คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : Born love to yakuza - Chap.8
Rewrite
Chapter 8
หลายชั่วโมงผ่านไป...
มินโฮนอนหลับคาเตียงของแทมินไปเสียแล้ว ระหว่างการปัดกวาดเช็ดถูห้องนอนให้แทมิน เจ้าของห้องนึกสงสัย ที่จู่ๆพ่อบ้าน ก็เงียบไปจึงเดินเข้าไปสำรวจในห้องนอน
"นายทำแบบนี้ทำไมนะ ท่าจะบ้า" แทมินมองคนตัวสูงกำลังนอนแบบคนเผลอหลับไปเพราะท่านอนของเขามันดูไม่ได้เอาซะเลย คนเห็นก็อดหัวเราะคิกคักในลำคอไม่ได้ก่อนจะเข้าไปใกล้คนกำลังหลับมากขึ้น
"นายหลับจริงๆหรอ?" ใบหน้าหวานเต็มไปด้วยความแปลกใจยื่นเข้าไปหามินโฮ
"..." คนกำลังหลับไม่ตอบสนอง
"มินโฮ"
"..."
"มินโฮ นายหลับจริงๆหรอ?" แทมินยียวนคนหลับไปมากระทั่งมินโฮละเมอ คว้าตัวแทมินเข้ามากอดทั้งที่ตาคู่ปิดสนิท
"อื้มมมม" เสียงครางเบาๆรอดออกจากลำคออย่างรู้สึกผ่อนคลาย ด้านแทมินก็ขยับตัวไม่ได้อีกใจเกรงว่ามินโฮจะตื่น เขาเลยปล่อยตัวเองไว้ในอ้อมแขนของมินโฮแบบนั้นจนเวลาผ่านไป แววตาคู่นึกสบมองใบหน้าหล่อกำลังหลับพริ้ม ยิ่งมองยิ่งวิเศษเสียจริงพวงแก้มเนียนใส น่าฉวยโอกาสเอาจมูกไปแตะที่แก้มสักทีนึง
ก๊อกๆ
เสียงเคาะประตูดังขึ้น คนตัวเล็กจึงค่อยๆปลดตัวเองให้พ้นจากอ้อมกอดพะรุงพะรังพอหลุดพ้น เจ้าของห้องพลันออกไปเปิดประตู
"แทมิน ฉันเอาเกมส์มาให้นายด้วยนะ นายบ่นว่าอยากเล่นนิ่" ไคมาทักทายแทมินในฐานะเพื่อนห้องตรงข้ามกัน
"ห้องมันเงียบๆ นายทำอะไรอยู่รึเปล่า? ฉันมารบกวนนยรึเปล่าเนี่ย"
"ไม่เลย ฉันแค่ยังไม่ได้เปิดทีวีดูน่ะ มันเลยเงียบๆเข้ามาก่อนสิมาเล่นเกมส์กัน" เจ้าของห้องเสนอด้วยรอยยิ้มอย่างไว้ใจเพื่อนใหม่ที่เพิ่งเจอกันไม่ถึงวัน
"นายชอบเล่นเกมส์หรอ?" ไคถามระหว่างต่อสายเครื่องเล่นเกมส์เข้ากับปลั๊กไฟ
"ก็ชอบนะ แต่ฉันไม่มีเพื่อนเล่นเลยอ่ะ"
"งั้นต่อจากนี้ไป ฉันจะเป็นเพื่อนเล่นกับนายตกลงนะ" สิ้นเสียงไค ก็มีเสียงไม่ได้รับเชิญท้วงเข้ามา
"โตขนาดนี้แล้วยังเล่นเกมส์อยู่อีกหรอ"
"นายสองคนอยู่ห้องเดียวกันหรอ?" ไคแปลกใจที่เห็นมินโฮ เดินออกมาจากห้องนอนของแทมิน
"เปล่า ฉันเป็นแค่คนข้างห้อง" มินโฮตอบ
"ตื่นแล้วก็ออกไป" คิดจะไล่ก็ไล่เอาง่ายๆเหมือนตอนอนุญาติให้เข้ามา
"ไม่ไป" คนหัวรั้นค้านจบ เสนอหน้าถือดีหยิบจอยสติ๊กแล้วนั่งลงรอเล่นเกมส์
"นายจะทำอะไร"
"ก็จะเล่นเกมส์ไง ถามแปลก"
"แต่นี่มันของไคนะ นายมันไร้มารยาทจริงๆ"
"ก็ของใครล่ะ"
"มันของไค"
"แล้วของใครล่ะ"
"เอาล่ะครับ ไม่ต้องเถียงกัน พี่มินโฮอยากเล่นก็เล่นได้นะครับ" เจ้าของเครื่องเล่นเกมส์กล่าวแบบนั้น ทำให้มินโฮลงมือจะทำอะไรบางอย่าง แต่ก็โดนแทมินตัดบทไปดื้อๆ
"แต่ฉันมีข้อแม้ถ้านายแข่งเกมส์แพ้ฉัน นายต้องทำตามที่ฉันสั่ง"
"และถ้าฉันชนะ นายก็ต้องทำตามที่ฉันสั่ง" มินโฮเสนอต่อ
"โอเค"
หลังจากนั้นมินโฮกับแทมินก็นั่งเอาเข่ากระแทกกันไปมาระหว่างสายตาคู่แข็งจับจ้องไปยังจอแอลซีดีเบื้องหน้า นิ้วมือกดปุ่มบนจอยสติ๊กอย่างชำนาญ ต่างฝ่ายต่างไม่ยอมกันสลับกันแพ้ชนะ จนกระทั่งใครฝ่ายใดฝ่ายหนึ่งเป็นผู้ชนะ
"ฉันแพ้นายแล้ว" คนหัวเสียวางจอยสติ๊ก
"ฉันขอสั่งให้นายไปทำความสะอาดห้องฉัน แลกกับที่ฉันทำความสะอาดห้องให้นาย"
"แต่ฉันสั่งให้นายทำ นายไม่ได้อยากจะทำซะหน่อย"
"นี่ฉันก็สั่งนายเหมือนกันไง"
"ก็ได้" คนแพ้ก็ต้องทำตามที่พูดไว้
"อืม งั้นก็รีบไปทำเดี๋ยวนี้"
"เดี๋ยวก่อนสิ ฉันยังไม่ได้เล่นเกมส์กับไคเลยนะ"
"เดี๋ยวฉันจะเล่นกับจงอินเอง นายรีบๆไปเถอะ" มินโฮปัดมือไล่คนตัวเล็กที่เริ่มผลัดสีหน้าน้อยใจหน่อยๆแล้ว
"พี่มินโฮเล่นเกมส์เก่งดีนะครับ"
"ไม่หรอก แทมินอ่ะกาก"
"ผมอยากลองแข่งกับพี่บ้างจัง"
"ได้สิ แต่ถ้านายแพ้ฉันแต่ละเกม นายต้องตอบคำถามฉันโอเคมั้ย?" นัยตากลมแฝงความเจ้าเล่ห์เจ้ากลเต็มไปหมดบางคราวคนที่เจ้าเล่ห์กว่าก็ยังมองไม่ออก เกมส์ต่อสู้แผ่นใหม่เสียบเข้าไปในตัวเครื่องสองฝ่ายเพ่งจอสองมือวุ่นวายอยู่กับจอยสติ๊กไม่ละจนกว่าจะมีผู้ชนะ
"นายแพ้ คำถาม มีคนสั่งให้นายมาที่นี่ใช่มั้ย?" มินโฮเริ่มสืบถามสิ่งที่เขาคาดเดามาตลอด แต่เหมือนว่าคนตอบคำถามจะบิดเบือนความจริง
"ใครจะสั่งให้ผมมาล่ะครับ"
"ฉันถามนายไม่ใช่ให้นายมาย้อนฉัน"
"อนยูใช้ให้นายมาที่นี่ใช่มั้ย?"
"พี่ถามเกินนะ งั้นเราเล่นเกมส์กันอีกที ถ้าผมชนะพี่ผมขอถามพี่กลับบ้าง"
"อืม"
เกมที่สองเริ่มต้นขึ้นหลังจากนั้น... ชายสองคนกำลังมุ่งมั่น เล่นเกมส์ต่อสู้กันอย่างดุเดือด สนามรบในเกมส์แทบจะทะลุมิติออกมานอกจอเลยทีเดียวเพื่อพิชิตคำถามที่สอง เล่นกันไปอยู่พักหนึ่งก็ได้ผู้แพ้ผู้ชนะ
"พี่มินโฮแพ้"
"ถามมาสิ"
"พี่ชอบแทมินรึเปล่า?"
"เปล่า" มินโฮตอบท่าทางนิ่งขรึม
"งั้นผมขอแทมินนะ ผมชอบแทมิน" ทันทีที่ไคพูดจบ มินโฮพลันทิ้งจอยสติ๊กลงอย่างไร้อารมณ์ ก่อนจะมีเสียงดัง...
เพ้ง!
"แทมินอ่า!!"
"แทมิน"
สองร่างได้ยินเสียงเหมือนวัตถุอะไรสักอย่างกระทบพื้นแตกจากข้างห้องจึงรีบสาวเท้าเข้าไปหาแทมินที่ห้องมินโฮทันที
"แทมิน เลือดออกนิ่" ไคทำหน้าที่เป็นพยายาลให้กับแทมินชั่วคราว สายตามองแทมินอย่างห่วงใยพร้อมจับมือบาง เปื้อนเลือดมาวางไว้ในอุ้งมือของตน จากนั้นก็ค้นหากล่องยาทำแผล ภายในห้องมินโฮ โดยไม่สนใจเจ้าของห้องที่ยืนหัวโด่เลยสักนิด
"โถ่! แจกันของฉัน" มินโฮอุทานพร้อมเก็บเศษเซรามิกบนพื้นที่แตกกระจาย
"นายไม่ห่วงฉันเลยรึไงฮะ! แจกันนั่นมันไม่เจ็บหรอกฉันสิเจ็บ"
"นายมีคนห่วงอยู่แล้วนิ่ ฉันห่วงแจกันซะดีกว่านายซื้อมาคืนฉันด้วย" มินโฮกล่าว ก่อนจะเดินเอาซากแจกันสุดเวทนาทิ้งลงถังขยะ
"ฉันจะออกไปข้างนอกหน่อย นายทำความสะอาดห้องให้เสร็จนะ" คนตัวสูงสวมร่างเป็นคนใจร้าย ทุกเสี้ยวนาที ที่เผลอไปสนใจแทมินมันทำให้เขาหัวเสียอย่างอธิบายไม่ได้ มินโฮตัดสิ้นใจเดินออกจากห้องไปเด็ดขาดเก็บกั้นอารมณ์ภายในใจไว้ถึงรถยนต์คันเก่ง ก่อนจะระเบิดมันออกมา
"ย่า!!! แทมินอ่า! นายทำให้ฉันโกรธ ทำไมต้องแสนดีกันใกล้ๆฉันด้วยนะ!! เด็กบ้าเอ๊ยยยยย"
หลังจากนั้นคนไร้จุดหมายก็สตาร์ทเครื่องขับออกไป ที่ออกมาก็แค่ต้องการไปให้พ้นจากแทมินเท่านั้น
"แทมิน... เดี๋ยวฉันทำแทนนายเอง นายไปนั่งก่อนเถอะ"
"ขอบใจนะ" แทมินส่งยิ้มให้เพื่อนที่แสนดีตรงหน้า พลางเดินไปนั่งเหยียดขาอยู่บนโซฟาตัวสีขาว เพื่อนใจดีเร่งทำหน้าที่แทนแทมิน ใช้ไม้ปัดขนไก่ทำความสะอาดตรงนี้ยังมีฝุ่นน้อยๆเกาะ ตรงซอกนั้นยังไม่สะอาด
"แทมินฉันทำเสร็จเรียบร้อยและ นายเลี้ยงข้าวตอบแทนฉันสักมื้อสิ"
"ได้" แทมินยิ้ม
ไคและแทมินตกลงกันว่าจะกินข้าวมื้อเที่ยงด้วยกัน ที่ร้านอาหารแห่งหนึ่งตกแต่งภายนอกด้วยไม้ขัดเงาวางเรียงกันเป็นท่อนยาวแนวขวาง ประดับด้วยกระจกใส ทำให้มองเห็นทัศนียภาพธรรมชาติด้านนอกได้ชัดเจน แอร์ในร้านกำลังเหมาะกับฤดูหิมะตก แทมินรู้สึกผ่อนคลายตั้งแต่เปิดประตูร้านเข้ามาแล้ว มิหนำซ้ำยังสดใสมากขึ้นด้วยจนลืมความเจ็บที่นิ้วไปเลย เมื่อหลังพิงพนักพิงลักษณะเหมือนเบาะนุ่มๆมือเล็กรีบหยิบเมนูอาหารดูทันที
"แทมิน... กินเสร็จแล้วเราไปเที่ยวกันต่อมั้ย?"
"ได้สิ" แทมินตอบรับกลับไปง่ายๆ จากนั้นเขาสองคนก็นั่งกินข้าวมื้อกลางวันกันอย่างมีความสุขจนแทมินลืมนึกถึงอีกคนนึง ที่ไม่รู้ตอนนี้จะเป็นตายร้ายดียังไง
"แบบไหนนะที่นายชอบ"
มินโฮจับคางครุ่นคิดระหว่างเดินอยู่ในโซนของเล่นสำหรับเด็กผู้ชาย ที่ห้ามสรรพสินค้าแห่งหนึ่ง มินโฮค้นเจ้าหุ่นยนต์ประกอบอยู่นานจนพนักงานของห้างเดินเข้ามาถาม
"มีอะไรให้ช่วยรึเปล่าคะ ฉันเห็นคุณเดินวนไปวนมาจะเป็นชั่วโมงแล้ว"
"ผมหาหุ่นยนต์ประกอบอยู่อ่ะครับ"
"หุ่นยนต์ประกอบ ในห้างไม่มีขายแล้วนะคะ มันตกยุคไปแล้ว"
"แล้วผมจะหาซื้อได้ที่ไหน?"
"ที่แทกูค่ะ แถวนั้นมีร้านของเล่นโดยเฉพาะอยู่ คุณลองไปหาดูสิ"
"ขอบคุณครับ ผมไปและนะ" มินโฮกล่าวขอบคุณด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยความหวัง อีกไม่ช้าเขาจะได้เห็นหุ่นยนต์ประกอบนั้นแล้ว ระยะทางไม่ใช่ย่อมแต่เขากลับรู้สึกดีฮัมเพลงโปรดตลอดทาง ลืมเรื่องคนตัวเล็กไปหมดกระทั่ง รถคันหรูที่สุดในย่านนั้นติดไฟแดงแสนคฤโหด
"โถ่เว้ยยยย!!! คนยิ่งรีบๆ"
หลุดพ้นจากแยกไฟแดงมาได้ มินโฮขับรถต่อไปด้วยความเร็วสูงสุด ตะเวนหาร้านค้าที่ไม่รู้แม้กระทั่งตำแหน่งและชื่อร้าน เขาขับหาทั่วแทกูเป็นเวลานานกระทั่งเจอร้านที่ว่า ดวงอาทิตย์ก็คล้อยลงน้ำพอดี ท้องฟ้าเปลี่ยนสีบรรยากาศเงียบเชียบเจ้าของร้านก็ใกล้ปิดร้านแล้ว
"อย่าเพิ่งปิดสิครับ"
"นี่มันจะมืดอยู่แล้ว ฉันมีลูกเมียต้องดูแลฉันจะปิดร้านและกลับบ้านแล้ว กลับไปเถอะพ่อหนุ่ม พรุ่งนี้ค่อยมาใหม่"
"ช่วยขายของให้ผมก่อนเถอะนะครับ ผมขับรถมาจากโซล เพื่อมาตามหาร้านของลุงนะ"
"งั้นพ่อหนุ่มก็ไปหาที่พักก่อนเถอะ พรุ่งนี้ค่อยมาใหม่"
"ผมขอซื้อแค่อย่างเดียว อย่างเดียวจริงๆนะครับ ได้โปรดเถอะเปิดร้านให้ผมแค่แป๊ปเดียวนะ"
"ไม่ได้จริงๆ" ลุงเจ้าของร้านปฏิเสธ มินโฮเลยเดินย้อนกลับไปที่รถทำท่าจะถอดใจเอาดื้อๆ ก่อนเขาจะตัดสินใจค้นปืนในเก๊ะหน้ารถออกมา
"ลุงจะเปิดให้ผมดีๆหรือจะให้ผมบังคับลุงด้วยไอ้นี่" ปืนกระบอกเงินหนักกำลังพอดีมือจ่อไปที่หัวของลุงทันที
"พ่อพ่อหนุ่ม... จะใจใจเย็นๆก่อนสิ"
"จะเปิดมั้ย!!!? " มินโฮเค้นปากกระบอกปืนแนบหัวลุงจนรู้สึกได้
"ได้ๆ แค่นี้เองไม่เห็นต้องเอาปืนมาขู่เลย"
"ลุงทำให้ผมโมโห แล้วผมก็ไม่ได้ขู่ด้วย"
"โอเคๆ เอาปืนลงก่อนนะ เดี๋ยวลุงจะเปิดร้านให้"
"เปิดเดี๋ยวนี้!!!" เสียงดุดันบังคับเจ้าของร้านดูมีอายุกว่ามาก มิหนำซ้ำยังเอาปืนจ่อขู่ไว้ตลอดเวลาส่งผลให้ลุงมือสั่นขณะไขกุญแจ เพื่อเปิดร้านอีกรอบ
"ลุงเปิดให้แล้ว เอาปืนออกไปสิ"
"เดี๋ยว!! ลุงใจเย็นๆก่อนสิ"
"พ่อหนุ่มอ่ะใจเย็นๆก่อน" มินโฮไม่ฟังคำท้วงของลุงใดๆ เสี้ยววินาทีสั้นๆมินโฮก็คิดจะทำการบางอย่างตอนเห็นเชือกหนาสีน้ำตาล ความยาวประมาณสองเมตร มินโฮหยิบความยาวนั้นขึ้นมาขณะที่มืออีกข้างยังจ่อปืนไปที่หัวลุงอยู่ พอได้เชือกมาแล้ว เขาก็บังคับลุงด้วยปืนให้นั่งที่เก้าอี้ ตรงจุดชำระเงินในร้านก่อนจะเอาเชือกพันรอบตัวลุงไว้กับที่พิงเก้าอี้ชายแก่หมดทางหนีเสียแล้ว
"พ่อหนุ่มจะทำอะไร!!!?" ลุงถามอย่างกล้าๆกลัวๆ แต่พ่อหนุ่มคนนี้ก็ไม่ได้ตอบรับแต่กลับเดินไปปิดประตูร้าน ทำให้คนชรารู้สึกหวาดกลัวกว่าเดิม
"ปล่อย!นะเว่ยยยยยยย!!!" ชายชราแผดเสียงโวยวายเกินจะทน
"ผมจะหาของสักหน่อย"
"แกแกเป็นขโมยใช่มั้ย!!!!!"
"ก่อนลุงจะพูดอะไรอ่ะ ลุงช่วยดูรถที่ผมขับมา การแต่งตัวของผม และหน้าตาผมด้วย"
"ของทั้งหมดแกอาจจะขโมยมาก็ได้"
"ลุงจะคิดแบบนั้นก็ได้ แต่ความหล่อของผมอ่ะไม่ได้ไปขโมยใครมา และไม่มีขโมยคนไหนหน้าตาดีแบบนี้หรอกครับ"
"แกอาจจะเป็นขโมยคนแรกไง ที่หน้าตาดี"
"หุบปากเถอะลุง ถ้าไม่อยากฟันปลอมหลุดอ่ะ"
"นี่แกขู่คนแก่หรอ!!"
"ผมไม่คุยกับลุงแล้วดีกว่า" มินโฮเหน็บปืนไว้ข้างหลังก่อนจะพาตัวสูงๆเดินดูหุ่นยนต์บังคับอย่างใจเย็นไม่ใส่เวลาที่ล่วงเลยมานาน จนตัดสินใจเลือกเจ้าหุ่นยนต์ประกอบมาตัวนึงได้
"แทมินนี่ นายจะชอบมันรึเปล่านะ" มินโฮชั่งใจกับตัวเอง แต่ไหนๆก็เลือกมาแล้วอีกอย่างคนตัวเล็กก็เลือกมากไม่ได้ด้วยฉะนั้นมินโฮเลยทอดร่างที่ดูดีมีภูมิฐานดูรวมๆน่าจะกระเป๋าหนักอยู่ เขาถึงได้มั่นใจเดินไปหาเจ้าของร้าน
"ตัวนี้เท่าไหร่ครับ?"
"ห้าหมื่น"
"ทำไมมันแพงขนาดนั้น ลุงบอกผมหน่อยสิว่าไอ้หุ่นยนต์บ้านี่ มีอะไรดีฮะ!!"
"เพราะมันเป็นหุ่นยนต์ประกอบเองไง เราจะต่อมันเป็นตัวอะไรก็ได้ และที่มันแพงก็เพราะว่า มันเคลื่อนไหวได้ไง ไม่ว่านายจะต่อมันเป็นตัวอะไร"
"ผมให้ลุงได้แค่สามหมื่น"
"จะบ้าหรอ!!! เมื่อก่อนราคามันตั้งแสนกว่าๆเลยนะ นี่ลุงลดแล้วครึ่งนึงเลย"
"แต่ตอนนี้เงินสดในประเป๋าผมมีแค่สามหมื่น งั้นลุงมีที่รูดบัตรรึเปล่าผมจะได้ใช้บัตร"
"ไม่มีหรอก!!!"
"งั้นลุงก็เอาไปแค่นี้แล้วกัน" มินโฮวางเงินสดสามหมื่นบนเค้าเตอร์ชำระเงิน แล้วเดินจากไปพร้อมกับหุ่นยนต์ประกอบในมือแบบไม่มีอะไรจะพูดต่อ
"กลับมาแก้มัดให้ก่อน!!!สิ ไอ้เด็กบ้าา!!!
คนใจยืดใจดำได้ยินแล้วแต่ไม่ใส่ใจ เดินต่อไปที่รถโดยปล่อยให้ชายชรานั่งอยู่แบบนั้น
"แทมินอ่า รอฉันก่อนนะ" มินโฮขับรถกลับโซล ปรากฎเวลาบนหน้าปัดนาฬิกาปาไปสองทุ่ม กว่ามินโฮจะถึงโซลเวลาก็น่าจะล่วงเลยถึงเที่ยงคืนแล้ว... ร่างสูงเริ่มสับผงก ระหว่างขับรถอยู่นั้น ก็มีรถบรรทุกขนาดใหญ่ขับฝ่าไฟแดง กลางห้าแยกรถบรรทุกประสานงากับสปอร์ตคันโก้อย่างจัง
ท่ามกลางความเงียบสงบถึงจะมีรถขับผ่านไปมาบ้างแต่ไม่สามารถดังกลบเสียงรถประสานงากันได้ คนละแวกนั้นถึงได้ชะโงกหน้าจากระเบียงบ้าน
ความคิดเห็น