คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : Born love to yakuza - Chap.9
Rewrite
Chapter 9
เที่ยงคืนพอดี...
ร่างน้อยบนเตียงนอนแสนสุขสบายจะหาที่ไหนมาเทียบได้ ไม่มี แอร์ถูกปรับอุณหภูมิพอดีกับที่อากาศหนาวเย็นด้านนอก ผ้าห่มผืนหนาคลุมร่างน้อยตั้งแต่หัวจรดปลายเท้า ไม่กี่นาทีคนตัวเล็กในผ้าห่มก็ดิ้นไปมาราวกับฝันร้ายจนต้องสะดุ้งตื่นจากนิทรา พลางร่ำไห้อย่างน่าสงสาร
"ฮือออ~ ฮืออ" เสียงสะอื้นดังอยู่บนเตียง ใบหน้าเปื้อนน้ำตามองความมืดภายในห้องก่อนละลุกไปเปิดไฟ แล้วออกจากห้องไปเคาะประตูเรียกมินโฮ
"มินโฮ!!! มินโฮ ฮือออ~ มินโฮ" กำมือเล็กทุบประตูเรียกพร้อมกับลั่นชื่อเจ้าของห้องปนเสียงสะอื้นน่าสงสาร
"มีอะไร? แทมินยังไม่นอนอีกหรอ? แล้วนี่นายร้องไห้?หรอ" เจ้าของห้องตัวสูงเปิดประตูห้องพลันยิ้มเมื่อเห็นเด็กขี้แงตรงหน้า
"ฉันฝันว่านายโดนรถชน"
"ก็แค่ความฝันน่า" มินโฮประโลมพลางยื่นมือไปเช็ดน้ำตาที่แก้มนวล
"ฮือ~ฮึก ฉันกลัว"
แทมินสะอื้นอีกรอบสองแขนคว้าร่างสูงเข้ามากอดแน่น ขณะที่เสียงสะอึกสะอื้นยังดังอยู่เรื่อยๆ จู่ๆอุณหภูมิร่างกายของมินโฮก็ต่ำลงเรื่อยๆ คนขี้แงไม่ได้ใส่ใจจนกระทั่งร่างเล็กๆเริ่มรู้สึกหนาว หนาวขึ้น หนาวขึ้น จนทนไม่ไหวจึงผละตัวร่างสูง... ใบหน้าชื้นน้ำตาเชยขึ้นมองผู้ชายตรงหน้า ทว่าหน้าหล่อกลับกลายเป็นเพียงซากคนตายแห้งๆโดยทิ้งเค้าโครงมินโฮอยู่ทั้งความสูงและกระโหลกที่เล็ก คนตัวเล็กก็แทบเสียสติร้องไห้วิ่งแจ้นกลับห้องตัวเอง
"มินโฮ!!!!" แทมินสะดุ้งตื่นสุดตัว อุทานชื่อคนในฝันร้าย น้ำตาคลอในเบ้ากำลังเศร้าอยู่มากก่อนจะพลางตามองหน้าต่างที่พาแสดงสว่างยามเช้าเข้ามาทักทาย
"ฝันหรอเนี่ย เหมือนจริงอย่างกะสี่ดี" แทมินถอนหายใจเฮือกใหญ่ปัดความกังวลทิ้งไปหลังจบประโยค แสงแดดอ่อนยามเช้าทำให้แทมินบังคับตัวเองออกไปปิ้งขนมปังทาแยมบลูเบอรี่เพิ่มรสชาติ
"เวลา0.00น. เมื่อคืนได้รับรายงานจาก คนที่ผ่านไปมาระแวกนั้น ว่ามีรถบรรทุกฝ่าไฟแดงประสานงากับรถสปอร์ตคันหรู อย่างจัง เบื้องต้นทราบว่าผู้ประสบอุบัติเหตุชื่อ นายชเว มินโฮ ตอนนี้รักษาตัวอยู่ที่ห้องไอซียูต้องรอดูอาการต่อไป ส่วนคนขับรถบรรทุกตายคาที่"
คนได้ยินถึงกลับสำลัก ก่อนจะวิ่งไปยืนหน้าทีวีที่เขาเปิดก่อนจะชงโกโก้อุ่นกิน แต่ภาพข่าวก็ตัดไปเสียก่อนแทมินจึงวางแก้วโกโก้ ปิดทีวีแล้วเดินออกจากห้องไปอย่างใจร้อน
"ขอโทษนะฮะโรงบาลนี่มีคนเจ็บชื่อมินโฮ รึเปล่าครับ" แทมินถามนางพยาบาลคนสวยหน้าเค้าท์เตอร์
"นามสกุลอะไรค่ะ"
"ลีๆ"
"ลี มินโฮ ไม่มีในประวัติคนไข้นะคะ"
"ผมก็นึกว่าพี่สาวถามนามสกุลผม มินโฮนามสกุล ชเวอ่ะครับ"
"ไม่มีนะคะ"
"งั้นพี่สาวช่วยติดต่อโรงบาลอื่นได้มั้ยครับ ผมอยากเจอเค้า ผมไม่รู้ว่าเค้าอยู่ไหน"
"รอสักครู่นะ"
"ขอบคุณมากๆฮะ"
"คุณมินโฮ กำลังย้ายมาที่โรงบาลนี้น่ะ นายไม่ต้องห่วงประมาณสายๆก็น่าจะมาถึงแล้ว" ได้ยินแบบนั้นแล้ว แทมินก็รู้สึกดีขึ้นมาทันที หลังจากคนเจ็บย้ายมารักษาอาการต่อที่โรงพยาบาลแห่งนี้ แทนที่แทมินจะได้เข้าไปเจอคนเจ็บในห้องไอซียูง่ายๆแต่มันกลับตาลปัตร
"เข้าไม่ได้คุณมินโฮกำลังรักษาตัวอยู่" ชายร่างสูงใหญ่สองคน ยืนเฝ้าอยู่หน้าห้องไอซียูกันท่าไม่ให้แทมินเข้าไปเจอมินโฮ
"พวกแกเป็นใคร" ตาคู่จ้องคนบึกบึนอย่างแปลกใจ
"พวกฉันเป็นคนเฝ้าคุณมินโฮ"
"แต่ฉันเป็นเพื่อนมินโฮนะ"
"แล้วยังไงล่ะจ๊ะ หนุ่มน้อย" ชายร่างบึกบึนก้าวเข้ามาใกล้คนตัวเล็กกว่ามาก พลางก้มตัวลงแล้วใช้ปลายนิ้วสกปรกๆ ช้อนปลายคางแทมิน มือไวจึงรีบปัดมือสกปรกๆนั้นออกไปให้ไกล อยู่ต่อไปพละกำลังน้อยๆก็ทำผู้ชายหุ่นยักษ์ไม่ได้แทมินเลยถอดใจเดินกลับไป
ระหว่างรองเท้าแตะ ดังแปะๆ ขณะแทมินทอดน่องไปตามพื้นหินอ่อนของโรงพยาบาล ก็เผอิญเจอไคเข้าให้ พลางทักทาย
"เอ้าไค นายมาที่นี่ทำไม?"
"ฉันเห็นข่าว แล้วตามนายมาอ่ะ พี่มินโฮเป็นไงบ้างหรอ?"
"อยู่ไอซียู ฉันยังไม่ได้เข้าไปเยี่ยมเลยอ่ะ มีไอ้ยักษ์สองตัวยืนเฝ้าอยู่อ่ะเดะ"
"เดี๋ยวฉันจัดการมันสองคนเอง"
"อื้ม งั้นฉันกลับไปอาบน้ำก่อนนะ"
"ได้ๆ" ไคกับแทมินเดินจากกัน หลังจากพูดคุยกันเสร็จ ไคเดินมุ่งหน้าต่อไปที่ชายร่างบึกบึน ใช้ความเก่งฉกาจของตนจัดการไอ้ยักษ์สองตัวซะน่วม สบโอกาสตอนไอ้ยักษ์สลบพาร่างตัวเองเข้าไปด้านใน เห็นคนเจ็บนอนเป็นเจ้าชายนิทราก่อนจะทอดวาจาต่อร่างไร้ความรู้สึก
"ตายยากจังนะแก"
ท่าแท้ของไคถูกเปิดเผยผ่านน้ำเสียง เหมือนตัวร้ายในละครไม่มีผิดหลังจากนั้นเขาก็ได้ทำบางอย่างกับร่างมินโฮ
ไคมองสายออกซิเจนต่อตรงเขาไปในจมูกของมินโฮ ก่อนมือหนาแสนร้ายกาจจะดึงมันออกทำให้การเต้นของหัวใจคนเจ็บลดลงเรื่อยๆ ลมหายใจเดิมที่อ่อนแออยู่แล้วอาจทำให้คนเจ็บถึงตายได้
"ฉันจะตอบคำถามแก... ใช่อนยู ส่งฉันมา"
ไคทอดวาจาส่งท้าย ก่อนจะเดินออกจากห้องไป เวลาเดียวกันใบหน้าแทมินที่ดูจะกังวลอะไรบางอย่าง จึงเดินย้อนกลับมา หน้าห้องไอซียูอีกครั้ง ซึ่งเขาเห็นไคเดินออกจากห้องมาพอดีแต่ไคกลับเดินไปทางบันไดหนีไฟแทนใช้ลิฟท์ที่สะดวกสบายกว่า แต่คนซื่ออย่างแทมินก็ไม่คิดว่าเพื่อนใหม่ของเขาจะชั่วร้ายขนาดไหน ตัวเล็กๆเลยเดินเข้าไปหามินโฮในห้องไออซียูในเวลาต่อมา
"มินโฮ!!!ใครทำกับนายแบบนี้" แทมินเห็นสายออกซิเจนที่หล่นอยู่ แถมระดับการเต้นของหัวใจยังค่อยๆต่ำลง แทมินจึงทิ้งความกระวนกระวายไว้ข้างหลังแล้วกดปุ่มสีแดงเรียกหมอทันที
"เกิดอะไรขึ้นครับ"
"หัวใจเค้าเต้นผิดปกติอ่ะครับ แล้วใครเอาสายออกซิเจนออกก็ไม่รู้" แทมินบอกกับหมอทั้งที่หัวใจตัวเองก็เต้นรัวเร็วและมันอาจจะเต้นช้าลงหากคนตัวสูงเป็นอะไรไปมากกว่านี้
"ใจเย็นๆ ก่อนนะครับ"
"เย็นบ้าอะไรอ่ะหมอ รีบๆเซะเค้าจะตายอยู่แล้วนะ"
"เค้าไม่ตายหรอกครับ"
"ถ้าเค้าตายล่ะ!!! เร็วๆเดะหมอ" หลังจากที่หมอถูกเด็กหนุ่มหน้าตาไม่คุ้นมาก่อนเร่ง จึงเตรียมเครื่องปั๊มหัวใจ และต่อสายออกซิเจนเข้าไปอีกครั้ง จนระดับการเต้นของหัวใจมินโฮ อยู่ในระดับปกติ
"ปลอดภัยแล้วนะครับ จริงๆถ้าคนไข้ไม่ได้รับออกซิเจนเพื่อช่วยหายใจ เป็นเวลาครึ่งชั่วโมง ก็จะตายได้ แต่นี่คนไข้ไม่ได้รับออกซิเจนยังไม่ถึงสิบนาที ไม่ตายหรอกน่ะ"
"หมอแน่ใจอ๋อ!"
"คุณอย่าเถียงผมน่ะ ผมเป็นหมอ"
"หมอออกไปได้แล่ว ผมอยากอยู่กับเขาตามลำพัง"
"ขอบใจสักคำก็ไม่มีเด็กสมัยนี้" หมอส่ายหัวและติแทมินเล็กน้อย ทำให้สีหน้ากังวงเสาะความไม่พอใจเพราะนิสัยหัวรั้นเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว
"นี่มันหน้าที่หมอ"
"เฮ้ยยยยยย~ หมอไปและ ดูแลกันให้ดีล่ะจะไดไม่ต้องเดือดร้อนหมออีก"
"ย่า!!! เป็นหมอพูดแบบนี้หรอ ออกไปเลย"
"รู้แล้วน่ะ" หมอและผู้ช่วยหมอ เดินออกไปพร้อมกันกลับมาทางแทมินพลางยกเก้าอี้มาวางข้างๆเตียงคนเจ็บ ก่อนก้นเล็กจะหย่อนตามมา
"ใครทำร้ายนายนะ เลวสิ้นดีอ่ะ!!!"
"หรือจะเป็นไค... ไม่รู้แหละ ถ้าไม่มีนายฉันก็ไม่เหลือใครแล้ว ฉันจะดูแลนายเองตาบ้า!!"
ก๊อกๆ
เสียงเคาะประตูดังขึ้น แทมินสะดุ้งรับพร้อมกับผละมือมินโฮออก เร่งพาตัวเองเข้าไปซ่อนในตู้เก็บผ้า ตรงมุมห้อง
"ก็ไม่มีใครอยู่นิ่ ให้เคาะประตูทำไมย๊ะ ฉันเจ็บมือนะ"
"เผื่อคนร้ายมันยังอยู่ในนี้น่ะครับ"
"เพ้อเจ้อน่ะ"
"คุณหนูซอลลี่ครับผมว่ากลับเถอะ คุณมินโฮยังไม่ฟื้น"
"ฉันอยากจะดูแลคู่หมั้นฉัน"
"คู่หมั้นหรอ?" แทมินอุทานขึ้นเบาๆอยู่ในตู้เก็บผ้า
"เค้าจำกัดเวลาเยี่ยมนะครับ คุณหนูนี่มันห้องไอซียูนะ"
"เค้านี่ใครหรอยะ?" หล่อนเดินเชิ่ดหน้าเชิ่ดตา มานั่งที่เก้าอี้ และมองใบหน้าคู่หมั้นบนเตียงว่าหน้าตาของเขาหล่อกินใจถึงเพียงไหน เวลาเดียวกันภายในตู้เหล็กเก็บผ้าแคบๆพอดีกับตัวแทมินพอดีข้อซอกเจ้ากรรมดันกระแทกกับตูจนได้
ปั่ง
"นั่นเสียงอะไร?" คุณหนูซอลลี่อุทาน
"เสียงมันมาจากทางนู้นครับ" ชายร่างยักษ์ มองไปที่ตู้เหล็กที่ภายในมีแทมินนั่งหลับตาภาวนาว่า อย่าเข้ามา อย่าเข้ามา อย่าเข้ามา อยู่แบบนั้นจนกระทั่ง
"อย่าสนใจเลยครับ"
ความคิดเห็น