ลำดับตอนที่ #3
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : งอน..
Mintalk
7.00 น.
ผมออกมารอโอ๊ตที่หน้าบ้านว่าจะเดินไปโรงเรียนด้วยกัน ผมออกมาไม่นานโอ๊ตก็เดินออกมา ใบหน้ายิ้มแย้มแจ่มใสมาก ผมเดินมากับโอ๊ตเรื่อยๆ จนถึงโรงเรียน วันนี้เป็นวันรับน้อง เอ่อออ...กูโดนรุมแน่-.-
จากที่เดินโอ๊ตเดินยิ้มมารอยยิ้มสดใจนั้นทำเอาคนที่ได้พบเห็นต่างก็ต้องยิ้มตาม ก็ต้องหุบยิ้มลงเมื่อมีผู้ชายคนนึง สูง หล่อ มายืนตรงหน้าโอ๊ต แล้วทำไมตอนโอ๊ตเห็นโอ๊ตถึงไม่ยิ้มอ่ะหรือว่า
" พี่ซิง "
เสียงเรียกแผ่วเบาออกมาจากโอ๊ตทำเอาผมนี่ถึงบางอ้อเลย แฟนเก่าโอ๊ตไง เเล้ว..จะมายืนทำไมว่ะ เอ่อ พี่ต้องการไรค้าบบบ แล้วผมจะหงุดหงิดทำไมอ่ะ โถ่มิน
" หลบไปโอ๊ตจะเดิน "
โอ๊ตผลักพี่ซิงออกเบาๆ ก่อนที่พี่ซิงจะจับแขนไว้
" โอ๊ตยังโกรธพี่อยู่หรอ "
สายตาพี่วิงวอนมากนะจิงๆ เมื่อวานโอ๊ตยังรอ้งไห้กลับผมอยู่เลยนะพี่
" ก็โอ๊ตบอกแล้วไงว่าช่วงนี้เราอยู่ห่างสักพัก "
โอ๊ตพยายามแกะมือที่กุมตนเองออก
" โอ๊ตพี่รักโอ๊ตนะ " " อ่ะฮึ่มมม "
เสียงผมเองฮ่ะอันหลังอ่ะ ก็แหมผมสงสารโอ๊ตหนิ บอกเลิกโอ๊ตแต่มาพูดว่ารักใช้ได้ที่ไหน
" ผมขอตัวนะครับ "
ผมเดินไปดึงแขนโอ๊ตจากพี่ซิงก่อนจะเดินไปกับโอ๊ตปล่อยให้พี่แกยืนหน้าตาเหลอหราอยู่ เอ๋อได้อีก55555 ระหว่างทางโอ๊ตใช้มือปราดน้ำตาตัวเองอย่างลวกๆ ทำไมน่าสงสารแบบนี้ ผมไม่อยากให้โอ๊ตเจอพี่คนนั้นเลยอ่ะ ตอนนี้ผมรู้สึกอยากกอดโอ๊ต อยากปลอบ อยากดูแล ผมรู้สึกว่าโอ๊ตดูอ่อนแอ ดูเปราะบางมาก บางครั้งก็หวั่นไหวนะที่โอ๊ตเค้ามาใกล้หรือผมจะชอบโอ๊ตเข้าจริงๆ ไม่ได้สิมินมึงเป็นผู้ชายนะเว้ยย ผมเอาแขนกอดคอโอ๊ตไว้แล้วกระชับโอ๊ตใฟ้เข้ามาใกล้ หืมมม...ตัวหอมจังแฮ้ะ
" ยังมีกูนะมึง "
โอ๊ตหันมามองผมช้าๆ รอยยิ้มหวานๆนั้นเริ่มกลับมา ผมว่าผมสร้างรอยยิ้มให้โอ๊ตได้นะ ผมเดินมานั่งที่ใต้อาคารที่มีกลุ่มเพื่อนของผม กาย แบม อู๋ คิม และ..เกม ผมนั่งลงข้างๆคิมพวกเราทักทายกันคุยกันสนุกสนาน ตอนนี้โอ๊ตยิ้มกว้าง ผมจ้องโอ๊ตจนจะสิงอยู่แล้วว แต่.. เกมก้อเดินมานั่งข้างๆแล้วกระซิบอะไรกับโอ๊ตไม่รู้อ่ะ ทำไมต้องกระซิบกระซิบทำไม ไอเกม... ไม่นะ ( เอฟเฟคเสียงเกมเศรษฐี5555 ) ผมลุกขึ้นและเดินออกจากตรงนั้นทันที ทุกคนมองมาที่ผม แต่ก็ไม่มีใครเดินตามมา ผมเดินมาเรื่อยยๆ งอนแรงมากก กูงอนแรงมากนะโอ๊ต
ครืดดดดด!! โทรสับของผมสั่นขึ้น เมื่อหยิบโทรสับขึ้นมาดู มันทำให้ผมยิ้มกว้างง
Oat ????
อื้อหือผมกดรับสาย
" มินเปนอะไรอ่ะ "
เฮ้ยยเขินนน แอ๋???? ผมพยายามทำเสียงให้เรียบที่สุดเท่าที่คนอย่างผมจะโกหกได้
" ป่าวว "
ผมทำเสียงแบบนอยสุดๆแต่ใบหน้าผมนี่ยิ้มแปร๋แล้วว ( มินมันร้ายยย )
" ง่ะ ทำไมเสียงเศร้าล่ะ "
โอ๊ยยกูเขินโอ๊ตกูเขิน
" กูงอน "
" งอนอะไรอ่ะ "
" เชอะกูงอน "
" มินค้าบบบบ "
เอื้อออะอ้ากกกผมแทบจะกระโดดเลยแหล่ะ เขินเเรงมากก ตอนนี้ตัวของผมร้อนรุ่มรู้สึกได้เลยว่าต้องหน้าแดงแน่ๆ
" หันหลังสิ "
ผมหันไปตามคำบอก เห้ยย!! มายืนตั้งแต่เมื่อไหร่ผมหันมาก็เจอเจ้าตัวดียื่นนิ้วก้อยมาให้ เอ่ออ...น่าผมแดงมากก จนอีกฝ่ายขำออกมา
" งอนอะไรมิน "
โอ๊ตถามพร้อมพยายามสบตาผม แต่ผมหลับตา หลบเเบบอมยิ้มทำไมว่ะมิน โอ๊ตมันผู้ชายนะ บ้าน่ะ
" เราไม่ชอบให้โอ๊ตอยู่ใกล้เกม "
ผมพูดออกไปตามใจบอก ผมเป็นพวกทำตามหัวใจนะ โอ๊ตยิ้มแบบกรุ้มกริ่มออกมาโอ๊ตใจเราสั่นนะสั่นแรงมากเลยโอ๊ต ตอนนี้ใจของผมมันแทบจะออกมาเต้นอยู่ข้างนอกแล้ว ทำไมเพียงเพราะแค่โอ๊ตมายืนใกล้ๆมันทำให้ผมรู้สึกวูบไหว แล้วยิ่งได้สัมผัสร่างกาย ทำไมผมถึงรู้สึกเขิน รู้สึกเคลิ้มไปได้ ผิวมือที่นุ่มนั้นทำเอาสมองผมปั่นป่วนไปหมด โอ๊ตนะโอ๊ต ทำแบบนี้ต้องรับผิดชอบนะ
" มินหึงเราหรอ "
สายตาที่จ้องมองมาที่ผมมันเป็นสายตาที่ต้องการหาคำตอบมากมาย แต่ทำไมล่ะผมถึงต้องหวงโอ๊ตขนาดนั้น ผมหึงหรอ เฮ้ยยย!!มินคิดอะไรอยู่เนี่ยย โอ๊ตผู้ชายนะท่องไว้สิมิน
" ใช่เราหึง "
ผมอยากจะตบปากตัวเองแรงๆ พูดอะไรไปเนี่ยยมินเอ้ยยยเห้ยยทำไมกูน่าแดงตายล่ะ ผมหลบตาโอ๊ตทันที หืมมมไอเตี้นทำเอาอายม้วนขนาดนี้
" ดีแล้ว "
โอ๊ตยื่นมือมาจับมือผมไว้ โอ๊ตกระชับมือให้แน่ผมมองมือที่โอ๊ตกุมไว้ เอ่ออ..โอ๊ตนายคิดอะไรอยู่ว่ะ ผมมองหน้าโอ๊ตอย่างสงสัย มันหันมายิ้มหวานใส่ โอ๊ยยโลกฉันเป็นสีชมพูแล้ว ( มุ้งมิ้งนะรู้ยัง555 ) โอ๊ตพาผมเดินขึ้นมาบนอาคารทำกิจกรรม ทุกคนรับน้องอย่างสนุกสนาน ผมกับโอ๊ตเนี่ยโดนเยอะสุดล่ะ ถ้าพวกพี่ๆจะจับแก้มผมแรงขนาดนั้นนะ แก้มจะช้ำแล้วนะฮ่ะ แล้วพี่ซิงก็เดินมาทางโอ๊ต เอ่อ..พี่ซิงคับมึงจะเอาอะไรอีก เห็นโอ๊ตร้องไห้ไม่พอหรือไงว่ะ เเล้วกูจะโกรธทำไม พี่ซิงค่อยๆปะแป้งบนหน้าโอ๊ตอย่างเบามือ แล้วโอ๊ตก็ยื่นมือมาประกบมือพี่ซิงที่อยู่บนแก้ม จับมือทำไมว่ะ !!
" โอ๊ตเราไปแล้วนะ "
ผมกระแทกเสียงลงไปเต็มที่ แล้วผมจะโกรธโอ๊ตทำไม สรุปผมชอบโอ๊ตจริงๆใช่ไหม ก็ได้โอเคผมชอบโอ๊ต ผมไม่อยากให้ใครเจ้าใกล้โอ๊ตไม่อยากให้ใครโดนผิวสวยๆนั้นนอกจากผม ไม่อยากให้ใครมาทำให้โอ๊ตร้องไห้ และมาเอารอยยิ้มสดใสของโอ๊ตไป ผมหงุดหงิดมากก ผมเดินออกมานอกตัวอาคาร กลับบ้านแม่ง!!!
อึกกกก!!
เสียงเหมือนมีอะไรบางอย่างมากระทบกับแผ่นหลังของผม จนผมล้มนอนลง ทำไมเจ็บเเบบนี้ล่ะ มันหนักมากจนผมลุกไม่ได้ ความรู้สึกคือมันเจ็บและปวดไปทั่วร่างกาย ผมค่อยๆพยายามหันไปดูต้นเหตุของวัตถุนั้น อื้มมม..บอร์ดขนาดใหญ่ล้มทับผมล้มได้ไงว่ะ ผมรู้สึกตาลายมาก ผมไม่ไหวแล้ว
" ชะ..ช่วย..ช่วยผม.. "
ผมพูดไม่จบประโยคผมก็หมดสติลง
"
"
"
"
"
"
"
ผมไม่รู้ตัวว่าหลับไปนานเท่าไหร่ แต่เมื่อลืมตาขึ้นมาผมก็พบว่าผมอยู่ในโรงพยาบาล ผมอยากลืมตามาแล้วพบกับโอ๊ตผมหันไปทางข้างเตียงก็เห็นคนนอนเฝ้าอยู่ตอนแรกผมก็แทบจะยิ้มแก้มแทบปริแต่ก็ยิ้มไม่ออกเลย
" เจน "
ผมเอ่ยเรียกคนที่เฝ้าด้วยเสียงแผ่วเบามากเจนลุกขึ้นมาพร้อมรอยยิ้มนั้น แต่ก่อนมันเคยเป็นของผมแต่เดี๋ยวนี้มันไม่ใช่ ผมเลิกกับเจนมานานแล้วแหล่ะ แต่ทำไมเธอกลับมาล่ะ
" มินเป็นยังไงบ้าง "
เจนเอามือมากุมมือของผมไว้ หืมม..น้ำตาผมจะไหลครับเธอกลับมาทำไมล่ะ ผม..ผม..ทำใจไม่ได้นะ ผมแกะมือผมออกจากมือเจน เจนทำหน้างงๆก่อนที่จะเข้ามาใกล้ๆ
" มิน..เจนว่านะเรากลับมาคบกันมั้ย "
สตั้นดิครับผมไม่ตอบคำถามของเจนผมหลบตาผมไม่อยากเจอหน้าเธอ
" ว่าไงมิน "
เจนถามย้ำอีก ผมจะตอบยังไงล่ะแต่ก็เหมือนสวรรค์ช่างเป็นใจให้ผมมาก
แอ๊ดดดดดด
เสียงเปิดประตูทำให้ผมกับเจนหันไปมองชายร่างเล็กยืนยิ้มหวานให้
" เราคบเจนไม่ได้หรอก "
ผมตอบคำถามไปทำเอาเจนขมวดคิ้วเป็นปม 555สะใจมากมายเลยครับ งานนี้ผมวินนะ วินวินเลยย
" ทำไมล่ะ "
ผมมองน่าเจนก่อนจะใช้ความคิดไหนๆโอ๊ตก็มาแล้วต้องให้มีประโยชน์สิ ผมกวักมือเรียกโอ๊ตให้เดินมาหา
" เรามีแฟนแล้ว นี่ไงแฟนเรา "
ผมขยิบตาให้โอ๊ตเพื้อให้รู้ว่าหลอกเจนนะหลอกเจน โอ๊ตเดินเข้ามาใกล้ๆแล้วสวมกอดผมหลวมๆรับบทบาทได้ดีมากโอ๊ตเอาไปเลย 20
บาท เจนน่าเหวอไปเลยครับ เจนรีบบอกลาผมแล้วออกจากห้องไปอย่างรวดเร็ว เห้อออ..ผมถอนหายใจยาวๆ โอ๊ตถอนออกจากกอดแล้วนั่งที่เก้าอี้ข้างๆเตียง โอ๊ตไม่ถามอะไรผม เอ่ออ..เป็นใบ้หรอ555 ผมคุมโปงน้ำตาไหลเลยครับบ
" ฮึกกก.. "
เอ้าาเสียงสะอื้นของผมดังขึ้น ผมปล่อยให้น้ำตาไหลอยู่แบบนั้นแล้วอยู่ๆกับมีมือนุ่มดึงผ้าห่มผมออกแล้วปราดน้ำตาให้ ค่อนข้างแผ่วเบา จนผมได้รับสัมผัสอ่อนๆจากผิวมือนั้น
" เมื่อมึงคอยอยู่ข้างกู กูก็พร้อมที่จะอยู่ข้างมึง "
โอ๊ตส่งยิ้มหวานออกมาให้ แล้วบีบเข้าทีจมูกผมเบาๆ
" ขี้แยหรอฮ่ะ ร้องไห้มากเดี๋ยวไม่หล่อนะ "
โอ๊ตยื่นมือมายืดที่แก้มของผมม เอื้อออะเขินไอโอ๊ตไอบ้า พี่ชายฉันเขิน ( ูเวิ่นเว้อ ) 555555 ผมยิ้มออกมาทำให้โอ๊ตยิ้มตอบผม ตอนนี้หัวใจผมมันสั่นระรัว ทั้งเขินทั้งอะไรหลายๆอย่าง โอ๊ตอยู่กับผมนานมากหลายชั่วโมงชวนผมเล่นนู่น คุยนี่ ถ่ายรูป รอยยิ้มที่โอ๊ตให้มันช่างเป็นรอยยิ้มที่อบอุ่นมากสำหรับผม สรุป..ผมชอบโอ๊ตจริงๆใช่ไหม ผมใช้เวลาคุ่นคิดภาพเวลาได้อยู่กับโอ๊ต อะไรกันเจอกันเพียงสองสามวันผมกับตกหลุมรักโอ๊ตเข้าเต็มเปาผู้ชายคนนี้เป็นคนที่ผมรู้สึกอุ่นใจเมื่อได้ใกล้ โอ๊ตกูขอให้มึงอยู่กับกูแบบนี้นานๆนะ
" เรากลับบ้านก่อนนะเดี๋ยวพรุ่งนี้เรามาใหม่ "
เสียงของโอ๊ตทำเอาผมตื่นจากภวังค์
โอ๊ตโบกลาผมเมื่อประตูปิดลง ผมก็แทบจะคลั่ง ผมนอนบิดอยู่บนเตียง นอนยิ้มคนเดียว แทบจะคุยคนเดียวเลยก้อว่าได้
" บางทีกูว่ากูควรนอน "
ผมบอกตัวเองแล้วหลับตาลง คืนนี้ขอฝันดีๆนะ เห้ออ..นอนโรงพยาบาลพ่อกับแม่ยังไม่มาสงสัยท่านไม่ว่าง ผมหลับตาลงแต่ปากยังยิ้มอยู่เลยมินหนอมินชีวิตแกดีเนาะ555555
—————————————————————
เฮ้ยูววว!!สวัสดีลีดทุกคนนะค่ะ เราก็เพิ่มกันอีกหนึ่งตอนเนาะ ตอนนี้คนมาอ่านและคอมเม้นน้อยมากเลย มันไม่สนุกใช่ไหมอ่ะ ง้าาาไรท์เสียใจ บางทีไรท์ก็คิดนะค่ะว่าตัวเองเขียนไม่สนุกใช่ไหมอ่ะ ไรท์ขอบคุณทุกคนที่มาอ่านนะค่ะและขอบคุณทุกคอมเม้น ไรท์ชอบนะค่ะที่ลีดทุกคนชอบกัน ไรท์พยายามเต็มที่แล้วนะค่ะถ้าลีดไม่ชอบตรงไหนหรืออะไรไม่ดีบอกไรท์ได้นะค่ะ :)
โหวต + แชร์ + คอมเม้น = กำลังใจเล็กๆน้อยๆให้ไรท์เนาะ ช่วยๆกันเนาะไรท์สัญญาว่าถ้าเรื่องนี้ผ่านไปได้ด้วยดีจะมีนิยายเรื่องอื่นๆตามมาเนาะ ไรท์ขอบคุณลีดทุกคนอีกครั้งนะค่ะ????
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น