คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : บทนำ
--- บทนำ ---
ื่ออันือ เฮอร์ไมโอนี่ เรนเอร์ หลายๆนน่าะรู้ัันนะ
เพราะันเป็นเพื่อนอเ็หนุ่มผู้รอีวิ หรือ แฮร์รี่ พอเอร์นั้นแหละ
แ่ว่านะ เรื่อนั้น่ามันเถอะ เพราะอนนี้ันำลัมีปัหาหนัใเป็นอย่ามา
เพราะหลัาที่ันไปประุมพรีเฟ็ับศาสราารย์ัมเบิลอร์..
“ันไม่เ้าใเลย ศาสราารย์ัมเบิ้ลอร์เา้อารอะไร ?”
แฮร์รี่พูึ้นระหว่าเินทาลับหอริฟฟินอร์
“ไอ้เรื่อที่ให้เฮอร์ไมโอนี่เป็นประธานนัเรียนหิน่ะันไม่แปลใเลย แ่ให้เ้าบ้ามัลฟอยเป็นประธานนัเรียนายน่ะ
ันเอร์ไพรส์มา ! มา ถึมาที่สุ !!”
รอนบ่นเสียั อนที่ัมเบิ้ลอร์ประาศว่าใรไ้เป็นประธานนัเรียนในารประุมพรีเฟ็นั้น
รอนทำหน้ายับยู่ยี่ราวับว่าไ้ลิ่นอเหม็นเน่า ส่วนเ้ามัลฟอย็ทำหน้าพะอืพะอมใส่เฮอร์ไมโอนี่
“ันเอ็ไม่เ้าใ ถ้านับเรื่อารเรียนันิว่าเาหัวีใ้ไ้ แ่ไม่รู้ัมเบิ้ลอร์ัสินาอะไรัน”
เฮอร์ไมโอนี่บ่นระปอระแป ทันทีที่เธอรู้ผลว่าัวเอไ้เป็น เธอีใมา แ่แทบะล้มเ่าอ่อนเมื่อประาศฝ่ายาย
“ันว่าแฮร์รี่สมวร ! เ้าหัวระเทียมนั่นไม่สมวร !” รอนระฟัระเฟีย
ในที่สุทั้สาม็เินมาถึประูหอริฟฟินอร์
เฮอร์ไมโอนี่เอ่ยรหัสแ่สุภาพสรีอ้วนที่ำลันั่ะไบเล็บในรูปภาพ เธอเปิทาให้แ่ทั้สามโยี
“หวัว่าืนนี้เธอะนอนหลับฝันี” แฮร์รี่ล่าว
“ัน็หวัให้เป็นเ่นนั้น แฮร์รี่”
เฮอร์ไมโอนี่ล่าว แ่ใริเธอหนัา อีทั้เมื่อไ้รับำแหน่ประธานนัเรียนแล้ว
เธอ็้อย้ายไปนอนหอประธาน ึ่หมายวามว่า เธอับู่อริลอาล้อเอันทุๆวัน
-------------------------------------------------------------------
เ้าวันรุ่ึ้น ในะที่เ็ๆโรเรียนฮอวอร์ำลัรับประทานอาหารเ้า ัมเบิ้ลอร์็ไ้ออมาประาศให้ันัเรียนนอื่นๆทราบเ่นันว่าใร ือประธานนัเรียนหิและนัเรียนาย เมื่อัมเบิ้ลอร์ประาศื่อเฮอร์ไมโอนี่ ทุบ้าน่าปรบมือให้เรียวราว ยเว้นบ้านสลิธีริน และเมื่อประาศื่อประธานนัเรียนาย รอน็ยอมือึ้นอุหู เ็ทุบ้าน่าเียบริบ มีเพียสลิธีรินเท่านั้นที่โห่ร้อยินีอย่าึ้อ พวสลิธีรินิว่า เมื่อมีประธานอยู่บ้านใบ้านหนึ่ พวเา็สามารถมีอภิสิทธิ์ในาร่มู่นัเรียนนอื่นมาึ้น
“เฮอร์ไมโอนี่ เธอนี่โีัเลยนะ ไ้ทำานู่ับมัลฟอย เ้าายแห่สลิธีริน”
ปาราวีเอ่ยทัเป็นนแร หล่อนพูับเฮอร์ไมโอนี้วยท่าทีเพ้อฝัน เฮอร์ไมโอนี่หันมามอพร้อมับทำหน้าแหยะ
“เ้าาย ? แหยะ ันไม่เห็นว่าเาะูีรไหน” เฮอร์ไมโอนี่เบ้ปา
“โอ๊ย เธอนี่มันมีาหามีแววไม่ริๆเลยนะเฮอร์ไมโอนี่ ใรๆเา็รู้ันทั้โรเรียนว่ามัลฟอยเาร้อนแรแ่ไหน”
ลาเวนเอร์แทรเสริมให้ เธอ็เป็นอีนที่หลใหลในวาสีเทาู่นั้น
“พวเธอท่าทาะประสาท” รอนทำหน้าอย่าไม่เื่อ
“อย่าน้อยเา็เพอร์เฟ็์ว่านายมาเลยรอน” ปาราวีระแทเสียใส่ แล้วสะบัหน้าหนี
“ทุน้อโนยาเสน่ห์อไอ้บ้านั่นแน่ๆ สมอลับันหม” รอนล่าว
“ัน็ว่าอย่านั้น” แฮร์รี่เห็น้วย
เมื่อทั้สามรับประทานอาหารมื้อเ้าที่สุะน่ารำาเพราะเสียาสาวๆที่อิาเธอเสร็แล้ว
่า็เินมุ่รไปยัุใ้ินึ่เป็นที่เรียนวิาปรุยาอศาสราารย์สเนป
ารเรียนับายผู้นี้ในอนเ้ามันทำให้รอนอยาะพะอืพะอม
“นาาบแรัน็้อมาเอศาสราารย์สเนปแล้ว็พวสลิธีริน ันอยาะอ้วออมาเป็น้าวโอ๊้ม !”
รอนประัวเอเบาๆ เฮอร์ไมโอนี่เอ็ไม่อบเรียนวิานี้เพราะสเนปเลียพวเธอ
และอย้อแ่ะหัะแนนบ้านเธออย่าเียว
พวเาเินปิประูเ้าไปและพบว่าทั้ห้อยัไม่มีใรมา มีเพียสเนปที่ำลััเรียมอเพื่อวิาในวันนี้
“อรุสวัสิ์รับ/่ะ”
ทั้สามเอ่ยล่าวพอเป็นมารยาท สเนปเพียแ่เหลือบามอแ่ไม่ไ้สนใอบลับอะไร
ผ่านไปเือบห้านาที นัเรียนทยอยันเ้าห้อนรบ ส่วนให่ะไม่มีใรสายและไม่มีใราวิานี้เพราะทุนรู้ว่า สเนปเป็นนุและโมโหร้ายมา และทุนเ้ามาและนั่ที่อัวเอเรียบร้อย
หัว้อารปรุยาอสเนปวันนี้นั่นยาพอสมวร ึ่เมื่อสเนปอธิบายบ เา็ให้นัเรียนทุนลอทำ
เฮอร์ไมโอนี่ทำมันอย่าั้ใามสูร ในที่สุน้ำยาอเธอ็เสร็เป็นนแร
แ่เธอยัไม่ไ้นำมันไปส่แ่เา เพราะเธอเห็นว่า น้ำยาอรอนนั้นมันเป็นสีบานเย็น ทั้ที่วระเป็นสีเียวอ่อน
“นายทำอะไรอนายน่ะรอน ?” เฮอร์ไมโอนี่ถาม้วยวามสสัย รอนทำหน้าเหยเ
“ไม่รู้สิ ัน็ใส่ามสูรแล้วนะ แ่มันออมาเป็นแบบนี้เอ” เาพูเสียอ่อย
เฮอร์ไมโอนี่ส่ายหน้าอย่าระอา เธอหยิบสูรอรอนมาู
และพบว่าเามันผิพลาไปเพียหนึ่้อมูล เาใส่นอฮิปโปริฟฟ์เินไปสออัน
“รอน นายมันบ้า นนี่้อใส่แ่3แ่นายใส่5” เฮอร์ไมโอนีุ่เา รอนทำหน้า๋อย
“เอาานอพวเธอมาส่ไ้แล้ว”
สเนปบมือเรียนัเรียน เฮอร์ไมโอนื่ทำหน้าไม่รู้ไม่ี้ับเา่อนะหยิบานอัวเอไปส่
รอนทำหน้าเศร้า่อนะเอาานสีมพูบานเย็นอเาไปส่เ่นัน
ึ่เาสาบานไ้เลยว่าสเนปยิ้มมุมปา้วยวามพอใเมื่อเห็นานอเา ่อนะหัะแนนเา 10 ะแนน
-------------------------------------------------------------------
“เหอะ แ่น้ำยาผิสีัน็โนเอาไปแล้ว10ะแนน” รอนบ่นเบาๆ่อนะเ็บำราอเาใส่ระเป๋า“
ไม่เป็นไรหรอน่า แ่ 10 ะแนนเอรอน” แฮร์รี่เอ่ยปลอบ
“แฮร์รี่ ไม่ใ่แ่ มันั้ 10 ะแนนเียวนะ”
เฮอร์ไมโอนี่ล่าว รอนหัวเราะแห้ๆ่อนะโอบอเฮอร์ไมโอนี่เินออาห้อปรุยา
แ่เาไม่ทันไู้ทาึนับน้าหน้าอย่าั
“วีเิ่ล ! ระวัหน่อยสิ”
เสียแหลมๆอหิสาวผมำบ้านสลิธีริน แพนี่แหวใส่รอน เมื่อเานเรโ มัลฟอยนล้มไป้าหน้า
เรโลุึ้นมามอหน้ารอนอย่าไม่พอใ
“เหอะ พวโสโร”
“เราอโทษ มัลฟอย”
แฮร์รี่เอ่ยล่าวอย่าใเย็น แ่มีหรอที่นอย่าเรโะหยุ เาปัฝุ่นามัวอย่ารัเีย
“ันไม่ิว่าารที่พอี้มาอโทษมันะทำให้ันหายไ้” เาเิหน้าอย่าทะน “วีเิ่ลนาย้อมาอโทษัน”
“แ..” รอนัฟันรอ พลานึในใว่าถ้าให้อโทษเรโเายอมินน้ำยาสรรพรสสัหนึ่ลิรน่าะีว่า
“รอน..” เฮอร์ไมโอนี่ับมือรอนเพื่อเือนสิ เรโเห็นันั้นึแวะเ้าให้
“เลือสีโลนอุส่าห์ทำาหวานใส่นายแล้วนาย็รีบๆอโทษันสิ”
“มัลฟอย !”
ราวนี้เฮอร์ไมโอนี่หันมาทำาวาใส่เา เรโยัไหล่อย่าไม่สนใ
“ถ้าั้นนาย็้ออโทษัน้วยที่มาเรียันว่าเลือสีโลน”
เฮอร์ไมโอนี่ล่าวอย่าล้าหา มัลฟอยมอหน้าเฮอร์ไมโอนี่อย่าประหลาใ
แพนี่ที่ยืน้าๆ็หัวเราะิัออมาเหมือนมันเป็นเรื่อลเสียเ็มประา
“ทำไมัน้ออโทษเธอ เลือสีโลน ในเมื่อมันเป็นวามริ” เรโลอยหน้าลอยาใส่เฮอร์ไมโอนี่
เธอำมือแน่นับารยั่วโมโหอเา เธอันัวรอนและแฮร์รี่ไปทาอื่น
“ไปเถอะรอน แฮร์รี่ ถ้าเาไม่อโทษัน ัน็ะไม่ให้นายอโทษเาเหมือนัน”
เฮอร์ไมโอนี่เบ้ปาใส่เรโ เธอ้าวเท้าเินออห่าพวัวปัหาอย่าไว โยที่ปล่อยให้เรโและแพนี่มอาม้วยวามโมโห
“ฝาไว้่อนเถอะเลือสีโลน ยัไืนนี้ที่หอประธานเรา้อไ้เอันแน่ๆ”
เรโพึมพำับัวเอเบาๆ
ความคิดเห็น