[ Got7 x you ] She's a monster เธอคือยัยปีศาจของผม

ลำดับตอนที่ #10 : she's a monster chapter 9

｡SYDNEY♔

"นี่เธอจำฉันไม่ได้เหรอ ยัยบื้อ!"

มาร์คจ้องหน้าฉันแล้วค่อยๆยกยิ้มเจ้าเล่ห์ขึ้น บ้าจัง! ทำไมต้องยิ้มแบบนี้ด้วยนะ

"เราเคยเจอกัน..หรอ"

"เธอจำผู้ชายที่เธอทำร้ายร่างกายเขาเมื่อวานได้มั้ยล่ะ?"

ผู้ชายที่เธอทำร้ายร่างกายเขาเมื่อวาน  อย่าบอกนะว่าจะเป็น...

"อ๋อ! นี่โอปป้าคือไอโรคจิตคนนั้นเองเหรอ?!"

"หึ เธอเคยเห็นพวกโรคจิตที่ไหนหน้าตาดีขนาดนี้ด้วยเหรอ"

"..."

ไม่เคยโว้ย-..- ถ้าเป็นโรคจิตแล้วหน้าตาดีขนาดนี้ก็ยอมวะ

"ขอโทษเป็นมั้ยเธอน่ะ"

"ขอ โทษ ค่ะ"

"รู้จักขอโทษไว้ก็ดี เพราะว่ามันเป็นสมบัติของคนมีมารยาท"

นี่เขากำลังหาว่าฉันไม่มีมารยาทเหรอ! เห็นหน้าตาดีแบบนี้แต่กัดเจ็บชะมัดเลย

ปัง!

มาร์คเดินออกจากห้องไปแล้ว

"สมบัติของคนมีมารยาทหรอ เฮอะ ผู้ชายอะไร้ ปากจัดชะมัดยาด - -"

   ตอนนี้พวกเราทุกคนกำลังนั่งรวมตัวกันอยู่ที่ห้องนั่งเล่นรวม ซึ่งตอนนี้ทุกคนกำลังจ้องมองมาที่ฉันอย่างไม่วางตา  ทำไมมองเหมือนฉันไปขโมยของบ้านพวกนายอย่างนั้นหละ T^T

"ในการเป็นเมเนเจอร์ของพวกเรา เธอต้องคอยดูแลพวกเรา  ดูแลความเรียบร้อยของเราเวลาขึ้นโชว์และช่วงถ่ายเอ็มวีคัมแบ็ค แล้วก็พวกงานบ้านอย่าง ล้างจาน ซักผ้า ทำกับช้าว ปัดกวาดเช็ดถูหอ"

" =()= "  นี่ฉันเป็นเมเนเจอร์จริงๆหรือเปล่าวะเนี่ย ไอสองข้อแรกก็ไม่ได้ว่าอะไรนะ 

แต่ไอข้อหลังๆนี่มันใช่หน้าที่ของเมเนเจอร์หรือไงกัน

"ไหวมั้ย __(ชื่อคุณ)"  แบมแบมถามขึ้นพอเห็นฉันนั่งหน้าซีดเป็นไก่ต้มหลังจากที่ได้ฟังสิ่งที่เมเนเจอร์ต้องทำ

"หวะ  ไหวสิเรื่องแค่นี้สบายมากสำหรับคนอย่างฉันน่ะ" พูดอะไรออกไปวะไอบ้า T^T

แอ็ดดดดด

"ฮายย เด็กๆ"  อยู่ๆก็มีเสียงแทรกเข้ามาพร้อมกับร่างที่ยืนอยู่หน้าประตูทางเข้า จากนั้นร่างนั้นก็เดินมานั่งช้างๆฉันที่ยังนั่งเอ๋ออยู่

"มาร์คคงบอกพวกเธอแล้วสินะเรื่องที่พี่จะลาพักร้อนน่ะ"

"ครับ"

"พี่บอกท่านประธานไปแล้วนะ เดี๋ยวพี่จะไปหาตัวเมเนเจอร์คนใหม่มาให้ เอ่อ  แล้วนี้ใครเนี่ย"

นึกว่าเขาจะไม่เห็นฉันซะแล้ว..

"เธอเป็นเมเนเจอร์คนใหม่ของเราน่ะครับ พี่ไม่ต้องห่วงนะครับ เพราะเธอพึ่งรับประกันว่าทำงานทุกอย่างไหว เรื่องแค่นี้สบายมาก เผลอๆอาจทำได้ดีกว่าพี่ด้วยนะครับ :) "  มาร์คพูดขึ้นแล้วก็หันมายิ้มเจ้าเล่ห์ให้ฉัน 

อยากโดนเท้าฟาดปากหรือไงวะ -_-++

"อ่า อย่างนั้นพี่ก็หายห่วง หวัดดีสาวน้อย ฉันจงซอกนะ เป็นเมเนเจอร์ของเจ้าพวกนี้"

"สวัสดีค่ะ หนู __(ชื่อคุณ) ยินดีที่ได้รู้จักนะคะ"

พอพูดจบคุณจงซอกก็หยิบกระดาษปึกนึงขึ้นมาวางไว้ตรงหน้าฉัน

"นี่เป็นตารางงานของเจ้าพวกนี้นะ อาทิตย์นี้ยังไม่มีอะไรมากหรอก แค่มีขึ้นไลฟ์ เธอก็ค่อยๆเรียนรู้ไปเรื่อยๆ แต่อีกสามอาทิตย์จะมีถ่าย MV คัมแบ็ค ช่วงนี้จะเหนื่อยหน่อยนะ สู้ๆสาวน้อย"

"ขอบคุณค่ะ หนูจะทำงานให้เต็มที่ค่ะ"

คุณจงซอกยิ้มให้ฉันเล็กน้อยก่อนจะลุกขึ้นเดินไปที่ประตูอย่างรีบร้อน

"พี่ต้องไปแล้วล่ะ เครื่องบินไปซิดนีย์ใกล้จะออกแล้ว อีก4เดือนเจอกันเด็กๆ บายยย"

"เที่ยวให้สนุกครับ/ค่ะ"

ปัง!

คุณจงซอกไปแล้ว อีก4เดือนเจอกันเด็กๆ งั้นหรอ งั้นฉันก็ต้องทำงานที่นี่เป็นเวลา4เดือนสินะ

จะบอกแม่ว่าไงดีเนี่ยย

"อ่าา ฉันหิวจังเลยอ่ะ" แจ็คสันพูดก่อนจะทำท่าลูบท้องตัวเองไปมา

"ผมก็หิวว เมเนเจอร์ทำอาหารให้พวกเรากินหน่อยสิ" 

ทะ ทำอาหารงั้นหรอ ทำไงอะ ทำไม่เป็นน่ะสิ-_-

"เมเนเจอร์ทำหน้าที่ได้แล้ว" ยองแจพูดขึ้นก่อนจะนอนแผ่ลงไปที่พื้น

"ค คือว่า"

"ในตู้เย็นไม่มีอะไรกินเลย เธอออกไปซื้อมาด้วยล่ะ"

"นี่ คือฉันจะบอกว่า"

"ไปได้แล้ว พวกฉันหิวจะแย่อยู่ละนะ"

โถ่เว้ย T^T ฉันจะบอกว่าทำกับข้าวไม่เป็น ไอ้พวกบ้านี่ไม่ฟังฉันเลย

"งั้นเดี๋ยวฉันออกไปเป็นเพื่อนนะ"

จูเนียร์พูดขึ้น ก่อนจะดึงตัวฉันให้ลุกขึ้นตามเขาไป

                        

ตึกๆๆ

ตอนนี้เราเดินออกมาจากหอกันแล้ว จูเนียร์เอาผ้าปิดปากขึ้นมาใส่ คงเป็นเพราะกลัวว่าจะมีแฟนคลับมาเจอเข้า ฉันต้องรีบบอกจูเนียร์ให้ได้ว่าฉันทำอาหารไม่เป็น ไม่งั้นขืนทำไปมีหวังครัวไหม้แน่ๆ

"ฉันมีเรื่องจะบอกค่ะโอปป้า คือ"

"ฉันออกมาเป็นเพื่อนเธอกลัวว่าเธอจะหลงเอาน่ะ"

"คือว่า"

"เรื่องเงินไม่ต้องห่วงหรอก ดีนะฉันเอาบัตรเครดิตออกมา"

"...."

"ทำไมเงียบไปล่ะ"

ยังจะถามอีก-_-

"โอปป้าพูดให้จบก่อนเถอะค่ะ"

"พูดจบแล้วนี่ไงถึงได้ถามว่าเงียบทำไม"

จูเนียร์หยุดเดินแล้วมองหน้าฉันเพื่อรอฟังฉันพูด ฉันทำหน้าจริงจังก่อนจะพููดออกมาเบาๆ

"คือว่าฉัน...ทำกับข้าวไม่เป็นน่ะค่ะ"

"..."

จูเนียร์เงียบแต่ก็ยังจ้องหน้าฉันเหมือนว่าฉันไปทำความผิดร้ายแรงมา

"ฉันคงเป็นเมเนเจอร์ที่แย่สินะคะ ขอโทษนะคะที่ทำกับข้าวไม่เป็น T^T "

"..."

"ขอโทษจริงๆค่ะ.."

"ฮ่า ฮ่าๆๆๆ"

จู่ๆเขาก็หัวเราะออกมาเสียงดัง เป็นอะไรของเขาวะ นี่ซีเรียสนะโว้ย!

"โอปป้าขำไร -_-"

"ก็ขำเธอน่ะสิ ฮ่าฮ่า แค่ทำกับข้าวไม่เป็นทำไมต้องทำหน้าเหมือนหมาโดนดุด้วยล่ะ ฮ่าฮ่า"

"นึกว่าโอปป้าจะโกรธซะอีกที่ฉันทำกับข้าวไม่เป็น"

"เรื่องแค่นี้เอง ฉันว่าเธอคิดมากไปหน่อยนะ เจบีฮยองก็ทำอาหารเป็น เดี๋ยวให้เขาช่วยสอนก็ได้"

"เฮ้อ โล่งอก ฉันนึกว่าต้องฆ่าพวกโอปป้าเพราะอาหารที่ฉันทำซะแล้ว"

"คิดมากน่า รีบไปซื้อของกันเถอะ เดี๋ยวพวกนั้นจะบ่นกัน"

จูเนียร์ลูบหัวฉันเบาๆ แล้วรีบจับมือฉันให้เดินตามเขาไปอย่างรวดเร็ว

นะ.. นี่เขากำลังจับมือฉันอยู่นะ -///-

   

     ตอนนี้เรากลับมาที่หอกันแล้วหลังจากซื้อของที่ซุปเปอร์มาร์เก็ตเสร็จ พอเข้ามาในหอปุ๊ป เจ้าพวกนั้นก็บ่นจนฉันหูชาไปหมด

'เธอโดนคนขายงาบหัวมาหรือไง'

'เธอไปมีเรื่องกับคนขายมาหรอ'

'พวกฉันนั่งรอจนปลูกต้นไม้ตั้งแต่หว่านเมล็ดจนมันตายได้แล้วมั้ง'

'กระเพาะฉันเป็นรูแล้วมั้งเนี่ย'

  ถ้าไม่ติดว่าแก่กว่ากับต้องทำงานให้ฉันจะสวนกลับเลย!

"พวกนายอย่าบ่นได้มั้ย ก็กลับมาแล้วนี่ไง" จูเนียร์ที่ยืนฟังพวกนั้นบ่นก็ปริปากพูดออกมา

"เจบีฮยอง เดี๋ยวช่วยยัยนี่ทำกับข้าวด้วย"

"นี่มันหน้าที่ฉันหรือไง -..- " เจบีพูดออกมาเบาๆก่อนที่จะเดินไปที่ห้องครัว

คำพูดนั้นควรจะเป็นคำพูดฉันไม่ใช่เหรอ..

"งั้นเธอหั่นหัวหอมไปนะ หั่นอย่าใหญ่มากอย่าเล็กมาก" เขาบอกฉันที่เพิ่งเดินตามหลังมาที่ห้องครัว

"โอเค"

 ฉันเดินไปหยิบหัวหอมที่พึ่งซื้อมาในถุงซุปเปอร์มาร์เก็ตมาล้างจากนั่นก็ทำการหั่นหัวหอมอย่างที่เจบีบอก

"ทำอะไรของเธอน่ะ"

"หั่นหอมไง"

"แล้วทำไมไม่ปอกเปลือกก่อนล่ะ - -"

"อะ อ่าว มันต้องปอกเปลือกก่อนเหรอ"

"ถ้าเธออยากกินมัน ก็ไม่ต้องปอก แต่ไม่มีมนุษย์คนไหนกินเปลือกหัวหอมหรอกนะ..."

แหม

ก็คนไม่เคยเข้าครัวนี่หน่า

ฉึกๆๆๆ

ตอนนี้ฉันกำลังหั่นหอมอยู่ ฉันไม่รู้หรอกว่ามันต้องหั่นยังไง เลยหั่นเหมือนที่หั่นแอปเปิ้ลซะเลย

ทำไมรู้สึกคันตาจังนะ

"เออ ลืมบอก อย่าเอามือไปใกล้หน้าตอนกำลังหั่นหอมล่ะ ไม่งั้นมันจะ.."

"...."

แปะๆ

เสียงน้ำตาฉันเองแหละ T^T

"แงง โอปป้ามันแสบอ่ะ งือ แสบอ่ะ" ตอนนี้ฉันกำลังร้องไห้อย่างหนัก ถึงอย่างนั้นฉันก็ยังลืมตาไม่ได้อยู่ดี

ไม่น่าเลย ไม่น่าเข้าครัวเลย..

"เห้ย ใจเย็นๆ มาใกล้ๆนี่ เดี๋ยวดูให้" เจบีดึงฉันเข้าไปใกล้ๆ ฉันรู้สึกได้เลยว่าตอนนี้หน้าเขาคงใกล้หน้าฉันมาก เพราะฉันสัมผัสได้ถึงลมหายใจอุ่นๆที่หน้าฉันตอนนี้

ซ่าาา

"อยู่นิ่งๆ"

ฉันสัมผัสได้ถึงความเย็นบริเวณรอบดวงตา อ่าา เขาคงเอาผ้าชุบน้ำมาเช็ดให้ฉันแน่เลย

เขิน -////-

"ทำอะไรกันวะ"

ฉันสะดุ้งลืมตาขึ้นมาแล้วหันไปก็พบว่าเป็น  มาร์คนั่นเอง เขากำลังยืนกอดอกพร้อมกับพิงผนังแล้วกำลังมองมาที่ฉันด้วยสายตาแปลกๆ

มองไรวะ - -?

"หัวหอมเล่นงานยัยนี่อ่ะดิ ดูดิ ร้องไห้ขี้มูกโป่งเลยอ่ะ ฮ่าฮ่าๆๆ"

ขวับ!

ฉันรีบหันไปมองค้อนเจบีด้วยความเร็ว พร้อมกับทำสายตาหน้ากลัว ทำให้เขาหยุดหัวเราะแล้วก็ทำหน้านิ่งไปเลย

"นึกว่าจะได้กันแล้ว"

"ห้ะ"

"เจ้าพวกนั้นบ่นจนฉันหูชาไปหมดละ รีบทำให้เสร็จเร็วๆซักที ฉันรำคาญ"

แล้วมาร์คก็เดินออกไปอย่างรวดเร็ว ปล่อยให้ฉันยืนงงกับคำพูดของเขาอยู่

"งั้นเราก็รีบมาทำให้เสร็จเถอะ ฉันเองก็หิวเหมือนกัน"

"กินแล้วนะคร้าบบบ"

จากนั้นทุกคนก็รุมอาหารที่วางอยู่บนโต๊ะ อย่างกับหมาที่หิวโซ (?) ยกเว้นมาร์คที่ยังนั่งจ้องหน้าฉันอย่างกับฉันไปทำอะไรผิดมา

"เอ่อ.. หน้าฉันมีอะไรติดเหรอคะ"

"...."

พอฉันถามเขาไปอย่างนั้น เขาก็ทำเป็นไม่สนใจฉันแล้วก็กลับไปสนใจกับอาหารที่อยู๋ตรงหน้าเหมือนเดิม เป็นบ้าอะไรของเขาวะ ฉันว่ามาร์คนี่น่ากลัวนะ ถึงจะหน้าตาดีก็เหอะ - -

"เห้ย หิวน้ำว่ะ ยูคยอมอ่า ไปเอาน้ำมาดิ"

"ฮยองก็ไปเอาดิ"

"งั้นยองแจไปเอาดิ หิวน้ำว่ะเร็วๆ"

"ฮยองเดินเองดิ ผมกินอยู่"

"คืนนี้นอนนอกห้อง.."

"โห่ไรวะฮยอง มุขนี้ตลอดเลย"

ยองแจทำหน้าบึ้งก่อนจะลุกเดินไปที่ห้องครัวอย่างรวดเร็ว เจบีนี่มีอำนาจมืดจริงๆ...

"พรุ่งนี้จะมีขึ้นโชว์ที่อินกิกาโยตอนแปดโมงนะคะ หวังว่าพวกโอปป้าจะตื่นเร็วนะคะ"

"ฝันเหอะ.." ยูคยอมพูดขึ้นเบาๆ

"อะไรนะ"

"เอ่อป่าวๆ ยองแจฮยองทำไมไปเอาน้ำนานจังวะ"

"ยองแจ ข้าวจะติดคอฉันตายแล้วโว้ย ทำห่าไรวะ" เจบีตะโกนขึ้น

"อ้ากกกกกกกกกกกกกกกก!!!!"

ช่วงคุยกับไรท์

ฮั่นแน่ มาต่อให้แล้วว ไม่รู้ว่าแต่งสั้นไปหรือป่าว555 แต่จะพยายามแต่งให้ได้ยาวเท่าที่จะทำได้น้าา คนอ่านจะได้ไม่เสียฟีลเนอะ ไม่เอานักอ่านเงานะเตงง T^T อย่าลืมคอมเม้นด้วยย