Story of love เกี่ยวหัวใจนายแสนดี

ลำดับตอนที่ #1 : อดีตที่..เจ็บปวด

เหตุการณ์เมื่อ 2 ปีที่ผ่านมา

ห้องเรียนที่เต็มไปด้วยบรรยายกาศเงียบสงัด...สายฝนโปรยปรายเคล้ากับเสียงลมพัด ที่อยู่ภายนอก มีชายหญิงคู่หนึ่งพูดคุยกัน แต่หน้าของทั้งสองฝ่ายกลับไม่สู้ดีนัก หญิงสาวมีใบหน้ารูปไข่ ผมสีน้ำตาลยาวสลวย ตาโตภายนัยน์ตามีสีน้ำตาลสดใสแต่ตอนนี้เต็มไปด้วยน้ำตาที่ไหลเป็นทาง ชายหนุ่มมีใบหน้า ที่เต็มไปด้วยความเสียใจ และรู้สึกผิด

"ทำไม..ต้นต้องโกหกฟ้าด้วย" หญิงสาวพูดด้วยน้ำเสียงสั่นคลอ น้ำตาไหลหนองทั่วใบหน้า

"ขอโทษ...ที่ต้นทำให้ฟ้าเสียใจ..ขอโทษจริงๆ" ชายหนุ่มพูดพรางเอื้อมมือหมายจะเช็ดน้ำตา

"ไม่ต้องมาแตะต้องตัวฉัน...ฉันไม่รู้จักเธอ ออกไป ออกไป ฉันเกลียดเธอ..." ฟ้าไล่ต้นอย่างไม่ใยดี แล้วเดินจากไปกลางสายฝน ปล่อยให้ต้นยืนมองด้วยความรักที่ยังมีอยู่เต็มหัวใจ

สำหรับต้นฉันไม่รู้ว่าทำไมถึงทำกับฉันได้ขนาดนี้...ฉันไว้ใจและมอบทั้งหัวใจให้เขาคนเดียว....แต่ทำอย่างนี้เหมือนไม่เห็นค่ากันแม้แต่นิดเดียว..ฉันจะทิ้งความทรงจำดีที่มีทิ้งไว้ที่นี่...ตลอดไป..

ตอนนี้หัวใจของฉันเข้มแข็งพอกับอะไรหลายๆอย่าง ระยะเวลา 1 ปีที่ผ่านมาฉันปิดกั้นตัวเองให้อยู่แต่ในโลกส่วนตัว..มามากแล้วแต่ก็ไม่ได้เกิดผลดีอะไรแม้แต่อย่างเดียว...ฉันพร้อมที่จะกลับไปเป็นปลายฟ้าคนเดิมแล้วหละ ^-^

"ฟ้าๆ มานั่งทำอะไรที่นี่เนี่ย" เสียงฝ้ายเพื่อนสนิทที่สุดของฉัน..ทักพร้อมกับยืนถุงขนมปังมาให้ฉัน

"ก็มานั่งรอฝ้ายไง..ทำไมหรือจะให้ฟ้ามารอแฟนฝ้ายหละ ^-^" ฉันตอบกลับแบบกวนๆ ยั่วโมโหฝ้ายนิดหน่อย เล่นเอาฝ้ายอ้างปากค้างเลยทีเดียว

"ถ้าจะตอบแบบนี้แกก็เก็บความคิดเน่าๆแกไปทิ้งเหอะ -O-" ฝ้ายตอบพร้อมกับโยนถุงขนมปังมาให้ฉัน

"โยนมาทำไม...ฉันกินข้าวมาแล้วนะ"

"ก็ฉลองไงที่แกกลับมาเป็นคนเดิม..ฉันยอมลงทุนตั้ง50เชียวนะเนี่ย ^-^" ดูมันยังมีน่ามาภูมิใจกับเงิน50บาทที่มันลงทุนอีก..ฉันหละเซ็ง -O-

"โอเคๆ..งั้นค่อยฉลองตอนกลางวันแล้วกันนะ ตอนนี้ได้เวลาขึ้นเรียนแล้ว" ฉันพูดแล้วหยิบถุงขนมขึ้นห้องเรียนไปด้วย

"เออ..ก็ได้วันนี้เรียนวันเเรกคงไม่มีงานอะไรมั้งเนอะ..เห็นว่าจะมีคนเข้ามาเรียนห้องเราเพิ่มอีกคนหนึ่งด้วยหละ"

"เอ๋ ?? ทำไมฉันไม่รู้เรื่องเลยหละ" ฉันเกาหัวด้วยความสงสัย..ความจริงเรื่องแบบนี้ฉันไม่น่าจะพลาดนะ??

"ทำหน้า งง บวก โง่ อยู่ได้ไป ขึ้นเรียนเหอะ" ตกลงมันหลอกด่ารึเปล่า เนี่ย ยิ่งเผลอไม่ได้ เผลอปุ๊ป หลอกด่าปั๊ปอย่าให้ถึงทีฉันบ้างนะ -O-

ภายในห้องเรียนมีความครึกครื้น สนุกสนาน บางคนเล่นกัน บางคนนั่งคุยกันซึ่งการนั่งคุยเป็นเหมือนกิจวัตรประจำวันสำหรับฉันกับฝ้ายไปแล้ว ^o^
~~~เวลาผ่านไปไม่นานก็เริ่มเรียนกันแล้ว~~~~

"เอาหละ นักเรียนคะเงียบได้แล้วค่ะ..วันนี้ก็เป็นวันเเรกที่เราได้เจอกัน ครูชื่อศิริศรศรีสุวรรณ อยู่ตั้ง" ทันทีที่ครูพูดจบ ฉันกับฝ้ายหันหน้ามาหากันพร้อมกับหัวเราะเสียงดังจนทุกคนหันมามองกันหมด ผิดด้วยหรอที่จะหัวเราะก็มันขำหนิ*-*

"นี่หยุดหัวเราะได้แล้ว ครูว่านะเรามาแนะนำตัวกันดีว่านะ" จบคำพูดของครูศิริศรศรีสุวรรณแล้วเพื่อนๆก็แนะนำตัวเองมาเรื่อยจนถึงฉัน

"ฉันชื่อปลายฟ้า สุวรรณลักษณ์ เรียกสั้นๆว่า ฟ้าก็ได้นะ ^^ " การแนะตัวมาจบลงที่ฉันพอดีเเล้วครูทำท่าจะพูดอะไรต่อจากฉันนี้มันเลยเวลาเรียนมาได้เกือบ 10 นาทีเเล้วนะเนี่ย -*-

"มีนักเรียนเข้ามาใหม่อีก 1 คนนะ...เอาหละเข้ามาได้แล้วจ๊ัะ" เอ๊ะ..ทำไมๆนักเรียนใหม่คนนี้หน้าคุ้นจังเลยยิ่งใกล้ยิ่งคุ้น..นั้นมัน.....

"สวัสดีเพื่อนๆเราชื่อต้นน้ำ รักษาธรรม เรียกว่าต้นก็ได้นะ ^^ "

ฉันไม่รู้ว่าน้ำตาฉันไหลมาตั้งแต่เมื่อไหร่...ฉันเห็นรอยยิ้มนั้นแล้วฉันเจ็บ เห็นหน้าแล้วยิ่งปวด ทำไมมันต้องเป็นอย่างนี้ฉันลืมเขาได้แล้ว แต่วันนี้เขากลับมาสร้างความช้ำให้ฉันมากขึ้นกว่าเดิม....ฉันไม่อยากเห็นหน้าเขาอีกแล้ว

"นี่ฟ้าๆๆ" เสียงฝ้ายเรียกฉัน ทำให้ฉันหลุดออกจากภวงค์ความคิดบ้าๆนั้น

"มีอะไรฝ้าย" ฉันตอบด้วยน้ำเสียงสั้นๆพลางเอามือปราดน้ำตา

"เธออย่าคิดมานะ...เรื่องมันผ่านมาแล้ว"

ฉันได้แต่นั่งเงียบ..คิดเรื่องต่างๆที่ผ่านเข้ามาในชีวิตทั้งดีและไม่ดี..ฉันจะเข้มแข็งและพยายามทำตัวให้เป็นปกติ ฉันจะถือว่าคน คนนั้นไม่มีตัวตนอยู่ในห้องนี้............

"นี่ๆๆฟ้าแกจะนั่งตาลอยไปไหนนักหนาเนี่ย -_-^" ฝ้ายพูดพลางเอามือสะกิดฉัน

"ไม่ได้นั่งตาลอยหนิ...แค่คิดอะไรไปเพลินๆๆ"

"เออๆๆ...งั้นเรียนเหอะเดี๋ยวเรียนไม่รู้เรื่อง" ฉันเพียงแต่พยักหน้าตอบเท่านั้น...เพราะตอนนี้ฉันไม่กล้าสบตากับใครทั้งนั้นเพราะฉันรู้สึกว่าเหมือนมาตาคู่หนึ่งกำลังจ้องมองฉันอยู่ตลอดเวลา..

------หลังเลิกเรียน------

"ฟ้าๆๆ" เสียงเรียกที่คุ้นเคยนั้นมันทำให้ฉันต้องหยุดกิจกรรมทุกอย่างลงในทันที

"...................." ฉันไม่สามารถจะพูดตอบได้เหมือนกับมีอะไรบ้างอย่างมาจุกอยู่ที่คอและเสียงหัวใจที่สบสนในตอนนี้

"ต้นขอคุยด้วยหน่อยได้ไหม" คำพูดด้วยน้ำเสียงสั่นๆกล้าๆกลัวของคน คนนั้นพูดกับฉัน

"ฉันไม่มีอะไรจะพูดกับเธออีกแล้ว..."

"ขอโทษที่ทำให้ฟ้าต้องเป็นเเบบนี้...ไม่สดใสเหมือนเดิม"

"รู้ด้วยหรอ....ช่วยอะไรฉันหน่อยได้ไหม"

"ได้สิถ้าฟ้าต้องการ" น้ำเสียงของเค้าดีใจมาก..ที่ฉันพูดและตอบเขา

"ออกไปจากชีวิตฉันสักที !!!" จบประโยคเล่นทำเอาต้นเงียบไปเลย..มันสมควรเเล้วกับคนแบบนี้ ฉันไม่อยากจะจดจำสิ่งที่ผ่านมาอีกฉันอยากทำชีวิตตอนนี้ให้ดีที่สุด
เขาคงคิดสินะว่าฉันจะใจอ่อนเหมือนเดิม เสียใจตอนนี้ฉันเปลี่ยนไปแล้ว ฉันเป็นคนใหม่ ฉันไม่มีวันให้คำว่าโอกาสสำหรับคนอย่างเขาอีกแล้วฉันจะเริ่มต้นใหม่อีกครั้ง

หลังจากที่ฉันเดินออกมาถึงรั้วโรงเรียนยัยฝ้ายที่ตั้งกำลังท่าอ้าปากจะเทศนาฉันก็ต้องหุบปากลง แล้วเดินตรงมาที่ฉัน..

"ฟ้าเป็นอะไร ใครทำอะไรแก" ฝ้ายถามพร้อมกับเขย่าเเขนฉันเบาๆ

"มะ...ไม่มีอ่ะไร ^^" ฉันตอบเสียงสั่นๆ กลัวว่าฝ้ายจะรู้เรื่องที่ฉันเจอกับต้น ฝ้ายสั่งนักสั่งหนาว่าห้ามอยู่ห่างจากมัน เพรามันรู้ว่าต้นต้องมาหาฉันแน่ แต่ฉันคิดไม่ถึงว่ามันจะเร็วขนาดนี้นี่น่า

"ไม่มีอะไรก็ดีแล้ว ไปกลับบ้านเถอะฉันไปส่ง"

"อื้อ...^^"

ระหว่างเดินกลับบ้านถ้าฉันไม่ได้หูฝาด ประสาทหลอน นะ ฉันว่ามีคนกำลังเดินตามฉันกับฝ้ายมา ฉันรีบวิ่งไปหาฝ้ายอย่างไม่รีรอ ฝ้ายหันมาด้วยความสงสัย ??

"ฝ้ายแกไม่รู้สึกว่ามีคนตามเรามาหรอ"

"รู้สิ"

"แล้วทำไมแกไม่บอกฉัน ฉันกลัวนะ"

"เฮ้ย...ใครแอบอยู่หลังต้นไม้อ่ะออกมาเลยนะไม่งั้นอย่างหาว่าฉันไม่เตือน" ฝ้ายพูดด้วยท่าทางจริงจัง อย่างฝ้ายเนี่ยนะจะทำอะไรใครเขาได้ ทุกวันนี้ยังเอาตัวไม่รอดเลย (-_-^)

"หว๋าาาา~~~ฝ้ายต้นไม้มันขยับแล้วอ่ะ" ฉันรีบวิ่งกระโดดเกาะแขนฝ้ายด้วยความตกใจ T^T