คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : Born love to yakuza - Chap.5
Rewrite
Chapter 5
ควีบุนกำลังปิ้งย่างของทะเล อยู่ไม่ใกล้ไม่ไกล บริเวณบ้านพักริมชายหาด ดูเธอกำลังมีความสุขกับผู้ชายที่นั่งอยู่ข้างๆ แทมินทอดสายตา เจอพี่สาวกำลังนั่งอยู่กับชายแปลกหน้า ตัวเล็กๆจึงรีบวิ่งกอดร่างกายอันหนาวสั่นไปหาพี่สาว ส่วนมินโฮที่หนาวไม่แพ้กันก็วิ่งเหยาะๆตามไป
"พี่อยู่กับผู้ชายจริงๆด้วยอ่ะ"
"เดี๋ยวนะ แทมินอ่านายกับมินโฮ..." ทันทีที่ชื่อมินโฮเอ่ย อนยูพลันละสายตาจากเตาปิ้งหันมาสนใจผู้ชายตัวสูงแทน ทั้งคู่ต่างก็แปลกใจแต่ไม่มีใครถามก่อน
"เราไปเล่นน้ำกันมาฮะ ว่าแต่พี่ผู้ชายคนนี้... หน้าคุ้นๆนะครับเราเคยเจอกันรึเปล่า?"
"ที่โรงบาลไงแทมินอ่า นี่เพื่อนฉันเองชื่ออนยู" มินโฮเสริมเพื่อปกปิดความจริงบางอย่าง
"งั้นเพื่อนที่พี่อนยูบอกก็คือมินโฮอ่ะหรอ บังเอิ๊ญอังเอิญ" ควีเข้าใจอย่างที่ได้ยิน
"ผมชื่อแทมินนะครับ คุณอนยู"
"เรียกพี่ก็ได้แทมินอ่า" อนยูพูดอย่างสนิทสนม ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความสุขล้นที่เห็นน้องชายแท้ๆกำลังยิ้มให้อยู่ตรงหน้า
"ครับพี่อนยู งั้นผมไปเปลี่ยนชุดก่อนนะ หนาวจะตายอยู่แล้ว" แทมินว่าจบพลางเดิน ไปยังบ้านพัก ด้านมินโฮก็กำลังทำตาแข็งทื่อใส่อนยู ก่อนจะวิ่งตามร่างบางเข้าบ้านพักไปเปลี่ยนเสื้อผ้า
"แทมินอ่า ทำไมนายต้องพูดจาดี ยิ้มหวานๆกับไอ้นั่นด้วยอ่ะ ทีกับฉันเรียกไอ้เรียกนายครับสักคำก็ไม่เคยได้ยิน อายุฉันกับอีตานั่นก็พอๆกันแหละ เฮอะ! สองมาตรฐานชัดๆ"
"แค่ฉันเห็นหน้าพี่อนยูก็รู้สึกดีแล้วอ่ะ แล้วยิ่งเวลาพี่อนยูยิ้มนะน่ารักชะมัดเลยอ่า" พวงแก้มแดงก่ำพอนึกถึงรอยยิ้มสดใส
"มันไม่ได้เป็นคนดีอย่างที่นายคิดหรอก"
"แต่ฉันมั่นใจว่าพี่อนยูดีกว่านายแน่นอน"
"ตั้งแต่โดนยัยเอ็มม่านั่นทิ้ง ฉันรู้สึกว่านายจะมีความรักที่สดใสกับผู้ชายนะ!" คนตัวสูงเอาแต่ยืนต่อล้อต่อเถียงกับแทมินอยู่หน้าห้องน้ำ แทนที่เขาจะเข้าไปเปลี่ยนเสื้อผ้าในห้องนอน แต่กลับยืนทนความหนาวเย็นอยู่ได้
"ฉันแค่อยากลืมเอ็มม่าอ่ะ" จู่ๆคนในห้องน้ำก็โดนความเศร้าเข้ามาสะกิดไหล่เบาๆ ทำให้คนข้างนอกห้องน้ำพูดไม่ออก ก่อนจะเดินไปเปลี่ยนเสื้อผ้าในห้องนอน ขณะมินโฮกดล็อกประตูดัง แก๊ก แทมินก็เสร็จธุระพอดีโดยมีความเศร้าจับอยู่บนหน้าอยากเห็นได้ชัด เรี่ยวแรงที่ตั้งใจเดินไปหยิบมือถือที่รถมินโฮ หน้าจอสว่างโล่งต้อนรับสายตาแทมินให้เห็นสายที่ไม่ได้รับ ดวงตาคู่เบิกกว้างปนความดีใจและเศร้าซึมในเวลาเดียวกัน
สายที่ไม่ได้รับ 11 สาย เอ็มม่า
แทมิน : มีอะไรหรอ?
เอ็มม่า : ฉันรู้สึกผิดที่บอกเลิกคุณ
แทมิน : ผมไม่เป็นอะไรแล้ว
เอ็มม่า : คุณคงมีคนดูแลอยู่แล้วสินะ ฉันดีใจด้วย แต่งงานกันเมื่อไหร่บอกด้วยนะ
แทมิน : คุณพูดถึงใคร? ผมไม่ได้มีใครนะ
เอ็มม่า : ก็ผู้ชายที่ชื่อมินโฮ บอกฉันว่าคุณเป็นผู้ชายของเค้า และเค้าก็เป็นของคุณไง โชคดีนะแทมิน
แทมิน : มันไม่ใช่นะเอ็มม่า เดี๋ยวสิฟังฉันก่อน
แทมินไม่ทันได้ปรับความเข้าใจกับอดีตคนรัก เธอก็วางสายไปเสียแล้ว พยายามโทรไปหาเธออีกหลายครั้งแต่ไม่มีท่าที่ว่าเธอจะรับร่างเล็กนั่งรู้สึกห่อเหี่ยวพลางนึกได้ วิ่งไปหาตัวต้นเหตุ
"มินโฮ!!!" เสียงดุดันทำให้ทุกคนหันมอง
"อะไร"
"นายมานี่หน่อยดิ่" มินโฮได้ยินอย่างนั้นจึงวางกุ้งในมือ และเดินไปหาแทมินด้วยสีหน้า แปลกใจ
"นายบอกเอ็มม่าทำไมว่าฉันเป็นของนายอ่ะ"
"เดี๋ยวแทม..."
"นายทำให้ฉันเสื่อมเสียความเป็นแมน แล้วนายพูดอะไรอีก เอ็มม่าเข้าใจฉันผิดใหญ่แล้วนะ"
"แค่นี้หรอ... ฉันไปกินต่อล่ะ" มินโฮเดินกลับไป แต่ถูกแทมินพูดรั้งไว้
"นายจะไม่รับผิดชอบ กับสิ่งที่นายทำเลยรึไง"
"พูดอย่างเงี้ยอ่า อยากให้ฉันรับผิดชอบด้วยการให้ฉันเป็นผู้ชายของนายน่ะหรอแทมินนี่ งั้นคืนนี้เราเปิดห้องพิเศษกันม๊าาา ป้าบป้าบกันนิดๆหน่อยๆเพื่อให้เราเป็นของกันและกันไง เอาม๊าาา" มินโฮปั้นหน้าตาทะลึ่งทะเล้น ก่อนแทมินจะวิ่งไล่เตะคนตัวสูงไปทั่วชายหาดไม่รู้จักเหนื่อย ด้านควีและอนยูกำลังจัดปาร์ตี้เล็กๆน้อยๆให้กัน เสียงดังจากใกล้ๆดึงดูดความสนใจคู่ชายหญิงไม่น้อย
"พี่อนยูดูสิ ฉันว่าแทมินก็เหมาะสมกับมินโฮดีนะ พี่ว่างั้นมั้ย"
"ไม่อ่ะ ไม่เหมาะกันสักนิด" อนยูทำหน้าเซ็งที่สุดในชีวิต
"ทำไมพี่พูดงั้นอ่ะ มินโฮก็เพื่อนพี่ไม่ใช่หรอ"
"อืม แต่พี่ไม่ชอบที่แทมินจะลงเอยกับผู้ชาย อย่าลืมสิตระกูลเราอ่ะไม่มีใครเป็นเกย์นะ"
"ฉันก็ไม่ได้บอกซะหน่อยว่าแทมินมันเป็นเกย์ พี่รู้จักคำว่าจิ้นม่ะจิ้นอ่ะ"
"พี่รู้จักแต่จิ๋ม จิ้นอะไรอ่ะ"
"จิ้นคือจินตนาการไงไรเงี้ย"
"ไม่รู้อ่ะ งานที่พี่ทำอยู่ก็ยิ่งกว่าจินตนาการอีก จะตายเมื่อไหร่ก็ไม่รู้"
"พี่อย่าพูดแบบนี้สิ ฉันอุ่นใจนะที่มีพี่อยู่ข้างๆอ่ะ" จู่ๆน้ำเสียงของควีบุนก็หงอยไปสักพักหนึ่ง คนเป็นพี่จึงโน้มหัวน้องสาวเข้ามาพิงที่ไหล่ตนเอง พลางพูดปลอบในเวลาต่อมา
"พี่ไม่ยอมทิ้งควีไปไหนหรอก พี่จะอยู่จนหัวหงอกเลยดีม่ะ"
"อื้มๆ" ควีพยักหน้า
ทัดใดนั้นเอง... สายตายาวเห็นพี่สาวกำลังซบอยู่กับผู้ชาย ด้านมินโฮเองก็หัวเสียที่เห็นศัตรูกำลังคาบเนื้อชิ้นสาวของเขาไปกินต่อหน้า ทั้งคู่จึงเร่งฝีเท้าเข้าไปทำลายความสุขของควีบุนและอนยู
"ไอ้อน!!!" มินโฮกระชากปกเสื้ออนยูแน่นย้ำด้วยหมัดหนักๆสักสองสามทีใส่หน้าอนยู
"มินโฮหยุดนะ!!" ควีผลักมินโฮออกไป
"ผมจะทำแผลให้พี่อนยูเอง พี่ควีไม่ต้องยุ่งล่ะ พี่อ่ะทำเกินไปแล้วพี่นั่งซบผู้ชายคนอื่นได้ไง ไหนบอกผมว่าเค้าเป็นลูกค้าไงหรือพี่แอบคบกันอ่ะ" ว่าจบแทมินก็ดึงแขนอนยู กลับเข้าไปในบ้านพักเพื่อทำแผล นิ้วชี้กดเปิดไฟสว่างทั่วบ้าน ทิ้งให้อนยูนั่งรอที่เก้าอี้ขณะตัวเองกำลังหากล่องยา พอหาเจอแรกน้อยก็กระแทกกล่องยาลงที่โต๊ะอย่างหัวเสีย
"พี่อนยูผมเห็นพี่เป็นคนน่ารักนะ แต่ทำไมพี่ทำแบบนี้อ่ะ ผมหวงพี่ควีรู้ไว้ซะด้วย"
"ควีก็แค่ซบไหล่พี่เอง ทำไมไอ้มินโฮมันต้องชกหน้าพี่ขนาดนั้นด้วย"
"เค้าเป็นคนหยาบคายแบบนี้แหละครับ พี่อย่าไปสนใจเลยมินโฮชอบพี่ควีน่ะ แต่ผมขัดขวางไว้"
"ดีแล้วแหละที่ขัดขวางมัน มันไม่ใช่คนดีหรอกเชื่อพี่สิ"
"ผมก็เชื่ออย่างนั้นตั้งแต่แรกแล่ว คนบ้าอะไรจะเดินตามผู้หญิงตลอดเวลา" แทมินกลายเป็นคนเม้าท์แตกไปซะได้ ระหว่างทำแผลให้อนยูอยู่นานสองนาน เขาสองคนคุยกันอย่างถูกคอตามประสาพี่น้องสายเลือดเดียวกัน ความรู้สึกมันถึงได้ผูกพันกันมากมายขนาดนี้ แม้แทมินยังไม่รู้ว่าคนตรงหน้าคือพี่ชายแท้ๆด้วยซ้ำแต่สายใยบางๆมันทำให้เขารู้สึกดีทุกครั้งที่ได้คุยกับอนยู
"ยังไงอ่ะ?" อนยูสืบต่อไป
"พี่ควีเล่าให้ผมฟังตอนนั้น พี่ควีไปเที่ยวญี่ปุ่น แล้วก็มีผู้ชายเดินตามมาตลอด ขนาดพี่ควีกลับมาเกาหลีแล้วนะ ยังมีคนตามมาอยู่เลย ผมเป็นห่วงพี่ควีนะ ผมมีพี่สาวแค่คนเดียว ถ้าไม่มีพี่ควีผมจะอยู่ยังไง"
"..." ในใจของพี่ชายย้อนคิดพอได้ยินแทมินพูดแบบนั้น เขามองน้องชายตรงหน้าด้วยสายตาที่เต็มเปรี่ยมไปด้วยความอบอุ่น นัยน์ตาสีน้ำตาลเข้มกำลังบอกคนตัวเล็กว่า เขาก็มีพี่ชายอีกคนนะ
"พี่อนยู"
"ฮะ?"
"ผมทำแผลให้เสร็จแล้ว"
"อื้ม" หลังจากนั้น แทมินกับอนยูก็เดินกลับไป กินของอร่อยๆต่อโดยวางกล่องยาไว้แบบนั้น เอาออกมาแล้วก็ไม่ยอม เอาไปเก็บที่เดิม
"คืนนี้เราจะนอนกันยังไง?" แทมินเริ่มตั้งประเด็นเมื่อเขารู้สึกง่วงถึงที่สุด ดวงตาคู่เยิ้มฉ่ำมือไม้เริ่มไม่มีแรง
"บ้านพักมันมีแค่ห้องเดียว นอนได้สองคน อย่างนั้นอีกสองคนก็นอนข้างนอก" ควีบุนกล่าว
"ผมจะนอนกับพี่ควีในห้อง ส่วนนาย!!กับพี่อนยู นอนนอกห้อง"
"ได้ยังไงอ่ะแทมินอ่า!!!" มินโฮท้วงเสียงแข็ง
"ไม่รู้แหละ ฉันง่วงแล่ว" คนตัวเล็กเดินร่างโอนเอนกลับไปยังบ้านพัก มองเตียงราวสบตากับคนรักพลางทิ้งร่างใส่เตียงนุ่มอย่างสบายใจ
"มินโฮ นายอยากนอนกับแทมินรึไง" เสียงหวานของผู้หญิงถาม
"ฉันแค่อยากนอนในห้อง ข้างนอกพื้นมันแข็งน่ะฉันนอนไม่ถนัด"
"นายก็เข้าไปนอนกับแทมินสิ เดี๋ยวฉันนอนกับพี่อนยูก็ได้" ควีบุนพูดแบบนั้นทำให้สายตาแข็งทื่อเหล่ไปทางอนยู จังหวะเดียวกันอนยูก็เล่นหน้าเล่นตากลับจนมินโฮหัวเสียซะเอง
"ไม่ได้!! ฉันจะนอนกับไอ้อนเอง เธอไปนอนกับแทมินดีแล้ว"
"นั่นสิ ควีบุนพี่ว่าเธอไปนอนได้แล้วนะ ดึกมากและ" เสียงนุ่มกล่าวอย่างเป็นห่วง
"อื้ม งั้นฉันไปนอนแล้วนะ"
ร่างเพรียวบางเดินจากไป... ชายสองคนก็ไม่ได้นั่งอยู่ที่เดิมนานสักเท่าไหร่ พอเริ่มตาปรือกันทั้งคู่ก็เข้านอนโดยมีควีบุนจัดเตรียมที่นอนให้ หมอนสองใบและผ้าห่นผืนใหญ่หนึ่งผืน
"เกมที่แกพูดตอนอยู่โรงบางคือไร" อนยูถามคนข้างๆ
"แค่แกไปตามแผนที่ที่ฉันให้ ก็จะเจอเข็มกลัด"
"แค่นี้?"
"แค่นี้แหละ แกอยากให้มันยากรึไง"
"แล้วไหนแผนที่" อนยูว่า จากนั้นมินโฮจึงลุกขึ้นไปเปิดไฟ ก่อนจะวาดแผนที่ให้กับอนยู เสร็จสับก็ปิดไฟและนอนต่อ
"ฉันรู้นะว่าแกกำลังปิดบังเรื่อง ที่แกเป็นยากูซ่าอยู่อ่ะ ความลับมันไม่มีในโลกหรอกน่า"
"แกคงไม่อยากให้คนที่แกรัก เป็นอันตราย"
"แกรักควีบุนหรือแทมินอ่ะ" อนยูสืบในฐานะ พี่ชายของควีและแทมิน
"ควี แต่แทมินก็เป็นน้องชายใช่มั้ยล่ะ ฉันก็ต้องปกป้องเหมือนกัน"
"อ้อหรอ! งั้นฉันขอแทมินนะ"
"มาขออะไรฉันเล่า!! มันไม่ได้เกี่ยวกับฉันซะหน่อย" จู่ๆมินโฮก็ขึ้นเสียง
"พรุ่งนี้ฉันจะพาแทมินกลับไปญี่ปุ่นด้วย"
"เรื่องของแก!! ฉันจะนอน" มินโฮนอนหันหลังให้อนยูออกปากเหมือนไม่ใส่ใจ แต่ความรู้สึกข้างมันกลับว้าวุ้นกระวนกระวายขนตาหลับไม่ลงสักที
เช้านี้ไม่มีไก่ขันไม่มีใครเอาน้ำมาสาดคนขี้เซาให้ตื่นจากฝันดีเว้นแต่ตัวของมินโฮเอง
"ตื่นแล้วหรอมินโฮ" เสียงนางในฝันทักเมื่อเห็นมินโฮ กำลังบิดขี้เกียจไปมา
"กลิ่นอะไร หอมจัง" คนกำลังงัวเงียอุทานขณะตาคู่ยังปิดอยู่
"ฉันทำอาหารเช้าให้นายน่ะ"
"ฮะ!! ควีบุนนี่~ ฉันไม่ได้ฝันไปใช่มั้ย" ตากลมโตเปิดกว้างในพริบตา ร่างสูงลุกจากที่นอนเร่งเข้าไปอิงควีบุนทันที ก่อนคนฉวยโอกาสจะทำหน้าระแวงที่จับเอวคอดเต็มมือ
"เป็นอะไรมินโฮ"
"เจ้าน้องชายตัวดีของเธอยังไม่ตื่นใช่ม่ะ"
"เห็นออกไปกับพี่อนยูแต่เช้าแล้ว'
"ไปไหน?"
"เห็นบอกจะพาแทมินไปเที่ยวญี่ปุ่นน่ะ"
"แล้วเธอปล่อยให้น้องชายหุ่นแห้งๆ ไปกับมันได้ไง เธอรู้หรอว่ามันไว้ใจได้รึเปล่า" มินโฮผละมือออกผลัดสีหน้าหงุดหงิดแต่เช้า
"พี่อนยูก็เพื่อนนายไม่ใช่หรอ?"
"อ่อใช่ แต่..แต่มันไม่ใช่คนดีเท่าไหร่"
"ถ้านายเป็นห่วงแทมินขนาดเนี้ยอ่ะนะ ไปตามกลับมาตอนนี้ยังทันนะ" ควีเสนอพร้อมส่งรอยยิ้มอย่างมีเลศนัย
"รีบกินข้าวเถอะ" มินโฮพูดตัดบทพลางเดินไปนั่งที่เก้าอี้ พอเรียวนี้จะหยิบช้อนขึ้นมาก็ดูเหมือนว่า มือของเขาจะมีปัญหา
"อ้อ~"
"เป็นอะไรมินโฮ"
"เจ็บมืออ่ะ"
"ไหนดูซิ ทำไมมือช้ำแบบนี้ล่ะ"
"สงสัยที่ชกไอ้อนเมื่อวานแหละ หน้ามันแข็งชะมัดเลยอ่ะ"
"แล้วกินข้าวเองได้มั้ย" ควีบุนถามเปิดทางแบบนี้ มีหรือที่มินโฮจะไม่ฉวยโอกาสเดินไปตามทาง
"ไม่ไหวอ่า~ ควีป้อนฉันหน่อยสินะ" ใบหน้าหล่อเอียงเข้าใกล้แขนเนียนของควีบุน เอาหัวไถแขนเนียนไปมาเหมือนลูกแมวร้องกินปลาทู
"พอแล้วมินโฮ ฉันป้อนก็ได้" ควีบุนมองผู้ชายตัวสูงอย่างรู้สึกเอ็นดูทำตัวเป็นเด็กๆไปได้ จากนั้นควีบุนก็ตักข้าวคำใหญ่ใส่ปากมินโฮหลายคำจนหมดถ้วย
"อร่อยจังครับ"
"นั่นแทมินนิ่" คนเป็นพี่อุทานขณะลงจากรถเห็นน้องชายกำลังนั่งกินข้าวเช้ากับคนแปลกหน้าอยู่ในร้านอาหารใต้คอนโด
"ไหนบอกว่าไปญี่ปุ่นไง"
"แทมินอ่า!!" เสียงของพี่สาวนำไปก่อนตัวจะเดินถึงโต๊ะ
"พี่ควี"
ทันทีที่แทมินอุทานชื่อพี่สาวตรงหน้า ผู้ชายแปลกหน้าอีกคน ก็หันไปสนใจใบหน้าสวยส่องสายตาพิจารณาอย่างละเอียด ตั้งแต่ทรงผม เป็นลอนใหญ่สีน้ำตาล มีหน้าม้ายาวปิดคิ้ว จะมองมุมไหนก็น่ารักน่าชัง ตาชั้นเดียวเพิ่มเสน่ห์ด้วยอายชาโดวสีชมพูส้ม พวงแก้มถูกแต่งแต้มด้วยสีชมพูอ่อนๆ ริมฝีปากบางจับเป็นรูปดูสวยเหมาะกับลิปสติกสีชมพูหวาน ห้วงเวลาที่ชายแปลกหน้าพอฉวยโอกาสมองพี่สาวของแทมิน เป็นเวลาเดียวกับที่หัวใจของเขากำลังเต้นแรง แรงขึ้น แรงขึ้น จนต้องเอามือมาจับหัวใจตัวเอง
"นี่ใครหรอ?" ควีบุนสนใจชายหนุ่มแปลกหน้าที่กำลังหลงใหลเสน่ห์ตั้งแต่หัวจรดเท้าของเธอ
"ผมจงฮยอนครับ"
จงฮยอนส่งสายตาหวานฉ่ำให้สาวสวยและดูเหมือนว่าเธอเองก็มีใจให้กับจงฮยอนเช่นกัน เธอและเขาต่างสบสายตาสื่อรักถึงกันและกันราวถูกพรหมลิขิตลากให้มาพบกัน ทำไมหัวใจของทั้งคู่ถึงได้เต้นเร็วนัก
"ฉัน... ควีบุน เป็นพี่สาวของแทมิน... ค่ะ"
"คุณจะว่าอะไรรึเปล่าครับ?"
"ทำไมล่ะคะ"
"ผมอยากได้หัวใจคุณน่ะครับ"
"ถ้าคุณดูแลหัวใจฉันได้ ฉันก็ไม่ว่า" ควีบุนไม่เล่นตัวสักนิดเมื่อเจอคนที่ถูกลิขิตมาให้
"ฉันอยากจะเลี้ยงข้าวคุณ แทนคำขอบคุณที่ดูแลหัวใจให้ฉัน"
"ผมขอเลี้ยงข้าวคุณดีกว่านะ"
"ไม่ได้ๆ ฉันเลี้ยงคุณดีกว่า"
"ก็ได้ครับ เพราะมันคงไม่ต่างกัน ยังไงเงินเดือนทุกเดือนผมก็ต้องให้คุณเก็บไว้อยู่แล้ว"
"บ้าอ๋อออ~~~~" สาวสวยทำท่าเคอะเขินเหมือนโดนลูกศรแห่งรักปักเข้ากลางอกเต็มๆ ฝ่ายชายเองก็ไม่ใช่ย่อยพูดเองหน้าก็แดงไปด้วย
ความคิดเห็น