คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Born love to yakuza - Chap.1
Rewrite
Chapter 1
หิมะสีขาวคล้ายปุยนุ่มเกาะตัวหนาอยู่ที่ขอบหน้าต่าง ชายหนุ่มร่างน้อยตื่นจากฝันดี พลางบิดขี้เกียจสลับซ้ายขวาพร้อมหาวยาวๆส่งท้ายความง่วงอีกรอบ ก่อนมือเล็กจะคว้าผ้าห่มมาคลุมร่างอันหนาวสั่นไร้ความอบอุ่นจากเสื้อแขนยาวธรรมดาๆ จากนั้นร่างน้อยก็ลุกขึ้นเดินเท้าเปล่าไปที่หน้าต่าง พลางใช้มือเล็กๆคล้ายคล้ายผู้หญิงไม่มีผิด เลื่อนผ้าม่านสีส้มครีมไปทางซ้าย พอเห็นปุยหิมะตรงขอบหน้าต่างเข้าเขาถึงกลับถอนหายใจพร้อมมีไอเย็นออกมาด้วย
"เฮ้ออออแล้วจะไปเดทกับเอ็มม่ายังไงเนี่ยอากาศหนาวจะตายชัก"
แทมินบ่นกับตัวเองเกี่ยวกับเดทแรกในชีวิตของเขาพร้อมปั้นหน้าเซ็งสุดๆเมื่อไปค้นเสื้อโค้ทกันหนาวในตู้เสื้อผ้าแต่กลับไม่มีสักตัว ตัวที่แขวนอยู่ก็เห็นจะเป็นแค่เสื้อยืดธรรมดากับเสื้อแขนยาวบางๆ ขืนใส่ออกไปข้างนอกร่างน้อยๆคงได้หนาวตายก่อนจะได้พบกับเอ็มม่าเสียอีก... แทมินจึงเดินไปหาที่พึ่งข้างห้อง
ก๊อก ก๊อก
"มินโฮ... มินโฮ"
"..." เจ้าของห้องเงียบสนิทหรือมันยังเป็นเวลานอนของเขาอยู่
ก๊อกๆๆๆๆ
"มินโฮ~~ มินโฮ"
แทมินแผดเสียงเรียกเจ้าของห้องอยู่หลายครั้ง แต่เจ้าของห้องก็ยังเงียบสนิทเช่นเคย ทำให้แทมินเริ่มหัวเสียผูกคิ้วติดกันก่อนจะแผดเสียงทุ้มหวานไปอีกรอบและเปลี่ยนเป็นใช้เท้าเคาะประตูห้องแทน ปั่ง!!
"มินโฮโว้ยยยยย!!!!"
"..." เจ้าของห้องไม่ตอบสนองเหมือนเคย ก่อนแทมินจะหยุดคิดได้ระหว่างนั้นว่ามินโฮเป็นคนขี้เซามาตั้งแต่ไหนแต่ไรแล้ว ร่างน้อยหน้าประตูห้องเลยทำได้แค่เดินวนไปมาอยู่หน้าห้องมินโฮหลายรอบ จู่ๆ ก็มีนางฟ้านางสวรรค์กำลังเดินถือถังน้ำและไม้ถูพื้น ตรงมาทางแทมินพอมองนางฟ้าใกล้ๆก็คือแม่บ้านทำความสะอาดคอนโดดีๆนี่เอง
"ป้า!!เดี๋ยวก่อน!ผมรู้ว่าป้าเป็นแม่บ้านแล้วป้ารู้มั้ยว่าผมเป็นใคร?"
"แทมินนี่!ต้องการอะไรก็รีบบอกมา แล้วนี่แฟชั่นใหม่ของนายหรอ" แม่บ้านทำสายตาแปลกประหลาดจอนจ้องไปที่ผ้าห่มบนตัวน้อยๆ เขาเอาผ้าห่มออกมาด้วยเพราะอากาศที่เย็นยะเยือก
"ผมหนาวอ่ะป้า"
"อืม แล้วต้องการอะไร"
"ผมรู้นะป้าว่ามันไม่ใช่เรื่องง่าย และผมก็รู้ด้วยว่ามินโฮอ่ะรวยกว่าผมแค่มันให้เงินป้าป้าก็ทำตามที่มันสั่งแล้วใช่มั้ยล่ะ"
"อืม แล้วยังไงแทมินป้ามีงานต้องทำนะ" แม่บ้านพูดถึงขนาดนี้แล้วแถมยังถือถังน้ำกับไม้ถูกพื้นดูพะรุงพะรังสิ้นดี แทมินก็ยังพูดจายียวนจนน่าเตะออกไปไกลๆ
"ป้ารู้ใช่มั้ยว่าผมอายุยังน้อยและต้องมาใช้ชีวิตอยู่คนเดียวและมีแค่มินโฮคนเดียวที่ผมพึ่งพาได้"
"อืม!!! แล้วไง!แทมินอ่า~ งั้นป้าไปแล้วนะ"
"อ่าๆ ป้าๆเดี๋ยวก่อนฮะ คือผมอยากได้กุญแจห้องมินโฮอ่ะป้า~" มือคู่เล็กจับมือสากของหญิงมีอายุพร้อมกับทำหน้าออดอ้อนแล้วพูดต่อ
"นะป้า... ผมตะโกนเรียกมินโฮแล้วอ่ะแต่เค้าไม่ยอมเปิดประตูผมกำลังเดือดร้อนนะ ผมขอนะครับ"
"แต่มินโฮสั่งป้าว่าห้ามให้กุญแจห้องกับแทมินนะ"
"นี่ผมกำลังเดือดร้อนนะครับป้า สงสารผมเถอะนะครับ"
"นายเดือดร้อนอะไร"
"เรื่องของผมน่ะครับป้า"
"เอะ!เด็กบ้านี่ถ้าไม่บอกป้าก็ไม่ให้กุญแจ"
คำพูดก่อนหน้าของแทมินทำให้แม่บ้านหัวเสียและทำท่าเหมือนจะเดินออกไป มือเล็กๆก็มารั้งไว้อีกครั้งเช่นเดียวกัน
"เดี๋ยวก่อนป้า คือผมต้องไปเดทกับแฟนผมอ่ะครับแล้วผมไม่มีเสื้อกันหนาวผมเลยจะมาขอยืมมินโฮอ่ะ"
"อ่ะๆก็ได้ ถ้ามีปัญหาอะไรจัดการเองแล้วกันนะ"
"ครับขอบคุณครับป้า"
แม่บ้านหยิบพวงกุญแจพะรุงพะรังที่ห้อยอยู่ข้างเอวมาไขประตูห้อง1209 ให้กับเด็กขี้ตื๊อ พอประตูห้องเปิดก็พบกับร่างเจ้าของห้องนอนหมดสติอยู่หน้าประตูพอดี คนเห็นทำตาโตอย่างตกใจส่วนแม่บ้านเองก็ตกใจแต่ยังสติที่จะรีบเข้าไปสำรวจมินโฮพลางโทรเรียกรถพยาบาลในทันที แทมินเบาใจลงก่อนจะเดินข้ามมินโฮเพื่อไปหยิบเสื้อโค้ทในตู้เสื้อผ้าแบบไร้มารยาท พอคนตัวเล็กได้เสื้อกันหนาวของมินโฮมาใส่อย่างพออกพอใจแล้วเขาก็ทำท่าเดินออกจากห้องไปนิ่งๆ แต่แม่บ้านก็ดึงคนจ้องจะหนีกลับมาทัน
"เดี๋ยวแทมิน!จะไปไหน"
"ผมมีเดทกับเอ็มม่า"
"ไม่ได้!!!!!ไปไม่ได้!! นายต้องรอจนกว่ารถพยาบาลจะมาและไปกับมินโฮด้วยป้าต้องไปทำธุระต่อ" สีหน้าจริงจังของแม่บ้านทำให้แทมินเถียงไม่ได้ต่อหน้า... เขาถึงได้บ่นแม่บ้านตอนเดินออกไปแล้ว
"อะไรอ่ะป้า!!ชิ่งนี่หว่า ทำเป็นคนดีเรียกรถพยาบาลโถ่!"
"แต่...เดี๋ยวนะ" เสียงทุ้มแตกหนุ่มอุทานขึ้นเมื่อเหลือบไปเห็นต้นเหตุที่ทำให้มินโฮหมดสติ รูปทรงคล้ายน้ำยาล้างห้องน้ำขนาด900มล. วางแอ้งแม้งอยู่ตรงปลายเท้ามินโฮ เด็กขี้สงสัยเดินเข้าไปดูใกล้ๆเสริมด้วยเสียงอุทาน
"ชิปหาย!!! เป็ดโปร"
"นี่นายเป็นบ้าไปแล้วรึไงฮะมินโฮ!ไม่ได้และ"
ทันใดนั้นแทมินก็รีบค้นโทรศัพท์ในห้องทรงสี่เหลี่ยมให้จ้าละหวั่นเพราะมันไม่ใช่เรื่องเล็กอีกต่อไป
แทมิน : ฮะโหล! เร็วหน่อยสิครับคนกินน้ำยาล้างห้องน้ำในห้อง1209 กำลังจะตายอีกสองนาที เร็วๆครับ!!!
เจ้าหน้าที่ : เรากำลังขึ้นลิฟท์ไปแล้ว ใจเย็นๆก่อนนะครับ
แทมิน : เย็นบ้าอะไรเล่า!!! คนจะตายรึเปล่าก็ไม่รู้เนี่ย เร็วๆเซะ!
เจ้าหน้าที่ : ครับๆ
เจ้าหน้าที่มาถึงหน้าพอดีกับที่แทมินวางสาย
"คุณอยู่ในเหตุการณ์รึเปล่าครับ" เจ้าหน้าที่เริ่มสอบถามรายละเอียดกับแทมิน โดยมีเจ้าหน้าที่อีกสองคนกำลังนำร่างสูงของมินโฮออกไป
"ผมเปิดประตูเข้ามาก็เห็นเค้านอนหมดสติ และผมเห็นน้ำยาล้างห้องน้ำอยู่ใกล้ๆด้วย"
"คุณเป็นอะไรกับเค้า"
"ผมเป็นคนอยู่ห้องข้างๆเค้าผมจะมายืมเสื้อกันหนาวเค้าอ่ะครับ"
"งั้นคุณช่วยไปกรอกข้อมูลที่โรงพยาบาลด้วยนะครับ"
"ขอโทษนะครับ ผมมีนัดกับแฟนผมต้องรีบไป"
"ไม่ได้ครับ ถ้าเกิดอะไรขึ้นคุณเป็นญาติคนเดียวที่เราติดต่อได้"
"ผมบอกว่าผมเป็นแค่คนข้างห้องไง หูหนวกรึไงฮะ!!!"
"งั้นคุณช่วยติดต่อญาติให้ด้วยนะครับ"
"ได้ครับ" แทมินตอบส่งๆไม่ได้ใส่ใจอะไร เพื่อที่ตนจะได้ไปทันเดทแรกในชีวิตกับผู้หญิงที่สวยที่สุดสำหรับเขา
ร้านอาหารแสนหรูหราคู่ควรกับสาวสวยอย่างเอ็มม่า เธอนั่งไขว่ห้างจิบน้ำเปล่าอยู่ในร้าน ดวงตาคู่รวยเสน่ห์ระยิบระยับ กำลังชะเง้อมองหาคู่เดทที่สายไปเกือบครึ่งชั่วโมง
"เอ็มม่า" เสียงเรียกหวานหูกู่ขึ้นพร้อมเจ้าของเสียงเดินยิ้มแฉ่งเข้ามา
"แทมิน" เอ็มม่าส่งรอยยิ้มของเธอไปที่แทมินเช่นกัน ทำให้ชายร่างเล็กเสาะท่าเขินอายต่อรอยยิ้มสดใสๆของหล่อนจนปกปิดแก้มแดงๆไว้ไม่ได้
"รอนานมั้ย?"
"ไม่นานเลย นั่งก่อนสิ" ก้นเล็กหย่อนลงที่เก้าอี้ พลางหยิบเมนูอาหารขึ้นมาเลือกออเดอร์อย่างสบายใจ ท่ามกลางความหนาวจากด้านนอกหิมะโปรยตลอดเวลาส่งเสริมให้เดทแรกนี้วิเศษสุดๆ ซ้ำด้วยบรรยากาศอบอุ่นภายในร้านที่ทำให้คู่เดทหญิงชายรู้สึกอบอุ่นหัวใจจนน่าอิจฉา
คลืดๆ ๆ
เจ้าของมือถือรับแรงสั่นเบาๆในกระเป๋ากางเกงของตัวเอง แต่ก็ไม่ได้ใส่ใจ
คลืดๆๆๆ
มือถือสั่นอีกครั้ง เห็นทีคราวนี้จะเมินเฉยไม่ได้แล้วเพราะชื่อพี่สาวสุดรักสุดหวงของแทมินโชว์ที่หน้าจอ
แทมิน : ว่าไงพี่ควีบุน
ควีบุน : ทำไมแทมไม่บอกพี่ว่า มินโฮเข้าโรงบาล แล้วนี่ทิ้งเค้าไว้ที่โรงบาลอีก มินโฮไม่มีญาตินะแกก็รู้นิ่แทม
แทมิน : พี่รู้ได้ไง?
ควีบุน : มินโฮโทรมาหาพี่
แทมิน : เค้าฟื้นและหรอ? แล้วพี่อยู่ไหน?
ควีบุน : พี่กำลังจะไปหามินโฮ
แทมิน : พี่ควี!!!จะไปไหนก็ไปอย่าไปหามัน เดี๋ยวผมไปเองครับ
ควีบุน : ไม่รู้แหละ! พี่จะไปเป็นญาติให้มินโฮตอนนี้มินโฮอยู่คนเดียว
แทมิน : งะงั้น พี่รอผมก่อนนะผมจะรีบไป
แทมินไม่ทันได้กดวางสายเพราะรีบจนลืมทุกอย่าง
"เอ็มม่าผมขอโทษนะ ผมต้องไปหาพี่สาวตอนนี้"
"อืมตามสบาย รีบๆไปสิ"
"ผมไปแล้วนะเอ็มม่า~~" แทมินส่งสายตาเศร้าสร้อยครู่หนึ่งพร้อมโบกมือลาจากเดทแรกที่เหมือนจะต้องยุติกลางกันและไม่รู้ว่าจะมีครั้งที่สองอีกหรือไม่
แทมินยืนพักหายใจอยู่หน้าห้องคนไข้ 306 ในโรงพยาบาลแห่งหนึ่งย่านกลุงโซล ก่อนจะเปิดประตูเข้าไปหาพี่สาวที่กำลังอยู่กับมินโฮตามลำพัง ทันทีที่แทมินเห็นหน้าพี่สาว จึงทำท่าเป็นไม้กันหมาทันที
"ปล่อยเลยเฮ่ย!!" แทมินมองมือกร้านที่วุ่นวายอยู่กับมือเรียวของพี่สาว ทำเสียงดุไปทีนึงจนคนป่วยสะดุ้งผละมือออก
"แทมิน! ทำไมปล่อยให้มินโฮอยู่คนเดียว" ควีบุนดุน้องชายทันทีเมื่อมีโอกาสสบตากับน้องชายได้
"แล้วผมจำเป็นต้องดูแลไอ้นี่ด้วยอ๋อ!มันอยากตายเองนิ่"
"ถ้านายไม่ดูแลมินโฮพี่จะมาดูแลเขาเอง"
"ก็ได้!!... ผมจะดูแลมินโฮพี่อ่ะกลับไปซะและไม่ต้องมายุ่งกับมันอีก"
"นี่ควีบุนปล่อยให้น้องของเธอไปเล่นสนุกเถอะอย่าบังคับน้องเธอเลยนะเธอเองก็ทำงานแล้วนี่จริงม่ะ?เธอมาดูแลฉันดีกว่า อีกอย่างเธอเป็นผู้หญิงอ่อนโยนมากกว่าน้องชายของเธออีกนะ คิดดูสิ" มินโฮพูดไปยิ้มไปอย่างเจ้าเล่ห์บนหน้าซีดๆเหมือนคนป่วยของเขากลับมาสดใสอีกครั้ง
"ไม่ต้องอ่ะ!!ฉันดูแลนายเองมินโฮ อยากกินอะไรมั้ยล่ะเดี๋ยวฉันจะซื้อมาให้" แทมินกัดฟันพูดดวงตาคู่จิกไปที่ตาคู่กลมโตก่อนจะต่อท้ายประโยคด้วยการทุบท้องมินโฮแรงๆ
"อึก!!"
"พี่ควีกลับไปเถอะครับ ไม่ต้องห่วงนะผมเป็นผู้ชายแข็งแรงว่าพี่แน่นอนฉะนั้นกลับไปนะครับ"
"เออ อย่าให้มินโฮโทรมาฟ้องพี่ก็แล้วกัน!" นิ้วเรียวชี้หน้าน้องชาย
"ครับผม" แทมินยิ้มหวานกระพริบตาถี่ๆจากนั้นก็ดันพี่สาวของตนออกจากห้องไป
คนป่วยบนเตียงผลัดหน้าเซ็งในทันทีที่พยาบาลประจำไม่ใช่ควีบุนคนสาวแต่กลับเป็นเจ้าน้องชายสุดแข็งกระด้าง
"ฉันรู้นะ ว่านายคิดอะไรอยู่อย่าหวังและอย่าทำตัวขี้ฟ้องด้วย"
"เลิกพูดทีเดะ!รำคาญคนจะนอน ออกไป!!!" มินโฮตะคอกใส่แทมินก่อนจะพลิกตัวหันหลังให้แทมินพลางเอาหมอนมาปิดหูย้ำว่าเขารำคาญคนตัวเล็กแค่ไหน
"ก็เพราะนายทำตัวแบบนี้กับน้องชายพี่ควีไง นายชอบเสียงดังใส่ฉันไม่เหมาะจะเป็นพี่เขยฉันหรอก" ถึงมินโฮจะเอาหมอนปิดหูแล้วแต่เสียงดังน่ารำคาญก็ยังรอดผ่านเข้ามาได้จนมินโฮอยากลุกไปขยำคนยืนทำปากดีอยู่ให้ได้
"แทมินนายจะไปออกไปใช่มั้ย?"
"ใช่ ก็ฉันมาดูแลนายไง ฉันไม่ยอมให้นายอยู่กับพี่สาวฉันเด็ดขาด!!"
"ถ้างันก็ช่วยดูแลดดีๆด้วยนะ ฉันหิวอ่ะไปซื้ออะไรให้กินหน่อย"
"จะเสียเงินทำไม เดี๋ยวพยาบาลก็เอาข้าวมาให้แล่ว"
"ข้าวที่โรงบาลมันไม่อร่อยอ่ะ"
"อืมๆ อยากกินอะไรอ่ะ"
"สเต็กเนื้อ"
"มีงบแค่ข้าวต้มปลาโอเค๊" แทมินขัดใจมินโฮตามนิสัย เดินออกไปทันทีที่พูดจบแอบอมยิ้มระหว่างแกล้งคนป่วยได้สำเร็จ
"เด็กบ้านี่!!!!" กำหมัดหนักทุบลงที่เตียงอย่างเจ็บใจ เจ้าเด็กนี่ขัดใจเขาได้ทุกเรื่องจริงๆ
ก๊อกๆ
ขณะเดียวกัน มินโฮอยู่ในห้องเพียงลำพัง จู่ๆก็ได้ยินเสียงเคาะประตูปริศนา ประตูที่ปิดสนิทค่อยๆแง้มออกทีละนิด ทีละนิด ลางสังหรณ์ดูท่าจะไม่ดีมินโฮเลยรีบค้นปืนในลิ้นชักออกมาถือไว้ เพื่อความสบายใจ
"ว่าไงมินโฮ แกรอดตายมาได้นะโชคดีจริงๆ"
มินโฮกระชับปืนแน่นเมื่อได้ยินเสียงนุ่มลึกของผู้ชายร่างสูงพอดีผิวเนียนขาวเหมือนผู้ลากมากดี ชายตรงหน้าเป็นคนตั้งใจทำให้มินโฮเกือบตายขนาดนี้ แต่โชคดีที่รอดมาได้
"แกทำอะไรฉันไม่ได้หรอก!อนยู"
"ฉันจะรอให้แกหายดีกว่านี้ แล้วฉันจะกลับมาใหม่ ฉันลืมบอกไปว่าน้ำยาล้างห้องน้ำอ่ะแค่ขู่เล่นๆ ถ้านายยังไม่คืนเข็มของตระกูลฉันล่ะก็..." อนยูเดินเข้าไปใกล้มินโฮมากขึ้น ใช้ปลายนิ้วชี้งัดคางมินโฮขึ้นมาเวลาเดียวกันมินโฮก็จ่อปากกระบอกปืนที่หน้าอกอนยู
"เข็มของแกอยู่ที่โอซาก้า ฉันไม่ได้เอามาด้วย"
"แล้วอยู่ตรงไหน!!! บอกมา"
"อย่าเซ้าซี้น่ะอนยู"
"แกขโมยไป"
"เกมคือเกมในเมื่อพ่อแกแพ้เงื่อนไขคือเข็มกลัด ถ้านายคิดจะเอาคืนก็ต้องเล่นเกม"
"เกมอะไร"
จังหวะที่มินโฮกำลังจะเฉลย ร่างเล็กก็เดินเข้ามาพอดีพร้อมกับหิ้วถุงข้าวต้มปลามาด้วย ดวงตาคู่น้อยๆจ้องมองอนยูอย่างแปลกใจ ส่งผลให้อนยูต้องเดินเลี่ยงสายตาออกไปเพราะความอึดอัดที่ได้รับจากแทมิน เขาเลยเดินออกไปทั้งที่ยังไม่หมดเรื่องพูดกับมินโฮด้วยซ้ำ
"แทมิน... นายทำอะไรมันอ่ะ" มินโฮตั้งคำถาม
"หน้าเค้าคุ้นๆเหมือนฉันเคยเห็นอ่ะ แต่ช่างเหอะ"
"นายรู้จักด้วยหรอ?" มินโฮทำตาโตเท่าไข่ห่าน
"ไม่อ่ะ ช่างเหอะ"
ระหว่างตอบโต้กันไปมา มือคู่เล็กอยู่ไม่นิ่งคอยหยิบจับนู่นนี่นั่นจนวุ่นวายไปหมด จะเทข้าวต้มใส่ถ้วยให้คนป่วย ก็ดันหกซะได้ มินโฮเห็นเข้าถึงได้อ้าปากทักทันที
"เห็นงี้แล้วนายดูแลฉันไม่ได้หรอกให้พี่สา...."
"เลิกคิดซะ!! โนเวย์" ใบหน้าอวบใสกิ๊งเงยขึ้นเพื่อคัดค้าน แล้วก้มหน้าลงเช็ดข้าวต้มที่หกต่อ
"นายจะขัดขวางอะไรนักฮะฉันบอกแล้วไงว่าฉันเป็นคนดี"
"คนดีที่ไหนเดินตามพี่ฉันมาตลอดอ่ะฮะ!!อย่างกับพวกโรคจิต"
"ก็ฉันชอบพี่นายไง นายไม่เคยตกหลุมรักใครจนอยากจะเดินตามอ๋อ"
"ไม่รู้แหละ เมื่อกี้ฉันยังเห็นนายถือปืนอยู่เลย"
แทมินยกถ้วยข้าวต้มวางลงบนโต๊ะสำหรับคนป่วยของโรงพยาบาล มินโฮก็ลงมือกินข้าวต้มปลาอย่างไม่สนใจคนตัวเล็กอีกเลย กระทั่งความอยากรู้อยากเห็นตามวัยของแทมินก็พลุ่งพล่านหยิบปืนที่มินโฮซ่อนไว้มาถือเล่น อย่างกับถือปืนฉีดน้ำเด็กๆ ข้าวแทบติดคอพอเห็นปืนกระบอกหนักอยู่ในมือเล็ก
"แทม... เอาปืนมานี่!!" เสียงดุปรามพร้อมแบมือขอดีๆ
"ไม่ให้!"
"นั่นมันไม่ใช่ของเล่น เอาคืนมาถ้ามันลั่นขึ้นมานะเดี๋ยวก็มีใครตายหรอก"
"ฉันไม่เชื่อหรอกว่าคนดีๆอย่างนายจะพกปืนจริง อย่าเล่นตลกน่ะปืนจริงมันผิดกฎหมายนะถ้านายพกไว้อ่ะ" แทมินพูดอย่างคึกคะนองตามวัย ไม่ยอมฟังคำเตือนจากมินโฮผู้มากประสบการณ์กว่า
"แทมินมันอันตรายมันไม่ใช่ของเล่น" แทมินยืนเฉยเหมือนจะส่งปืนไปให้เจ้าของ แต่พอมือหนาเอื้อมหยิบ แทมินก็ดึงกลับแล้ววิ่งไปที่ระเบียง มินโฮจึงรีบวิ่งตามไปพร้อมกับลากสายน้ำเกลือไปด้วย
"แทมิน!!!หยุด"
แขนเล็กเหยียดตรงให้ปากกระบอกปืนหันออกไปนอกระเบียง แขนเล็กระนาบกับที่กั้นระเบียงสูงระดับหน้าท้อง พร้อมจะเหนี่ยวไกลเต็มที จังหวะเดียวกันที่เสียงปืนดังลั่น
ปั่ง!
ลูกกระสุนเหล็กค้างอยู่ในอากาศก่อนจะดิ่งลงข้างล่าง มินโฮโผตัวกอดแทมินจากด้านหลังพลางเอื้อมไปหยิบปืนจากอุ้งมือเล็กมาเก็บไว้กับตัวเอง หลังจากเสียงปืนสงบ แทมินยืนนิ่งอยู่ครู่นึงโดยมีหยดน้ำตาใสหล่นลงขณะนั้น มินโฮโยนปืนทิ้งไปนอกระเบียงทันทีที่เห็นคนตัวเล็กกำลังร้องไห้...
"แทมินเป็นอะไร... แทมินอ่า!ลูกปืนมันย้อนมาโดนนายเหรอแทมินอ่า!!"
"เสียงปืน"
"อืม... แทมินอ่านายตกใจเหรอก็บอกแล้วไงว่ามันปืนจริง"
"ฉันเคยได้ยินเสียงนี้ ตอนเด็กๆแล้วพอเสียงมันเงียบลงแม่ฉันก็ตาย..."
"เสียงปืนใช่มั้ย?แม่นายถูกยิงหรอ?"
"ตอนนั้นฉันไม่รู้ว่าเสียงอะไรแต่เสียงตอนนั้นมันเหมือนเสียงปืน" ก้อนเนื้อข้างซ้ายของแทมินเต้นแรงจนคนข้างๆได้ยิน ลมหายใจอุ่นพ่นออกถี่ๆ ร่างน้อยสั่นอย่างหวาดกลัว ก่อนอ้อมแขนอุ่นจะคว้าเนื้อตัวสั่นระริกเข้ามากอดปลอบไว้หลวมๆ อุ้งมือหนาเลื่อนไปลูบหัวสีน้ำตาลเข้ม
"ไม่เป็นไรแล้วนะแทมินอ่า"
"ฮือออ~อึก" เสียงสะอื้นกู่ขึ้นใบหน้าซีดเพราะกลัวซุกไปที่อกของมินโฮ จากนั้นแทมินก็สะอื้นหนักขึ้นจนดวงตาใสแดงก่ำ
"อาการของนายไม่ดีแล้วนะแทมินอ่า กลับบ้านไปพักเถอะวันนี้นายไม่ต้องดูแลฉันก็ได้"
ขณะที่เสียงทุ้มนุ่มกล่าวทำให้เขาเหมือนคนที่แสนดีสุดๆใตอนนี้ แต่ดวงตาคู่กลมโตของเขามันแฝงไปด้วยเรื่องราวและแผนการมากมาย ซึ่งแทมินก็รู้ความต้องการของมินโฮจริงๆ แขนเล็กจึงผละตัวเองออกจากอ้อมกอดอุ่นๆ และเช็ดน้ำตาด้วยตัวเองเหมือนเด็กที่ลุกขึ้นเดินด้วยตัวเองอีกครั้ง
"ไม่มีทาง!!!ฉันไม่เป็นอะไรแล้ว นายไปกินข้าวต้มให้หมดเถอะ" มือคู่เล็กดันร่างสูงเข้าไปด้านใน
talk
ติชมกันได้นะคะ เนื้อเรื่องเป็นยังไงบ้าง ต้องปรับปรุงตรงไหนบ้าง
คอมเม้นมันเป็นกำลังใจของไรท์เตอร์ทุกคนนะคะ
ความคิดเห็น