[ Got7 x you ] She's a monster เธอคือยัยปีศาจของผม

ลำดับตอนที่ #8 : she's monster chapter 7

｡SYDNEY♔

   เหนื่อยชะมัดเลย วิ่งหนีไอโรคจิตนั่นมา นี่ฉันพึ่งจะมาต่างประเทศครั้งแรกก็ต้องเจอแบบนี้เลยเหรอเนี่ย ขออย่าให้ได้เจอแบบนี้อีกเลยนะคะ สาาาาาาธุ

"จ๊อกกก!"

เสียงท้องฉันร้องดังมากเลยอ่ะ - - งั้นรีบกินข้าวที่ซื้อมาดีกว่า ก่อนที่ท้องฉันจะร้องดังไปมากกว่านี้

 .......................................................

19.15น. เวลาเกาหลี

เฮ้อออ ได้อาบน้ำอุ่นๆแล้วค่อยสบายใจซักหน่อย พอออกมาจากห้องน้ำ ฉันก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมา กด

เข้าไปในไลน์เพื่อที่จะวิดีโอคอลกับคนที่ตอนนี้คงจะเป็นห่วงฉันมากที่สุด

(ฮัลโหล เป็นไงบ้างลูก)

(แม่เห็นที่ห้องยังมีเสื้อโค้ทวางไว้บนเตียงอยู่เลย นี่ลืมเอาไปใช่มั้ย)

(ละนี่หนาวมากมั้ยที่นั่น แม่บอกให้เตรียมตัวให้พร้อมใช่มั้ยก่อนไปน่ะ)

(แล้วเจอแบมแบมหรือยัง แม่ให้เขาไปรับเราน่ะ)

"แม่...ใจเย็นๆก่อน -..-"

"หนูเจอแบมแล้ว ละแบมก็ให้เสื้อกันหนาวหนูมาแล้วด้วย"

"ตอนนี้หนูสบายดี แบมมาส่งถึงโรงแรมเลย"

"แต่ว่าเมื่อกี้ตอนหนูออกไปซื้อของอ่ะแม่...."

(มีอะไร เกิดอะไรขึ้น มีใครทำร้ายหรือเปล่า)

"อ๋อๆ ป่าวอ่ะแม่ จะบอกว่า เมื่อกี้เจอรูปทูพีเอ็มที่แม่ชอบขายอยู๋ด้วย ถูกกว่าที่ไทยอีกนะแม่ แหะ แหะ"

 ฉันไม่กล้าบอกแม่หรอก ขืนบอกก็ได้โดนบ่นยาวน่ะสิ ดีไม่ดีอาจจะได้กลับไทยวันนี้เลยก็ได้ -0-

(แม่ ไม่ต้องไปห่วงพี่หรอก ทำตัวเซ่อๆซ่าๆแบบนั้น ขืนเกิดอะไร เดี๋ยวพี่แกก็เอาตัวรอดเองได้นั่นแหละ)

"ไอน้องเวร กลับไทยเดี๋ยวเจอแน่แก! ขนม ของฝาก ไม่ต้องเอา!!"

(เห้ย ได้ไงวะพี่ ถ้าไม่ซื้อกลับมาฝากนะ เดี๋ยวแช่งให้พาสปอร์ตกะตั๋วเครื่องบินหายเลย)

"ไอเด็กเวร...."

(นี่ๆ พอได้แล้ว หยุดทะเลาะกันได้ละนะสองคนนี้ โตๆกันแล้ว)

(งั้นแค่นี้ก่อนนะ แม่ต้องไปทำกับข้าว ปลอดภัยแล้วแม่ก็หายห่วง ดูแลตัวเองดีๆนะลูก)

"บ๊ายบายยย"

เห้อ นี่พึ่งทุ่มนึงเองอะ ทำอะไรต่อดีนะ เอ้อ! ลองออกไปเที่ยวข้างนอกดูดีกว่าา

..................................................

ตลาดเมียงดง

โอ้โหห ที่นี่ของเยอะมากเลยอะ ราคาถูกทั้งนั้นเลยด้วย อย่างนี้ต้องช็อป  จริงๆตลาดนี่อยู่ใกล้โรงแรม 

ฉันก็เลยมาเป็น แต่ถ้าเป็นที่อื่นคงจะหลงแน่ๆ แต่เสียดายไม่ได้เอาโทรศํพท์มา ดันแบตหมดซะงั้น เลย

ชาจิแบตไว้ที่โรงแรม ถ้าเอามาด้วยนะจะถ่ายทุกมุมเลย 

ตุบ!

เห้ย ไรวะ ฉันถูกอีตาลุงบ้าที่ไหนไม่รู้มาเดินชน ดูท่าทางแล้วเหมือนจะเมาเลยอ่ะ

"เฮ้ย อารายกานว้า อยู่ดีๆมาเดินโชนช้าน อยากมีเรื่องหรอห้าาา รู้มั้ยช้านลูกครายยย"

"เอ้า ลุงนี่ เห็นๆอยู่ว่าลุงมาเดินชนฉันก่อนนะ"

"นี่ๆเธอ"

มีเด็กสาวคนนึง อายุราวๆฉันนี่แหละ เดินมาสะกิดไหล่ฉัน

"ลุงนี่แกเป็นพวกขี้เมาน่ะ อย่าไปถือสาเลยนะ"

"อ๋อ ฉันก็ว่าอย่างนั้นแหละ"

"ว่าแต่เธอมาจากไหนหรอ"

"มาจากไทยอะ"

"อ๋อออ คนแทกุกหรอ กระเป๋าสะพายเธอสวยจังอะ ขอดูหน่อยได้ปะ??"

"เอ่อ.."

"นะๆ ดูแปปเดียว ถือซะว่าเป็นค่าตอบแทนที่ฉันช่วยเธอจากลุงขี้เมาคนนั้นละกัน"

เดี๋ยว ช่วยอะไรวะ ._. งงแปป

"อ่าา ก็ได้" ฉันถอดกระเป๋าสะพายออกพร้อมยื่นให้ยัยเด็กนั่นดู

"โหห สวยมากอะ ซื้อที่ไหนหรอ"

"ซื้อที่..."

"เหยยย ยัยบ้าาา เมื่อกี้เธอชนนช้านน ขอโทดดช้านเดี๋ยวเนนน้"

อยู่ดีๆตาลุงนั่นก็มาดึงแขนฉันจากด้านหลัง ไม่ดึงอะ กระชากเลย แรงกระชากของอีลุงทำให้ฉันเซเล็กน้อย คนเกาหลีแรงเยอะจริงๆ-.-

"เห้ยลุง ก็บอกไปแล้วไงว่าลุงมาชนฉันก่อน ลุงควรจะขอโทษฉันหรือเปล่า"

คนแถวนั้นเริ่มมองกันมากขึ้น บางคนก็หยิบมือถือขึ้นมาถ่ายรูปบ้าง อัดคลิปบ้าง เอาสิ ฉันอาจจะได้ขึ้นหนังสือพิมพ์หน้าหนึ่งของเกาหลีก็ได้นะ แบบ ทะเลาะกะคนเมาไรงี้-..-

"นี่ ลุงไปได้แล้ว อย่ามาก่อความวุ่นวายแถวนี้ มานี่เลย"  จู่ๆยัยเด็กนั่นก็เดินไปจูงแขนอีลุงขี้เมานั่น แล้วยื่นกระเป๋าตังให้ฉัน

"กระเป็าตังเธอสวยดีนะ แต่สงสัยฉันต้องพาลุงนี่ออกไปจากที่นี่ละแหละ"

แล้วยัยนั่นก็จูงลุงขี้เมาออกไปอย่างรวดเร็ว นี่ถ้าฉันไม่ตกใจอยู่ละก็ ฉันคงคิดว่าตาลุงนั่นไม่ได้เมาจริงๆหรอก สองคนนั้นวิ่งเร็วมาก ยิ่งกว่ารถเมล์สาย8 

"เอ้ะ กระเป๋าตังทำไมมันเบาๆ"

   ฉันรู้สึกว่ากระเป๋าตังมันเบาลงนะ จากเมื่อกี้ แต่ช่างเหอะ วันนี้ฉันหงุดหงิดมากๆเลย ทั้งเจอโรคจิตวิ่งตาม เจอคนเมาหาเรื่องอีก รีบกลับโรงแรมแล้วไปนอนดีกว่า!

เช้าวันต่อมา

โอ้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยย

พาสปอร์ต ตั๋วเครื่องบิน เงินในกระเป๋าตังฉัน หายไปไหนเนี่ย นี่ฉันหาจนทั่วห้องแล้วนะ เอาไว้ไหนวะ

"It’s not about the money, money, money"

ใครโทรมาตอนนี้วะะะะ

(โหลๆ __(ชื่อคุณ) นี่แบมเอง ไปหาไรกินกัน)

"แบม แกโทรมาได้เวลาพอดีเลย พาสปอร์ต ตั๋วเครื่องบิน เงินในกระเป๋าตังฉันหายไปหมดเลยอะ"

(เห้ย หายได้ไง ทำหล่นไว้ไหนป่าว นึกดีๆ)

"เมื่อคืนไปเที่ยวตลาดมา มีลุงขี้เมาหาเรื่อง มีเด็กผญขอดูเป๋าตัง เด็กผญกะลุงเดินออกไปด้วยกัน.... เห้ยย! ฉันรู้แล้ว สองคนนั้นต้องหลอกเอาของในกระเป๋าตังฉันไปแน่ๆเลยอะ ทำไงดีอะTT"

(งั้นเดี๋ยวแกลงมารอข้างล่างโรงแรม เดี๋ยวไปรับ ละค่อยคุยกัน)

"โอเคๆ"

เห้อออ ซวยแท้ๆเลย ดันทำพาสปอร์ตกะตั๋วเครื่องบินหาย แล้วจะกลับไทยไงวะเนี่ยย TT

.......................................

ด้านล่างโรงแรม

แบมมันไปอยู่ไหนแล้วเนี่ยย ฉันรอมา10นาทีแล้วนะ-.-

"เอ่อ.. ขอโทษนะคะ" จู่ๆพนักงานเคาท์เตอร์โรงแรมก็เรียกฉัน

"คะ?"

"คุณ__(ชื่อคุณ) ใช่มั้ยคะ"

"อ่อค่ะ ใช่ค่ะ"

"คุณจะเช็คเอาท์วันนี้ใช่มั้ยคะ?"

เห้ย ไรเนี่ย-..- มั่วละเจ้ พึ่งมาถึงเมื่อวานเอง จะไล่กันซะแล้วหรือไรกันน

"ป่าวนิคะ มีอะไรเหรอคะ"

"อ๋อ ทางบริษัทที่ออกค่าที่พักให้คุณน่ะค่ะ แจ้งกับทางเราว่าคุณจะเช็คเอาท์วันนี้"

"เอ้ะ ป่าวนิคะ ทางบริษัทบอกว่าให้ฉันพักกี่วันก็ได้นะคะ ถ้างั้น คุณช่วยโทรไปถามให้แน่กว่านี้ได้มั้ยคะ"

"ได้ค่ะๆ"

พนักงานคนนั้นหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาใส่หูซักพักนึง ละก็ทำซ้ำแบบนั้นอีกประมาณ2-3รอบ

"ขอโทษนะคะ ในโทรศัพท์บอกว่าไม่มีหมายเลขของบริษัทนี้อ่ะค่ะ"

"จริงหรอคะ งั้นช่วย..โทรอีกทีได้มั้ยคะ"

ตายละ พาสปอร์ตหายแล้ว ตั๋วเครื่องบินหายแล้ว มีอะไรแย่กว่านี้มั้ย?

"ทางเราได้โทรไปหลายรอบแล้วค่ะ แต่ก็เหมือนเดิม คุณต้องไปติดต่อกับทางบริษัทเองนะคะ ถ้าเกิดติดต่อได้แล้วก็ค่อยมาแจ้งกับทางเรานะคะ แต่วันนี้คุณต้องเช็คเอาท์ออก หรือไม่ก็ชำระค่าที่พักเพิ่ม คืนละ20000บาทไทยค่ะ"

จ้าาาา ไม่น่าถาม ทำไมซวยขนาดนี้วะ โอ้ยยย ฉันไปทำบาปกรรมอะไรไว้เนี่ย ข้าน้อยสมควรตายยแล้ว

"ค..คือ งั้นเดี๋ยวฉันจะเช็คเอาท์ออกค่ะ ก่อนเที่ยงนี่แหละค่ะ"

ฮือออ เช็คเอาท์แล้วจะไปอยู่ไหนล่ะวะไอบ้าา พูดออกไปแบบนั้นทำไมTT  โอ้ยย เวลานี้อยากจะมอบเพลงนี้ให้กับชะตากรรมตัวเองเหลือเกิน

"เจ็บแค้นเคืองโกรธ โทษฉันไย ฉันทำอะไรให้เธอเคืองโกรธ....."