คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : Born love to yakuza - Chap.11
Rewrite
Chapter 11
ด้านลูกน้องของมินโฮ เตรียมเชือกกับเทปกาวไว้ปิดปากเรียบร้อยแล้ว ร่างสูงใหญ่ยืนเตรียมตัวเตรียมใจอยู่หน้าห้องเป้าหมายตัวเล็กๆอยู่ครู่นึง ก่อนจะเคาะประตูเรียก
ก๊อกๆ ๆ
คนในห้องเดินออกมาเปิดประตูตั้งแต่เสียงเคาะยังไม่เงียบ แต่หน้าตาเจ้าของห้องทำให้ผู้มาเยือนแปลกใจไม่น้อย
"หน้าแกคุ้นๆนะ"
"หน้าผมโหลอ่ะ ใครๆก็บอกว่าผมหน้าคุ้นๆทั้งนั้นแหละ" ผู้ต้องสงสัยพยายามสู้สายตาที่จ้องกดดันอยู่
"ฉันจำคนไม่ผิดแน่ แต่จะมีผู้ร้ายคนไหนยอมบอกกับตำรวจจริงมั้ยว่าตัวเองเป็นคนทำ จริงม่ะ"
"คุณมีอะไรรึเปล่า" ไคตัดบทไปดื้อๆ ตัวสูงยืนแข็งทื่อไปหมดแล้ว
"แทมินอยู่ไหน"
"อยู่ข้างใน" กล่าวจบไคก็หลีกทางให้อีกคนเดินเข้ามาส่วนตัวสูงๆนั้นก็เร่งกลับห้องตัวเองไป
"ใครใช้ให้แกเข้ามาฮะ!!" เจ้าของห้องตัวจริงเค้นเสียงใหญ่ทันทีที่เจอหน้าผู้ชายตัวใหญ่มองยังไงก็ไม่ถูกชะตาเอาซะเลย
"ฉันจะพูดกับนายดีๆนะ ไปหาคุณมินโฮกับฉัน"
"ไม่ไป!!" สิ้นเสียงดื้อรั้น คนตัวใหญ่ก็เริ่มลงมือรวบรัดตัวแทมิน มือข้างนึงพลางหยิบเชือกมามัดมือและเท้าแทมินอย่างว่องไว ระหว่างนั้นร่างน้อยก็ดิ้นขัดขืนสุดตัว เรี่ยวแรงอันน้อยนิดบวกกับเรือนร่างบอบบางยิ่งขัดขืนคนตัวใหญ่กว่ามีแต่จะเหนื่อยฝ่ายเดียว
"ไอ้ยักษ์!!!!!!!ปล่อยนะเว่ยยยยย" แทมินแผดเสียงดัง
"ช่วยด้วย!!! ช่วยด้วยยยยยยยยยยยยยย" แทมินตะโกนหนักขึ้น ไอ้ยักษ์จึงพูดขึ้นพร้อมกับเอาเทปกาวปิดปากแทมินทันที
"เงียบๆน่า เสียงดังรบกวนคนอื่น!"
"อื้อออ....อื้อออออออออ"
หลังจากที่ไอ้ยักษ์ทำให้แทมินดิ้นไม่หลุดแล้ว เขาก็จับร่างบางขึ้นพาดบ่า แล้วพาตัวแทมินไปหามินโฮโดยเร็ว พอถึงโรงพยาบาล ลูกเด็กเล็กแดงผู้ใหญ่พนักงานหมอคนไข้ในโรงพยาบาลต่างก็มองมาที่ไอ้ยักษ์ เป็นตาเดียวกัน ขายาวจึงรีบสับไปจนถึงห้องของมินโฮ แต่ทว่า...
มินโฮหายตัวไป
คนเป็นลูกน้องเห็นเจ้านายหายไปจากห้องอย่างนั้นแล้ว จึงทำสีหน้ากระวนกระวายจนลืมว่าต้องแก้มัดให้กับแทมิน
"อื้ออออออ~~~ อื้อออออออออออ" แทมินพยายามส่งเสียงออกมาทั้งๆที่มันก็ไม่เป็นคำพูดที่ชัดเจนนัก ไอ้ยักษ์เลยดึงเทปกาวออกจากปากแทมินให้ เพราะรู้สึกรำคาญ
"แก้มัดฉันด้วย" แทมินออกปากทันทีเมื่อกลับมาพูดได้อีกครั้ง มือหยาบกร้านจึงแก้มัดให้ดั่งใจ
"เจ้านายแกไม่อยู่นิ่" แทมินมองรอบๆก่อนจะเอ่ย
"ฉันว่ามันต้องเกิดเรื่องอะไรแน่ๆ" คนเป็นลูกน้องทำงานกับเจ้านายมานานพอจนเชื่อการสันนิษฐานของตัวเอง
"เรื่องอะไรหรอ?" ร่างผอมบางเดินมาถามอย่างสงสัย สีหน้ากำลังรอคำตอบอย่างลุ้นระทึก
"ไม่ใช่เรื่องของนาย เดี๋ยวฉันจะไปตามหาคุณมินโฮ ส่วนนายรออยู่ที่นี่นะ"
"ฉันไปด้วยเดะ"
"ไม่ได้!!!"
"ให้ฉันไปด้วยเถอะนะ ยังไงมินโฮก็เพื่อนฉันอ่ะ"
"แต่นี่มันไม่ใช่เรื่องของนาย"
"ก็ได้" เสียงหวานตอบส่งๆ ในใจเตรียมถือบอร์ดแผนการรอปฏิบัติตามเรียบร้อยแล้ว
"อือ แล้วอย่าไปไหนล่ะเผื่อคุณมินโฮกลับมาก่อน"
"อืมๆ รีบไปเถอะ" ได้ยินแบบนั้นคนตัวใหญ่ก็โล่งใจในระดับนึงที่ของหวงของเจ้านายไม่ได้ไปเสี่ยงอันตรายด้วย แต่เขาไม่รู้เลยว่า เด็กหััวรั้นแบบแทมินจะใช้ไหวพริบได้ดีกว่าตัวเขาที่รักใช้ยากูซ่ามาเกือบ 10ปีตามเขาขึ้นรถไป
หลังจากคนตัวใหญ่ขับรถออกตามหาเจ้านายของตนได้ครึ่งทาง เสียงจามปริศนาก็ทำเอาคนขับรถเอะใจ ตาคู่มองกระจกหลัง ทุกอย่างดูปกติก็หันไปสนใจถนนคอนกรีตต่อ
เข็มนาฬิกายังคงทำหน้าที่ของมันต่อไป กระทั่งตอนนี้ใกล้พลบค่ำแล้วแต่ก็ยังหามินโฮไม่เจอ จังหวะที่ลมหายใจอุ่นระบายออกมาอย่างถอดใจก็มีเสียงคุ้นหูแทรกขึ้น
"นั่นๆมินโฮ" คนได้ยินหันควับเห็นเจ้าเด็กหัวใสนั่งเขย่าตัวเองชี้นิ้วออกไปนอกกระจก
"นั่นมินโฮ!! ไอ้ยักษ์"
"มองอะไรฉันล่ะ เจ้านายแกอ่ะอยู่ทางนั้น!!" แทมินพูดพร้อมกับชี้นิ้วไล่ตามมอไซค์ของมินโฮเรื่อยๆ อีกคนเลยหักพวงมาลัยขับตามเจ้านายไปอย่างไม่สนใจกฎจราจร
ชายร่างปริศนาสวมชุดสีดำทับด้วยแจ็คเก็ตหนังดูดีราคาแพงกำลังขับบิ๊กไบค์คันโก้ไล่ตามมินโฮตลอดทาง คนเป็นลูกน้องเห็นจึงรีบเบรคตัดหน้ามอไซค์มินโฮ ชายปริศนาก็เบรคตามด้วย
"คุณมินโฮ..." ลูกน้องเปิดกระจกรถเรียกชื่อนายตั้งใจจะพูดต่อแต่ถูกเจ้านายพูดขัดซะก่อน
"นั่นแทมินมาด้วยหรอ? แกพาแทมินกลับไปเดี๋ยวนี้" มินโฮมองคนตัวเล็กในรถที่กำลังมองอากาศอย่างรู้สึกผิด
"ผมมาตามหาคุณมินโฮครับแล้วผมเห็นมีคนตามคุณอยู่ด้วย"
"ฉันเห็นแล้ว แต่มันอันตรายเกินไปแกพาแทมินกลับไปเดี๋ยวนี้ฉันไม่เป็นไรหรอกน่ะ" สีหน้าของมินโฮเริ่มไม่ค่อยดีขณะกล่าวตอนมองแทมินไปด้วย ความห่วงใยมันแทบทะลักออกมาจากอกมินโฮอยู่รอนๆ ถ้าแทมินเป็นอะไรไปเขาคงโทษตัวเองไปตลอดชีวิต
"ครับ... นี่ปืน" ลูกน้องหยิบปืนในเก๊ะยื่นให้เจ้านาย สายตาที่จับจ้องผู้ชายตัวสูงนั้นเต็มไปด้วยความเชื่อมั่นในฝีมือ มินโฮรีบคว้าปืนมาเก็บไว้ข้างเอวก่อนจะจัดการทุกอย่าง ด้านลูกน้องซึ่งได้รับคำสั่งก็ทำตาม ไม่มีข้อแม้ถึงจิตใจจะผวงถึงเจ้านายเหลือเกิน แต่แทมินก็สำคัญกับเจ้านายของเขาเหมือนกัน ระหว่างล้อรถเปลี่ยนทิศทางแทมินพลันมองมินโฮไม่ยอมละ ก่อนจะลั่นเสียงดังๆออกไป
"ทำไมแกปล่อยให้คนเจ็บขับรถเองแบบนั้น!!"
"นายเป็นห่วงคุณมินโฮหรอ"
"ฉันจะห่วงทำไม" คนปากแข็งก็ช่างพูดทั้งๆที่สายตายังมองร่างสูงไม่ห่าง
"จอดรถ!!!! มินโฮ มินโฮโดนยิง" แทมินตะโกนสุดเส้นเสียงอกสั่นขวัญหายไปหมดในเวลาเดียวกัน น้ำตาไหลพรากอัติโนมัติ ลูกน้องจึงจอดรถทำท่าจะออกไปช่วยเจ้านาย แต่ร่างน้อยๆก็ได้เปิดประตูรถวิ่งออกไปหามินโฮก่อนแล้ว โดยไม่สนใจปากกระบอกปืนที่จ่อเล็งอยู่เลย
ปั่ง!
เสียงปืนดังลั่นถนนกลิ่นควันปืนยังไม่ทันหมด ร่างน้อยก็ค่อยๆทรุดลง
"แทมินอ่า!" มินโฮกัดฟันฝืนความเจ็บปวดเรียกหาร่างน้อย ก่อนจะดันตัวเองขึ้นมาจากพื้น วิ่งไปโอบแทมินเข้ามาในอ้อมกอด
"แทมินอ่า!!"
"คุณมินโฮไม่เป็นอะไรใช่มั้ยครับ"
"กระสุนแค่ถากๆอ่ะ แกรีบออกรถเดี๋ยวนี้!!!" สีหน้าดุดันย้ำด้วยน้ำเสียงแข็งกร้าวตอนท้ายประโยคเพราะจิตใจมันห่วงคนในอ้อมแข็นไปหมด มินโฮฝืนความเจ็บอีกครั้งอุ้มร่างน้อยหมดสติไปที่รถยนต์
ความคิดเห็น