คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Born love to yakuza - Chap.2
Rewrite
Chapter 2
หลังจากคนตัวสูงถูกพลังอันน้อยนิดดันเข้าไปด้านใน เขาก็กลับไปนั่งกินข้าวต้มปลาบนเตียงคนป่วยต่อ ด้านแทมินกำลังจะเลื่อนปิดประตูกระจกตรงระเบียงก่อนจะปิดม่านสีขาวทับอีกที
"มินโฮ..." แทมินเดินไปนั่งที่โซฟาก่อนจะเปิดทีวีแล้วหลี่เสียงเบาลงเพื่อที่ เขาจะได้คุยกับมินโฮรู้เรื่อง ขณะที่สายตากำลังจ้องมองทีวีเครื่องใหญ่อยู่เช่นกัน
"ฮึ?"
"ย่า! นายคิดยังไงถึงกินน้ำยาล้างห้องน้ำอ่ะฮะ"
"ฉันไม่ได้อยากตายซะหน่อย"
"คนบ้า!!แล้วจะกินทำไมฮะเดือดร้อนฉันอีก ฉันเดทกับเอ็มม่ายังไม่จบเลยอ่ะเพราะนาย!!!"
"ก็ฉันบอกว่าไม่ต้องมาดูแลฉันไง"
"ไม่ต้องเลย!!"
แทมินพูดปราม แค่อีกคนเอ่ยถึงเรื่องนี้ซ้ำๆแทมินก็รู้ความคิดของมินโฮแล้ว และไม่ว่ามินโฮจะพยายามกี่ครั้งก็ดูยากเย็นทุกที เพราะคนน้องเอาแต่กันท่ายืนเป็นยมทูตถือหอกรอเสียบเขาอยู่ทุกครั้งอย่างกับคนทำกรรมไว้
"งั้นนายก็ถอดเสื้อออกซะ!!นั่นมันของฉัน" มินโฮเห็นเสื้อโค้ทหน้าตาคุ้นๆของเขาเข้าแล้ว แถมตัวนี้ยังเป็นตัวโปรดของเขาอีกด้วย
"นายก็เลิกยุ่งกับพี่สาวฉันได้แล้ว ฉันมีแค่พี่ควีคนเดียวถ้านายขโมยไป ฉันจะอยู่ยังไงล่ะฮะ!!!" แทมินถอดเสื้อโค้ทออกง่ายๆพลางโยนไปที่โซฟาอีกตัว เสียงใสทำเป็นแข็งแกร่งขัดกับแววตาที่เต็มเปรี่ยมไปด้วยความเศร้าหมอง อ้างว้างทุกครั้งที่เผลอพูดเรื่องครอบครัวออกไป ชีวิตเขามีแค่ควีบุนคนเดียวเท่านั้น
"เอางี้สิแทมินอ่า พอฉันแต่งงานกับพี่นาย ฉันก็จะเป็นพี่เขยนายไง แล้วเราก็อยู่ด้วยกันทั้งหมดเลยสามคนเป็นไงๆ" มินโฮพยายามจะเกลี่ยกล่อมแทมินอยู่หลายครั้ง แต่มันก็ล้มเหลวไม่เป็นท่าเหมือนทุกๆครั้ง
"นายเลิกหวังได้แล่ว"
"ฉันไม่ยอมแพ้แน่!!!!!" คนตัวเล็กเดินไปหามินโฮหลังจากนั้น สีหน้าแปลกใจต้อนรับการมาเยือนของแทมิน ดวงตาคู่กลมเอาแต่สนใจใบหน้าหวานๆ ทั้งๆที่ไม่รู้เลยว่า แทมินกำลังใช้ช้อนตักข้าวต้มยัดใส่ปากมินโฮทันที
"หุบปาก!!!ของนายได้และ"
"ย่า!!แทมินอ่า" เขาอุทานขณะที่ข้าวต้มยังอยู่เต็มปาก
"ฉันไปเดทกับเอ็มม่าต่อนะ มีอะไรก็โทรเรียกฉัน ห้ามโทรหาพี่ฉันเด็ดขาด เข้าใจ๊"
"อืม ไปเหอะ"
"งั้นขอยืมเสื้อโค้ทก่อนนะ" แทมินทำเสียงอ่อยพลางหยิบเสื้อกันหนาวบนโซฟาที่ตนเองเหวี่ยงไปก่อนหน้านี้
"เออ!"
"มีไรโทรมานะ'
"รู้แล้ว"
"อย่าลืมนะมินโฮ ฉันเปิดมือถือไว้ตลอด"
"อืม..."
"มินโฮ"
"รู้แล้วเว่ย รีบออกไปเลยไป!!!!!" มินโฮหยิบหมอนมาเควี่ยงใส่ร่างน้อย ที่เอาแต่ยียวนก่อความหงุดหงิดได้ง่ายๆ จนอยากใช้บาทาหนักๆถีบแทมินออกไปแทน คนตัวเล็กก็วิ่งปู้ดออกไปทันที
"เด็กบ้านี่!! ฉันเกิดก่อนนายตั้งหลายปี แต่ทำเหมือนฉันเป็นเพื่อนเล่น เรียกฉันว่ามินโฮเฉยๆน่ะหรอเชอะ"
"นายก้าวร้าวกับฉันเกินไปนะแทมินอ่า!!! อย่างนี้ต้องโดนลงโทษ"
"ยังไงดีอ่ะ?"
มินโฮปิ๊งไอเดียใหม่ๆ เพื่ออบรมสั่งสอนเด็กไร้สัมมาคารวะอย่างแทมิน เขานั่งกรอกตาไปมาอยู่พักนึง จู่ๆ ความคิดเช่นนี้ก็พุ่งเข้ามาในหัว
"ต่อไปนี้!!ถ้านายพูดจาไม่ดีก้าวร้าวกับผู้ใหญ่อย่างฉัน ฉันจะจูบปากนาย ดีม่ะแทมินอ่า~"
พอต้องเอ่ยชื่อแทมิน น้ำเสียงอบอุ่นก็กระชับสำเนียงหวานปนยั่วยวนนิดหน่อยจินตนาการอากาศเป็นแทมินวาดมือขึ้นไปประคองอากาศยื่นหน้าคล้ายจะจูบ นึกแล้วก็เสียวไส้ภาพในอากาศจึงถูกทำลาย ขืนทำแบบนั้นเขาจะได้แทมินมาเป็นเมียแทนน่ะสิ
"ทำไมต้องจูบปากเด็กบ้านั่นด้วยอ่ะ หือ~ ไม่เอาหรอก"
"ตีมันเลยดีม่ะ? ไม่เอาอ่ะหน่อมแน้มสิ้นดี หรือจะทำเรื่องจุดจุดจุดดีอ่ะหึยยย~"
"จะดีหรอวะ?ถ้าลูกชายฉันมันอ่อนแอล่ะเฮ๊อะ นานแล้วนะเว่ยที่ฉันไม่เคยใช้งานลูกชายฉันเลย ไม่ดิ่ฉันไม่เคยใช้เลยต่างหากนอกจากเอาไว้ปล่อยฉี่"
ความคิดของมินโฮเริ่มแซกซึมความหื่นกามเข้ามาปนอยู่ในสมองอันแสนจะสบสน พอเขาตัดสินใจอย่างเด็ดขาดว่าจะใช้วิธีอย่างว่าจัดการแทมิน แต่ก็ต้องชั่งใจอีกรอบว่า ฉันเป็นผู้ชาย อยู่หลายครั้ง
ดวงตะวันตกดินไปอย่างรวดเร็ว แค่แป๊ปเดียวท้องฟ้าก็กลายเป็นสีส้มอมเทา มินโฮชะโง้กหน้าออกไปนอกระเบียง สูดอากาศยามเย็นแสนบริสุทธิ์ ทอดสายตาออกไปก็เห็นพระอาทิตย์ดวงโตสีส้มกลืนแดง
"มินโฮ!" เจ้าของชื่อหันควับจนคอแทบเคล็ด เขารีบร้อนอะไรขนาดนั้นอย่างกับเจ้าของเสียนั้นเป็นคนที่รอคอยอยู่
"ควีบุน!"
"แทมินไม่อยู่นี่หรอ? ฉันโทรไปก็ไม่รับ"
"น้องเธอไปเดทกับผู้หญิงที่ชื่อเอ็มม่าอะไรนั่นน่ะ ช่างเถอะน่านะฉันอยากเจอเธอจะตายอยู่แล้วคีวบุนนี่" มินโฮเดินเข้าไปจับมือคู่เล็ก พร้อมฉีกยิ้มจวนจะถึงหูสู้กับรอยยิ้มสดใสของผู้หญิงแสนสวยตรงหน้า
"เธอมีเบอร์ยัยเอ็มม่าอะไรนั่นป่ะ โทรไปหาเค้าสิ"
"จริงดิ่ ฉันต้องมีเบอร์น้องสะใภ้ไว้สิ" ควีบุนว่าจบก็หยิบมือถือออกมาจากกระเป๋า เลื่อนหารายชื่อเอ็มม่า กดโทรอย่างรุ่มร้อนใจ
ควีบุน : เอ็มม่าๆ แทมินอยู่กับเธอรึเปล่า?
เอ็มม่า : แทมินออกไปตั้งแต่บ่ายๆแล้วค่ะ เกิดอะไรขึ้นหรอพี่ควี
ควีบุน : ก็แทมินน่ะสิหายไป พี่โทรไปก็ไม่รับ โทรไปอีกก็ปิดเครื่อง พี่ไปหาแทมินทุกที่แล้ว ก็ไม่เจอ พี่ทำไงดีอ่ะเอ็มม่าอ่าาาาาา
เอ็มม่า : พี่ควีใจเย็นๆนะ เดี๋ยวแทมินก็กลับมา
ควีบุน : ก่อนหน้านี้มีเรื่องอะไรกันรึเปล่า
เอ็มม่า : หนูขอโทษพี่ควี คือ.. หนูขอเลิกกับแทมิน
ควีบุน : ถ้าเลิกกันแล้วก็ให้มันจบๆไปและอย่ามายุ่งกับน้องชายฉันอีก
เอ็มม่า : พี่ควีหนูขอโทษ
ควีบุน : ไม่ต้องเรียกฉันว่าพี่แล้ว เธอรู้มั้ยว่าน้องชายฉันหลงเธอแค่ไหน เธอบอกว่ารักน้องชายฉันแต่เธอก็ทิ้งง่ายๆแบบนี้
เอ็มม่า : พี่ควี... หนู
ควีบุน : แค่นี้! แล้วอย่ามาให้ฉันเห็นหน้าอีกลบเบอร์แทมินทิ้งซะ
ควีบุนเอาแต่ต่อว่าหล่อนตามประสาพี่สาวผู้รักน้องชายเท่าชีวิต
"มินโฮ เดี๋ยวฉันกลับมานะ"
"ไปเถอะมีอะไรให้ช่วยก็โทรมานะ" มินโฮกล่าวไปตามมารยาททั้งๆที่หัวใจเขาเรียกหาแต่ผู้หญิงตรงหน้า แต่ทำยังไงได้ล่ะ เธอมีเรื่องที่ต้องจัดการแถมยังเป็นเรื่องของน้องชายตัวแสบอีก พอควีบุนออกจากห้องไป มินโฮจึงระเบิดความรู้สึก ที่มันอัดแน่นอยู่ในใจเมื่อตะกี้
"บ้าชะมัด!!! ไอ้เด็กบ้าหายหัวไปไหนนะ!!!!!ไม่ใช่กระโดดน้ำตายไปแล้วรึไงชิ! ดีตายๆไปเลย"
ร่างผอมบางเดินเตร็ดเตร่อยู่ตามฟุตบาทที่มีหิมะปกคุมตลอดทาง ข้างทางเป็นดงอ้อสูงเลยศีรษะสะบัดพริ้วตามสายลม เบื้องหน้ามองเห็นเพียงความมืดสงัด เสียงรถวิ่งผ่านก็ยังไม่ได้ยินเพราะมีเพลงเศร้าแนวบัลลาดคลออยู่ในหูฟังทั้งสองข้าง ทำให้คนที่เพิ่งถูกหักอกรู้สึกเหน็บหนาว ปวดร้าวหัวใจไปกันใหญ่ น้ำตาหยดใสบริสุทธิ์เอ่อล้นมากขึ้นทุกทีๆ...
"แทมิน..." เสียงเรียกนั้น ไม่คุ้นหูซะเลย
"..." แทมินหยุดฝีเท้าขณะถอดหูฟังออก พลางได้ยินเสียงคนแปลกหน้าผ่านเข้ามาในหูแล้วเงียบไป ก้าวน้อยๆเลยเดินต่อไป
"แทมิน" ชื่อแทมินถูกขานอีกครั้ง
"..." เจ้าของชื่อหยุดฝีเท้าอีกครั้ง ก่อนจะใช้มือบางราวสตรีเช็ดน้ำตาบนใบหน้าตนเอง
"แทมิน"
"ใคร!!" แทมินหันหลังกลับไปเผชิญหน้าพร้อมหลับตาปี๋อย่างกล้าๆกลัวๆ พอไม่มีใครตอบกลับมา แทมินพลางลืมตาก็ไม่เจอใคร ดวงตาคู่สุดระแวงกวาดมองไปรอบๆจากนั้น กระทั่ง...
ปั่ก!!!
"อ๊อยยย" เสียงโหยหวนแห่งความเจ็บซ่านพุ่งปี๊ดไปถึงจุดอ่อนไหวของชายชาตรี โดยเท้าของแทมิน
"แกตามฉันมาทำไม!!แกรู้จักฉันได้ไงแกฉะฉะฉันจะฆ่าแก" แทมินไม่ทันได้เอะใจกับใบหน้าของคนแปลกหน้าเพราะไฟรายทางที่ดับทำให้เห็นไม่ชัด ขณะเดียวกัน คนแปลกหน้ากำลังนอนกุมเป้าของตนอย่างทุรนทุราย แทมินจึงสวมโอกาสคร่อมคนแปลกหน้าร่างสูงใช้มือบีบคอหวังสั่งสอนคนแปลกหน้าก็เท่านั้น
"มิมิมิน...โฮ" คนแปลกหน้าอุทานชื่อมินโฮ มือเล็กก็ผละออกทันทีพร้อมสอดส่องใบหน้าคนแปลกหน้า
"มินโฮ!!!เล่นอะไรของนายอ่ะฮะเป็นบ้าไปแล้วรึไง"
"นายอ่ะเป็นบ้าไปแล้วรึไงฮะ!!คอฉันจะขาดอยู่แล้วเนี่ยยยย"
"นายมาได้ไงอ่ะฮะ"
"ควีเป็นห่วงนายอ่ะฉันก็เลยช่วยตามหา เผื่อนายจะเห็นความดีของฉันแล้วยอมยกพี่สาวนายให้ฉันไง"
"สิ้นคิด! นายกลับไปเหอะฉันอยากอยู่คนเดียว"
"นี่มันจะเที่ยงคืนแล้วนะ"
"นายกลับไปเถอะมินโฮ"
"ไม่ไป ไม่กลับ"
"อย่ามายุ่งกับฉันน่ะจะไปไหนก็ไป"
"ได้งั้นฉันไปหาพี่สาวนายนะ" มินโฮทำท่าระริกระรี้ แถมยังเดินจากแทมินไปง่ายๆ
"จริงๆนายจะไปกับฉันก็ได้นะมินโฮ โอเค๊" แทมินเอะใจกับคำพูดของคนตัวสูง ก่อนจะเอื้อมมือเข้าไปดึงปกเสื้อคนตัวสูงๆจากด้านหลังเย้อกลับมา พลางกอดคอที่สูงกว่าจนต้องเขย่งขาช่วย
"นายไม่ได้อยากเศร้าคนเดียวและเหรอ"
"ใครเศร้า"
"ไม่ต้องมาทำเป็นมองดาวหรอก พี่นายบอกว่านายโดนผู้หญิงทิ้ง"
"..." แทมินผละแขนออกจากคอยาวทันที หัวใจดวงน้อยๆที่บอบช้ำอยู่แล้วรู้สึกช้ำเข้าไปอีก แทมินเร่งฝีเท้านำหน้ามินโฮไปก่อน ส่วนมินโฮก็เดินตามอยู่ข้างหลังเงียบๆพอถึงหน้าบาร์คนตัวสูงพลันโวยวายเสียงดัง แข่งกับเสียงเพลงจากด้านใน
"เดี๋ยว! แทมินอ่า!!!!นายเป็นเด็กเป็นเล็กมาเที่ยวแบบนี้ได้ยังไงฮะ" มินโฮกระชากแขนอีกคนเข้ามาหาตัว คนตัวเล็กพลันสะบัดมือมินโฮออก แล้วเดินมุ่งเข้าไปยังประตูบาร์ตามประสาเด็กหัวรั้น
"แทมินอ่า!!! นายมีบัตรประชนแล้วรึไง!!"
"ฉันอายุยี่สิบสองแล้วนะมินโฮ ฉันไม่ใช่เด็กหน่อมแน้มและนะ"
"แต่หน้านายมันเหมือนเด็กอายุสิบสามนิ่ ขืนนายเข้าไปแบบไม่มีบัตรประชาชนเดี๋ยวก็โดนโยนออกมาหรอก"
"นี่มันบาร์เถื่อน"
"ฮะ! เป็นเด็กไม่พอยังเข้าบาร์เถื่อนอีกอ๋อ แทมินอ่าาาาออกมาเดี๋ยวนี้"
"ฉันไม่ใช่เด็กแล้ว!! แล้วตกลงนายจะเข้าไปมั้ย"
"นายเข้าไปเถอะ เดี๋ยวฉันรออยู่ข้างนอกนี่แหละ"
"โถ่ มินโฮ... นายอย่าทำตัวเป็นผู้ใหญ่หน่อมแน้มนักเลยน่านะ เข้าไปข้างในกัน"
ร่างน้อยเยือนมาหามินโฮอีกครั้ง พลางจ้องหน้าแล้วอมยิ้มก่อนจะดึงแขนมินโฮเข้าไปในบาร์พร้อมกัน พอถึงด้านในมินโฮก็ปฏเสธไม่ลงที่จะวิ่งออกไปตอนนี้ เพราะมีสาวสวยหุ่นเพรียวยืนอยู่รอบตัว ตามสัญชาตญาณของผู้ชายล่ะก็เห็นผู้หญิงจึงรี่เข้าใส่เช่นเดียวกับแทมิน ที่จู่ๆก็หายไปที่ไหนสักแห่ง ละสายตาจากพวกหล่อนได้คนตัวเล็กข้างๆก็หายไปแล้ว นั่นอะไร?ดิ้นอยู่บนแท่น แค่เสี้ยววินาทีแทมินก็ขึ้นไปเต้นนัวเนียอยู่กับผู้หญิงบนแท่นเสาพร้อมแก้วเบียร์ในมือ
"เด็กใจแตกนิ่ แค่ผู้หญิงบอกเลิกคนเดียวเสียสติไปแล้วรึไง" มินโฮบ่นไปเพราะรู้แก่ใจว่า เขาคงห้ามแทมินไม่ได้ เลยหนีไปหาที่นั่งวีไอพีหรูสักที่ ระหว่างนั้นเขาก็จิบน้ำหวานชุ่มคอไปด้วยทั้งที่มันควรเป็นเครื่องดื่มผสมแอลกอฮอล์สักแก้ว
"ไม่ไปแดนซ์ซะหน่อยล่ะมินโฮไปม่ะไปม่ะ" แทมินเดินมาหามินโฮในสภาพเหนื่อยหอบ เหงื่อไหลย้อยลงมาจากหน้าผากสู่ต้นคอทำให้เซ็กซี่
"นายไปเหอะ"
"งั้นฝากเสื้อก่อนนะ ร๊อนร้อน" นิ้วเรียวเกี่ยวซิปพลางรูดลง ปลดเสื้อโค้ทออกจากตัวเอง แล้วโยนไปที่ตักมินโฮอย่างแม่นยำ
คลืดๆ
โทรศัพท์สั่นอยู่ในกระเป๋าเสื้อโค้ท คนอยู่ใกล้ๆจึงเสียมารยาทหยิบมือถือแทมินออกมา
"เอ็มม่า..." มินโฮอุทานตามชื่อที่ปรากฏบนหน้าจอ ก่อนจะกดรับสายอย่างไร้มารยาทอีกครั้ง
เอ็มม่า : แทมินอ่านายเป็นยังไงบ้าง พี่ควีบอกนายหายไป ฉันขอโทษ~
มินโฮ : แทมินไม่อยู่
เอ็มม่า : ถ้างั้นคุณเป็นใครค่ะ?
มินโฮ : ผมเป็นผู้ชายของแทมิน
เอ็มม่า : ไม่จริง!!ไม่จริง
มินโฮ : คุณเอ็มม่า... คุณเลิกยุ่งกับแทมินซะ ห้ามโทรหาแทมินอีก แทมินเป็นคนของผมเขาเป็นผู้ชายของผมเขาเป็นของผมคนเดียว!! เข้าใจ๊?
เอ็มม่า : ฉันฝากคุณขอโทษแทมินได้มั้ยค่ะ ฉันไม่สบายใจอ่ะ ฉันยังไม่ได้บอกเหตุผลที่เลิกกับเค้าเลย
มินโฮ : ผมไม่รับฝาก! เลิกก็คือเลิก แทมินมีผมแล้วคุณไม่ต้องมารบกวนอีก
เอ็มม่า : ...
คนในสายไม่โต้ตอบอะไรกลับมาสักคำ หลังจากนั้น มินโฮจึงวางสายและรีบเก็บมือถือไว้ที่เดิมเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น เวลาเดียวกันเจ้าของมือถือกำลังเดินกลับมาพอดี
"มินโฮ~~ฮึฮี่~" เสียงหวานครางเป็นชื่อผู้ชายที่นั่งทำหน้าหล่อเข้มอยู่
"เมาแล้วก็กลับบ้าน"
"ไม่อาวววไม่กลับเว่ย!"
แทมินทิ้งน้ำหนังลงบนโซฟาตัวยาวในสภาพคนเมา ก็แน่สิเขาเล่นถือแก้วเบียร์ตลอดไม่ยอมวาง พอหมดก็เปิดขวดใหม่อยู่เรื่อยๆ ถึงตอนนี้แทมินก็จบดิ่งสู่นทราไปแล้ว
"เอ็มม่า~ คุณทิ้งผมไปแล้ว~ เอ็มม่า"
จู่ๆคนเมา ก็ละเมอถึงผู้หญิงคนเดิม พร้อมกับเอื้อมมือไปข้างหน้าเหมือนกำลังไคว่คว้าอะไรบางอย่างที่กำลังจากไป มินโฮเห็นท่าไม่ค่อยดีเสียแล้ว น้ำตาลูกผู้ชายเอ่อล้นขณะหลับตาสนิทผู้ชายแสนอบอุ่นก็ได้จับร่างคนเมาขึ้นมาบนหลัง พากลับบ้าน
ระหว่างทาง....
"อืม...แทมินอ่า~ อย่าทำแบบนี้"
"แทมินไม่เอา"
"ฮึฮึ แค่นี้เข่าอ่อนเลยหย๋ออออ~มิโน~~"
"แทม~~ พอแล้ว"
"ครางหน่อยสิ~ มิโนอ่าา"
"เมาแล้วทำตัวโรคจิตแบบนี้วันหลังไม่ต้องกินเลยนะ"
"อืมมม~~ มิโนนนนนฮึฮึ.."
"แทมินอ่า! น้ำลายนายเต็มหน้าฉันไปหมดแล้ว"
ความคิดเห็น