คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : Born love to yakuza - Chap.7
Rewrite
Chapter 7
"เป็นไงบ้าง" หลังจากมินโฮวางก้นลงบนเก้าอี้ ก็ได้สืบความจากลูกน้องต่อ
"อนยูมันส่งลูกน้องมันมาแทนครับ"
"ว่าแล้วเชียว แล้วมันได้อะไรกลับไปรึเปล่า"
"ไม่ได้ครับ อนยูฝากข้อความมาให้คุณด้วย" ลูกน้องยื่นข้อความในโทรศัพท์มือถือของตน ที่บันทึกไว้ให้กับมินโฮ
"ระวังของที่แกรักไว้ให้ดี"
มินโฮอ่านข้อความคล้ายคำขู่ รำพึงต่อในใจว่าใครคือของรัก และของรักคืออะไรขณะครุ่นคิดอยู่นั้น เสียงของลูกน้องก็ได้ทำลายห้วงเวลาของมินโฮสิ้น
"มีคนตามคุณมินโฮมารึเปล่าครับ?"
"นายเห็นใคร" มินโฮไม่ได้หันหลังไปมอง เพียงแค่สงสัย
"เค้าหลบอยู่ตรงกระถางต้นไม้นอกร้านน่ะครับ ผมเห็นเค้าซุ่มอยู่สักพักแล้ว"
"ลักษณะหน้าตาเป็นไง?"
"ผมตรงสีน้ำตาลมีหน้าม้าปิดคิ้ว เป็นผู้ชายครับ แต่น่ารักเหมือนเด็กผู้หญิงเลย"
"หรอ แล้วตอนนี้เค้าไปยัง"
"ยังครับ เหมือนเค้ายังไม่รู้ตัว"
"เดี๋ยวฉันออกไปดูเอง" ฟังจากลักษณะคล้าวๆก็พอรู้ว่าใครสะกดรอยตามเขากันแน่ ร่างสูงจึงแกล้งเดินออกไปหลังร้านเดินอ้อมมาหน้าร้าน ยืนมองคนทำตัวประหลาดอยู่ข้างหลัง
"แทมินอ่า! นายตามฉันมาทำไม"
"..." แทมินถึงกับผงะยืนนิ่งเหมือนน้ำกำลังท่วมปาก
"ถามว่าตามมาทำไม?"
"..."
"ตอบสิ"
"ฉันจะมากินอาหารร้านนี้ พอดีเจอนายฉันก็เลยไม่กล้าเข้าไป เพราะนายอาจจะคุยธุระอยู่ไง"
"อ้อหร๊ออองั้นก็เข้าไปสิ เดี๋ยวฉันเลี้ยง"
"ไม่ต้องอ่ะ!! ฉันไม่อยากมัดจำอะไรนายอีกแล้ว สองพันฉันจะขอพี่ควีมาคืนนาย"
"โอเค งั้นตอนนี้เลย" ว่าจบ มินโฮพลางดึงแทมินไปที่รถของเขา แทมินทำหน้าที่เป็นแผนที่ชั่วคราวบอกทางคนขับรถจำเป็นจนถึงที่หมาย
"พี่ควี!!!! พี่ควี" แทมินเกาะประตูรั้วหน้าบ้าน ตะโดนเรียกพี่สาวดังลั่นแต่เจ้าของบ้านเงียบกริบ
"พี่ควี"
"ควี" มินโฮช่วยเรียกอยู่สักครูหนึ่ง แต่ก็ไร้การตอบรับทั้งๆที่ป้ายแดงก็เด่นอยู่ในบ้าน
"ฉันว่ามันแปลกๆนะ" แทมินได้ยินแบบนั้น จึงเร่งปีนข้ามประตูรั้วบุกเข้าไปในบ้าน พร้อมกับมินโฮ
"อ๊าาา~ อ่าจงฮยอนนี่~"
เสียงครางแปลกๆดังอยู่ในห้องนอนของควีขณะแทมินค่อยๆย่องขึ้นบันไดมา เสียงครางนำทางมาทำให้แทมินอยากรู้เข้าไปอีก
"อ้าาาา~ ควีบุนนี่"
"จงฮยอนนี่อ่าา เจ็บ เจ็บ" เสียงครางโหยหวนรุนแรงขึ้น และแน่ชัดว่าต้นเสียงดังมาจากในห้องของพี่สาวแทมิน คนแอบรักกำมือแน่นก่อนจะทุบประตูห้องควีบุน ทันที เสียงครางนั้นพลันเงียบเชียบราวกับไม่มีอะไรเคยเกิดขึ้น จากนั้นร่างเพรียวบางห่อด้วยผ้าห่ม ก็เปิดประตูออกมาพบแขกที่ไม่ได้รับเชิญ
"ถะถะแทมินอ่า!!! มินโฮ!!" มินโฮเอาแต่ยืนนิ่ง สายตาอัดแน่นไปด้วยความเจ็บปวดจ้องมองนางในฝัน พลางไล่สำรวจด้วยสายตา รอยแดงเป็นจ่ำเป็นจ่ำตรงซอกคอ และหัวไหล่ ริมฝีปากบางเยิ้มเหมือนถูกเคลือบด้วยน้ำลายของใครบางคนอีกชั้น ใบหน้าแดงจางๆ เหงื่อเม็ดน้อยๆย้อยลงตามไรผม
"ผมคงไม่ต้องถามว่าพี่ทำอะไรอยู่!!!"
"พี่โตแล้วนะแทมินอ่า"
"ผมอยากเห็นหน้ามัน" แทมินเอ่ยถึงชายที่ร่วมมีเซ็กส์กับพี่สาว สิ้นสุดเสียงซึมๆของแทมิน ชายร่างหนาซิกแพคขึ้นเป็นลอนได้รูป เดินเปลือยท่อนบนตามออกมา
"ไอ้จงฮยอน!!!!" แทมินกระชับเสียงดุดันพร้อมกระชับกำมือหนักหน่วงเอาการไปยังใบหน้าของผู้ที่ปู้ยี่ปู้ยำพี่สาวเขาได้ลง ร่างน้อยโกรธเอาการจึงชักหน้าจงฮยอนแถมไปอีกสองหมัดหนักจนรู้สึกเจ็บมือแทมินถึงหยุด ด้านมินโฮก็ยังยืนอึ้งปนความเจ็บปวด ก่อนเรี่ยวแรงที่เหลือจะพยุงตัวเองออกไปจากจุดเดิม น้ำตาลูกผู้ชายคลออยู่ในเบ้ารอวันล้นออก
"มินโฮ" มือเล็กพลางจับไหล่หนา
"..." คนกำลังอ่อนแอหันมาดึงคนตัวเล็กเข้ามาอยู่ในห้อมกอด หน้าหล่อซบลงบนไหล่เล็กดวงตาคู่ปิดสนิทก่อนจะส่งเสียงสะอื้นออกมา
"มินโฮ นายโอเคใช่มั้ย?"
"..." คนอ่อนแอส่ายหัวค้าน เขาไม่โอเคสักนิดเดียว มือบางจึงเลื่อนมาลูบหัวมินโฮเพื่อทำให้รู้สึกดีขึ้นบ้าง
"หัวใจนายนี่เล็กเท่าสะดือฉันเองนะ แค่นี้ก็ต้องร้องไห้ นายกับพี่ควีไม่ได้เป็นอะไรกันสักหน่อย"
"นายก็รู้ว่า ฉันต้องการควีฉันชอบควี"
"แต่พี่ควีเลือกพี่จงฮยอน" มินโฮผละกอดออกอย่างช้ำใจ ไม่รู้อีกคนต้องการปลอบหรือซ้ำเติมกันแน่คนกำลังซึมเศร้าเลยเดินไปที่รถ ส่วนแทมินก็ตามมาล้อเลียนต่อ
"นายนี่ร้องไห้เหมือนตุ๊ดเลยอ่ะ"
"ไม่ต้องร้องไห้แล้วนะมินโฮนะ" แทมินซุกซนค้นผ้าเช็ดหน้าเจอในรถพลางเอามาเช็ดน้ำตาให้มินโฮ เพื่อเยาะเย้ย เวลานั้นเองมินโฮพลันเหยียบคันเร่งมิดเท้า ทำให้คนตัวเล็กไม่ทันตั้งหลังชนกับเบาะอย่างแรง
"มินโฮย่า!!!! ขับช้าๆหน่อยเด้"
"นายก็เงียบๆเป็นมั้ยล่ะ'
"งั้นนายก็อย่าขับเร็วดิ่"
"นายก็เงียบดิ่"
"ฉันเงียบก็ได้แต่นายก็อย่าขับรถเร็วดิ่"
"ถ้านายเงียบฉันก็จะไม่ขับเร็ว"
"ก็เงียบแล้วไง"
"เงียบอะไรนายยังพูดมากอยู่เลย" มินโฮทำหน้าไม่สบอารมณ์นัก ระหว่างถกเถียงกับเด็กมากความ จังหวะนั้นก็มีชายนิรนามโผล่มาจากทางไหนไม่มีใครรู้วิ่งพรวดเข้ามาตัดหน้ารถ แทบเบรคไม่ทันมินโฮไม่เอะใจรีบลงไปช่วยเหลือ
"เป็นอะไรรึเปล่าครับ" มินโฮถามชายแปลกหน้า
"ผมขยับตัวไม่ได้" พอมินโฮได้ยินอย่างนั้น เขาก็ทำท่าไม่ไว้ใจเพราะมีนิสัยรอบคอบเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว
"มินโฮย่า!!!" แทมินโผลหน้าออกมาจากหน้าต่างรถ
"ไม่ต้องลงมา" มินโฮสวนกลับด้วยเสียงเข้มขรึม แล้วหันกลับมาช่ายพยุงชายแปลกหน้า
"นายมาจากไหน?" มินโฮสืบ พร้อมสำรวจชายแปลกหน้า ใบหน้าหล่อคมผิวคล้ำเล็กน้อยแต่หน้าก็ดูใสสะอาดสะอ้านดี
"ผมมาจากต่างจังหวัด ผมไม่รู้เรื่องเส้นทางผมเลยจะโบกรถพี่ชายนี่แหละ แต่พี่ชายก็ขับรถเร็วแถมยังขับชนผมอีก"
"ฉันเบรคทัน ไม่โดนนายหรอกน่ะ"
"พี่ชายช่วยไปส่งผมที่บ้านหน่อยได้มั้ย ผมไม่รู้จะไปยังไง"
"นายจำทางได้ใช่มั้ย?"
"ครับ"
"งั้นก็เดินตามมา" ชายแปลกหน้าเดินตามมินโฮไปที่รถฉีกยิ้มราวตัวร้ายในละคร
"บังเอิญมากจริงๆ ฮึ!" ชายแปลกหน้าอุทานกับตัวเอง ระหว่างแกล้งทำเป็นขากระเผก
วินาทีแรก ที่ชายแปลกหน้าใส่ตัวเองเข้าไปในรถ ดวงตาคู่เผอิญไปสบกับแววตาใสๆของแทมินเข้าให้ ทำให้หัวใจของชายแปลกหน้าเต้นแรงผิดปกติทั้งๆที่เขาก็เป็นผู้ชายและมีสรนิยมชอบผู้หญิงเซ็กซี่ แต่อยู่ๆกลับใจเต้นรัวเพราะใบหน้าหวานพราวเสน่ห์ไปซะได้ คนอะไรน่ารักเหลือเกิน
"นายชื่ออะไรล่ะ" มินโฮสืบอีกขณะขับรถไปตามถนนคอนกรีตราดยาง
"ไค"
"ก็นายไง ฉันถามนายว่าชื่ออะไร"
"ไคไง"
"ฉันถามนาย"
"ผมบอกว่าผมชื่อไค"
"ไค? คนบ้าอะไรวะชื่อไค" มินโฮรำพึงในใจ
"นายมีชื่อจริงม่ะ ชื่อเล่นของนายมันสับสนๆอ่ะ"
"จงอิน ครับ"
"อืม ฉันเรียกนายจงอินแล้วกัน"
"ไคยินดีที่ได้รู้จักนะเราชื่อแทมิน" แทมินเอื้อมมือไปหาคนนั่งหลังรถ เพื่อจับมือทำความรู้จักเพื่อนใหม่ มือหยาบกำลังตอบรับมินโฮพลันตีมือแทมินจนเป็นรอยแดง
"มินโฮย่า!!!!"
"มันไม่ใช่วิธีทักทายที่ถูกต้อง นายแค่บอกชื่อกันก็พอแล้วไม่ต้องจับมือกันก็ได้"
"อย่าไปสนใจเลยนะไค" แทมินส่งยิ้มให้ไคอย่างเป็นมิตร แต่ทำหน้าบึ้งใส่คนข้างๆแบบไม่พอใจนัก
"บอกทางบ้านนายมา"
"กลับรถก่อนฮะ" ไคเริ่มบอกทางกับเจ้าของรถ ขณะนั้น แทมินก็เปิดประเด็นคุยกับไคอย่างถูกคอเขาสองคนกลายเป็นเพื่อนกันเพียงคำพูดไม่กี่คำ จะมีก็แต่เจ้าของรถนั่งทำหน้าทื่อๆอยู่ เอาแต่ระแวงคนที่เพิ่งพบกันได้ไม่ถึงครึ่งชั่วโมง มินโฮขับรถตามที่อีกคนบอก ยิ่งขับไปเส้นทางก็ยิ่งคุ้นตามากขึ้นมันคุ้นเคยซะเหมือนขับผ่านเป็นประจำ กระทั่งรถหรูจอดหน้าคอนโดที่มินโฮอาศัยอยู่
"นายอยู่ที่นี่หรอ"
"ครับ ผมไม่ได้กลับมานานแล้ว"
"ขอบคุณนะฮะพี่มินโฮ"
"อื้ม ไม่เป็นไรฉันก็อยู่ที่นี่เหมือนกัน"
"แทมินด้วยรึเปล่าครับ"
"ใช่ จะทำไมเล่า!!" มินโฮแย่งตอบแทนผลัดสีหน้าไม่พอนัก คนถามตอนแรกยิ้มรับแห้งๆก่อนสะพายกระเป๋าเป้ใบใหญ่เดินเข้าคอนโดไป
"นายเป็นอะไรฮะ! ยุ่งทุกเรื่อง"
"ก็ฉันไม่ไว้ใจหมอนั่นนิ่ อยู่ๆก็วิ่งมาตัดหน้ารถแล้วนายรู้ม่ะว่ามันบอกกับฉันว่าอะไร"
"ไม่รู้อ่ะ ไม่อยากรู้ด้วย" คนตัวเล็กกล่าวอย่างเอาแต่ใจยกมือมาปิดหูตัวเองไม่รับฟังเสียงน่ารำคาญของอีกคนแล้วเปิดประตูลงจากรถไป
"แทมินอ่า!! นายจะอยู่แต่ในห้องรึไงฮะ" มินโฮวิ่งตามร่างเล็กไปแต่ก่อนจะกดลิฟท์ เขาแวะไปหาพนักงานสาวสวยตรงเค้าเตอร์ก่อน จากนั้นเขาก็ได้ตั้งตัวเองเป็นนักสืบกระชับเสียงเบาๆกับพนักงานสาว
"ผมอยากถามอะไรหน่อย"
"มีอะไรหรอคะ?" พนักงานสาวทำตาโต
"ห้องที่นี่มีเจ้าของห้องชื่อจงอินรึเปล่าครับ"
"มีค่ะ คนเมื่อกี้น่ะ"
"คือเค้ามีชื่อเป็นเจ้าของห้องอยู่ที่นี่ก่อนหน้านั้นรึเปล่าครับ"
"สักครู่นะคะ" พนักงานสาวเลื่อนสายตามองบันทึกการเช็คอินของลูกค้าในจอคอมพิวเตอร์ ก่อนจะเงยหน้าให้คำตอบ
"ไม่มีนะคะ เค้าเพิ่งมาเช็คอินเมื่อตะกี้นี้"
"เขาพักอยู่ห้องไหนครับ"
"ห้อง 1219 ค่ะคุณมินโฮมีอะไรรึเปล่า?"
"ขอบคุณครับ" มินโฮได้ความตามต้องการแล้วก็กดลิฟท์ขึ้นไปหาแทมินที่ห้อง มินโฮหยุดฝีเท้านิ่งหันไปสนใจหมายเลขห้อง 1219 มันอยู่ตรงข้ามห้องแทมินนี่เอง
"ยังไงฉันก็เชื่อลางสังหรณ์ตัวเอง ฉันจะไม่ยอมให้ใครพลากนายไปอีกคน แทมินนี่" มินโฮยืนมองประตูห้องแทมินพร้อมปฏิญาณหนักแน่น ไม่ต่างจากคนยืนคุยกับประตูมากเท่าไหร่
"นายเรียกฉันหรอ" แทมินได้ยินชื่อตัวเองจึงเปิดประตูมาต้อนรับ
"เปล่า"
"อืม" ท่าทีเย็นชาดึงลูกบิดเข้ามาหาตัว
"เดี๋ยวแทมิน"
"อะไรอีกอ่ะ ฉันง่วงนะเนี่ย"
"นายไม่อยากไปเที่ยวข้างนอกบ้างอ๋อ อยู่ในห้องน่าเบื่อจะตายนะ"
"ตอนนี้ฉันง่วงนอน นายจะไปไหนก็ไปเถอะ"
"ฉันก็ง่วงเหมือนกัน งั้นให้ฉันนอนด้วยนะ จะได้ไม่ต้องเปลืองไฟไง" มินโฮไหลไปตามน้ำเพื่อจะได้เคียงข้างแทมินและอยู่ปกป้องร่างเล็กน่าห่วงได้ง่ายขึ้น
"ก็แล้วแต่" แทมินปล่อยให้คนตัวสูงเดินเจ้ามาง่ายๆ ไม่กังวลไม่ขัดขืนเหมือนแต่ก่อน
"ทำไมมันง่ายอย่างนี้นะ" มินโฮคิดในใจและในไม่ช้าเขาก็เจอความจริงซ่อนอยู่ภายใต้ความง่ายของเจ้าของห้อง
"มินโฮ นายช่วยล้างจาน กวาดห้องให้ด้วยนะ"
"ย่า!! ฉันจะมานอนนะ"
"แลกกันไง ฉันต้องเสียค่าไฟเองทุกเดือนนะ"
"แล้วเกี่ยวอะไร?"
"ค่าตอบแทนไง แฟร์ๆ"
"สองพันนายก็ยังไม่คืนฉัน"
"อยากได้นักใช่ม่ะ" แทมินพูดเกิ่น ก่อนจะเดินหายเข้าไปในห้อง ครู่หนึ่งแทมินก็เดินอุ้มกระปุกหมูออมสินออกมา
"นายจะทุบกระปุกหรอ?"
"อืม" แทมินยกกระปุกอันหนักอึ๋งทุ่มลงกับพื้นห้องอย่างเสียดาย เมื่อถึงคราวต้องนับเงินจำนวนสองพันคืนให้มินโฮ ดวงตาคู่กลมใสก็สื่อความเสียใจและเสียดาย ด้านมินโฮเองก็ยิ้มแห้งๆสู้สีหน้าไม่สบอารมณ์ของแทมินอยู่เหมือนกัน
"ทำไมต้องทำหน้าเศร้าขนาดนั้นฮะแทมิน"
"เงินในกระปุกนี่ตั้งแต่ฉันเรียนประถมเลยนะ ฉันเก็บมันมาตลอดจนฉันเรียนจบฉันยังไม่ได้เอาออกมาใช้สักบาท" ปากพูดแววตาก็ยิ่งเศร้า
"ทำไม?"
"ฉันอยากได้หุ่นยนต์ประกอบอ่ะ ตอนฉันเด็กๆ จะมีเพื่อนในห้องเอาหุ่นยนต์นั่นมาอวด ฉันอยากได้แต่ก็ต้องเก็บเงินซื้อเอง พี่ควีไม่ยอมซื้อให้"
"แล้วญาตินายพี่น้องพ่อแม่ไม่มีหรอ?"
"ฉันอยู่กับพี่ควีสองคนตั้งแต่เด็ก พ่อฉันหายไปไหนไม่รู้ส่วนแม่ฉันตายไปแล้ว" แทมินเล่าถึงชีวิตครอบครัวที่ขาดหายไปมาก น้ำเสียงบวกแววตาคู่เศร้าทำให้มินโฮรู้สึกเศร้าไปด้วย
ความคิดเห็น