ลำดับตอนที่ #3
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : ตกตึก......กรี๊ด!!!!!!!!
ตอนพักกลางวัน
“ดูนี่สิ ประวัติโรงเรียน เพียบเลย” เธอพูดเบาๆ เพราะว่ากำลังอยู่ในห้องสมุด แล้วเธอก็เริ่มอ่านให้เพื่อนๆฟัง
“ตึก 2 สร้างขึ้นมาเพื่อใช้เป็นที่เรียนของเด็กอนุบาล จนเมื่อสร้าง ตึก 3 ขึ้น ตึกนี้จึงถูกทิ้งไว้โดยไม่ใช้ประโยชน์อะไรนอกจากโรงอาหารในชั้นล่าง
นี่เราใช้ตึกเด็กอนุบาลเรียนนี่นา...ดูสิ! ชุดเด็กอนุบาลเมื่อก่อนน่ารักมากเลย แต่ตอนนี้เปลี่ยนซะแล้วล่ะ” พิณพูดขึ้นแล้วหันหนังสือให้เพื่อนๆดูรูป
เด็กผู้หญิงใส่เสื้อสีขาวและกระโปรงสีแดงลายสก็อต สามองดูแล้วนิ่งไป
กรี๊ง!
สาอดที่จะสะดุ้งกับเสียงกริ่งที่ดังขึ้นมาไม่ได้ มันเป็นกริ่งที่ดังก่อนเลิกพัก 5 นาที เพื่อเตือนให้เด็กๆกลับห้อง
เลิกเรียนวันนั้น สา สร้อย พิณ และพลอย เป็นเวรทำความสะอาดจึงอยู่เย็นหน่อย ในขณะที่คนอื่นๆกลับไปกันแล้ว
“เสร็จแล้วล่ะ กลับกันเถอะ” สร้อยพูดขึ้น เมื่อทำความสะอาดเสร็จแล้ว
ทุกคนจึงเดินออกมาจากห้อง แล้วเดินลงบันไดไป เมื่อมาถึงช่วงสุดท้าย มีมือเล็กๆมือหนึ่งยื่นมาจับข้อมือของ สาเอาไว้ มือเล็กๆที่เย็นเฉียบดุจน้ำแข็ง สาหยุดเดินแล้วหันไปดูผู้ที่จับแขนเธอเอาไว้ ทุกคนจึงหยุดดูไปด้วยว่าสาหยุดเดินทำไม
เด็กผู้หญิงตัวเล็กๆคนหนึ่งกำลังจับแขนของเธอเอาไว้ แต่เธอไม่ได้ยืนอยู่ ร่างของเธอนอนอยู่บนพื้น แต่เธอก็พยายามยื่นมือมาคว้าแขนเอาไว้
จริงๆแล้วไม่น่าจะเรียกว่าร่างด้วยซ้ำ เพราะมันดูไม่เป็นร่าง!
“กรี๊ด!” สากรีดร้องออกมา เมื่อเด็กผู้หญิงคนนั้นเงยหน้าขึ้นมาอย่างกะทันหัน เธอคือเด็กคนที่สาคุยด้วยในตอนนั้น แต่ใบหน้าที่น่ารักของเธอนั้นกลับน่ากลัวมากๆในตอนนี้ ใบหน้าที่เต็มไปด้วยเลือด หัวเธอแตก จมูกเธอหัก สภาพอย่างนี้บอกได้เลยว่า...เธอตกตึกลงมา!
แต่เธอจะตกลงมาได้อย่างไรล่ะ เมื่อราวบันไดมีลูกกรงกั้นไว้!
“อย่ามาเรียนที่นี่” เด็กผู้หญิงพูดออกมา แล้วมือเล็กๆที่จับข้อมือของเธอไว้บีบแน่นขึ้นๆ จนสารู้สึกเหมือนกระดูกข้อมือจะหัก แล้วจู่ๆเด็กคนนั้นก็หายไปต่อหน้าต่อตาสา
แต่สาต้องยกมือขึ้นกุมข้อมือของตัวเอง เพราะความเจ็บปวดยังคงเหลืออยู่ ข้อมือของเธอเป็นรอยนิ้วมือสีแดงบีบอย่างเห็นได้ชัด!
“สา!” สร้อยตะโกนอย่างตกใจเมื่อเห็นข้อมือของเธอ สาไม่ตอบอะไร แต่เดินนำออกไป
“สา เธอเคยเห็นเด็กคนนั้นหรือเปล่า” พิณถาม ขณะที่กำลังเดินไปเรื่อยๆ
“เด็ก…เด็กที่ไหน” พลอยถามอย่างตกใจ
“เคย…” สาตอบออกไป “แต่…ทำไมเธอ…”
“ฉันก็เห็น” พิณพูดออกไป
“เดี๋ยวๆ นี่พูดอะไรกันเนี่ย” พลอยยังคงไม่เข้าใจ สร้อยพอเดาออกในระดับหนึ่ง
“คืออย่างนี้นะพลอย…มันอาจฟังดูแปลกๆ หรือเธออาจจะว่าฉันบ้า…แต่ว่าฉัน…มี…สัมผัสที่ 6!” พิณพูดให้พลอยฟัง พลอยอึ้งไปนิดนึง
“แล้วสาล่ะ เป็นเหมือนกันหรอ” พลอยถามอย่างไม่แน่ใจ
สาไม่ตอบอะไรแต่ก็พยักหน้าช้าๆ
“งั้น…ตอนที่พวกนั้นเล่นผีเหรียญกัน มันเกี่ยวกับที่เธอเป็นลมหรือเปล่า” พลอยถามออกไป แม้พลอยจะถือว่าเป็นเด็กเรียนคนหนึ่ง แต่เธอก็สนใจในเรื่องผีๆอยู่หมือนกัน แม้ว่าเธอจะกลัวมันมากก็ตาม
“ฉันก็ไม่รู้” สาตอบ
“ดูนี่สิ ประวัติโรงเรียน เพียบเลย” เธอพูดเบาๆ เพราะว่ากำลังอยู่ในห้องสมุด แล้วเธอก็เริ่มอ่านให้เพื่อนๆฟัง
“ตึก 2 สร้างขึ้นมาเพื่อใช้เป็นที่เรียนของเด็กอนุบาล จนเมื่อสร้าง ตึก 3 ขึ้น ตึกนี้จึงถูกทิ้งไว้โดยไม่ใช้ประโยชน์อะไรนอกจากโรงอาหารในชั้นล่าง
นี่เราใช้ตึกเด็กอนุบาลเรียนนี่นา...ดูสิ! ชุดเด็กอนุบาลเมื่อก่อนน่ารักมากเลย แต่ตอนนี้เปลี่ยนซะแล้วล่ะ” พิณพูดขึ้นแล้วหันหนังสือให้เพื่อนๆดูรูป
เด็กผู้หญิงใส่เสื้อสีขาวและกระโปรงสีแดงลายสก็อต สามองดูแล้วนิ่งไป
กรี๊ง!
สาอดที่จะสะดุ้งกับเสียงกริ่งที่ดังขึ้นมาไม่ได้ มันเป็นกริ่งที่ดังก่อนเลิกพัก 5 นาที เพื่อเตือนให้เด็กๆกลับห้อง
เลิกเรียนวันนั้น สา สร้อย พิณ และพลอย เป็นเวรทำความสะอาดจึงอยู่เย็นหน่อย ในขณะที่คนอื่นๆกลับไปกันแล้ว
“เสร็จแล้วล่ะ กลับกันเถอะ” สร้อยพูดขึ้น เมื่อทำความสะอาดเสร็จแล้ว
ทุกคนจึงเดินออกมาจากห้อง แล้วเดินลงบันไดไป เมื่อมาถึงช่วงสุดท้าย มีมือเล็กๆมือหนึ่งยื่นมาจับข้อมือของ สาเอาไว้ มือเล็กๆที่เย็นเฉียบดุจน้ำแข็ง สาหยุดเดินแล้วหันไปดูผู้ที่จับแขนเธอเอาไว้ ทุกคนจึงหยุดดูไปด้วยว่าสาหยุดเดินทำไม
เด็กผู้หญิงตัวเล็กๆคนหนึ่งกำลังจับแขนของเธอเอาไว้ แต่เธอไม่ได้ยืนอยู่ ร่างของเธอนอนอยู่บนพื้น แต่เธอก็พยายามยื่นมือมาคว้าแขนเอาไว้
จริงๆแล้วไม่น่าจะเรียกว่าร่างด้วยซ้ำ เพราะมันดูไม่เป็นร่าง!
“กรี๊ด!” สากรีดร้องออกมา เมื่อเด็กผู้หญิงคนนั้นเงยหน้าขึ้นมาอย่างกะทันหัน เธอคือเด็กคนที่สาคุยด้วยในตอนนั้น แต่ใบหน้าที่น่ารักของเธอนั้นกลับน่ากลัวมากๆในตอนนี้ ใบหน้าที่เต็มไปด้วยเลือด หัวเธอแตก จมูกเธอหัก สภาพอย่างนี้บอกได้เลยว่า...เธอตกตึกลงมา!
แต่เธอจะตกลงมาได้อย่างไรล่ะ เมื่อราวบันไดมีลูกกรงกั้นไว้!
“อย่ามาเรียนที่นี่” เด็กผู้หญิงพูดออกมา แล้วมือเล็กๆที่จับข้อมือของเธอไว้บีบแน่นขึ้นๆ จนสารู้สึกเหมือนกระดูกข้อมือจะหัก แล้วจู่ๆเด็กคนนั้นก็หายไปต่อหน้าต่อตาสา
แต่สาต้องยกมือขึ้นกุมข้อมือของตัวเอง เพราะความเจ็บปวดยังคงเหลืออยู่ ข้อมือของเธอเป็นรอยนิ้วมือสีแดงบีบอย่างเห็นได้ชัด!
“สา!” สร้อยตะโกนอย่างตกใจเมื่อเห็นข้อมือของเธอ สาไม่ตอบอะไร แต่เดินนำออกไป
“สา เธอเคยเห็นเด็กคนนั้นหรือเปล่า” พิณถาม ขณะที่กำลังเดินไปเรื่อยๆ
“เด็ก…เด็กที่ไหน” พลอยถามอย่างตกใจ
“เคย…” สาตอบออกไป “แต่…ทำไมเธอ…”
“ฉันก็เห็น” พิณพูดออกไป
“เดี๋ยวๆ นี่พูดอะไรกันเนี่ย” พลอยยังคงไม่เข้าใจ สร้อยพอเดาออกในระดับหนึ่ง
“คืออย่างนี้นะพลอย…มันอาจฟังดูแปลกๆ หรือเธออาจจะว่าฉันบ้า…แต่ว่าฉัน…มี…สัมผัสที่ 6!” พิณพูดให้พลอยฟัง พลอยอึ้งไปนิดนึง
“แล้วสาล่ะ เป็นเหมือนกันหรอ” พลอยถามอย่างไม่แน่ใจ
สาไม่ตอบอะไรแต่ก็พยักหน้าช้าๆ
“งั้น…ตอนที่พวกนั้นเล่นผีเหรียญกัน มันเกี่ยวกับที่เธอเป็นลมหรือเปล่า” พลอยถามออกไป แม้พลอยจะถือว่าเป็นเด็กเรียนคนหนึ่ง แต่เธอก็สนใจในเรื่องผีๆอยู่หมือนกัน แม้ว่าเธอจะกลัวมันมากก็ตาม
“ฉันก็ไม่รู้” สาตอบ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น