คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : Born love to yakuza - Chap.10
Rewrite
Chapter 10
หลายวันต่อมา นับจากวันที่แทมินออกมาจากตู้เก็บผ้า เขาได้ยินความจริงทุกอย่างหรือบางคำอาจจะถูกเสริมก็ได้ แทมินมองหน้าคนเจ็บอย่างแค้นใจ... มิหนำซ้ำยังทำให้เขาร้องไห้อีกครั้งเมื่อหวนถึง จูบแรกที่มินโฮเป็นคนขโมยไป วันนี้แทมินจึงตั้งใจไปเยี่ยมมินโฮพร้อมกับหิ้วกล่องข้าวมาให้คนเจ็บที่โรงพยาบาลอีกด้วย
"อ้าว! หนุ่มน้อยนี่เอง มาทำอะไรอีกอ่ะ!" ไอ้ยักษ์คนเดิม ยืนเฝ้าอยู่หน้าห้องพักฟื้นไม่ไปไหน พอเห็นตัวเล็กๆคนเดิมเดินดุ่มๆเข้ามาใกล้เสียงทุ้มใหญ่จึงถาม
"ฉันจะมาเยี่ยมมินโฮ" เสียงใสเย็นยะเยือกตอบ
"ไม่ได้!!"
"ทำไม?"
"วันก่อนมีคนมาทำร้ายฉัน! ใช่พวกของนายรึเปล่า?"
"จะบ้ารึง่ะ! ฉันเป็นเพื่อนมินโฮนะ"
"แต่คนที่มันทำร้ายฉัน หน้าคล้ายๆนายนะ"
"ก็มันไม่ใช่ฉัน!!!!"
"กลับไปได้และ"
"อะไรวะ!!!!" แทมินตะคอกใส่ชายร่างสูงใหญ่ตรงหน้า แต่ร่างน้อยหรือจะทำอะไรไอ้ยักษ์นั่นได้ เขาเลยยื่นกล่องข้าวกล่องให้ผู้ชายตัวใหญ่
"ฉันทำมาให้มินโฮอ่ะ นายเอาไปให้เค้าหน่อยสิ"
"มียาพิษรึเปล่า?" ไอ้ยักษ์เอะใจ
"จะบ้ารึง่ะ!!!" แทมินตะคอกเสียงใส่อีกครั้ง จังหวะเดียวกันคนเจ็บในห้องก็เปิดประตูออกมาพอดี
"มีอะไรกันฮะ!!!เสียงดังจริงๆคนจะนอ..." เสียงงุ่นง่านหยุดชะงักเมื่อเห็นร่างน้อยที่เขาคิดถึงทุกคืนวันชะเง้อหาเฝ้าคอยไปด้วยความหวังแต่ตอนนี้คนตัวเล็กกำลังยืนจ้องหน้าเขาอยู่
"แทมินอ่า!!!!!!!" มินโฮสวมกอดร่างเล็กทันที พอแค่หายคิดถึงแล้วก็ผละออก
"ฉันเอากล่องข้าวมาให้ กลับและนะ" แทมินยังเจ็บใจลึกๆไม่มองหน้ามินโฮและรีบออกปากบอกลาเสียแล้ว มินโฮจึงทำท่างองแง
"แทมินอ่า อยู่ป้อนข้าวฉันก่อนสิ"
"นายก็มีคนป้อนอยู่แล้วนหนิ"
"แต่ฉันอยากอยู่กับนายก่อน"
"แต่ฉันไม่อยากอยู่กับนาย!!!" คนตัวเล็กขึ้นเสียง แล้วกลับไปง่ายๆคนตัวสูงพยายามก้าวขาเดินตามแทมินไป แต่แผลที่ตึงบริเวณสีข้างทำให้ขายาวก้าวไปได้แค่ก้าวเดียว
"ดูเหมือนเด็กแทมินนั่น จะโกรธคุณมินโฮนะครับ" ชายร่างสูงเสริม
"แล้วจะโกรธทำไม?" คนสงสัยคิดต่อกับอากาศ
"นั่นสินะครับ"
"ฉันไม่ได้ให้นายมาย้อนฉัน เอากล่องข้าวมานี่ฉันหิวแล้ว" มินโฮดึงกล่องข้าวมาจากมือกำยำแล้วดินกลับเข้าห้องไปอีกครั้ง ระหว่างที่มือคู่กำลังบรรจงเปิดกล่องข้าวในใจวุ่นวายตลอดเวลาว่าแทมินโกรธอะไรเขานักหนา
"ฮัยย.. พี่มินโฮ" คุณหนูไฮโซซอลลี่ เปิดประตูห้องเข้ามาทักทายคนป่วยในห้องเป็นลำดับแรก ก่อนจะปรี่ตัวเข้าไปหาคู่หมั้น
"พี่มินโฮเป็นยังไงบ้างคะ"
"พี่มินโฮเจ็บตรงไหน ดีขึ้นรึยัง"
"เดี๋ยวซอลลี่จะดูและพี่เองนะ" หล่อนเปิดปากจู่จี้มากมาย แต่เหมือนมินโฮจะไม่สนใจกับสิ่งที่หล่อนพูดสักนิด ก็ตาคู่กลมของเขาน่ะสิ เอาแต่มองกล่องข้าวแล้วก็ยิ้ม...
"พี่มินโฮเป็นอะไรไปคะ ซอลลี่เห็นพี่ยิ้ม"
"ฉันยิ้มไม่ได้รึไงล่ะ" มินโฮสวนกลับ
"..." คุณหนูซอลลี่ผลัดหน้าเสีย น้ำเสียงเย็นชาแสดงถึงความไม่ใยดีหล่อน ไม่สนใจและเมินเฉยความรู้สึกเช่นนี้มันบีบคั้นให้หัวใจของหล่อนอ่อนแอจนแทบแบกหน้าอยู่ต่อไปไม่ไหว หล่อนจึงเดินออกไป
"ซอลลี่ไปก่อนนะคะพี่มินโฮ"
"อืม" มินโฮเหลียวมองคู่หมั้นแค่แว๊บเดียวสิ้นเสียงเขาก็ก้มหน้ามองกล่องข้าวตรงหน้าต่อ จู่ๆมือหนาก็คว้าโทรศัพท์บนที่นอนขึ้นมามือไม้สั่นอยากโทรหาคนตัวเล็กเต็มที
"เฮ้ย!!!!!! ไอ้ยักษ์ ทำไมโทรศัพท์เปิดไม่ได้" คนหัวเสียระเบิดวาจาทันที ทำให้ลูกน้องตัวใหญ่นอกห้องรีบเข้ามา ยืนยืดอกแกร่งอยู่ตรงหน้าคนเป็นเจ้านาย
"มีอะไรครับ คุณมินโฮ"
"ทำไมโทรศัพท์ใช้ไม่ได้!"
"ผมเอาไปซ่อมให้แล้วนะครับ"
"ฉันถามว่าทำไมใช้ไม่ได้!"
"ขอประทานโทษนะครับคุณมินโฮ" ลูกน้องถือดีหยิบโทรศัพท์ออกมาจากมือมินโฮ พลางพลิกสำรวจสิ่งของในมือจนนึกได้ว่าลืมเปิดเครื่อง
"ใช้ได้แล้วครับ สงสัยที่ร้านไม่ได้เปิดเครื่อง"
"เออขอบใจ ออกไปได้แล้ว" มินโฮไล่ลูกน้องท่าทางดูฉลาดกว่าเขาออกไป
เวลาต่อมา...
นิ้วเรียวกดโทรหาคนตัวเล็ก คิดถึงแทบแย่แต่สายแรกถูกปฏิเสธ สายที่สองก็ไม่รับ สายต่อไปเขาก็ยังไม่รับ มินโฮเลยกดโทรย้ำๆจนกว่าแทมินจะรับแต่ก็ถูกปฏิเสธทุกครั้ง มินโฮร้อนใจวางโทรศัพท์ไว้ที่เดิมก่อนจะออกปากกับลูกน้องคนเดิม
"ไอ้ยักษ์แกจำแทมินได้มั้ย"
"ได้สิครับ ว่าไปเด็กนั่นก็ดูน่ารักดี"
"เออ งั้นแกเอาที่อยู่นี่ไป แล้วไปจับตัวแทมินมาหาฉันที่นี่" มินโฮหากระดาษแถวนั้นซึ่งก็วางขาวสะอาดทันใจอยู่พอดี ไม่ช้ามินโฮก็เขียนที่อยู่ของแทมินยื่นให้ลูกน้อง
"ผม...คือ..ผม..." หุ่นกำยำบึกบึนแท้ๆแต่กลับใจเสาะ เสียงตะกุกตะกักเหมือนอยากพูดอะไรบางอย่างก่อนจะรับกระดาษแผ่นนั้นไว้
"นี่แกเป็นลูกน้องยากูซ่านะ!! อย่าปอดแหกได้ม่ะ ทำอย่างกับว่าแกไม่เคยจับตัวใครอย่างนั้นแหละ"
"ก็ได้ครับคุณมินโฮ" ลูกน้องหุ่นบึกบึนไม่เต็มใจนักแต่ก็ขัดใจเจ้านายไม่ได้ พลางเดินออกไปเมื่อสิ้นเสียงของตนเอง ด้านมินโฮกำลังนอนครุ่นคิดถึงอะไรบางอย่างที่หายไป นึกเท่าไหร่ก็นึกไม่ออกคงเกี่ยวกับสมองของที่ได้รับการกระทบกระเทือนเล็กน้อยส่งผลให้ความทรงจำบางส่วนหายไป เขาเลยล้มเลิกที่จะนึกถึงมัน เวลาว่างเปล่าไร้ค่าที่เหลือค่อยๆรื้อฟื้นความจำส่วนที่หายไปได้บ้าง กระทั่ง
"นึกออกแล้ว หุ่นยนต์ประกอบของนาย"
"ตอนรถชนแล้วมันไม่พังหรอ หรือฉันต้องไปซื้อใหม่?" พอพูดจบร่างกายที่ยังไม่แข็งแรงดีกลับรู้สึกกระปรี้กระเปร่าอย่างเห็นได้ชัดพร้อมจะทำเพื่อคนตัวเล็กอีกครั้ง ร่างสูงพลันดึงสายน้ำเกลือออก หาทางหนีออกจากโรงพยาบาลเพื่อกลับไปเยือนร้านของเล่นร้านเดิม
มินโฮอาศัยเช่ารถจักรยานยนต์คันโก้ ขับไปยังแทกูอีกครั้ง ฝ่าลมหนาวและบาดแผลที่ยังไม่แห้งสนิทดี ความเข็บปวดที่แผลทำให้เขาหยุดรถพักอยู่หลายหนและมุ่งหน้าขับต่อไปจนถึงร้านเดิม สิ้นสุดเสียงเครื่องยนต์ตาแก่เจ้าของร้านก็ออกมาต้อนรับไม่ได้คิดว่าคนใจบาปจะย้อนกลับมาอีก พอสองตาตาของคนแก่และคนหนุ่มสบกันเท่านั้น
ทั้งกล่อง กะละมัง หม้อ ไม้กวาด รวมใจกันโจมตีมินโฮทันที
"เดี๋ยวๆลุงๆๆ" ไม่พูดเปล่าพลางเอาแขนกันไว้ด้วย
"แก!!ไอ้เด็กบ้า ไอ้เด็กนรกแกออกไปจากร้านข้า!!!" ชายแก่เอาแต่ไล่ไม่สนใจเหมือนตอนที่เด็กบ้าทำกับเขาไว้
"เดี๋ยวลุง ฟังผมก่อน" มินโฮป้องกันตนเองอย่างทุลักทุเล เพราะสิ่งของหลากหลายรูปแบบเอาแต่โจมตีมาที่ตัว
"ข้าไม่ฟัง ไอ้เด็กเวร!! กลับไป"
"ถ้าลุงไม่ฟังผม เย็นนี้ผมมาเผาร้านลุงแน่!!" สิ้นเสียงกล่าว ชายแก่ถึงได้หยุดมินโฮเลยสบโอกาสเดินยืดอกเข้าไปเจรจากับชายแก่
"นี่ลุง ลุงคงไม่รู้ว่าผมเป็นใคร ทำงานอะไร ผมสามารถเอาลุงไปฆ่าโดยที่ไม่มีใครจับได้ด้วยนะ"
"แกจะเอาอะไร"
"เอาหุ่นยนต์ประกอบเหมือนเดิมอ่ะครับ เอาตัวที่แพงที่สุดในร้านนะ"
"เออๆ" ชายแก่เดินเข้าไปหยิบหุ่นยนต์ประกอบตามที่มินโฮต้องการ
"เร็วดิ่ลุง!"
"เออๆ ตัวเนี้ยแพงสุด เก้าหมื่น"
"ขอผมดูหน่อย" มินโฮพลิกหุ่นยนต์ประกอบพิจารณารอบตัวก่อนจะตัดสินใจ
"ลุงผมขอถุงด้วยผมเอาตัวนี้แหละ เดี๋ยวไปหยิบเป๋าตังค์แป๊ปนะ" ร่างสูงเดินกลับไปที่มอเตอร์ไซค์อุ้มเจ้าหุ่นยนต์ประกอบติดมือมาด้วย ขณะมือกร้านกำลังค้นกระเป๋าสตางค์ตาเจ้าเล่ห์เจ้ากลเหลียวมองเจ้าของร้านไปพลางๆรอสบโอกาสถึงชิ่งหุ่นยนต์มูลค่า9หมื่นขึ้นมอไซค์คันโก้ ทิ้งเขม่าควันให้ตาแก่เจ็บใจเล่น
"โว๊ยยยยยยยยยยยย~~ ไอ้เด็กนรกส่งมาเกิดดดดดดดดดด!!!" เจ้าของร้านโวยวายเป็นการใหญ่ความดันขึ้นสูงปี๊ดครั้งแล้วครั้งเล่าที่ถูกเด็กเมื่อวานซืนถอนหงอกเอา
ความคิดเห็น