คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #15 : Born love to yakuza - Chap.15
Rewrite
Chapter15
"นี่มันที่ไหนเนี่ย" ทันทีที่แทมินหลุดจากนิทราแสนสวยก็เด้งตัวลุกขึ้นมานั่งสงสัย
"โรงแรม"
"ย่าห์!!! นี่ฉันเป็นผู้ชายนะนายจะทำอะไรอ่ะฮะ" ไม่ว่าเปล่ามือเล็กพลางหยิบหมอนเควี้ยงใส่คนกระล่อน
"ฉันไม่พิศวาสนายหรอกน่ะ นมตูมๆก็ไม่มีตูดก็เล็กนิดเดียว"
"แล้วทำไมต้องพาฉันเข้าโรงแรมด้วยเล่า"
"มันมืดแล้วอ่ะฉันขับรถไม่ได้"
"อืม มีอะไรกินบ้างอ่ะฉันหิวอ่าาาา" แทมินมองรอบๆเพื่อหาของกิน ก็เจอจานสเต็กจานนึงวางอยู่คนหิวไส้กริ่วลุกพรวดไปสูกกลิ่นหอมในจานแต่ถูกมินโฮหยิบจานเนื้อชั้นดีออกไปต่อหน้าต่อตา
"นายกินไม่ได้"
"ทำไมอ่ะ ก็ฉันหิวอ่าสเต็กนี่มันก็น่ากินนายก็ไม่ได้กินไม่ใช่หรอ"
"กินไม่ได้ก็คือกินไม่ได้ เดี๋ยวเราไปหาไรกินข้างนอกกันดีกว่า"
"ไหนนายบอกขับรถตอนมืดไม่ได้ง่ะ"
"หิวแล้วยังจะถามมากอีก
ใครบอกว่าฉันจะขับฉันจะให้นายเป็นคนขับ"
"แต่ฉันขับรถไม่เป็น!!"
แทมินเริ่มหัวเสียที่อีกคนเอาแต่มีปัญหาไม่สนใจท้องไส้ของเขาเลย ขืนมินโฮยังพูดอีกคงโดนคนตัวเล็กปาหมอนใส่อีกจนได้
"ขับรถมันไม่ยากหรอกน่ะ"
"นายก็ขับเองเซะ
หิวจะตายอยู่แล่ว!!ทำไมนายเป็นคนแบบนี้นะ" คนโมโหหิวหยิบหมอนอีกใบปาใส่คนตัวสูงซ้ำด้วยผ้านวมผืนใหญ่อีกต่อ
"ก็แล้วแต่นายนะแทมินนี่~
ถ้านายไม่ขับรถฉันก็คงพานายไปหาไรกินไม่ได้" หน้าหล่อเหลาดูมีความสุขทุกมุม พอหน้ามุ่ยๆของอีกคนหันไปทางอื่นคนขี้แกล้งพลันฉีกยิ้มพออกพอใจ
"ฉันไม่ง้อคนอย่างนายหรอก" แทมินทิ้งคำพูดสุดท้ายก่อนจะเดินงอนตุ๊บป่องออกไปยังป้ายรถเมล์ถัดจากโรงแรมไปนิดนึงส่วนมินโฮก็รีบตามมางอนง้อคนตัวเล็กของเขา ทันทีที่เจอร่างผอมบางยืนคอตกก็ทำให้มินโฮฉีกยิ้มและตั้งใจฉวยโอกาสสวมกอดแทมินจากด้านหลัง แต่จู่ๆก็มีชายแปลกหน้าสองคนเข้ามาดักหน้าแทมิน มินโฮจึงหยุดสังเกตท่าทีของชายแปลกหน้าก่อน
"นายใช่แทมินรึเปล่า!"
ชายแปลกหน้าหว่านล้อมด้วยน้ำเสียงนุ่มนวลบวกกับส่วนสูงและหน้าตาที่ไม่เลวร้ายมากนักทำให้เจ้าของชื่อตอบด้วยวาจาสุภาพกลับไป
"ครับ...
มีอะไรรึเปล่า?"
"มีคนฝากกล่องนี้มาให้นายน่ะ"
"..." มือเย็นเฉียบรับกล่องสีน้ำตาลสีเหลี่ยมจากคนแปลกหน้าตามมารยาท
"แทมินอ่าาาาาาาาา!!"
มินโฮตะโกนนำมาก่อนร่างสูงจะตามมา ชายแปลกหน้าได้ยินเสียงทุ้มๆก็รีบวิ่งหนีไป
"นี่กล่องอะไร"
"ไม่รู้ดิ่มีคนฝากมาให้ฉันอ่ะ"
"นายเปิดดูสิ" อีกคนอยากรู้มากกว่าเสียอีก มือเล็กเลยแกะเทปกาวแน่นหนาที่กล่องออกพลางชะโงกหน้ามองเข้าไปในกล่องพร้อมกับมินโฮถึงกลับผงะ
ฝ่ามือหนาของใครกัน... ถูกตัดขาดวางไร้ชีวิตอยู่ในกล่องน่าสยดสยอง ถ้ามองดีๆจะมีกระดาษสีขาวแผ่นนึงแนบข้อความมาด้วยมินโฮจึงอาสาอ่านมันเอง
"ระวังคนใกล้ตัวของแกไว้ดีๆ
ถ้าไม่อยากให้ฉันตัดมือคนรักของแกแบบนี้.. มินโฮ"
มินโฮนิ่งไปหลังจากอ่านจบ
"มินโฮมีไรอ๋อ?" แทมินถามพลางดึงกระดาษในมือกร้านมาดูบ้าง
"นี่มันของนายนิ่... คนรักของนาย... ใช่สินายรีบกลับไปดูแลเจ้าสาวของนายเถอะ"
"..."
"นายรีบกลับไปหาซอลลี่เดี๋ยวนี้เลยนะ
เค้าเป็นผู้หญิงยังไงก็สู้พวกมันไม่ได้หรอก" แทมินห่วงคู่หมั้นของมินโฮเกินหน้าเกินตากว่าตัวคู่หมั้นของหล่อนเสียอีก น้ำเสียงที่ดูตื่นเต้นนั้นรบกวนจิตใจจนมินโฮต้องเอ่ยกับแทมินว่า...
"คนรักของฉันไม่ใช่ซอลลี่"
"แล้วใคร..
นายนี่มันเจ้าชู้ชะมัดเลยนะ!"
"หรือ... พี่ควี!!
ย่าห์!!นายรีบไปบอกไอ้พวกนั้นเลยนะว่าพี่ควีไม่ใช่คนรักของนาย!ฉันไม่ยอมให้พี่สาวฉันเป็นไรแน่ๆ"
"ไม่ใช่ควีแต่เป็นน้องชายของควีตังหากเล่า"
"..."
แทมินหยุดคิดครู่หนึ่ง
"ไปหาไรกินกันเถอะน่านายหิวไม่ใช่รึง่ะ" มินโฮพูดตัดบทพร้อมกับย้ายแขนไปกอดคอแทมินราวเพื่อนซี้พอรถเมล์ผ่านมามินโฮพลันทิ้งกล่องสีน้ำตาล แล้วเดินจูงมือแทมินขึ้นไปนั่งตรงที่ว่างสองที่
"อยากกินอะไรก็ดูเอาข้างทางล่ะกัน"
ว่าแล้วมินโฮก็เอาหัวอิงไปที่ไหล่บาง พักสายตาสักหน่อย ระหว่างมีคนขึ้นลงรถสายตาของพวกเขาก็จับจ้องมาที่มินโฮและแทมิน ทำให้ร่างบางนั่งตัวแข็งทื่อจะขยับตัวก็กลัวว่าอีกคนจะตื่น
"แทมินนี่~"
เสียงครางเอื่อนเอ่ยขณะตาคู่ปิดสนิท เรียกความสนใจให้อีกคนหันมองไม่น้อย
"หนาว.."
ท่อนแขนกำยำเคลื่อนมากอดตัวเองพร้อมกับกระชับใบหน้าเข้าไปใกล้ไหล่แทมินมากขึ้นเกือบถึงซอกคอขาว
"ตัวหนาขนาดนี้ยังจะหนาวอีก"
แทมินบ่นพึมพำกับคนกำลังนอนหลับไม่รู้เรื่อง ก่อนจะถอดเสื้อโค้ชออกมาห่มให้ร่างหนาพอคลายหนาวได้บ้าง ระหว่างที่รถเมล์กำลังขับไปตามทางร่างบางก็นั่นสั่นหงึกๆสายตาพลางมองไปยังร้านอาหารข้างทาง พอตัดสินใจเลือกร้านที่ถูกใจได้แล้วแทมินพลันเขย่าตัวหนาแล้วลุกไปกดกริ่ง
ถนนสองเลนเปรียบเหมือนเกมส์ตะลุยด่านซึ่งแทมินต้องข้ามมันไปให้ได้ ส่วนรีวอร์ดก็คือร้านอาหารฝั่งตรงข้าม แต่ร่างน้อยยังยืนลังเลว่าจะก้าวขาข้างไหนก่อนดี แถมไม่มีรถคันไหนใจดีหยุดให้อีก มินโฮเริ่มงุ่นง่านกับท่าทีของคนตัวเล็กก่อนจะจับร่างบางขึ้นพาดบ่าพาข้ามถนนไปถึงอีกฝั่ง
"แค่ข้ามถนนยังข้ามไม่เป็นเลย
อย่างงี้นายจะดูแลตัวเองยังไงฮะ"
"เรื่องของฉัน ฉันไม่ได้ขอให้นายอุ้มมาซะหน่อย" ว่าจบแทมินพลางเข้าไปในร้านอาหารทะเล ตัวร้านทำด้วยแผ่นไม้อย่างดีด้านนอกประดับด้วยหลอดไฟหลากสี พอคนตัวเล็กเลือกมุมนั่งได้แล้วก็หยิบเมนูอาหารขึ้นมาไล่ดูทันที
"นายกินไรอ่ะ"
"อะไรก็ได้
ฉันกินได้หมดแหละ"
"งั้น เอานี่ครับ
นี่ นี่ นี่ แล้วก็นี่ นี่ด้วยฮะ แล้วก็เบียร์ขวดนึง"
แทมินชี้นิ้วไล่ชื่ออาหารในเมนู ตบท้ายด้วยแอลกอฮอล์ มินโฮจึงออกปาก
"ฉันไม่ให้ดื่ม
เวลานายเมานายไม่เคยรู้ตัวเลยเป็นภาระฉันอีก" เสียงดุกล่าว ในหัวฉุดคิดถึงเหตุการณ์ตอนเขาแบกคนเมากลับบ้านแถมฝากน้ำลายเหนียวหนึบไว้บนหน้าหล่อของเขาอีก
"แต่นี่มันปากฉัน เอาเบียร์สองขวดเลยฮะ"
"ก็แล้วไง
ไม่ได้คือไม่ได้!!! น้องเอาโค้กมา"
"ครับ"
พนักงานหนุ่มรับทราบแล้วเดินจากไปพร้อมออเดอร์
ระหว่างแทมินกำลังนั่งรออาหารอย่างโดนมินโฮขัดใจอีกครั้ง อยู่ๆร่างเล็กก็สั่นระริก สองมือเย็นลูบแขนตัวเองเบาๆ มินโฮเห็นจึงเอาเสื้อโค้ชไปห่มให้แทมินแก้หนาว ก่อนเขาจะโอบกอดร่างบางจากข้างหลัง ต่อด้วยการเอาคางไปเกยบนบ่าของแทมินพลางหลับตาพริ้ม ทั้งเสื้อโค้ชและอ้อมแขนของมินโฮทำให้ร่างกายหนาวสั่นเริ่มอุ่นขึ้นมาบ้างแทมินเลยนั่งนิ่งปล่อยให้อีกคนทำตามอำเภอใจ
"มินโฮ" เสียงหวานเรียกปานกระซิบ
"หืม?"
"ที่นายบอกว่าน้องชายพี่คีย์คือคนรักของนาย..."
"อืม.."
"มันคืออะไร?" แทมินหันหน้าไปฟังคำตอบชัดๆ
"นายคือคนรักของฉันไงแทมินอ่า~"
talk
ติชมกันได้นะคะ มีตรงไหนผิดพลาดไป หรือตกหล่นขอโทษคร๊าาาา ไรท์ยังไม่รู้เลยว่าตัวเองแต่งเป็นไงบ้าง
ขอบคุณสำหรับการติดตามอ่านนะคะ ^^ ขอบคุณมากๆ
ความคิดเห็น