คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #13 : Born love to yakuza - Chap.13
Rewrite
Chapter 13
หลังจากนั้น หมอและผู้ช่วยก็ได้วางมือพลางถอนหายใจอย่างสิ้นหวัง เพราะทีมแพทย์ทุกทำวิถีทางแล้วเพราะอาการของมินโฮทรุดหนักมีเพียงเลือดเท่านั้นที่จะยื้อชีวิตของเขาไว้ได้ ราวๆยี่สิบห้านาทีกว่าผู้ช่วยอีกคนจะเดินกลับมาพร้อมกับเลือดหนึ่งถุง ไม่รอช้าหมอจึงทำการใช้เข็มเจาะผ่านผิวหนังมินโฮลึกพอที่จะต่อท่อเพื่อให้เลือดเข้าไปในร่างกายของเขาได้อีกครั้ง จากนั้นหมอก็ทำการปั๊มหัวใจมินโออีกรอบ กระทั่งปาฏิหาริย์เกิดเกิด... ชีพจรของมินโฮกลับมาถึงจะยังไม่คงที่ทีมแพทย์ถอนหายใจตามๆกันอย่างโล่งอก หน้าที่ของพวกเขาได้สิ้นสุดแล้วแค่รอให้มินโฮฟื้นเท่านั้น ขณะมินโฮรักษาตัวอยู่ในห้องผู้ป่วยพิเศษก็มีคนในครอบครัวแวะเวียนมาเยี่ยมเป็นประจำ
ด้านแทมิน ที่อาการไม่หนักมากนักผ่านไปแค่คืนเดียวเขาก็ฟื้นตัวได้ดี แทมินลืมตาขึ้นมองเพดานสีขาวโรงพยาบาลพลางตามองรอบๆก็เห็นไคนั่งอ่านหนังสืออยู่ แทมินควรจะเรียกชื่อคนตรงหน้าแต่กลับถามหาอีกคนอย่างร้อนใจ
"มินโฮอยู่ไหน?"
"นายอยากไปหามินโฮหรอ?" คำพูดเปร่งออกมาพร้อมสายตาที่แพรวพราวไปด้วยความร้ายกาจ เขาจะใช้โอกาสที่ได้รับเข้าไปดูอาการของมินโฮใกล้ๆ
"ใช่ นายพาฉันไปหน่อยสิ"
"ได้สิ เดี๋ยวฉันจะไปเอารถเข็นมาให้นะ"
"ไม่ต้องหรอก ฉันไม่ได้เป็นไรมากอ่ะนายแค่พยุงฉันก็พอ"
"อืม ก็สิ"
จากนั้น ไคค่อยๆพยุงแทมินพอเท้าเปล่าสัมผัสกับพื้นเย็นไคก็พาคนตัวเล็กไปยังห้องที่มินโฮกำลังพักฟื้นอยู่ แต่น่าผิดหวังที่คนที่ปรารถนาจะเจอเป็นคนแรกยังนอนแน่นิ่งอยู่เลย แทมินจึงอยู่เฝ้ามินโฮใกล้ๆไม่ยอมห่าง จนพยาบาลขอให้เขากลับไปเพราะเขาเองก็ต้องรักษาตัวต่อ คนดื้อมันก็ดื้ออยู่วันยังค่ำผลักไสไล่ส่งแค่ไหนแต่หัวใจอยู่ที่นี่จะให้กลับไปได้ยังไง ส่วนไคพอเห็นมินโฮในสภาพคล้ายกับเจ้าชายนิทราลางๆ เขาจึงฉีกรอยยิ้มร้ายๆก่อนจะเดินออกไป
ก๊อกๆ
เสียงเคาะประตูทักทายตามมารยาทของผู้มาเยี่ยมเยือน พอประตูเปิดออกแทมินพลางหันไปมองผู้หญิงแปลกหน้าคาดเดาในใจว่าหล่อนจะเป็นคู่หมั้นของมินโฮ เสียงหวานจึงถามเพื่อความแน่ใจ
"คุณเป็นคู่หมั้นมินโฮหรอครับ"
"ใช่จ่ะ ว่าแต่นายเป็นใคร แล้วพี่มินโฮบอกนายหรอ" เสียงนุ่มคุ้นหูนี้ทำให้แทมินมั่นใจมากขึ้นว่าหล่อนคือคู่หมั้นของมินโฮ มันเป็นเสียงเดียวกับตอนที่เขาได้ยินตอนอยู่ในตู้เก็บผ้า
"ใช่ครับ ผมเป็นเพื่อนมินโฮน่ะ" จริงๆแล้วไม่มีใครบอกเขาด้วยซ้ำ
"อ๋องั้นฉันก็ต้องเรียกนายว่าพี่น่ะสิ"
"ไม่ต้องหรอกครับ จริงๆผมเด็กกว่ามินโฮเราน่าจะรุ่นเดียวกันนะ" แทมินยิ้มอ่อนระหว่างต่อบท
"อืมแทมินเรียกฉันว่าซอลลี่นะ อืมเดี๋ยวฉันดูแลพี่มินโฮเองนายไปพักเถอะนี่นายก็ใส่ชุดคนไข้นิ่"
"อืม งั้นฉันไปก่อนนะ"
"จ่ะ" ชายหนุ่มและหญิงสาวส่งยิ้มให้กันก่อนร่างน้อยจะเดินเข็นเสาน้ำเกลือกลับไปด้วยระหว่างเดินเท้าเปล่ากลับห้อง ถึงห้องปุ๊ปแทมินก็เอาแต่สบถมินโฮอย่างหัวเสีย
"ไอ้บ้า!!เอ๊ยยย ไอ้มินโฮ ฉันจะไม่ยุ่งกับนายอีก ฉันไม่น่าเอาตัวเองไปปกป้องนายเลยน่าจะโดนยิงให้ตายไปเลย"
"แทมิน... " เสียงผู้หญิงคุ้นหูดังมาจากประตูห้อง คนไข้ชะโงกหน้ามองพลางเริ่มสนทนา
"เอ็มม่า มาทำไมหรอ"
"ก็คุณเจ็บอ่ะ ฉันเลยมาเยี่ยม"
"อ่อ อืมขอบใจ" แทมินกล่าวขณะเอ็มม่าเอาของเยี่ยมไปวางบนโต๊ะ
"งั้นฉันกลับแล้วนะ"
"เดี๋ยวสิ ผมอยากออกจากโรงบาลบ้าๆนี่แล้วอ่ะ พาผมออกไปได้มั้ย"
"แต่อาการของคุณ"
"ผมไม่เป็นไรแล้ว ผมแข็งแรงดีพาผมออกไปเถอะนะ"
"ก็ได้" จากนั้นเอ็มม่าก็ได้เป็นธุระขอรับตัวคนไข้กลับบ้าน มันอย่างอย่างกับปอกกล้วยเข้าปาก
"ฉันไปก่อนนะ"
"คือ ผมอยากจะบอกให้คุณเข้าใจเรื่องผู้ชายของผม จริงๆแล้วเค้าไม่ใช่ผู้ชายของผมนะ นั่นมันเพื่อนผมเค้าแกล้งอ่ะ" แทมินพูดพร้อมกับชักสีหน้ากังวล
"คุณพูดไปมันก็ไม่มีอะไรดีขึ้นหรอกนะ เราเลิกกันแล้ว"
"ผมรู้ ผมแค่อยากให้คุณเข้าใจ"
"โอเค ฉันเข้าใจงั้นฉันไปแล้วนะ ดูแลตัวเองดีๆล่ะ"
"อืมโชคดีนะ" แทมินโบกมือลาเอ็มม่าสาวลูกครึ่งอดีตแฟนสาวสุดสวยของเขาและนี่คงเป็นครั้งสุดท้ายที่เขาจะได้พบกับเธอ แทมินเลยรู้สึกซึมเศร้าเล็กน้อยะหว่างเดินทางกลับคอนโด
แทมินเดินดุ่มๆกลับห้องแต่เอี้ยวตัวดูห้องข้างๆ ยิ่งก็ยิ่งทำให้หน้าแทมินผลัดสี ก่อนเขาจะเสียมารยาทเข้าไปในห้องมินโฮ บรรยากาศในห้องถูกควบคุมโดยกลิ่นของมินโฮที่มันทำให้แทมินหัวเสียกว่าเดิม
"ไอ้คนบ้า!" ว่าจบก็เดินกลับห้องตัวเองไป
คลืดๆ
โทรศัพท์สั่นขณะเจ้าของมือถือกำลังกินข้าวอยู่ คนหิวตาลายถึงกลับชักสีหน้าที่ใครช่างกล้าโทรมาขัดจังหวะเวลากินได้
"ใครวะ!!!!" แทมินอุทานใส่เบอร์แปลกพลางกดรับสาย เสียงทุ้มจากปลายทางก็ทำให้คนหัวเสียฉีกยิ้มจนลืมว่าโกรธคนในสายอยู่
มินโฮ : แทมิน~ นายอยู่ไหน /เสียงอ่อยเริ่มบทสนทนา
แทมิน : อยู่คอนโดดิ่ / แทมินปั้นเสียงเข้ม
มินโฮ : เดี๋ยวฉันไปหานายนะ
แทมิน : ไม่ต้องมา นายไม่ต้องมายุ่งกับฉันอีก!!!! ฉันเจ็บตัวเพราะนาย
มินโฮ : เพราะนายนั่นแหละ อยากจะดื้อรั้นลงจากรถมาทำไม!
แทมิน : นายนั่นแหละผิด ตัวเองก็ยังไม่หายดีแล้วทำเป็นซิ่งถ้าฉันไม่ลงไปอ่ะ ปืนนัดนั้นมันอาจจะโดนนายแทน
มินโฮ : นายห่วงฉันหรอ?
แทมิน : ฉันไม่เคยห่วงนายเลย!!!! รู้ไว้ซะแล้วอย่ามายุ่งกับฉันอีก
มินโฮ : ก็ได้
มินโฮเป็นฝ่ายตัดสายทิ้งเสียเอง หลังจากนั้นร่างสูงที่ดูเหมือนแข็งแรงดีแล้ว ก็เด้งตัวลุกจากเตียง
"ไอ้ยักษ์ไปหาแทมินเป็นเพื่อนฉันหน่อยดิ่"
"แต่มันอันตรายนะครับ"
"ยังไงฮะ ฉันจะไปหาแทมินแล้วอีกอย่างฉันก็พักอยู่ที่นั่นด้วย"
"คือว่า...ผมเจอคนที่มันทำร้ายผมวันที่ผมเฝ้าคุณมินโออยู่หน้าห้องไอซียู น่ะครับคนร้ายมันพักอยู่ที่นั่น"
"จริงหรอ แล้วนายพอจำสัดส่วนอะไรได้ม่ะ"
"หน้าคล้ายๆแทมินเลยครับ"
"ไอ้ไค!" มินโฮอุทานชื่ออย่างมั่นใจก่อนจะดึงสายน้ำเกลือ เดินไปเปลี่ยนเสื้อผ้าจัดการความหล่อของตนเสร็จสับ ร่างสูงสง่าก็เดินทางไปหาแทมินที่คอนโดพร้อมกับลูกน้องตัวยักษ์
ก๊อกๆ
มินโฮเคาะประตูเรียกคนในห้อง มืออีกข้างถือดอกไม้ช่อใหญ่ซ่อนไว้ด้านหลัง พอมือเล็กหมุนลูกบิดประตูดังแก๊ก... ร่างสูงก็ไล่ลูกน้องคนสนิทไปทันที เมื่อคนตัวเล็กปรากฎตรงหน้า มินโฮพลันยื่นช่อดอกไม้ติดกับบนหน้าแทมินเต็มๆ คนตัวเล็กไม่ทันตั้งตัวที่อยู่ๆก็ได้รับดอกไม้ช่อโต มือเล็กปิดช่อดอกไม้ออกก็พบกับใบหน้าของมินโฮ
"ฉันบอกว่าไม่ให้มายุ่งไง"
"นายหึงฉันเรื่องไร?" คำถามจี้โดนความรู้สึกแทมินอย่างจัง เสียงแหลมเลยโต้กลับทันที
"ไม่ใช่! ฉันไม่ได้หึงนายฉันเป็นผู้ชายนะจะหึงนายได้ไง"
"งั้นนายก็โกรธ เรื่องไรหรอ?"
"ทำไมนายต้องมายุ่งกับฉันด้วยฮะ"
"ก็ฉันเหลือนายแค่คนเดียว ถ้านายโกรธฉันไม่พูดกับฉันฉันจะทำไงอ่ะ" มินโฮกล่าวพลางกุมมือแทมินไว้เบาๆ คนปากแข็งจึงพูดต่อเสียงแข็ง
"นายก็มีคู่หมั้นอยู่แล้วนิ่ กลับไปหาเค้าซะและอย่ามายุ่งกับฉันอีก"
"ใช่สิ นายมีไอ้ไคดูแลอยู่แล้วนิ่!!!"
"ใช่!!!!!!!" มินโฮและแทมินถกเถียงกันจนเป็นเรื่องอยู่หน้าห้อง ด้วยอารมณ์หึงหวงกันทั้งสองฝ่าย คนถือไพ่เหนือกว่าก็พลันกระชากแขนเล็ก บังคับให้ออกไปข้างนอกพร้มกับตน โดยไม่สนใจว่าแรงบีบกำลังทำให้อีกคนเจ็บถึงเพียงไหน
"เจ็บ!! ฉันเจ็บปล่อย" แทมินทำเสียงกร้าว รู้สึกเจ็บจนแทบร้องไห้ทั้งหัวใจและแขนเล็กๆของเขา แต่คนใจร้ายกลับเมินเฉยต่อเสียงขัดขืน ก่อนมือกร้านจะยิมผละเมื่อจับคนตัวเล็กใส่เข้าไปในรถเรียบร้อยแล้ว
"นายจะไปไหน!!!" แทมินชักสีหน้างุ่นง่าน
"อยู่เฉยๆเถอะน่ะ!!!!!!" คนใจร้ายเอื้อมมือไปคาดเข็มขัดนิรภัยให้แทมินแล้วค่อยออกรถไปยังที่ไหนสักแห่ง
มินโฮขับรถต่อไปเรื่อยๆอย่างชำนาญทาง ส่วนแทมินก็เอาแต่ทำท่าสงสัยตลอดเวลา เส้นทาง ถนน บรรยากาศ มันไม่คุ้นตาเขาเอาซะเลย
"ที่นี่มันที่ไหน"
"ไม่ต้องรู้หรอก!!!"
"พูดดีๆไม่เป็นรึง่ะ!!!ทำไมต้องทำเสียงดังด้วยฮะ"
"ก็นายมันน่ารำคาญนิ่ ถึงแล้วเดี๋ยวก็รู้เองแหละ"
สิ้นเสียงดุดันแทมินก็นั่งนิ่งเป็นตุ๊กตาหน้ารถแสนน่ารักน่าเอ็นดู
TALK!
ขอบคุณสำหรับการติดตาม และเม้นค่ะ ช่วงนี้ไรท์เปิดเทอมแล้ว
อาจจะอัพตอนใหม่ช่วงเสาร์ อาทิตย์ นะคะ ขอให้สนุกนะคะกับเรื่องนี้นะคะ
มีอะไรก็ติชมกันได้ การบรรยายเป็นยังไงบ้าง ไรท์เองยังไม่ค่อยมั่นใจตัวเองเลย
ความคิดเห็น