ลำดับตอนที่ #12
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #12 : she's a monster chapter 11
｡SYDNEY♔
@หอพัก 22.00 น.เวลาเกาหลี
"ปวดหลังว่ะ"
ทันทีที่เดินเข้ามาในหอพักเจบีก็พูดขึ้นมาพร้อมกับเอามือทุบหลังไปด้วย
เหมือนมาก
เหมือนคนแก่
"บ่นจัง"
"ไม่ได้มาตีลังกาสี่ห้าตลบเหมือนฉันก็อย่าพูดมากยัยเบ๊อะ"
"ไปอาบน้ำเหอะ ทุกคนตัวโคตรเหม็นเลยอ่ะ"
"เหม็นไรตัวพวกฉันออกจะหอมมีแต่คนอยากเข้าใกล้"
"ลองดมดูดิ"
ไม่พูดเปล่าพวกนี้ยังมามุงฉันพร้อมกับกระพือเสื้อที่เปียกโชกไปด้วยเหงื่อใส่ฉันอีก
วงนี้ทีมเวิร์คมันดีอย่างงี้นี่เอง =*=
"ออกไปเหม็น อี๊ แจ็คสันเอาจักแร้นายออกไปจากหัวฉันนะโว้ย!"
"บอกให้เรียกโอปป้าไง ยัยนี่"
ไม่เป็นประโยชน์ ยิ่งห้ามเหมือนยิ่งยุ ไอพวกบ้านี่ไม่ฟังกันเลยใช่มั้ยวะ - -! ฉันรีบใช้ตารางงานที่ถืออยู่ฟาดไปทั่ว 4 ทิศ โดนใครก็ช่าง สมน้ำหน้าอยากมาแกล้งฉันก่อน :P
"เจ็บๆๆโอ้ยๆ"
"เจ็บๆๆโอ้ยๆ"
"หยุดตีๆ พอแล้วไม่แกล้งแล้วคร้าบบ"
"ไปอาบน้ำไป้ ทุกคนเลย"
"ไม่เห็นหรือไงว่าห้องน้ำมันมีห้องเดียวน่ะยัยเซ่อ"
"เออใช่ยัยเซ่อ"
"แล้วตอนนี้มาร์คฮยองก็แย่งไปอาบก่อนแล้ว"
ก็รอสิวะ!
"มาร์คอาบเสร็จแล้วก็ไปอาบต่อสิ อย่าทำให้เป็นเรื่องยากได้มั้ย โตแล้วคิดหน่อยพวกคุณโอปป้าทั้งหลาย"
"ไม่บอกพวกเราก็ต้องอาบอยู่แล้วล่ะ" ยูคยอมพูดขึ้น
"เราไม่ใช่จูเนียร์ฮยอง.."
"อะไรของเอ็งมักเน่ เดี๋ยวเจอดี" จูเนียร์รีบสวนกลับพร้อมมอบสายตาพิฆาตไปให้ยูคยอม
ปล่อยไว้งี้ได้ตีกันตายแน่ๆ
"นี่หยุดๆ จะยืนตรงนี้อีกนานปะ ไม่เหนื่อยกันไง"
ฉันเดินไปทิ้งตัวบนโซฟาในห้องนั่งเล่นทันที โอย ตาจะปิด >_<
ฟึบ
(- - )
เป็นแบมแบมที่เดินมานั่งข้างๆฉัน
"นี่แม่แกรู้เรื่องยัง"
"เรื่องไรอะ"
"เรื่องที่มาเป็นเมเนเจอร์ให้ฉันไง"
"O_o ลืมไปเลย"
"โทรดิๆ"
ฉันรีบหยิบโทรศัพท์ที่อยู่ในกระเป๋ากางเกงยีนส์ขึ้นมากดวิดีโอคอลไลน์ไปหาแม่ทันที
ตึ่ง ตึ่ง ตึ้ง ตึ้ง ตึ่งตึ้ง ตึ่ง~
"ฮัลโหลว่าไงลูก"
"แม่คือ.."
"สวัสดีครับคุณน้า^^" จู่ๆแบมแบมก็ดึงโทรศัพท์จากมือฉันไปอย่างรวดเร็ว
"อ้าว สวัสดีจ้ะแบมแบม ไม่เจอกันนานเลยสบายดีมั้ย"
"สบายดีครับ"
"คุณน้าครับผมมีเรื่องจะขอน่ะครับ"
"ผมมีเหตุจำเป็นต้องให้ __(ชื่อคุณ) ทำงานให้ผมประมาณ 4 เดือนน่ะครับ"
"คุณน้าไม่ว่าอะไรใช่มั้ยครับ"
"น้าไม่ว่าอะไรหรอก แต่เรื่องบริษัทชิงโชคอะไรนั่นล่ะ"
"เรื่องนั้นผมจัดการให้เรียบร้อยแล้วครับ"
"น้าไม่ได้ว่าอะไรหรอกจ้ะ น้าก็แล้วแต่ __(ชื่อคุณ)เขาน่ะ"
"หวังว่า __(ชื่อคุณ) คงจะไม่ทำให้แบมแบมเดือดร้อนหรอกนะจ้ะ^^"
"นี่แม่เห็นหนูเป็นยังไงกันเนี่ย -_-" ฉันรีบโผล่หน้าเข้าไปในโทรศัพท์ทันที
"งั้นแค่นี้ก่อนนะลูก แม่ไปทำกับข้าวก่อน"
"บายแม่"
ฮู่วว โล่งอก><
"แค่นี้ก็เรียบร้อยละ"
"ขอบใจแกมากที่ช่วยพูดให้"
":)"
"พรุ่งนี้อย่าตื่นสายนะ มีงานตอน10โมง"
"คร้าบคุณเมเนเจอร์"
แล้วแบมแบมก็เดินกลับเข้าห้องตัวเองไป ว่าแต่นี่มันกลิ่นอะไรเนี่ย..
ฟุดฟิด ฟุดฟิด (- - )( - -)(- - )
กลิ่นนี่มัน
ยี้
กลิ่นจักแร้ของแจ็คสันและกลิ่นเหงื่อของทุกคนมันรวมอยู่ที่ตัวฉันตอนนี้!
อ๊าา ค่อยยังชั่ว อาบน้ำแล้วค่อยดีขึ้นมาหน่อย ถ้าถามว่ากลิ่นนั้นมันเหม็นขนาดไหน กลิ่นเหงื่อของผู้ชายครึ่งโหลมารวมกันน่ะ คิดดูเอานะ ถ้าคิดไม่ออกก็นึกถึงกลิ่นเท้าละกัน -_-
แอ๊ดดด
ปัง
ฉันเข้ามาในห้องแล้วปิดประตูอย่างเบามือ เป็นเพราะว่าแจ็คสันกำลังหลับอย่างมีความสุขอยู่
ว่าแต่มาร์คไปไหนนะ ตั้งแต่กลับมาหอก็ไม่เห็นเลย
แล้วนี่เราจะใส่ใจทำไมวะ -*-
ฉันเดินมานั่งบนฟูกสีฟ้าที่มีผ้าห่มที่แจ็คสันเตรียมไว้ให้เรียบร้อยแล้ว ฮ้าววว ง่วง นอนละ
แอ๊ดดดดด
ปัง
คงจะเป็นมาร์คสินะ
O_<
คุณพระ
เป็นมาร์คจริงๆ
หมายถึงมาร์คที่ไม่ใส่เสื้อน่ะ!
O_o
"มองขนาดนี้จะกินฉันเลยมั้ย"
"กิน...เห้ย มองไรไม่ได้ม้องงง หลงตัวเองจังนะนายอะ"
"แถเข้าไปเยอะๆ"
ดู ดูพูดเข้า ผู้ชายปากจัด!
ฟึบ
มาร์คเดินไปปิดไฟแล้วเดินมานอนบนที่นอนของตัวเอง ละ แล้ว ทำไมรู้สึกว่ามันใกล้กันขนาดนี้เนี่ย... ถึงมันจะมืดแต่ฉันก็รับรู้ได้ว่าตอนนี้ตัวฉันกับมาร์คคงอยู่ห่างกันไม่เกิน 20 เซนติเมตรแน่นอน
-///-
ตึกตัก ตึกตัก
แล้วหัวใจจะเต้นแรงทำม้ายยย
ตึกตักตึกตัก ตึกตัก
หยุดเต้นนะโว้ยยย
เดี๋ยว
หัวใจหยุดเต้นก็ตายน่ะสิ
บ้าไปแล้วฉัน
พอแล้วนอนๆๆ
Zzz ZZz
"พวกเราเข้ามาดูนี่ดิ เบาๆนะ"
"อื้อหือ"
"มาร์คฮยองไม่เบาเลยว่ะ ไอยูคยอมนี่ชิดซ้ายไปเลย"
"แจ็คสัน ถ่ายเก็บไว้ดิ้ เป็นที่ระลึก ฮ่าฮ่า"
"จัดไป"
>_<
แสงแดดยามเช้าที่สาดส่องลงมากระทบกับใบหน้าทำให้ฉันต้องมุดหัวกลับเข้าในผ้าห่มอย่างรวดเร็ว จนกระทบเข้ากับร่างผู้ชายที่ยังคงหลับสนิทอยู่
ว่าไงนะ
ผู้ชายงั้นเหรอ!
"เฮ้ยยยยยยยยยยยยยยยยย!"
"เป็นบ้าอะไรของเธอวะ!" มาร์คลุกขึ้นมาถามด้วยความหงุดหงิดเพราะถูกเสียงอันไม่พึงประสงค์ของฉันปลุกเข้า
"เฮ้ย เป็นไรกันๆ" พวกเมมเบอร์วิ่งเข้ามาในห้องด้วยความเร็ว
"เอ่อ เปล่าอะ แค่ตกใจเฉยๆที่หมอนี่มานอนใกล้ๆ"
"แหม ตกใจอะไรกัน เมื่อกี้ยังนอนกอดกันอยู่เลย"
อะไรนะ กอดงั้นเหรอ!
"เหมือนจะไม่เชื่อแฮะ โชว์รูปให้เค้าดูซิแจ็คสัน"
แล้วแจ็คสันก็หยิบโทรศัพท์ในกระเป๋ากางเกงขึ้นมา พร้อมกับเลื่อนไปมาสองสามที ก่อนจะยื่นมาตรงหน้าฉัน
ภาพในโทรศัพท์ของแจ็คสัน เป็นภาพของชายหญิงคู่หนึ่งกำลังนอนกอดกันกลมอยู่ ผู้ชายคนนั้นไม่ใส่เสื้อ มือหนึ่งกำลังโอบเอวของผู้หญิงอยู่ อีกมือกำลังใช้เป็นหมอนให้ผู้หญิงหนุน ส่วนใบหน้าของผู้หญิงกำลังซุกไปที่ซิคแพคอ่อนๆของผู้ชาย พร้อมหลับตาพริ้มอย่างมีความสุข
ดูแล้วก็เป็นแค่รูปที่เหมือนคู่รักธรรมดา...
แต่นั้นมันเป็นรูปฉันกับมาร์คนะเส้! T^T
"ลบรูปนั้นซะ!"
"เรื่องอะไรจะลบล่ะ เก็บไว้เป็นที่ระลึก"
ระลึกบ้านแกสิวะ - -!
"นะคะ แจ็คสันโอปป้า ลบเถอะนะคะ __(ชื่อคุณ) ขอร้องน้าา" ฉันรีบทำหน้าอ้อนที่คิดว่าดูแล้วน่ารักมากที่สุดใส่แจ็คสัน
เหมือนจะได้ผลแฮะ แจ็คสันชะงักไปเล็กน้อยพร้อมกับทำหน้าอึ้ง
"อย่านะเว้ยแจ็คสัน ถ้าลบแกตายแน่"
"เอ่อ...บอกแล้วไงว่าลบไม่ได้ เธอน่ะไปอาบน้ำแต่งตัวซะ นี่เก้าโมงแล้วนะ"
บ้าจัง นี่ลูกอ้อนของฉันไม่ได้ผลเหรอเนี่ยยย!
"เป็นคนบอกพวกเราเองแท้ๆว่าอย่าตื่นสายน่ะ =*="
"เป็นเมเนเจอร์อะไร้ตื่นสาย"
"สงสัยจะยังฟินกับกอดของมาร์คฮยองอยู่มั้ง ฮ่าฮ่า"
ปัง
พวกเมมเบอร์พากันเดินออกไปแล้ว เหลือแต่ฉันกับมาร์คที่นั่งอึ้งกับรูปเมื่อกี้นี้อยู่ ไม่สิ เป็นฉันคนเดียวมากกว่าที่นั่งอึ้ง มาร์คหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาแล้วก็กดเล่น
เขาทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นอย่างนั้นแหละ!
"รีบไปอาบซะ ฉันจะได้อาบต่อ" เขาเงยหน้าขึ้นมาพูดกับฉันก่อนที่จะล้มตัวลงไปนอนเล่นโทรศัพท์ต่อ
ไอหมอนี่มันมีความรู้สึกหรือเปล่าวะเนี่ย!
@inkigayo
"กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดด มาร์คโอปป้าา"
"แจ็คสันโอปป้าเป็นของฉันเถอะค่ะ!"
"ยูคยอมมี่ของช้านนน"
ทันทีที่เราลงจากรถ เสียงกรี๊ดก็ดังกระหึ่มขึ้นทันที หูจะแตกโว้ย - -! แต่จะว่าไปพวกนี้ก็เสน่ห์แรงเหมือนกันนะเนี่ย
"แก นั่นใครอะที่ลงมาจากรถกับgot7อะ"
"เออนั่นสิ กล้าดียังไงมาอยู่ใกล้กับโอปป้าของฉัน"
"ใช่ ดูหน้าสิอย่างกับหม่ำ ซกมกอะแก"
ว่าไงนะ พวกเธอกล้าว่าฉันว่าหน้าเหมือนหม่ำ ซกมกเรอะ! พวกเธอตอนนี้ก็ไม่ต่างจากซอมบี้ใน walking dead หรอกโว้ย!
"เอ่อ... รีบเดินกันเหอะ __(ชื่อคุณ) ป่ะๆ"
แบมแบมที่ดูเหมือนจะได้ยินที่ยัยซอมบี้พวกนั้นพูด รีบบอกให้ฉันรีบเดินทันที เฮอะ นี่ถ้าแบมแบมไม่บอก พวกเธอเจอฉันแน่!
@ห้องแต่งตัว
"อังยองงอากาเซ่ วันนี้ที่Inkigayoล่ะ ช่วยฟังฮาจิฮาจิมากันเยอะๆนะ แล้วก็พรุ่งนี้เจอกันที่งานSMAนะ บายยย" แจ็คสันกำลังพูดกับกล้องที่ถ่ายเขาอยู่
"น้องๆ"
ห๊ะ เรียกใครวะ
"น้อง น้องที่ยืนอยู่ตรงนั้นน่ะ"
"หนู...หนูเหรอคะ"
"ใช่น้องนั้นแหละ ช่วยอะไรพี่หน่อย"
"ช่วยไปตามมาร์คมาแต่งหน้าให้พี่หน่อย อยู่แถวห้องน้ำมั้งนะ"
"เอ่อ ค่ะๆๆ"
มาร์ค มาร์คอีกแล้ว ฉันพึ่งมีคดีกับเขาไปเมื่อเช้านี้เองนะ!
ตึกๆๆๆ
ฉันเดินมาตามป้ายที่บอกทางไปห้องน้ำ ว่าแต่ทำไมมันไกลจังวะเนี่ย -..-
โอ๊ะ นั่นไงห้องน้ำ
แล้วนั่นก็มาร์ค
มาร์คที่ถูกผู้หญิงที่ไหนไม่รู้กอดจากทางด้านหลังอยู่
"นายไม่รักฉันเลยเหรอมาร์ค ฮึก"
"ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้" มาร์คพยายามแกะมือผู้หญิงคนนั้นออก แต่ดูเหมือนจะกอดขึ้นแน่นกว่าเดิมแฮะ
"ไม่ มาร์คสนใจฉันหน่อยสิ ฉันรัก ฮึกนายนะมาร์ค ฮือๆ"
"บอกให้ปล่อยไง เลิกยุ่งกับฉันซักที เธอมันน่ารำคาญเซริน!"
"ไม่มาร์ค ไม่เอา ฉันไม่ ฮึกปล่อย"
หน้ามาร์คดูหงุดหงิดขึ้นกว่าเดิมหลายเท่า น่ากลัวชะมัดเลย
ดูท่าไม่ดีละ ต้องเข้าไปจัดการ
"เอ่อ ขอโทษนะคะ^^"
ทั้งสองคนหันมามองฉันด้วยความเร็วแสง มาร์คกำลังทำหน้าตกใจว่าอยู่ดีๆฉันโผล่มาได้ยังไง ส่วนยัยผู้หญิงคนนั้นทำหน้าหงุดหงิด บ่งบอกว่ากำลังไม่พอใจที่ฉันเข้ามาขัดบทสนทนา
"ฉันมาตามมาร์คไปแต่งหน้าค่ะ"
"เธอเป็นใครกันยะ" ยัยนั่นถามฉัน
"ฉันเป้นเม.."
"ยัยนี่ไงล่ะ ยัยนี่คือคนที่ฉันชอบ ไม่ใช่เธอ"
วอท?!
"ชัดแล้วก็ช่วยปล่อยฉันด้วยนะ ฉันจะไปกับคนที่ฉันชอบ" มาร์คเน้นคำว่าคนที่ชอบใส่หน้ายัยนั่น เล่นเอาหน้าเหวอไปเลย -_-
แล้วเขาก็เดินมาลากมือฉันให้เดินออกไปจากตรงนั้นทันที
"เดี๋ยว!" ยัยนั่นตะโกนตามหลังมา ทำให้ฉันหยุดเดิน มาร์คเองก็หยุดเดินด้วยเป็นเพราะว่าเขากำลังจับมือกับฉันอยู่
"เธอน่ะ จำไว้นะ ชีวิตเธอไม่เป็นสุขแน่ เพราะว่ามาร์คเป็นของฉันคนเดียว!"
"ไปกันเถอะ" มาร์ครีบลากฉันให้ตามเขาไปอย่างเร็ว
ช็อค
ม่ายยยยยยยยยยยยยยยย นี่ชีวิตฉันต้องเจออะไรอีกเนี่ย แค่นี้ยังซวยไม่พออีกเหรองายยยยยยยย
นาย!
เป็นเพราะนายคนเดียว มาร์ค!
"เดี๋ยววว นี่ หยู้ดดดด" ฉันรีบบอกมาร์คพร้อมกับแกะมือของเขาที่จับมือฉันออก
"บอกมาว่าเมื่อกี้คืออะไร"
มาร์คค่อยๆหันหน้ามามองฉันก่อนจะทำหน้าหงุดหงิดใส่
"ก็เห็นไม่ใช่เหรอ จะถามอีกทำไม"
"ฉันหมายถึง ผู้หญิงคนนั้นน่ะใคร แล้วทำไมต้องเอาฉันไปเกี่ยวด้วย!"
"หึ ช่วยไม่ได้ เธอดันโผล่ออกมาไม่รู้เวลาเองนิ ความผิดเธอนะ"
"นี่ฉันผิดเรอะ! ฉันช่วยนายให้รอดจากผู้หญิงคนนั้นแล้วดันเป็นฉันเองที่ซวยนี่ฉันผิดเหรอ!"
หนอยยย ไอ้ฟักทอง!
"มาร์คฮยอง! แฮ่กๆ โคดี้นูน่าตามหาฮยองอยู่น่ะ" ร่างของแบมแบมวิ่งมาพร้อมกับหอบเล็กน้อย
"อืม" มาร์คตอบแบมแบมแล้วเดินออกไปอย่างรวดเร็ว
กลับมานะ! ยังคุยไม่จบเลย ไอ้บ้ามาร์คคคคคคค!!!
"อ้าว __(ชื่อคุณ) ทำไมถึงอยู่กับมาร์คฮยองได้อะ"
"โดนใครที่ไหนไม่รู้ใช้ให้มาตามหมอนี่น่ะสิ" ฉันตอบแบมแบมกลับไปอย่างหัวเสีย
"งั้นรีบไปกัน เดี๋ยวจะขึ้นสเตจแล้วนะ" แบมแบมรีบจับมือฉันแล้วลากให้เดินไปทันที
จับมืออีกแล้ว
โดนลากอีกแล้ว
T^T
"ฮาจีมา ฮาจี ฮาจี ฮาจี ฮาจีมา นีกา คือรอล แตมาดา มีชิล คอทกัททา ~"
ฉันยืนมองทุกคนที่กำลังแสดงอยู่จากหลังเวที พร้อมกับมีเสียงแฟนคลับมากมายที่กรี๊ดกันเสียงดังมากให้กับท่าร่อนเอวของแจ็คสัน..
เมื่อกี้เหมือนเห็นมีคนกรี๊ดจนเป็นลมด้วยแฮะ...
"ครืดดๆ" เสียงสั่นจากโทรศัพท์ในกระเป๋ากางเกงฉันดังขึ้น
ไหนใครส่งอะไรมาเนี่ย
Tink TinkerBlle : __(ชื่อคุณ)
Tink TinkerBlle : ซื้ออีทูดี้มาฝากเค้าหน่อยสิ ><
คุณ : ตีนเหอะ = =
Tink TinkerBlle : ไรว้า จะไม่ซื้ออะไรมาฝากเพื่อนคนนี้จริงๆอ่อ
คุณ : เงินมาของไปว่ะเเก
Tink TinkerBlle : ใจร้ายอะ ฉันจะไม่คุยกับแกละ งอน
คุณ : โอ๋ๆ ผิดไปแล้วค่า เดี๋ยวจะซื้อไปฝาก
เอาให้ใช้จนลูกบวชยังใช้ไม่หมดเลยนะคะคุณเพื่อน
Tink TinkerBlle : ดี ฉันจะได้ไม่ต้องซื้อใหม่ ฮ่าฮ่า
คุณ : -_- ประชด
Tink TinkerBlle : ว่าแต่อยู่เกาหลีเป็นไงบ้างอะแก
คุณ : ฉันไม่รู้ว่าไปทำกรรมอะไรไว้ว่ะแก
เจอแต่เรื่องซวยๆทั้งนั้นเลย T^T
Tink TinkerBlle : มีอะไรก็บอกฉันได้นะเว้ย
คุณ :อื้มม งั้นเดี๋ยวฉันไปละนะแก บายย
Tink TinkerBlle : บายย
"ขอบคุณทุกคนมากเลยนะครับที่มาดูพวกเราวันนี้ พรุ่งนี้เจอกันที่งานSMAนะครับ ขอบคุณครับ!"
"กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด"
ฉันหันไปมองก็พบว่าการแสดงจบลงแล้วและทุกคนกำลังเดินลงเวทีมา
"อ๊าาาาา เสร็จสักที ไปกินข้าวกัน"
"ยังไม่อิ่มอีกหรือไง"
"พึ่งกินไปเองนะยองแจฮยอง"
"กินแล้วกินอีกไม่ได้หรือไงเล่า -3-"
"ไม่มีตารางงานที่ไหนต่อแล้วใช่มั้ย __(ชื่อคุณ)" เจบีถามฉันที่ยืนเงียบอยู่
"วันนี้ไม่มีแล้วค่ะ"
"งั้นไปกินข้าวกันเถอะนะ~ " ยองแจรีบเข้ามากอดคอฉันแล้วเดินไปทันที
รถของพวกเรามาจอดที่ร้านอาหารแห่งหนึ่ง ลักษณะภายนอกร้านดูหรูหรา มีระดับ ยองแจคงอยากกินอาหารที่นี่สินะ
"ร้านนี้อีกแล้วเหรอยองแจ.."
"ผมเข็ดแล้วฮยอง ไม่เอาได้มั้ย..."
ฉันได้ยินเสียงแจ็คสันกับแบมแบมบ่นอย่างเบาๆจากด้านหลัง พร้อมกับทำหน้าเหมือนไม่อยากจะเข้าไปในร้านนี้
ทำไมวะ -_-
"ยินดีต้อนรับค่าา ^^" เสียงพนักงานในร้านอาหารกล่าวต้อนรับอย่างใจดีพร้อมกับเดินนำพาพวกเราไปยังโต๊ะอาหาร
"__(ชื่อคุณ) อยากกินอะไรสั่งเลยนะ" ยองแจพูด
ฉันเปิดดูเมนูไปมาเพื่อดูอาหารที่อยากจะกิน อื้มม อันนี้ก็น่ากิน ราคาล่ะราคา
...
25000 วอน คิดเป็นเงินไทย ก็ประมาณ 800 กว่าบาท.. แพงไปมั้ยเนี่ย
ฉันรีบพลิกดูหน้าอื่นเผื่อจะมีเมนูที่ถูกกว่านี้
แต่ไม่เลย
25000 วอนคือราคาที่ต่ำสุดในร้านต่างหาก
เข้าใจแล้วว่าทำไมแบมแบมกับแจ็คสันถึงไม่อยากเข้ามา- -!
"อ้าว ทำไมไม่สั่งอะ" ยองแจหันมาถามฉัน
"ฉันเลี้ยงนะ"
"หมายถึงแค่เธออ่ะ" ยองแจรีบพูดต่อให้จบเพราะทุกคนหันขวับมามองที่เขาเป็นตาเดียว
"มันแพงไปมั้ยอะยองแจ..."ฉันกระซิบบอกยองแจเพื่อไม่ให้พนักงานที่ยืนรอรับออเดอร์อยู่ได้ยิน
ขืนได้ยินต้องโดนมองแรงแน่เลย -0-
"บอกแล้วไงว่าจะเลี้ยง สั่งเหอะน่า"
"งั้น...เอาอันนี้ค่ะ" ฉันชี้ไปที่เมนู 25000 วอนอย่างเกรงใจ
จากนั้นทุกคนก็สั่งอาหารกันเสร็จเรียบร้อย พนักงานรับออเดอร์ก็เดินออกไปเพื่อสั่งอาหาร
"เอาจริงเหอะฉันถามหน่อย ทำไมถึงอยากกินร้านนี้จังวะ แพงโคตรเลย" แจ็คสันเป็นคนเปิดประเด็นเป็นคนแรก
"เออนั่นดิ กินครั้งเดียวแม่งจะหมดตัวละ" ยูคยอมพูด
"งั้นผมถามหน่อย อาหารรสชาติเป็นไง" ยองแจถาม
"อร่อย" ทุกคนตอบพร้อมกัน
"ทุกคนก็ได้คำตอบแล้วหนิ"
"ถึงอย่างนั้นก็เหอะ.."
"ฉันไปเข้าห้องน้ำนะ" อยู่ดีๆมาร์คก็พูดแล้วลุกออกไป
มาร์คไม่อยู่แล้วงั้นขอเปิดประเด็นบ้างละกัน
"เซรินนี่ใครอะ"
ทันทีที่ฉันถามทุกคนถึงกับหันมามองฉันด้วยความตกใจ เจบีที่กินน้ำอยู่ถึงกับสำลักออกมา
"ถ ถามทำไมเนี่ย"
"ก็วันนี้เห็นยัยนั่นอยู่กับมาร์คอะ"
"แค่นั้นอ่อ"
"ยัยนั่นกอดมาร์ค"
"แล้ว.."
"แล้วมาร์คก็โมโหยัยนั่น แล้วก็ว่ายัยนั่นด้วย"
"แล้วไงต่อ"
"แค่บอกมาไม่ได้หรือไงว่าแซรินคือใครน่ะ =..="
แจ็คสันหันไปมองหน้าเจบีประมาณว่า 'จะเล่าดีมั้ย' จากนั้นเจบีก็พยักหน้าเล็กน้อยเพื่อเป็นการบอกเชิงว่าเล่าไปจะได้จบๆ
"คืองี้..."
"ฮ้าวววววววว >O< ง่วงจัง"
"นี่ปิดปากหน่อยยัยบ้า -_-" ยูคยอมหันมาบอกฉันที่เดินเข้าหอมาเป็นคนสุดท้าย เพราะวันนี้ไม่มีตารางงานที่ไหนแล้ว พวกเราเลยต้องกลับมากกตัวอยู่ที่นี่ แต่ก็ดีเหมือนกันนะ เค้าอยากนอนง่ะ ><
"ที่นอนจ๋าาาาาาาาา" ฉันรีบพุ่งเข้าไปหาที่นอนด้วยความรวดเร็ว
พวกคุณเคยเห็นสวรรค์อยู่ตรงหน้า
แอ๊ก
แล้วก็โดนฉุดกลับไปมั้ย?!
"หยุดแม้แต่จะคิดเลยนะ" เจบีดึงคอเสื้อฉันไว้
"อะไรกันเล่า ขอนอนก่อนไม่ได้เหรอไงT^T"
"เสียใจด้วย ตอนนี้เสื้อผ้าพวกเราเต็มตะกร้าหมดแล้ว"
"แล้วไง?!"
"เอาไปซักสิ"
"นี่!"
"เร็วเลยนี่หน้าที่เมเนเจอร์นะ"
"ถามจริงคุณจงซอกทำให้แบบนี้ปะ - -!"
"ทำ" ทุกคนหันมาตอบพร้อมกันอย่างทันที
เข้าใจแล้วว่าทำไมคุณจงซอกถึงลาพักร้อนไปตั้ง 4 เดือน..
เป็นฉันจะไม่ลาพักร้อนหรอก
ลาออกดีกว่า!!
เฮ้อ
สุดท้ายฉันก็ต้องทำสินะ.. ฉันบ่นไปพลางแยกผ้าสีกับผ้าขาวดำของเจ้าพวกนี้ออกคนละตะกร้า
เอ๊ะ นั่นละไรเกลียวๆ
นี่ ม มัน
"พวกนาย! ใครสั่งให้ถอดกางเกงในม้วนเป็นเกลียวแบบนี้ห้ะ!!!" ฉันตะโกนด้วยความหงุดหงิดปนตกใจ
"อ๋อนั่นของฉันเองแหละ อะ เอานี่ไปด้วย" แจ็คสันเดินมาหาฉันแล้วโยนถุงเท้าที่(เหม็นมาก ย้ำว่าเหม็นมาก!)พึ่งใส่เมื่อกี้ลงบนตักฉัน
ฮรึก T^T
พ่อจ๋าแม่จ๋า
ช่วยหนูด้วยยยยยยยยยยย
ตึกๆ
ฉันเดินลงหอมาพร้อมกับตะกร้าอีกเจ็ดใบ เออ ฉันขนคนเดียวเว้ย หึ พวกนั้นนะเหรอ หลับกันเป็นตายเลย สุภาพบุรุษทุกคนจริงๆค่ะ เจบีที่ฉันเคยชมว่าเป็นสุภาพบุรุษตอนนั้นหายไปไหนนะ...
"หนู ให้ลุงช่วยมั้ย" ลุงยามที่เฝ้าตรงใต้หอเดินมาถามฉัน
เป็นพระคุณอย่างสูงมากค่ะลุง ลุงทำดีค่ะ เดี๋ยวซื้อนมกล้วยให้กินนะคะ ฮรึก ซึ้งใจที่สุด
"หนูต้องการความช่วยเหลือจากลุงมากๆเลยค่ะ ขอบคุณนะคะT^T" ฉันโค้งให้คุณลุง90องศา
"จะขนไปไหนเหรอ"
"ไปร้านซักรีดที่ชื่อร้านซักรีดยิ่งรีดยิ่งยับน่ะค่ะ" ฉันพูดพลางอ่านกระดาษที่เจบีจดชื่อร้านซักรีดไว้ให้
"เอ๊ รู้สึกวันนี้ร้านจะปิดนะ"
ว่าไงนะ - -!
"มีอีกร้านนึงนะอยู่ท้ายซอยโน่น เดินตรงไปก็เจอแล้วล่ะ ชื่อร้านว่าร้านซักรีดรีดเรียบซะที่ไหน"
ท้ายซอยเลยเหรอ
ไกลมากเลยนะ..
แต่มีลุงอยู่นี่เนอะ ไม่ต้องห่วงหรอกเรา
"ว1 ว2 เรียก ว1 หัวหน้าเรียกประชุมด่วน เปลี่ยน" เสียงดังมาจากวอของลุง
"ว1 รับทราบ เปลี่ยน" ลุงยามรีบตอบกลับไปทันที
"หนู เดี๋ยวลุงต้องไปก่อนนะ" จากนั้นลุงยามก็รีบวิ่งไปทันที
"อะอ้าว เห้ย ลุง ลุ้งงงงงงงงง หยุดก่อนน ไหนบอกจะช่วยกันไงเล่า ลุ้งงงงงง!!" ฉันรีบตะโกนตามหลังลุงไป
แต่ก็ไม่ทันแล้ว ลุงยามหายไปโคตรเร็ว
ลุงใจร้าย
มาทำให้มีความหวังแล้วจากไป...
"แล้วจะขนไปยังไงวะเนี่ย เฮ้อ ชีวิต" ฉันพ่นลมหายใจออกรัวๆ
ตึกๆๆ
เสียงคนเดินมา ต้องเป็นลุงแน่เลย
"ลุง นี่หนูนึกว่าจะไม่กลับมาช่วยแล้ว อยู่ดีๆลุงก็วิ่ง.. มาร์ค"
"ยังไม่เอาไปซักอีกหรือไง จะเก็บไว้ดมเหรอ"
"ขอโทษนะคะ แบกลงจากตึกมานี่ก็แย่แล้ว ต้องแบกไปท้ายซอยอีก ฉันก็ผู้หญิงนะ เผื่อไม่รู้"
"เฮอะ"
แล้วจู่ๆมาร์คก็เดินหายไปอย่างไร้ร่องรอย
เออ
ไปเลย ไปกันให้หมด ทั้งลุงทั้งมาร์ค
"ยกไปเองก็ได้วะ" ฉันพูดออกมาอย่างหงุดหงิด นี่จะไม่มีใครช่วยฉันจริงดิ
ฮึบ
เรียกวินได้มั้ย
แต่ลืมไปว่าที่เกาหลีไม่มีวิน...
ปริ้นๆ!!
มีรถคันหนึ่งกำลังจี้ตูดฉันอยู่
บีบแตรทำไม ตาบอดหรือไงคนเดินอยู่โว้ยไอบ้าา!!
ได้แต่คิดนะ ไม่กล้าพูดหรอก
คิคิ :P
เอ๊ แต่นี่มันคุ้นๆ
นี่มันรถที่เรานั่งไปงานเมื่อเช้ากับพวกนั้นนี่นา
"ขึ้นมาซักทีสิยัยนี่" เสียงที่คุ้นเคยตะโกนออกมาเมื่อกระจกรถเปิด
มาร์คคคคค
"จะแบกเดินไปเองก็ตามใจเธอนะ"
"เดี๋ยววววหยู้ด รอก่อน ฉันไปด้วย" ฉันรีบพูดอย่างรวดเร็วแล้วหยิบตะกร้าผ้าอีกเจ็ดตะกร้าขึ้นรถ
ปัง
ฉันขึ้นมานั่งเบาะข้างๆมาร์ค พร้อมกับคาดเข็มขัดนิรภัยอย่างเรียบร้อย
"ทำไมไม่ไปร้านที่เจบีมันบอก" มาร์คหันหน้ามาถามฉัน
"ลุงยามบอกว่าปิด"
"บอกคนขับ"
"ห๊ะ"
"ฉันบอกให้บอกคนขับว่าเธอจะไปร้านไหนยัยเบ๊อะ"
"อ่อ ไปร้านซักรีดที่ชื่อร้านซักรีดรีดเรียบซะที่ไหนน่ะค่ะ อยู่ท้ายซอย"
"ครับ" คนขับรีบหันมาตอบฉันแล้วขับรถออกไปทันที
"ขอบคุณที่ใช้บริการนะคะ ถ้าเกิดผ้าเสร็จแล้วเดี๋ยวเราจะไปส่งให้ถึงที่เลยนะคะ^^" พนักงานร้านซักรีดพูด
จากนั้นฉันก็เดินออกมาจากร้าน มาร์คกำลังยืนกอดอกพิงประตูรถพร้อมกับมองมาที่ฉันอย่างไม่วางตา
แต่นี่มันเรียกว่าจ้องเลยซะมากกว่า..
"มองไร"
"ไปกับฉัน" มาร์คพูดแล้วรีบดึงมือฉันให้ขึ้นรถตามไปทันที
ปัง
ประตูรถปิดลงแล้ว
"ป ไปไหน"
"พูดมาก แค่ไปด้วยก็พอ"
"..."
"ออกรถเลยครับ" มาร์คหันไปพูดกับคนขับรถจากนั้นคนขับรถก็พยักหน้าเล็กน้อยพร้อมกับทำตามคำสั่งอย่างว่าง่าย
นี่เขาคงไม่ได้พาฉันไปขายหรอกใช่มั้ยนะ -_-
คุยกับไรต์ ฮายยย รีดเดอร์ที่น่ารักทุกคน ห่างหายไปนาน ลืมกันไปรึยัง>< มาต่อให้ครบ100เปอแล้วค่ะ จากตอนที่แล้วที่อัพให้คอมเม้นท์น้อยมากๆเลย อย่าลืมนะคะว่าไรท์เตอร์ทุกคนต้องการกำลังใจในการเขียนนิยายต่อไป ไรท์อ่านทุกคอมเม้นท์นะคะ และต้องขอขอบคุณมากจริงๆค่ะที่ติดตามนิยายเรื่องนี้~ รักรีดเดอร์ทุกคนเยย เจอกันใหม่ตอนหน้านะ จุ้บ<3
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น