เงาอสูร #นิยายรักโรแมนติก โรมานซ์
ตอนที่ 13 : ความจริงที่เจ็บปวด
"ทำไม ติดใจรึไง? ถ้าเธออยากฉันสนองให้ได้นะ"
"อ๊ะ!"
เดนกระชากแขนเล็กเข้าหาตัวท่ามกลางลานกว้างโดยไม่กลัวว่าใครจะเห็นหรือจะมองมายังไง จมูกคมก้มลงสูบกลิ่นกายสาวด้วยใจที่สั่นไหว กลิ่นดอกไม้หอมที่คุ้นเคยผิวเนื้อนุ่มนิ่มที่แม้จะหลับตาลงก็ยังคงไม่จางหายไปจากห้วงความคิดถึง
มือหนายกขึ้นมาลูบแผ่นหลังบางอย่างแผ่วเบาขณะที่คนตัวเล็กพยายามดิ้นพลั่นให้หลุดออกจากอ้อมแขนเขา
"ฉันไม่ได้ติดใจอะไรทั้งนั้น อ๊ะ!"
เดนชะงักกับคำพูดของหญิงสาวมือหนาที่กำลังลูบแผ่นหลังบางหยุดกระทันหันก่อนใบหน้าหล่อจะยกยิ้มเจ้าเล่ห์
"งั้นหรอ ชักอยากพิสูจน์ซะแล้วสิ"
"อ๊ะ! ปล่อยนะจะลากฉันไปไหนไม่ไป!"
สายบัวสลัดมือหนาออกจากข้อมือด้วยแรงทั้งหมดที่มีแต่แรงน้อยนิดอย่างเธอมีหรือจะสู้แรงมหาศาลอย่างเขาได้
ปึก!!!! ประตูห้องเก็บของปิดลงด้วยความแรงตามมาด้วยเสียงกดล็อคจากร่างสูงที่กำลังย่างกรายเข้าหาคนตัวเล็ก เหมือนพญาอสูรที่กำลังไล่ต้อนเหยื่อ
"เอาตรงไหนดีโต๊ะหรือพื้นดี"
"...."
"แต่ฉันว่าเธอคงได้ทุกที่"
"กรี๊ด!!!!" สายบัวกรีดร้องสุดเสียงเมื่อร่างถูกกระชากให้ล้มลงบนพื้นห้อง มาเฟียหนุ่มนั่งคร่อมพันธนาการร่างเธอไว้ทุกทางเพื่อไม่ให้หนีไปไหนได้ มือหนารวบข้อมือเล็กทั้งสองข้างไว้เหนือหัวด้วยมือข้างเดียวพร้อมกับอีกข้างถลึงเสื้อพยาบาลสีขาวขึ้นเหนืออกเปิดความงามใต้ร่มผ้าออกสู่สายตา
"ออกไป! คุณมันเลวฉันเกลียดคุณเกลียดๆได้ยินมั้ย ฮื่อ...คนเลว!"
"เลว!" เดนบีบปลายคางมนด้วยอารมณ์ที่คุกรุ่น คำว่า'เลว' มันตรงเข้าไปสะกิดแผลในใจเข้าอย่างจัง
"ฉันจะเลวให้ยิ่งกว่านี้อีกให้สมกับสิ่งที่มันทำให้ฉัน"
"..อึก!..."
ปากร้อนก้มลงโฉบเข้าหาปากอวบที่ถูกบีบจนเผยอเล็กน้อย เสียงดูดดึงกลีบปากอวบดังขึ้นเป็นจังหวะสลับกับเสียงครางอื้ออึงในลำคอด้วยความเจ็บของคนตัวเล็ก ฟันคมกัดลงบนกลีบปากล่างอย่างแรงจนได้กลิ่นคาวเลือดคละคลุ้งเต็มช่องปาก
เขารุนแรงกับเธอขึ้นเรื่อยๆจนเธอยากจะกักเก็บน้ำตาไว้ไม่ไหวจากที่คิดว่าจะไม่ร้องไม่ปล่อยมันออกมาให้เขาเห็นแต่สุดท้ายก็ไม่สามารถเก็บมันไว้ได้ ความรู้สึกน้อยใจเจ็บปวดในใจมันผลักดันให้หยดน้ำตาร้อนคอยแต่จะไหลไม่หยุด
เดนดึงทึ้งกระโปรงพยาบาลขึ้นเหนือเอวคอดก่อนจะจัดการกับปราการชิ้นน้อยชิ้นสุดท้าย มือหนาหันมาจัดการกับด้านล่างของตัวเองขณะที่ปากยังคงบดจูบเรียวปากอวบไม่ยอมห่าง สวบ!!!
"อื้อ....อึก!" สายบัวดิดดิ้นหนีออกจากพันธนาการมือหนาทั้งสองข้างแต่ก็ไม่เป็นผลเมื่อมาเฟียหนุ่มกดมือเล็กอีกครั้งและครั้งนี้มันหนักแน่นกว่าเดิมบีบรัดจนมือเล็กแทบแหลกคามือหนา
"อ่าส์....ฉันจะทำให้มันได้เจอกับความเจ็บเหมือนที่ฉันเคยเจอ...."
"อึก!...ฮื่อ ฉันเจ็บ"
"เจ็บสิดีฉันชอบ" เดนแสยะยิ้มร้ายโดยไม่ได้สนใจหยดน้ำตาที่หลั่งรินลงมาตามแก้มนวล
เอวสอบขยับเข้าหากายสาวอย่างหนักหน่วงขณะที่สาวเจ้าเม้มปากแน่นไม่ยอมเปล่งเสียงน่าเกลียดออกมาให้เขาได้ยินแม้แต่นิดเดียว
"ทนได้ทนไป" ปึก!! ปึก!! ปึก!! เสียงกายกระทบกันเสียงดังลั่นห้องเก็บของของแม่บ้านโรงพยาบาล เขาไม่ได้สนใจเลยว่าเธอจะเป็นยังไงเธอจะเปื้อนจะเจ็บเขาก็ไม่สนใจตอนนี้ในสายตาของสายบัว เดนเป็นเหมือนดั่งอสูรกายที่คอยย่ำยีร่างกายเธออย่างบ้าคลั่ง
"อ่าส์...."
เสียงอารมณ์ห้วงสุดท้ายถูกปล่อยออกมาพร้อมกับน้ำรักที่ถูกฉีดเข้าไปในกายสาวจนทุกหยาดหยด
"ทนให้ได้อย่างนี้ตลอดละกันเพราะนี่....มันแค่เริ่มต้น"
เสียงแหบพร่าก้มลงมากระซิบชิดริมกกหูเล็กก่อนจะผละออก เดนลุกขึ้นจัดแจงเสื้อผ้าของตนโดยที่สายตายังคงมองร่างเล็กที่ยังคงนอนร้องไห้ปานจะขาดใจแต่ไม่มีแม้แต่เสียงสะอื้นออกมาให้ได้ยิน
เดนปิดประตูลงเบาๆมือหนายังคงไม่ละออกไปจากลูกบิดประตู ใจแกร่งร้อนรนอย่างบอกไม่ถูกใจหนึ่งอยากกอดรัดร่างเล็กนั้นไว้กับตัวไม่ให้ห่างไปไหนแต่อีกใจอยากจะแก้แค้นพี่ชายเธอด้วยการลงกับน้องสาวมันเหมืิอนที่มันเคยทำกับน้องเขาแต่พอเห็นใบหน้าที่เปื้อนไปด้วยน้ำตาของเธอแล้วเขาก็อดที่จะหวั่นใจไม่ได้
"เป็นอะไรวะไอ้เดน มันต้องเจ็บชดใช้กับสิ่งที่ทำไว้มึงทำถูกแล้ว"
สายบัวลากลับก่อนเวลา เท้าเล็กก้าวเดินอย่างเหม่อลอยดวงตากลมมีแต่ความเศร้าและสับสนเต็มไปหมด คำพูดแปลกๆของเดนบวกกับการกระทำมันยิ่งทำให้เธอสับสน
"บัว" เสียงทุ้มของใครบางคนดังขึ้นด้านหลังทำให้สายบัวหลุดออกจากภวังค์ก่อนจะหันกลับไปมองต้นเสียง
"หมอ...มีอะไรรึเปล่าคะ"
"พี่เห็นเราเดินเหม่ออยู่คนเดียวเป็นอะไรรึเปล่า"
"อ่อ..เปล่าค่ะ"
สายบัวก้มหน้าลงเล็กน้อยตอบกลับหมอรุ่นพี่เสียงเบา
"มีเรื่องอะไรพูดกับพี่ได้นะครับ พี่รับฟังทุกเรื่อง"
"ค่ะ ขอบคุณนะคะที่เป็นห่วงแต่บัวไม่เป็นไรค่ะ"
เมื่อเห็นรอยยิ้มบนใบหน้าสาวเจ้าศรัณย์ก็รู้สึกโล่งใจ เขาอาจคิดไปเองก็ได้
"ไปทานข้าวกันมั้ย ห้ามปฏิเสธพี่นะเพราะคราวที่แล้วเราก็ไม่ได้ไป"
"ก็ได้ค่ะ" เมื่อเลี่ยงไม่ได้สายบัวจึงตอบตกลงไปโดยจำยอม
คิดถึงแหละดูออก 555555
"อ๊ะ!"
เดนกระชากแขนเล็กเข้าหาตัวท่ามกลางลานกว้างโดยไม่กลัวว่าใครจะเห็นหรือจะมองมายังไง จมูกคมก้มลงสูบกลิ่นกายสาวด้วยใจที่สั่นไหว กลิ่นดอกไม้หอมที่คุ้นเคยผิวเนื้อนุ่มนิ่มที่แม้จะหลับตาลงก็ยังคงไม่จางหายไปจากห้วงความคิดถึง
มือหนายกขึ้นมาลูบแผ่นหลังบางอย่างแผ่วเบาขณะที่คนตัวเล็กพยายามดิ้นพลั่นให้หลุดออกจากอ้อมแขนเขา
"ฉันไม่ได้ติดใจอะไรทั้งนั้น อ๊ะ!"
เดนชะงักกับคำพูดของหญิงสาวมือหนาที่กำลังลูบแผ่นหลังบางหยุดกระทันหันก่อนใบหน้าหล่อจะยกยิ้มเจ้าเล่ห์
"งั้นหรอ ชักอยากพิสูจน์ซะแล้วสิ"
"อ๊ะ! ปล่อยนะจะลากฉันไปไหนไม่ไป!"
สายบัวสลัดมือหนาออกจากข้อมือด้วยแรงทั้งหมดที่มีแต่แรงน้อยนิดอย่างเธอมีหรือจะสู้แรงมหาศาลอย่างเขาได้
ปึก!!!! ประตูห้องเก็บของปิดลงด้วยความแรงตามมาด้วยเสียงกดล็อคจากร่างสูงที่กำลังย่างกรายเข้าหาคนตัวเล็ก เหมือนพญาอสูรที่กำลังไล่ต้อนเหยื่อ
"เอาตรงไหนดีโต๊ะหรือพื้นดี"
"...."
"แต่ฉันว่าเธอคงได้ทุกที่"
"กรี๊ด!!!!" สายบัวกรีดร้องสุดเสียงเมื่อร่างถูกกระชากให้ล้มลงบนพื้นห้อง มาเฟียหนุ่มนั่งคร่อมพันธนาการร่างเธอไว้ทุกทางเพื่อไม่ให้หนีไปไหนได้ มือหนารวบข้อมือเล็กทั้งสองข้างไว้เหนือหัวด้วยมือข้างเดียวพร้อมกับอีกข้างถลึงเสื้อพยาบาลสีขาวขึ้นเหนืออกเปิดความงามใต้ร่มผ้าออกสู่สายตา
"ออกไป! คุณมันเลวฉันเกลียดคุณเกลียดๆได้ยินมั้ย ฮื่อ...คนเลว!"
"เลว!" เดนบีบปลายคางมนด้วยอารมณ์ที่คุกรุ่น คำว่า'เลว' มันตรงเข้าไปสะกิดแผลในใจเข้าอย่างจัง
"ฉันจะเลวให้ยิ่งกว่านี้อีกให้สมกับสิ่งที่มันทำให้ฉัน"
"..อึก!..."
ปากร้อนก้มลงโฉบเข้าหาปากอวบที่ถูกบีบจนเผยอเล็กน้อย เสียงดูดดึงกลีบปากอวบดังขึ้นเป็นจังหวะสลับกับเสียงครางอื้ออึงในลำคอด้วยความเจ็บของคนตัวเล็ก ฟันคมกัดลงบนกลีบปากล่างอย่างแรงจนได้กลิ่นคาวเลือดคละคลุ้งเต็มช่องปาก
เขารุนแรงกับเธอขึ้นเรื่อยๆจนเธอยากจะกักเก็บน้ำตาไว้ไม่ไหวจากที่คิดว่าจะไม่ร้องไม่ปล่อยมันออกมาให้เขาเห็นแต่สุดท้ายก็ไม่สามารถเก็บมันไว้ได้ ความรู้สึกน้อยใจเจ็บปวดในใจมันผลักดันให้หยดน้ำตาร้อนคอยแต่จะไหลไม่หยุด
เดนดึงทึ้งกระโปรงพยาบาลขึ้นเหนือเอวคอดก่อนจะจัดการกับปราการชิ้นน้อยชิ้นสุดท้าย มือหนาหันมาจัดการกับด้านล่างของตัวเองขณะที่ปากยังคงบดจูบเรียวปากอวบไม่ยอมห่าง สวบ!!!
"อื้อ....อึก!" สายบัวดิดดิ้นหนีออกจากพันธนาการมือหนาทั้งสองข้างแต่ก็ไม่เป็นผลเมื่อมาเฟียหนุ่มกดมือเล็กอีกครั้งและครั้งนี้มันหนักแน่นกว่าเดิมบีบรัดจนมือเล็กแทบแหลกคามือหนา
"อ่าส์....ฉันจะทำให้มันได้เจอกับความเจ็บเหมือนที่ฉันเคยเจอ...."
"อึก!...ฮื่อ ฉันเจ็บ"
"เจ็บสิดีฉันชอบ" เดนแสยะยิ้มร้ายโดยไม่ได้สนใจหยดน้ำตาที่หลั่งรินลงมาตามแก้มนวล
เอวสอบขยับเข้าหากายสาวอย่างหนักหน่วงขณะที่สาวเจ้าเม้มปากแน่นไม่ยอมเปล่งเสียงน่าเกลียดออกมาให้เขาได้ยินแม้แต่นิดเดียว
"ทนได้ทนไป" ปึก!! ปึก!! ปึก!! เสียงกายกระทบกันเสียงดังลั่นห้องเก็บของของแม่บ้านโรงพยาบาล เขาไม่ได้สนใจเลยว่าเธอจะเป็นยังไงเธอจะเปื้อนจะเจ็บเขาก็ไม่สนใจตอนนี้ในสายตาของสายบัว เดนเป็นเหมือนดั่งอสูรกายที่คอยย่ำยีร่างกายเธออย่างบ้าคลั่ง
"อ่าส์...."
เสียงอารมณ์ห้วงสุดท้ายถูกปล่อยออกมาพร้อมกับน้ำรักที่ถูกฉีดเข้าไปในกายสาวจนทุกหยาดหยด
"ทนให้ได้อย่างนี้ตลอดละกันเพราะนี่....มันแค่เริ่มต้น"
เสียงแหบพร่าก้มลงมากระซิบชิดริมกกหูเล็กก่อนจะผละออก เดนลุกขึ้นจัดแจงเสื้อผ้าของตนโดยที่สายตายังคงมองร่างเล็กที่ยังคงนอนร้องไห้ปานจะขาดใจแต่ไม่มีแม้แต่เสียงสะอื้นออกมาให้ได้ยิน
เดนปิดประตูลงเบาๆมือหนายังคงไม่ละออกไปจากลูกบิดประตู ใจแกร่งร้อนรนอย่างบอกไม่ถูกใจหนึ่งอยากกอดรัดร่างเล็กนั้นไว้กับตัวไม่ให้ห่างไปไหนแต่อีกใจอยากจะแก้แค้นพี่ชายเธอด้วยการลงกับน้องสาวมันเหมืิอนที่มันเคยทำกับน้องเขาแต่พอเห็นใบหน้าที่เปื้อนไปด้วยน้ำตาของเธอแล้วเขาก็อดที่จะหวั่นใจไม่ได้
"เป็นอะไรวะไอ้เดน มันต้องเจ็บชดใช้กับสิ่งที่ทำไว้มึงทำถูกแล้ว"
สายบัวลากลับก่อนเวลา เท้าเล็กก้าวเดินอย่างเหม่อลอยดวงตากลมมีแต่ความเศร้าและสับสนเต็มไปหมด คำพูดแปลกๆของเดนบวกกับการกระทำมันยิ่งทำให้เธอสับสน
"บัว" เสียงทุ้มของใครบางคนดังขึ้นด้านหลังทำให้สายบัวหลุดออกจากภวังค์ก่อนจะหันกลับไปมองต้นเสียง
"หมอ...มีอะไรรึเปล่าคะ"
"พี่เห็นเราเดินเหม่ออยู่คนเดียวเป็นอะไรรึเปล่า"
"อ่อ..เปล่าค่ะ"
สายบัวก้มหน้าลงเล็กน้อยตอบกลับหมอรุ่นพี่เสียงเบา
"มีเรื่องอะไรพูดกับพี่ได้นะครับ พี่รับฟังทุกเรื่อง"
"ค่ะ ขอบคุณนะคะที่เป็นห่วงแต่บัวไม่เป็นไรค่ะ"
เมื่อเห็นรอยยิ้มบนใบหน้าสาวเจ้าศรัณย์ก็รู้สึกโล่งใจ เขาอาจคิดไปเองก็ได้
"ไปทานข้าวกันมั้ย ห้ามปฏิเสธพี่นะเพราะคราวที่แล้วเราก็ไม่ได้ไป"
"ก็ได้ค่ะ" เมื่อเลี่ยงไม่ได้สายบัวจึงตอบตกลงไปโดยจำยอม
คิดถึงแหละดูออก 555555
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
กำลังโหลด...
