คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #14 : Born love to yakuza - Chap.14
Rewrite
Chapter 14
รถยนต์หยุดนิ่งเทียบหน้าร้านขายของเล่นเจ้าเดิม ถ้าเลือกได้เขาก็ไม่เฉียดรถมาอีกแน่ๆก่อคดีไว้เยอะขนาดนั้น และการกลับมาครั้งนี้มันไม่เหมือนทุกครั้ง... เพราะมีสาวน้อยออกมาต้อนรับมินโฮแทนเจ้าของร้านแก่ๆ ด้านแทมินที่ยังทำหน้าแปลกใจตลอดเวลา กระทั่งตาคู่กลมของแทมินสะดุดกับใบหน้าใสกิ๊งของสาวน้อย สีชมพูอ่อนก็ได้จับอยู่บนพวกแก้มใสของแทมินในพริบตาความสงสัยที่ผ่านมาของแทมินได้ยุติลงนับจากนั้น
"นายมองแค่ฉันคนเดียวเป็นมั้ย"
มินโฮแสดงท่าทีหึงหวงเอาการที่เห็นของหวงกำลังยืนแก้มแดงเพราะมองหน้าผู้หญิงคนอื่น
"รีบเข้าไปในร้านเถอะ"
แทมินหลุดจากภวังได้ก็เร่งคนข้างๆเข้าไปด้านในขณะมองสาวน้อยอยู่ด้วย
"นายหายโกรธฉันแล้วหรอ"
"อืมๆ"
"แต่ฉันจะโกรธนายแทน!!"
ว่าจบมือกร้านก็ทำท่าเป็นเจ้าของอีกคนโดยการโอบเอวบางเดินเข้าไปในร้าน แทมินผลัดสีหน้างุ่นง่านอีกรอบพร้อมกับแกะมือพะรุงพะรุงที่เอว
"นิ! มินโฮ"
"สวัสดีค่ะ"
เสียงหวานหูน่าต่อบทด้วย
"สวัสดีครับ เธอชื่อไรหรอ?"
"เราชื่อมินอา"
"เราแทมินนะ"
ชายหนุ่มกับหญิงสาวทำความรู้จักกันเรียบร้อยแล้ว และมีอีกคนคอยพูดจาขวางโลกไม่ยอมพอใจ
"แทมิน!!!
นี่ฉันพานายมาซื้อของที่นายอยากได้
ไม่ได้พานายมาเพื่อให้ตกหลุมรักใครทั้งนั้นแหละ" แทมินไม่ได้สนใจประโยคยาวยืดของอีกคน
"แล้วพี่คนนั้นชื่ออะไรหรอคะ"
สาวน้อยหันมาสนใจผู้ชายร่างสูง ส่งผลให้คนตัวเล็กคิดต่อไปต่างๆนาๆว่า เธอกำลังสนใจมินโฮ คนตัวเล็กไม่มีทางสู้ได้แค่ยืนมองขวางเท่านั้นก็มินโฮทั้งรูปหล่อทั้งสูงดูดี
"มินโฮครับ"
"พี่มินโฮต้องการอะไรคะ ไปดูข้างในก่อนได้" สาวน้อยส่งยิ้มหวานกับคู่สนทนาแสดงความเคอะเขินออกมาเล็กน้อยทำให้รู้ว่าหล่อนกำลังสนใจผู้ชายรูปหล่อไม่น้อย
"มินอาสนใจฉันอะนะ เพราะฉันหล่อกว่านายไง ฮ่าๆๆๆๆ"
"ไอ้บ้า!"
แทมินง้างมือเกือบได้ชกหน้าหล่อแต่เขาเลือกที่จะเก็บมือและเดิรตามมินอาเข้าไปดูสินค้าด้านใน
ทันทีที่ร่างน้อยมาถึงด้านใน ภาพตรงหน้าราวกับของเสกจากเทวดา หุ่นยนต์ประกอบที่เด็กชายแทมินปรารถนาในวันเด็ก กระทั่งตอนนี้หัวใจของเขาก็ยังพองโตเมื่อเห็นมัน จากนั้นแทมินก็เดินดูของรักทั่วร้าน พอพลิกดูราคาถึงกับถอนหายใจ ทำไมมันแพงขนาดนี้นะ
ด้านคนมีสัมพันธ์ทางไมตรีสูงพลางคุยกับสาวน้อยระหว่างดูของเล่นชนิดอื่นไปพร้อมกัน
"ลุงแก่ๆ
ที่เป็นเจ้าของร้านนี้หายไปไหนล่ะ" มินโฮแปลกใจตั้งแต่จอดรถก็ไม่เห็นแม้แต่เงาเจ้าของร้าน
"ลุงมินอาเองแหละค่ะ ลุงเล่าว่าโดนไอ้ขโมยนั่นมัดตัวแล้วมันก็จ่ายเงินค่าหุ่นยนต์ไม่ครบด้วยแถมขโมยนั่นยังไม่แก้มัดลุงอีก มินอาล่ะเจ็บใจ"
"ลุงแกเหนื่อยน่ะ อายุลุงก็เยอะแล้วยังจะมีพวกวัยรุ่นมาป่วนอีก" มินโฮออกปากทันทีเมื่อจับใจความได้ว่าเขาเป็นคนก่อเรื่องทั้งหมด
"วัยรุ่นพวกนั้นคงมีเหตุผลบางอย่างแหละมั้ง"
"เหตุผลบ้าไรล่ะคะ!! แล้วครั้งล่าสุดนี่ไอ้วัยรุ่นนั่นมันขโมยหุ่นยนต์ประกอบไปด้วย"
"ตอนนั้นเค้าอาจจะไม่มีเงินก็ได้นะ"
"นี่พี่มินโฮเข้าข้างพวกผู้ร้ายหรอ"
"พวกผู้ร้ายมันก็ต้องเข้าข้างผู้ร้ายอยู่แล้ว
มินโฮมันไม่ใช่คนดีนะมินอา" แทมินเดินเข้ามาเสริมทำให้อีกคนหัวเสีย
"เนะ! เลือกเสร็จแล้วก็รีบไปจ่ายเงิน จะได้รีบๆกลับ"
มินโฮผลักร่างบางไปยังจุดจ่ายเงิน พร้อมกับตัวเขาที่เดินคุมหลังแทมินอยู่
"ฉันไม่มีเงินพอขนาดนั้นนะ ตัวตั้งหลายหมื่น" หน้าตาผิดหวังหันมาพูดกับมินโฮ
"ฉันซื้อให้นาย"
"ไม่เอาหรอก ฉันไม่อยากเป็นหนี้นายอ่ะ"
"ฉันถ่อมาถึงที่นี่ก็เพื่อนาย มันไกลนะรู้มั้ย"
"อืม งั้นฉันขอเลือกอันใหม่นะ"
แทมินฉีกยิ้มให้มินโฮระหว่างกล่าวสิ้นประโยคร่างเล็กก็ได้เดินดุ่มๆไปเลือกหุ่นยนต์ประกอบอีกครั้ง กว่าคนเลือกเยอะจะเจอตัวที่ถูกใจมินโฮก็ชิ่งไปงีบรอในรถสักครู่นึง
"มินโฮ มินโฮ" มือเล็กเคาะกระจกเรียกคนในรถกำลังงีบหลับ
"อืม" คนโดนก่อกวนการนอนเปิดกระจกรถพลางหยิบกระเป๋าสตางค์ยื่นให้แทมิน มือไวรีบรับด้านมินโฮก็งีบหลับต่อ
"แทมินเป็นแฟนกับพี่มินโฮหรอ"
มินอานึกถามระหว่างหยิบเจ้าหุ่นยนต์ประกอบใส่ถุง
"จะบ้าหรอ!! ฉันเป็นผู้ชายนะมินโฮเป็นเพื่อนฉันน่ะ"
"แต่ฉันว่าพี่มินโฮชอบนายนะ"
"ไม่ใช่อย่างที่เธอคิดหรอกน่ะเค้ามีคู่หมั้นแล้ว"
"อืม ถ้านายอยากได้ของเล่นเก่าๆพวกนี้ก็มาที่นี่ได้อีกนะ
ทั้งหมดนี่แสนนึงพอดี"
"เธอมีที่รูดการ์ดมั้ยอ่ะ
อีตาบ้านี่มีเงินสดยังไม่ถึงหมื่นเลย"
"ไม่มีอ่า" เสียงอ่อยตอบ ก่อนแทมินจะเดินกลับไปหามินโฮที่รถ
"มินโฮ~ มินโฮ" แทมินเคาะกระจกก่อกวนการนอนของมินโฮอีกรอบ
"อะไรอีก"
"นายมีเงินอีกมั้ย"
"ทำไม?"
"หุ่นยนต์มันแสนนึงอ่ะ" แทมินพูดอย่างกล้าๆกลัวๆแต่มินโฮก็ไม่ไช่คนใจร้ายอย่างงั้นร่างสูงจึงลงจากรถเดินตรงเข้าไปหามินอา
"สองตัวนี่เท่าไหร่นะ"
"แสนนึงพอดีค่ะ"
"เอานี่ไปมีแสนนึงพอดี" มินโฮเสียสละบัตรเครดิตใบเก่าสุดยื่นให้มินอา หล่อนจึงรับไว้แบบไม่มีทางเลือก เสร็จสิ้นธุระมินโฮก็ดึงคนตัวเล็กกลับไปที่รถ เขาสตาร์ทเครื่องโดยไร้คำพูดคนตัวเล็กข้างๆก็เริ่มรู้สึกได้ถึงความเงียบสงบ นั่งตัวแข็งทื่อพลางตามองมินโฮเป็นระยะๆอย่างมีคำถามเต็มไปหมด
ครู่หนึ่งคนเงียบอยู่นานก็ได้เปิดปาก
"แทมินอ่า!!!!!!!" น้ำเสียงดุดันประเดิมการสนทนา
"นายเป็นอะไร"
"ใครใช้ให้ซื้อมาตั้งสองตัวฉันให้นายซื้อได้แค่ตัวเดียว"
"แต่นายก็จ่ายเงินไปแล้วนิ่ ฉันผิดรึไงฮะ
นายเป็นคนเอาบัตรเครดิตนั่นจ่ายไปเองอ่ะ"
"แล้วใครใช้ให้นายซื้อตั้งสองตัวล่ะ!!!"
"แล้วใครใช้ให้นาย! ซื้อให้ฉันล่ะ" แทมินเถียงกลับ
"ก็เพื่อนายไง!!!! นายอยากได้ไม่ใช่อ๋อ?"
อยู่ๆเสียงขรึมดุดันกลับสั่นเครือราวกับแพ้ใจตัวเอง
"ฉันก็ซื้ออีกตัวนึงให้นายไงเล่า!!!!!!!! มันจะได้อยู่คู่กัน" แทมินเผลอปากออกไปราวกับโดนเวทมนต์สะกด หลังจากนั้น... สองเรือนร่างที่แตกต่างกันก็นั่งอมน้ำลายไม่พูดไม่จากันตลอดทาง จนท้องฟ้าเริ่มโพล้เพล้มินโฮจึงมองหาโรงแรมใกล้ๆก่อนฟ้าจะมืด ส่วนคนตัวเล็กข้างๆก็นอนหลับสนิทไปตั้งนานแล้ว
มินโฮเช็คอินโรงแรมเป็นเวลาสามวัน สองคืนเพื่อที่ตนจะได้ใช้เวลาอยู่กับร่างน้อยๆกำลังนอนหลับตาพริ้มอยู่บนบ่ากว้างของเขา หลังจากได้คีย์การ์ดมามินโฮเร่งกดลิฟท์ขึ้นไปยังห้อง วางคนตัวเล็กลงบนเตียงอย่างเบามือที่สุด
"วิวนี่ก็สวยเหมือนกันนะ" ทิวทัศน์อิงธรรมชาติไกลๆตาทำให้คนเห็นรู้สึกดีตามจนอดพูดไม่ได้ ความสูงระดับ2ชั้นพอให้เขามองเห็นแยกไฟแดงที่พาแต่ความซวยมาให้ตลอดมินโฮจึงนึกคุยกับตัวเอง
"ทำไม... ทุกครั้งที่ฉันกลับมาจากร้านขายของเล่นนั่น
แล้วไฟแดงตรงนั้น ทำไมฉันถึงเกิดเรื่องตรงนั้นตลอดเลยนะ"
"ครั้งแรกก็มีรถสิบล้อฝ่าไฟแดงมา
ครั้งที่สองฉันก็โดนยิงแถวๆไฟแดงนี่อีก แล้วถ้าวันนี้ฉันขับรถผ่านไฟแดงนั่น ก็คงมีเรื่องเกิดอีกแหงๆ"
เวลาเดียวกัน
ก๊อกๆ
มินโฮส่องกล้องจิ๋วตรงประตู เห็นเป็นพนักงานส่งอาหารของโรงแรมเขาจึงเปิดประตูห้องแต่ระวังพอที่จะไม่ให้คนแปลกหน้าเข้ามาล้ำเส้นถึงในห้อง
"นี่เป็นอาหารที่คุณสั่งครับ" พนักงานรูปร่างสูงโปร่ง
ก้มหน้าระหว่างพูดกับผู้ชายตัวสูงไล่ๆกัน
"รอก่อนนะ ฉันมีติ๊บจะให้นาย"
มินโฮเดินกลับเข้าไปในห้องอย่างสังหรณ์ใจต่อพนักงานเสิร์ฟแปลกหน้า เขาจึงหยิบปืนที่พกติดมือมาแล้วเดินกลับไปหาพนักงานหนุ่ม
"นี่ติ๊บ. . . คิดจะเล่นอะไรสกปรกๆล่ะ" มินโฮพลางปลดลูกกระสุนปืนใส่ถาดอาหารสีทองหรูหรา ก่อนจะหยิบจานสเต็กที่เขาไม่ได้สั่งมานั่งดูเล่น
ความคิดเห็น