เล่ห์รัก ยัยน้องจำเป็น

ข้อมูลเบื้องต้นของเรื่องนี้

" แฮปปี้เบิร์ดเดย์ทูยู แฮปปี้เบิร์ดเดย์ทูยู แฮปปี้เบิร์ดเดย์ แฮปปี้เบิร์ดเดย์ แฮปปี้เบิร์ดเดย์ทูยู" เสียงร้องเพลงอวยพรวันเกิดดังขึ้นภายในรถเก่งคันกึ่งเก่ากึ่งใหม่ กำลังมุ่งหน้าสู่ถนนใหญ่ของตัวเมืองเชียงใหม่ ธีระและวันเพ็ญพร้อมลูกสาวและลูกชายตัวน้อยรันตาวัยสองขวบ ร้องเพลงวันเกิดให้สาวน้อยที่เพิ่งกลับจากโรงเรียน วันนี้เป็นวันเกิด 10 ขวบของ รินนา บิดามารดาเธอพาเธอไปซื้อเค้กในตัวเมืองแต่ระหว่างทางด้วยความตื่นเต้นและดีใจทำให้เธออดไม่ได้ที่จะร้องขอบิดากับมารดาให้เธอได้เป่าเค้กก่อนถึงบ้าน

"อธิษฐานเลยลูก" วันเพ็ญบอกบุตรสาว

รินนาสาวน้อยพนมมือแล้วหลับตาพริ้มยกยิ้มน้อยๆ ตั้งใจอธิษฐาน

ธีระมัวแต่ดูกระจกหลังมองบุตรสาวจึงไม่ทันสังเกตมองว่าข้างหน้ามีรถพ่วงคันใหญ่จอดเสียอยู่

ระหว่างที่รินนากำลังลืมตาพร้อมที่จะเป่าเทียนนั่นเองก็ได้ยินเสียงบิดาตนร้องดังลั่น ตามมาด้วยเสียงมารดาตน " เฮ้ยยยยยย/กรี๊ดดดดดด"

................แล้วทุกอย่างมืดไป.....................

รินนาสดุ้งตื่นขึ้นมาท่ามกลางความมืด ร่างกายอรชรชุ่มเปียกไปด้วยเหงื่อ หัวใจสั่นเต้นรัวเร็ว

"เฮ้อ! ฝันอีกแล้วหรอ" เธอพึมพำออกมาแล้วหยิบนาฬิกาตั้งโต๊ะตรงหัวเตียงขึ้นมาดู เป็นเวลา 05.32 นาฬิกา รินนาปาดเหงื่อลวกๆบนใบหน้า ลุกขึ้นจัดที่นอน แล้วเดินเข้าห้องน้ำไป

"อรุณสวัสดิ์ค่ะ ป้ามอ" เสียงใสทักทายแม่บ้านวัย50ปีที่กำลังจัดอาหารเช้าสำหรับเจ้านาย

" อรุณสวัสดิ์ค่ะ คุณน้อง ตื่นเช้าจังนะคะ" ป้ามอหันเอ่ยทักทายสาวน้อยตรงหน้า

"มีอะไรให้น้องช่วยมั้ยคะ" รินนาพูดพลางเดินตรงมาทางป้ามอ "ไม่มีหรอกค้ะ ป้าทำเสร็จแล้วเหลือก็แต่จัดอาหารตั้งโต๊ะ" ป้ามอมองหน้าอ่อนหวานของสาวน้อยตรงหน้าอย่างเอ็นดู "เดี๋ยวน้องช่วยค้ะ"

"เอ้อ คุณน้องคะ เมื่อคืนคุณปราณกลับมานอนบ้านด้วยละค่ะ"ป้ามอบอกสาวน้อยด้วยรู้ว่าเธอตั้งตารอ ปราณ กลับมาเพียงใด

"จริงหรอคะ!" รินนาพูดออกมาด้วยความตื่นเต้นดีใจ เธอเฝ้ารอว่าเมื่อไหร่นะพี่ชายคนดีของเธอจะกลับมานอนบ้าน ตั้งแต่เรียนจบออกมาทำงานเธอก็ไม่มีโอกาสพูดคุยกับพี่ชายเธอเลย ที่จริงปราณเริ่มทำตัวออกห่างจากเธอตั้งแต่เขาเรียนจบมัธยมปลายแล้วด้วยซ้ำ เรื่องนี้เธอไม่รู้สาเหตุว่ามาจากอะไรทำไมพี่ชายที่แสนดีคอยพูดคอยคุยด้วยถึงเปลี่ยนไปเป็นเย็นชากับเธอนัก

"จริงค้ะ เมื่อคืนป้าเปิดประตูให้คุณเธอตอนจะเที่ยงคืนค่ะ" ป้ามอยืนยันด้วยเสียงหนักแน่น รินนายิ้มทั้งตาด้วยความดีใจ

"อรุณสวัสดิ์ค่ะคุณป้า คุณลุง" รินนาเอ่ยเมื่อเห็นลุงกับป้าเธอเดินลงมาจากชั้นบน

"อ้าว! ยัยน้อง มาแย่งงานป้ามอกับนางนวลอีกแล้วนะเราหนิ" คุณจันทร์เอ่ยแซวหลานสาวออกมา แต่รู้ว่าถึงพูดไปยังไงสาวน้อยหน้าหวานตรงหน้าคงจะขาดคำสั่งทุกครั้งไป ตั้งแต่รินนามาอยู่บ้านหลังนี้เธอมักจะตื่นมาช่วยงานแม่บ้านทุกวันพูดยังไงก็ไม่ฟัง

"อย่างนี้ใครได้ไปเป็นสะใภ้คงภูมิใจน่าดูเลย" คุณประเวศสนับสนุนคุณจันทร์อีกเสียง

"ใครสะใภ้ครับคุณพ่อ" เสียงเข้มดังมาแต่ไกลพร้อมร่างสูงสง่าสายตาเฉียบคมหน้าขรึมเดินมาทางห้องอาหาร น้ำเสียงแข็งกระด้างพร้อมดวงหน้าคมเข้มเงียบขรึมนี้หากบุคคลภายนอกอยู่ด้วยคงจะคิดว่า ปรเมศ กำลังโกธรกับการพูดเล่นเอ่ยแซวของบิดาตน แต่คนในบ้านรู้ดีว่านี่แหละเสียงที่อ่อนสุดแล้ว

"อ้าว ปราศ ปราณมาพอดีเลย มา มา มาทานข้าวกันค่อยไปทำงาน" คุณประเวศเรียกลูกชายทั้งสองมานั่งทานข้าวด้วยกัน

ปราณซึ่งลงมาก่อนปรเมศได้ยินเสียงพูดเล่นเอ่ยแซวรินนาของบิดามารดาตนก็ชะงักขึ้นมาทันที จากตอนแรกว่าจะทานข้าวพร้อมหน้าแล้วค่อยไปโรงพยาบาล แต่ตอนนี้กลับทานไม่ลงเพราะคำพูดพวกนั้น

"ผมรีบครับ เดี๋ยวไปทานที่โรงพยาบาลดีกว่า" ปราณพูดโดยมองผ่านๆหน้าทุกคน

"รีบทำไมล่ะลูก โรงพยาบาลก็เป็นของเราเอง ไปช้าสักวันคงไม่เป็นไรหรอก" คุณจันทร์บอกลูกชายคนรอง

"ไม่ได้หรอกครับคุณแม่ ผมเป็นหมออีกทั้งยังเป็นผู้บริหารต้องเป็นแบบยังที่ดี ไปนะครับ สวัสดีครับคุณพ่อคุณแม่" ปราณรีบพูดตัดตอนแล้วเดินออกมาหน้าบ้าน

"เดี๋ยวค่ะพี่ปราณ น้องไปก่อนนะคะคุณลุงคุณป้า สวัสดีค่ะ" รินนารีบพูดกับลุงและป้าของตนด้วยกลัวว่าอีกคนจะไม่รอตน

รินนารีบวิ่งมาหน้าบ้าน "พี่ปราณคะ!!!"

เสียงรินนาเรียกปราณระหว่างที่เปิดประตูกำลังจะขึ้นรถ "มีอะไร" ปราณตอบง่ายๆสั้นๆ "เอ่ออออ คื....อ น้องขอติดรถไปด้วยนะคะ ไหนๆก็ต้องผ่านหน้ามหาลัยอยู่แล้ว" รินนาเอ่ยด้วยเสียงเบาหวิว //เฮ้อ// เสียงถอนหายของปราณดังมากจนเธอได้ยินหรือจะเป็นเพราะเธอตั้งใจฟังเขาตอบออกมามากเกินจึงได้ยินชัดขนาดนี้ " ขึ้นมาสิ" ปราณตอบสั้นๆแล้วขึ้นบนรถ

รินนายิ้มออกมาแล้วรีบเดินมานั่งข้างๆฝั่งคนขับ

ระหว่างทางมามหาลัยรินนาเธอรู้สึกว่าวันนี้ดูอึดอัดและบรรยากาศดูเย็นกว่าปกติ

" พี่ปราณคะ อีก2เดือน น้องต้องฝึกงานแล้ว พี่ปราณจะว่ายังไงคะถ้าหากน้องจะขอไปฝึกงานที่โรงพยาบาล"รินนาเอ่ยถามชายด้านข้างด้วยเสียงที่เบาและลุ้นยิ่งกว่าลุ้นล็อตเตอรี่

"เรียนอะไรมาล่ะ" ปราณถามเสียงเรียบไม่แสดงอารมณ์อะไรออกมา รินนายิ้มแก้มปริออกมาแล้วเอ่ยด้วยเสียงที่สดใสกว่าเดิม

" บัญชี....คะะะ" "ก็ใช่! เรียนบัญชี แล้วจะมาฝึกที่โรงพยาบาลทำไม หาที่ที่สมกับการเรียนสิ" เธอยังพูดไม่ทันจบปราณก็แทรกขึ้นมาขัดทันที ทำให้รอยยิ้มบนใบหน้าของเธอค้างเหยอยู่อย่างนั้น

และเป็นอีกครั้งที่เสียงเงียบขึ้นมาแทนเสียงพูดคุยเมื่อกี้

รถยนต์สีดำคันหรูวิ่งมาจอดหน้ามหาลัยรัฐชื่อดัง " ขอบคุณค่ะที่ให้ติดรถมา" รินนาพูดเสียงเบาหวิว ยิ่งเห็นอีกฝ่ายไม่ตอบแถมยังไม่หันมาทางเธอ เธอจึงปิดประตูรถแล้วเดินมายืนข้างๆ รอเขาออกรถไปแล้วจึงค่อยเดินเข้ามาในรั้วมหาลัย