คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : Born love to yakuza - Chap.4
Rewrite
Chapter 4
อนยูขับรถพาควีบุนไปที่ไหนสักแห่ง สองพี่น้องคุยกันระหว่างทาง ก่อนจะถึงจุดหมาย
"พี่กลับมาเมื่อไหร่?"
"เมื่อสองวันที่แล้วอ่ะ พี่เจอแทมินแล้วนะแต่เหมือนเค้าจะจำพี่ไม่ได้"
"แทมินไม่รู้นะว่าเค้ามีพี่ชาย ว่าแต่พี่เจอแทมินที่ไหน"
"ที่โรงบาลอ่ะพี่มาเยี่ยมเพื่อนพอดี"
"แล้วพ่อเป็นไงบ้าง"
"พ่อเหรอ....อืม สะ..สบายดี" จู่ๆอนยูก็ตะกุกตะกักเหมือนแผ่นซีดีเสีย ด แต่คนข้างๆก็ไม่ได้ใส่ใจกับท่าทางของพี่ชายสักเท่าไหร่
"แล้วเมื่อไหร่พี่จะเลิกเป็นยากูซ่าล่ะฉันเป็นห่วงพี่จังเลย"
"พี่ว่าแทมินก็โตแล้วนะ พี่จะพาเค้าไปอยู่กับพี่ที่ญี่ปุ่น" อนยูทำสีหน้าระรื่น แต่อีกคนกลับคัดค้านหัวชนฝา
"ไม่ได้นะ ฉันไม่ยอมให้พี่เอาแทมไป!!!"
"ฉันเลี้ยงดูแทมมาทั้งชีวิต พี่แค่ส่งเงินมาให้ ฉันให้ความรักแทมแทนพ่อแม่ฉันไม่ยอมถ้าพี่จะเอาแทมไปหรอก"
"ควีฟังก่อนสิ!!"
"ไม่! ฉันไม่ยอมเสียแทมไป อยู่กับพี่มีแต่อันตราย"
"อืมงั้นควีอย่าบอกเรื่องนี้กับแทมินนะ"
"รู้แล้วน่า ฉันรู้นิสัยแทมินดีถ้าเค้ารู้ว่าพี่เป็นยากูซ่านะมีหวังแทมินคงได้ตามพี่ไปด้วย"
"อื้มควีบุนไปเที่ยวทะเลกับพี่นะ พี่อยากพักผ่อนกับน้องสาว"
"ได้สิคะ ค้างสักคืนนึงนะ"
"Let's go~~"
อนยูขับรถพาน้องสาวไปถึงทะเลอย่างปลอดภัย ใช้เวลาเดินทางประมาณสอง สามชั่วโมง ก็เห็นชายหาดอยู่ถัดออกไปจากฟุตบาทประมาณสี่เมตร ควีบุนเปิดหน้าต่างรถทันทีที่เห็นทะเลจากไกลๆ ก่อนจะยื่นหน้าออกไปรับสายลมโกรกเวลานี้ก็ถึงทีของดวงอาทิตย์กำลังจะตกลงไปในทะเล อนยูจึงหยุดรถพาน้องสาวไปเหยียบผืนทรายหยาบละเอียดปะปนกัน เฝ้ารอดวงอาทิตย์ดวงโตสีแดงลับขอบฟ้า...
"สวยเนาะพี่อนยู ฉันไม่เคยได้ดูพระอาทิตย์ตกดินแบบนี้เลยอ่ะ"
"แทมินจะเคยเห็นแบบนี้มั้ย" อนยูนึกถึงน้องชาย ขณะเดียวกันที่ควีจะอ้าปากตอบกลับไป เสียงเรียกเข้าก็ดังขึ้น
แทมิน : พี่อยู่ไหนฮะ!!!
ควีบุน : พี่มาทำธุระ
แทมิน : ทำไมมันเงียบอ่ะ แล้วเสียงทะเลนั่นไหนพี่บอกคุยธุระไง
ควีบุน : ก็มาคุยธุระกับลูกค้าที่ทะเลไง
แทมิน : ผู้หญิงหรือผู้ชายลูกค้าพี่อ่ะ
ควีบุน : ผู้ชาย
แทมิน : นี่พี่ไปทะเลกับผู้ชายสองต่อสองหรอฮะ!!!!
ควีบุน : แทมินอ่า พี่ไม่ใช่เด็กๆแล้วนะ
แทมิน : พี่พูดแบบเนี้ย แสดงว่าพี่กำลังเดทกับผู้ชายอยู่หรอ
ควีบุน : ไม่ใช่นะแทมินอ่า
แทมิน : งั้นผมจะไปหาพี่!! พี่อยู่ไหน?
ควีบุน : ไม่บอก
ควีบุนตัดสายทิ้งทันที เจ้าน้องายขี้ตื๊อโทรมาเธอก็ตัดสายไปอีกรอบ
"แทมินหรอ?" อนยูสงสัย
"อื้ม ไม่รู้ว่าเจ้าบ้านี่เป็นน้องชายหรือผัวกันแน่"
"ฮึฮึ~ ก็ควีเป็นผู้หญิงนิ่เป็นพี่พี่ก็หวงนะ"
"แต่ฉันไม่ใช่เด็กๆแล้วนะ"
"เอาน่า~" มือนุ่มนิ่มขยี้หัวน้องสาวเบาๆ
ด้านแทมิน กำลังวุ่นวายอยู่กับการจัดกระเป๋าอยู่ในห้องของตน พอจัดเสร็จก็เดินลากกระเป๋าออกมา
"ไปกันเถอะมินโฮ" มินโฮสะพายกระเป๋าเป้พร้อมเดินทางไปกับแทมิน ระหว่างขยับฝีเท้า ก็อดไม่ได้ที่จะไม่ถกเถียงกัน
"แล้วนายรู้หรอว่าควีอยู่ไหน"
"ฉันไม่โง่เหมือนนายหรอกน่า พี่ควีมีจีพีเอสน่ะก็แค่ตามจีพีเอสไปเองฉันบันทึกไว้แล้ว"
"ถ้านายพูดไม่ดีกับผู้ใหญ่แบบฉันอย่างนี้อีก ฉันจะทำโทษนายโอเค๊"
"นายจะทำร่ะ" แทมินทำหน้ายวนใส่ คนเป็นผู้ใหญ่กว่ารื้อวิธีลงโทษที่คิดไว้ก่อนหน้านั้น แต่เขากลับพูดอีกอย่าง
"ฉันจะ... ตบปากนาย"
"ฉันไม่กลัวหรอก นายน่ะหรอจะกล้าฉันน้องพี่ควีนะ"
ทันใดนั้นเอง มินโฮดึงแทมินเข้ามาหาตนอย่างรวดเร็ว จากนั้นริมฝีปากบางก็ได้บดขยี้ริมฝีปากหนาสีกุหลาบสีสวยนั้นทันที มือคู่เล็กพยายามตีร่างสูงเต็มแรง ลำตัวดิ้นไปมาอย่างขัดขืน แต่ก็เหมือนว่าลิ้นอุ่นจะยิ่งพันกับลิ้นของอีกคนในโพลงปากมากขึ้นกระทั่งเสียงลิฟท์ดัง ริมฝีปากของทั้งคู่จึงผละออกจากกันอัตโนมัติ
"ไอ้มินโฮ!!!" แทมินดึงปนเสื้อขึ้นมาเช็ดน้ำลายของอีกคนที่เปื้อนอยู่บนปากตัวเอง ก่อนจะเดินเข้าไปในลิฟท์อย่างหัวเสีย
"ฉันจะตบปากนายด้วยปากฉัน ฉะนั้นระวังปากของนายไว้"
"..." คนตัวเล็กเงียบไปเหมือนไม่ใช่แทมิน พลางเขยิบห่างจากมินโฮตอนมีคนเข้ามาในลิฟท์ จนออกจากลิฟท์ แทมินก็ยังไม่พูดไม่จาสักคำ แถมทิ้งระยะห่างจากมินโฮเกือบสองเมตร
"แทมินอ่า โกรธรึไง?" มินโฮเริ่มทำลายความเงียบระหว่างทาง ก็คนตัวบางข้างๆเอาแต่ทำหน้านิ่งเนิบไม่สบอารมณ์สักนิด
"..."
"ฉันอายุมากกว่านายนะ แต่ดูนายพูดกับฉันเซะ สิ่งที่ฉันทำมันยังน้อยไปด้วยซ้ำ"
"..." เขากำลังพูดกับพวงมาลัยรถอยู่รึเปล่า คนข้างๆยังคงเป็นใบ้
"พูดอะไรหน่อยเด้ แทมินอ่าาาาาาา~"
"..."
"ฉันขอโทษก็ได้"
"..."
"หรือนายอยากจะจูบฉันคืน?"
"..."
"ย่า!!!! แค่จูบมันทำให้นายกลายเป็นคนใบ้เลยรึไงฮะ หรือนายเขินจนพูดไม่ออกเลยอ๋ออออ~"
"จอด" คนเป็นใบ้อยู่นานยิมปริปาก
"ไม่จอด!!!"
"ถ้าไม่จอดฉันจะกระโดดออกไป" น้ำเสียงนิ่งเนิบตอบกลับโดยไม่มองหน้าคนข้างๆ แม้แต่หางตา
"นายทำไม่ได้หรอก ประตูรถฉันอ่ะล็อก!จากตรงนี้" มินโฮสบยิ้ม
"..." คนตัวเล็กนั่งเงียบอีกรอบก่อนจะกดปุ่มแดงเปิดกระจกรถมันไม่ได้ล็อกมินโฮแค่โกหกเขา กระจกค่อยๆลดลง เจ้าของรถทำตาโตเท่าไข่ห่านยอมจอดรถให้แต่โดยดี
"ถึงฉันจอดรถนายก็ออกไปไม่ได้อยู่ดี"
"..." คนตัวเล็กทำให้คำพูดของมินโฮเป็นสายลมที่พัดมาแล้วพัดไป ไม่ได้รู้สึกอยากจะตอบโต้สักนิดแม้ท่าทางของมินโฮจะยียวนทุกนาทีก็ตาม
"เราแยกกันตรงนี้แหละ ฉันจะไปเอง"
ตัวเล็กๆได้เปรียบแสดงความบ้าบิ่นโดยการรอดตัวผ่านช่องแคยของกระจกออกไป ในเมื่อเจ้าของรถไม่ประสงค์จะปลดล็อคประตูให้!
"แทมินอ่า นี่มันมืดแล้วนะไฟทางก็ติดๆดับๆ ข้างทางมันเป็นป่านายจะไปไหนฮะ รถแถวเนี้ยไม่มีผ่านมาหรอกถ้าจะมีก็รถผีสิงนั่นแหละ รถที่มันมีแค่ผีเต็มรถอ่ะ!"
เมื่อตะกี้เสียงทุ้มเอ่ยถึงผี จู่ๆเสียงหมาหอนก็กู่ขึ้นใกล้ๆเพิ่มบรรยากาศเงียบเชียบให้น่าสะพรึงไปอีก
"ถ้านายไม่ขึ้นรถ ฉะฉะฉันไปก่อนนะ.. หมาหอนขนาดเนี้ย หลอนว่ะ"
มินโฮเหยียบคันเร่งออกไปพอเห็นร่างเล็กไม่ยอมขึ้นรถ สายตาคู่กลมยังมองผ่านกระจกหลัง สนใจคนตัวเล็กแสนดื้อด้านอย่างห่วงๆ มินโฮใจแข็งขับรถต่อไปโดยละสายตาไปจากร่างน้อยก่อนหัวใจน้ำแข็งจะถูกทำลายด้วยความวังเวงจนต้องถอยรถกลับไปง้ออีกคน
"แทมินนี่~ขึ้นรถเถอะนะ ฉันยอมนายแล้วก็ได้อ่ะ อยากจะทำอะไรฉันก็ได้แค่นายหายโกรธ" คนในรถลงมาหาแทมินอย่างกล้าๆกลัวเพราะมีเสียงหมาหอนเขย่าขวัญตลอดเวลา
"เอาหน้ามาใกล้ๆ" แทมินกล่าว คนทำความผิดยื่นมามาหาโดยด่วน เปลือกตาปิดลงคิดไปต่างๆนาๆว่า คนตรงหน้าจะจูบคืน ทว่า...
ปัก!
เลือดแดงสดส่งกลิ่นคาวอยู่ในโพลงจมูกของมินโฮ ก่อนมันจะไหลออกมาเขย่าขวัญมินโฮเพิ่มขึ้น แทมินยิ้มชอบอกชอบใจก่อนจะเดินเชิดกลับเข้าไปในรถ
"พอใจแล้วใช่ม่ะ!!!" คนเจ็บเข้าประจำที่คนขับพร้อมกระชับเสียงดุดันใส่ตัวน้อยๆกำลังนั่งยิ้มระรื่นอยู่
"ใช่พอใจมาก"
"ไม่ต้องมายิ้มเลย!"
"นายอ่ะไม่ต้องมาพูดรีบๆขับรถไป ฉันอยากจะนอนซะหน่อย"
มินโฮใช้เวลาขับรถต่อไปอีกสองชั่วโมง ท้องฟ้าก็มืดสนิทพอดี แสงสลัวจากดวงจันทร์กระทบเข้ากับเม็ดหาดสีขาว ทำให้เห็นหาดทรายชัดเจน มินโฮหยุดรถก่อนจะพาตัวเองออกไปสูดอากาศยามค่ำคืนริมชายทะเล มินโฮเหลียวหลังไปมองร่างเล็กในรถกำลังนอนหลับสนิทได้ที่ เขาไม่กล้ารบกวนจึงพาตัวเองไปเหยียบหาดทรายสีขาว
"ฉันอยากจะนั่งดูน้ำทะเลตอนนี้กับเธอจังเลย ควีบุน ทำไมเจ้าน้องชายของเธอถึงได้ร้ายกาจ ขัดขวางซะทุกอย่างนะ"
มินโฮล้มตัวลงบนหาดทรายละเอียด ส้นเท้าเฉียดน้ำทะเลนิดนึงดวงตาเต็มไปด้วยความสุขปนความทุกข์พอสมควร ความคิดเหม่อลอยจนไม่ได้สังเกตเหงาจากด้านหลัง
ตุ้ม!!
สติเหม่อลอยกระเจิงหายไปหมด สะดุ้งสุดตัวมองหาวัตถุเสียงดังตรงหน้า
"แทมินอ่า!! อากาศมันเย็นน้ำก็เย็น นายนี่มันควายหรือบัฟฟาโล่ฮะ! เสื้อโค้ทก็ไม่ยอมถอด กระโดดลงไปอย่างนั้น อย่ามาตัวสั่นให้ฉันเห็นนะ"
"ฉันอยากเล่นน้ำทะเลแบบนี้มานานและ"
"นี่มันไม่ใช่เวลานะ มืดๆแบบนี้ยิ่งหนาวกันไปใหญ่" ที่เอาแต่บ่นก็เพราะเป็นห่วงคนตัวเล็กอยู่ไม่น้อย
"เงียบๆเถอะน่า เสียงคลื่นน่าฟัง กว่าเสียงนายอีก"
"งั้น ฉันไปหาควีก่อนนะ นายเล่นน้ำไปก่อนและกันเดี๋ยวมารับ" มินโฮทำท่าเดินกลับไปที่รถ แต่จู่ๆร่างบางเปียกชุ่ม ก็วิ่งต้านความหนาวเย็นเข้ามากระโดดขึ้นหลังมินโฮทันที
"เล่นน้ำกันนะ"
"ไม่เอาหนาวจะตาย นายอ่ะลงไปเลย"
"ไม่เอา นายไปเล่นด้วยกันสินะ"
"นายจะขัดขวางฉันกัยควีสินะ"
"ใช่ งั้นนายไปเล่นกับฉันนะ"
"มันหนาวแทมินนี่ ดึกแล้วนะ ไปหาควีกันเหอะ" ร่างสูงไม่พูดเปล่าสะบัดตัวให้คนตัวเล็กยอมหล่อย แต่ร่างน้อยๆก็ยังเกาะหนึบ
"ไปเล่นเป็นเพื่อนหน่อยเด้"
"ก็ได้ อยากเล่นนักใช่มั้ย"
มินโฮสับขาวิ่งลงไปในทะเลโดยมีแทมินเกาะอยู่ที่หลัง ค่ำคืนสุดแสนเย็นยะเยือก ไร้ผู้คนหาดทรายเงียบสงัดแต่ชายหนุ่มสองคนก็ได้ทำลายความเงียบนั้นจนสิ้น ตัวเล็กตัวสูงวิ่งไล่โต้คลื่นทะเลกันทั้งๆที่ตัวเริ่มสั่น เล่นกันอีท่าไหนก็ไม่รู้... มินโฮดันล้มทับแทมินจนได้ดวงตาคู่หวานสบมองกันและกันทันที ราวถูกสะกดมินโฮจ้องจะจูบแทมินอีกรอบ แต่คนตัวเล็กสั่นระริกก็ใช้เท้าถีบร่างสูงๆนั้นกระเด็นลงทะเลไปอีกที เพื่อปกป้องริมฝีปากของตนเอง
ความคิดเห็น