เลือกซีวอนกับชางมิน คยูเลือกไม่ถูก.__. ซีวอนอย่าน้อยใจนะก็ชางมินเขาจีบคยูนี่หน่า ส่วนคยูต้องมาจีบซีวอนเอง” คยูตอบก่อนก้มหน้าลง
“เรามาตกลงกันนะ ถ้าคยูคิดแบบนั้นจริงๆ หลังจากพี่ออกจากโรงพยาบาล คยูมาอยู่ที่บ้านพี่สักหนึ่งเดือนเพื่อใช้เวลาด้วยกันมากขึ้นจะได้รู้ว่าคยูรักพี่แบบนั้นจริงๆรึเปล่า ถ้าใช่พี่จะลองพิจารณาดู แต่ถ้าไม่ใช่แบบนั้นคยูต้องเป็นน้องชายที่น่ารักของพี่ต่อไปนะครับ” ซีวอนพูดข้อตกลงขึ้น
“ตกลงเลย ซีวอนนา แต่คุณแม่จะยอมให้คยูไปนอนบ้านซีวอนหรอ” เด็กน้อยถามซีวอนตาแป๋ว
“เดี๋ยวพี่จะคุยกับแม่เราเองนะ” ซีวอนพูด
“อื้อ” คยูพยักหน้าหงึกๆรับคำ
“ง่วงรึยัง นอนไหมครับเด็กน้อย” ซีวอนถามขึ้นหลังจากเห็นคนตัวเล็กทำหน้างัวเงีย
“อ่า งั้นคยูไปนอนน้า ซีวอนก็รีบๆนอน คนป่วยต้องนอนเยอะๆ ฝันดีน้าซีวอนนา” เด็กน้อยพูดก่อนค่อยๆเดินไปที่โซฟาตัวใหญ่
“ไปนอนทำไมตรงนั้น มานอนนี่สิครับตัวเล็ก เตียงพี่ออกจะใหญ่มาๆ มานอนด้วยกันนี่แหละ” ซีวอนกวักมือเรียกเด็กน้อย
“อ่า -/////////////////- ก็ได้ครับ” คยูพูดแล้วปีนขึ้นไปนอนบนเตียงกับซีวอน ก่อนกดรีโมทปิดไฟในห้องให้มือสนิท
“อื้อ” คยูบิดตัวเล็กน้อยรู้สึกอึดอัดเหมือนถูกอะไรรัดไว้ แต่พอนึกได้ว่าตอนนี้กำลังอยู่ในอ้อมกอดของซีวอนก็ทำได้แค่อมยิ้มภายใต้ความมืดเงียบๆ ไม่รู้ตัวเหมือนกันว่าซีวอนละเมอมากอดตัวเองตอนไหน แต่ที่รู้ๆคือตอนนี้ซีวอนหลับไปแล้ว งั้น...
“ฝันดีนะครับพี่ซีวอนคนที่ผมรัก” เด็กน้อยคยูพูดก่อนหลับตานอนอีกครั้ง
ซีวอนที่ไม่ได้หลับจริงๆเขาได้ยินทุกๆคำพูด รับรู้ได้ทุกการเคลื่อนไหวร่างกายของคนในอ้อมกอด เพียงแค่ต้องแกล้งทำเป็นหลับเพื่อจะได้ทำตามสิ่งที่ใจตัวเองต้องการมากกว่าคำว่าพี่ชายที่เขาได้มอบให้เด็กน้อยคนนี้ไป ร่างสูงรับรู้ได้ถึงลมหายใจที่สม่ำเสมอแล้วของคนในอ้อมกอด จึงเอ่ยตอบร่างเล็กกลับไป...
“ฝันดีนะครับคยูฮยอนคนที่ชเวซีวอนรัก” ซีวอนพูดเสียงเบาก่อนจูบที่ไรผมเบาๆแล้วหลับไปพร้อมกับรอยยิ้ม
ขอโทษที่หายไปนานนะ ช่วงนี้เราติดฟิคมากกกกกกกกกกก ติดเรียนพิเศษด้วย ฮือออออออ
ความคิดเห็น