คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : Born love to yakuza - Chap.6
Rewrite
Chapter 6
ชายหนุ่มและหญิงสาวที่เพิ่งตกหลุมรักกันหมาดๆ ฝ่ายหญิงเดินควงฝ่ายชายออกไปหน้าระรื่นขณะน้องชายและมินโฮ นั่งหัวโด่อยู่ใกล้ๆ
"แทมินอ่า..."
"ฉันว่ามันเร็วเกินไปป่ะ มันง่ายเกินไปอ่ะ" แทมินกำลังตะลึงกับสถานการณ์ปิ๊งปั๊งของคู่หนุ่มสาวก่อนหน้า
"ทำไมฉันจีบพี่นายตั้งนาน"
"ก็นายมันไม่ได้เรื่องไง!!"
"ทำไมนายไม่กัดมันเหมือนกัดฉันบ้างล่ะฮะ! เจ้าบ้าสองมาตรฐาน!!" มินโฮคาดโทษในใจที่แทมินเอาแต่ขวางทางเขากับควีบุนแต่กลับยอมให้ผู้ชายที่เพิ่งเจอกันไม่ถึงห้านาทีคาบไปกินง่ายๆ
"ฉันว่าพี่จงฮยอนก็เป็นคนดีนะ"
"ใครที่ไหนจะเผยตัวตนไม่ดีออกมาเล่า!!!"
"ก็นายไง!!"
"อยากโดนอีกใช่ม่ะ!!!" ดวงตาคู่กลมจ้องริมฝีปากหนาสีกุหลาบสุดเสน่ห์พลางเขยิบเข้าไปใกล้คนตัวเล็กมากขึ้น
"นายกล้างั้นหรอ คนอยู่เต็มร้าน"
"จะให้ฉันลูบไล้ตัวนาย ไซร้คอ ล้วงไข่นายฉันก็ทำได้"
"ไอ้บ้า!!!!" แทมินทิ้งทวนด้วยสำเนียนเข้มขรึม ก่อนจะพาตัวเองออกไปนอกร้านส่วนมินโฮชะเง้อหาทำท่าจะเดินตามไปแต่ติดที่พนักงานสาวสวย...
"โต๊ะนี้ยังไม่ได้จ่ายเงินเลยค่ะ"
"แล้วมันเกี่ยวอะไรกับผมล่ะครับ ผมไม่ได้กิน"
"แต่คุณรู้จักกับคนที่เพิ่งเดินออกไปนี่คะ"
"อืมๆ แล้วทั้งหมดมันเท่าไหร่ครับ"
"พันสองสี่สิบค่ะ"
"หือ! สั่งให้พ่อกินรึไงเนี่ยฮะ!!!!" มินโฮว่ากับตัวเองหลังได้ยินค่าอาหารทั้งโต๊ะ
"ผมขอดูรายการอาหารที่เด็กบ้านั่นสั่งหน่อยสิครับ" มินโฮยืนรอครู่หนึ่ง ระหว่างพนักงานสาวกำลังวุ่นวายกับการหยิบรายการอาหารให้เขา พออ่านรายการอาหารทั้งหมดทุกตัวอักษรแถมอ่านทบทวนอยู่สองสามครั้งเขาถึงได้เงยหน้าทำท่าแปลกใจ
"พันสองสี่สิบค่ะ" พนักงานสาวย้ำ
"ครับนี่ไม่ต้องทอน" มินโฮจ่ายด้วยธนาบัตรสีน้ำตาลสองใบ
"คุณครับช่วยลดราคาอาหารลงกว่านี้หน่อยนะ ถึงผมจะรวยมาก แต่ถ้าจะให้จ่ายแบบนี้ทุกวัน ผมไปกินโจ๊กข้างถนนดีกว่า" มินโฮต่อว่าพนักงานสาวหน้าซื่อไม่รู้อีโหน่อีเหน่ด้วยซ้ำ
"แทมินอ่า!!!"
"อะไร" แทมินเปิดประตูห้อง
"ฉันจ่ายค่าอาหารให้นาย ทั้งหมดสองพัน เอาเงินคืนฉันด้วย"
"บ้า!! อะไรตั้งสองพัน"
"ก็บ้าไง!"
"ฉันไม่มีให้นายหรอกตั้งสองพัน" สายตาบอกว่าคนตัวเล็กไม่ได้โกหก แต่มินโฮกลับคิดรีดไถโดยไม่สนใจเสียงค้านเล็กๆนั้นเลย
"แล้วสั่งทำไมขนาดนั้นฮะ"
"ก็พี่จงฮยอนบอกจะเลี้ยงฉันอ่ะ"
"แล้วมันหายไหนล่ะ"
"เลิกพูดได้แล้วน่า ฉันขอติดไว้ก่อนแล้วกันนะ"
"มีอะไรมัดจำม่ะ"
"ไม่มี ฉันไม่มีอะไรทั้งนั้นแหละ" ว่าจบแทมินก็ทำท่าเหมือนจะปิดประตูห้องใส่เจ้าหนี้
"เดี๋ยว!" มือแกร่งดึงขอบประตู
"อะไรอีกอ่า ฉันง่วง"
"จูบของนาย"
"อะไร?" ดวงตาคู่แสนแปลกใจสบมองดวงตาของมินโฮที่กำลังจ้องริมฝีปากหนาเหมือนปรารถนาเป็นเจ้าของ
"จูบมัดจำไง" มินโฮพูดหน้าตาเฉย
"อีตาบ้า!!! โรคจิตรึไงฮะ" แทมินปิดประตูห้องอีกครั้งแต่มินโฮก็รั้งไว้อีก
"จูบฉันก่อน"
"ฉันเป็นผู้ชายนะ จะให้จูบกับผู้ชายหรอเป็นบ้าไปแล้ว"
"นายจะจูบตรงนี้ หรือจะให้ฉันจูบนายเองในห้อง" ปลายลิ้นเรียริมฝีปากบนของตนเองอย่างเย้ายวนใจนึงก็อยากยียวนอีกฝ่ายด้วย
"บ้าเอ๊ยยยยย!!!!"
"จะจูบมั้ย?"
"เอาหน้ามาดิ่" มินโฮยื่นหน้าทำตามคำสั่งทันทีทันใด ริมฝีปากหนาค่อยๆขยับเข้าไปใกล้ริมฝีปากบางเรื่อยๆพร้อมกับหลับตาปี๋ อีกนิดเดียวปากหนาก็จะได้สัมผัสกับเนื้อบางๆแล้วแต่คนยียวนกลับชักหน้าออก
"ฉันแค่ล้อเล่นน่ะ"
"..." แทมินมองอย่างหัวเสีย ก่อนจะโน้มคอมินโฮลงมาบดขยี้ริมฝีปากบางนั้น แล้วผละออกตามใจตัวเอง
"ฉันจูบนายได้แค่คนเดียว ต่อจากนี้! จะที่ไหนเมื่อไหร่ ฉันจะไม่กลัวนายอีกแล้ว" เสียงนุ่มกระซิบข้างหูมินโฮ ก่อนจะกลับเข้าห้องไปอีกรอบ คนโดนยั่วไปแล้วมีหรือจะปล่อยโอกาสนี้ไปร่างสูงเลยตามร่างน้อยเข้าไปในห้องติดๆ สบโอกาสตอนแทมินเผลอช้อนตัวอุ้มร่างน้อยไปที่เตียง
"ย๊าาาาาา! ไอ้มินโฮ!!!!"
"นายเป็นของฉันตั้งแต่ครั้งแรก ที่ฉันจูบนายแล่ว ปากของนายเป็นของฉัน"
"ทำแบบนี้ต้องการอะไรฮะ!!!?"
"สองพัน"
"แค่สองพันทำขนาดนี้เลยรึไงฮะ"
"ใช่ มากกว่านี้ก็ทำได้!" เหตุผลฟังไม่ขึ้นเท่าไหร่ต่อให้เขาพูดวนซ้ำๆมันก็ไม่ใช่เหตุผลอยู่ดี
"ไร้เหตุผล!"
"เนี่ยแหละเหตุผล" มินโฮพลางก้มหน้าซุกไซร้บริเวณซอกคอขาวหอมกรุ่นแสดงเหตุผลด้วยการกระทำ คนตัวเล็กด้านล่างถึงกับอ่อนระทวยเมื่อจุดอ่อนโดนทำลายเต็มๆ
"อืมมม~ มิโน~" อุ้มมือเล็กข้างขวายกขึ้นขยำกลุ่มผมพะรุงพะรังอย่างชอบใจ
"ชอบเหรอ"
"อื้ม" แทมินพยักหน้ารับเล็กน้อย ด้านมินโฮเองก็พอใจยิ่งเห็นแทมินรู้สึกดีเขาก็เริ่มถลกเสื้อยืดของแทมินขึ้นมาถึงอก ฝังคมฟันทู่ๆไปที่ยอดอกสีชมพูสวยสด คนข้างล่างขยับตัวรับความเสียวซ่านกำลังเคลิบเคลิ้มได้ที่ ตาคู่ปิดสนิทส่งเสียงครวญครางระบายอารมณ์ ความรู้สึกเกือบถึงสวรรค์ทั้งคู่ ก็ดันมีเสียงโทรศัพท์ดังขัดจังหวะซะงั้น
"รับสายก่อนสิ" เสียงหวานพูดมามินโฮถึงได้ปล่อยของหวานอย่างเสียดาย
มินโฮ : ว่าไง
สายที่ไม่รู้จัก : ผมอยากพบคุณครับ
มินโฮ : ที่ไหน
สายที่ไม่รู้จัก : ที่ที่เราเจอกันครั้งล่าสุด
มินโฮ : อืม เดี๋ยวฉันโทรกลับไป
หลังจากตัดสายทิ้ง ร่างสูงก็เดินจากไปอย่างไม่สนใจคนตัวเล็กบนเตียง แทมินยันตัวนั่งขมวดคิ้วหัวเสียที่จู่ๆคนกำลังหิวโหยอยู่แท้ๆเดินออกไป คนในสายสำคัญกว่าร่างเรือนร่างะดับพรีเมี่ยมเชียวหรอ
ความคิดเห็น