ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : CHUN-IRENE
{ CHUN }
“เอานมมาูหน่อยสิ”
ผมเอ่ยอับนัวเล็ที่เินเ้ามาในห้อ เธอำลัถอรอเท้า่อนะสาผมัวเอึ้นมัเป็นุไว้ลาหัว ยัยัวีะหวัสายมอมาที่ผมาเม็ ทำอย่าับำพูอผมมันมีอะไรที่ผิปิไปาเิม
“อาบน้ำ่อน” ำอบรับลับมาพร้อมๆับใบหน้าทีู่เหมือนอารม์ไม่ีที่เห็นหน้าผม ไม่เป็นไรผมินแล้ว
เธอพึ่เลิเรียน ปิทุวันผมะเป็นนไปรับเธอที่มหาลัยเอ แ่วันนี้มันไม่ปิไเพราะ้อลับบ้านไปทำธุระให้แม่...หมายถึแม่อเธอน่ะ ผมไม่ไ้เอหน้าสวยๆอเธอมาสอวันิถึใาเลย ามริอยาระโนเ้าใส่แล้วอัร่าเล็ลเียมันะอนนี้เลย้วย้ำ
ผมเพียำใพยัหน้าให้เหมือนเป็นารอนุา แ่เปล่าเลยมัน้อเป็นอย่าที่เธอ้อารอยู่แล้ว เธอบอะอาบน้ำ็ือะ้อไ้อาบน้ำ ผู้หินนี้อยาทำอะไร็ทำผมไม่มีสิทธิ์ไปห้ามหรอ ลอไ้ห้ามหรือไม่ยอมูสิผมโนไล่ะเพิออาห้อแน่ๆ เธอเินผ่านผมหายเ้าไปในห้อน้ำไม่แม้แ่ะมอหน้าผม้วย้ำ ทำเหมือนผมเป็นธาุอาาศหรือไม่็รัเียันประมานั้นอย่าเ่นทุๆวันนั่นแหล่ะ นผมินับารระทำอเธอแล้ว....แ่ไม่ินับวามน้อยใที่เิึ้นเลยสันินี่สิ
เธอื่อไอรีน เป็นลูสาวอเพื่อนพ่อแม่ผมั้แ่สมัยพวท่านยัเป็นวัยรุ่น แ่อนนี้พ่อับแม่ผมเสียแล้วั้แ่ผมอายุ 15 รวมถึพ่ออไอรีน้วย พวท่านทั้สามเสียีวิพร้อมัน้วยเรื่อบินอนเินไป่าประเทศ และนั่นือุเริ่ม้นารรู้ัันอเรา ุเริ่ม้นอวามรัอผม....และุเริ่ม้นอวามไม่อบี้หน้าผมอเธอ เพราะหลัาที่พ่อแม่ผมเสียและผมไม่เหลือาิที่ไหนอีในเมือไทยทำให้แม่อไอรีนรับผมมาเลี้ยผมเลยลายเป็นลูายอีนอแม่เธอไปโยปริยาย
ไอรีนเลียผมั้แ่วันนั้นนถึวันนี้ ผ่านมาหลายปีนอนนี้ผมอายุ 22 วามเลียอเธอ็ยัเหมือนเิมไม่เยเปลี่ยนไป สิ่ที่เปลี่ยนระหว่าเรามันเป็นวามสัมพันธ์ที่ไม่เรียว่า ‘แฟน’ มันมาว่าแฟนแ่ไม่ใ่นรััน เพราะมีเพียแ่ผมที่รัเธออยู่้าเียว
ผมับไอรีนเราอายุเท่าัน อนนี้ผมำลัเรียนอยู่มหาลัยปี 4 ะวิศวรรมไฟฟ้าอมหาลัยรับาลแห่หนึ่ส่วนไอรีนเรียนมหาลัยเอนะบริหาร เราอยู่ันนละมหาลัยและ่อน้าะอยู่ไลันพอสมวรแ่ผม็ยัเลือ ที่ะมาอยู่ับเธอที่อนโใล้มหาลัยเธอ เหุผล็เพราะผมรัเธอและอยาอยู่ใล้ๆเธอไ ถึ้อื่นเ้าว่าปิมาเพื่อให้ทันเวลาเ้าเรียนผม็ยอม แ่ารอยู่ร่วมันอเรามัน็ยอมมีที่เธอเป็นนสร้าึ้นมา ถ้าผมะอยู่้วย็้ออยู่ในอเธอที่วาไว้ให้ ้อแรเบสิ่ายๆเลยือเธอสั่อะไรผม้อทำาม ้อที่สอือห้ามเ้าไปยุ่ในารใ้ีวิอเธอ ้อที่สามือห้ามบอเรื่อนี้ับรอบรัวเรา และมีอีหลายที่ผม็ำไม่ไ้หรอแ่ันเป็นบ้ายอมอยู่ในอเธอมาไ้นถึทุวันนี้ ็มีบ้าที่หุหิและไม่พอใับสิ่ที่เธอทำนเราทะเลาะัน
แ่สุท้ายผม็ยอมอ่อน้อลให้เธอทุที
“ฮือ...เหนื่อย”
ผมเินามเธอเ้ามาในห้ออนที่เธอออาห้อน้ำ ึมือเธอออาที่ำลัใส่เสื้อผ้าแล้วพลิัวเธอให้หันลับมาเผิหน้า เสียราิรำาัออาปาอนัวเล็อนผมูบไปที่อออเธอ ผิวายสีาวละมุนสะท้อนในระนแสบา ผมิถึร่าายนี้ะายอยู่แล้วูสิอยาไ้ยินเสียราหวานๆลับไ้ยินเสียรำาใส่ลับมาให้หุหิใ น้อยอมถอนริมฝีปาออมาเยหน้ามอาเธออย่า้าๆ บอเธอว่าผม้อารอะไราเธอ ไอรีนนิ่ลไม่ัืนอนถูผมมอา นั่นเป็นสัาบอให้ผมทำทุอย่า่อไ้ามใ
ผมโน้มหน้าลมาเล็น้อย พร้อมับเยปลายานัวเล็ึ้นมาให้ริมฝีปาเราสัมผัสันพอี เธอให้วามร่วมมือับผมเป็นอย่าี เผยอปารับปลายลิ้นหนาอผมที่ส่เ้าไปใน่อปาอเธอ อเี่ยวเอาลิ้นนุ่มเล็และปล่อยให้ลิ้นอเราหยอล้อันไปเรื่อยๆ มือสอผมเลื่อนมาอแผ่นหลัอันเปลือยเปล่าอเธอ ระหว่าูบันสอเรียวแนเล็็ยึ้นโอบอรอบอผม มือเล็เริ่มยับลูบไล้้นอผม รู้ไ้ทันทีว่าเธอเรื่อิแล้วพร้อมที่ะให้ผมย้ำลบนเียแล้วแน่นอน แผอผมถูแนบ้วยทรวออวบนุ่มมีเพียผ้าเ็ัวเท่านั้นที่ผันรอบัว แผ่วามเย็นหลัอาบน้ำาัวเธอมาให้ผมวามเย็นแผ่่านมานผมนลุ
ผมวัร่านัวเล็ึ้นอุ้มปาอเรายัูบันไปเรื่อยวามเร้าร้อนระหว่าเราปะทุเพิ่มึ้นามมาเรื่อยๆเ่นัน ลิ้นเธอหวานปา็หวาน ิูแล้วันว่าัวเธอะหวานแ่ไหน
ผมวาร่าบาลบนเียนอนนุ่มนาให่ ืนนี้ผมะสัมผัสเธอให้หายิถึาที่ไม่เอันแ่สอืน....มันแ่สอืนผม็ลั่ะาย ไม่้อิหรอว่าถ้าเรา้อบวามสัมพันธ์ันผมะลั่ว่านี้นาไหน เพราะมันไม่มีวันมีวันนั้น วิธีใที่ะรั้เธอไว้ับผมไ้ผม็ะยอมทำ ่อให้นั่นหมายถึารปล่อยให้ร่าายอเธอ้อเป็นอนอื่น้วย็าม
อนนี้ผมอาะรั้เธอไ้แ่ัว....แ่สัวันผมะรั้เธอไ้ทั้ัวและหัวใ
หัวใอผมเ้นรัว้วยวามลั่ับอ อยาเ้าไปในัวเธอเสียอนนี้แ่้ออทนเอาไว้่อนเพราะไม่อยารุนแรับร่าายาวแสนปลอบบาอเธอเร็วเินไป มัน้อ่อยๆไ่ระับรุนแรึ้นไปพร้อมๆันถึะสนุทัู้่ริไหม
“อือ....”
เสียราเบาๆาไอรีนบ่บอว่าเธอพอใมัน ทำให้อารม์ร้อนับแน่นอผมพลุ่พลานึ้นอีระับหนึ่ ยับปาออาารูบริมฝีปาอันหวานื่น รับหูหลับาุใบหน้าลไปที่อออเธอ มือ้าหนึ่มาบีบเล้นที่ทรวออวบนุ่มแน่นผมหายใแรึ้นเมื่อรู้สึว่านมอเธอมันให่ึ้นอีหรือเปล่า หึ...ให่ยิ่ีผมยิ่อบ
ผมูเม้นไปามออาวแรึ้นามอารม์ที่พลุ่พลาน ลิ่นายผสมับลิ่นหอมอรีมอาบน้ำนแยไม่ออบนัวเธอมัน่าหอมเย้ายวนน้อสูม้ำแล้ว้ำอีอย่าหลใหล รู้สึเ็บเล็น้อยที่ท้ายทอยอนสอมืออเธอิลมา เ้านมให่ทะลัสู่สายาอนผมระาผ้าเ็ัวเธอออ ผมลืมาเพื่อะมอว่ามันให่ึ้นริหรือเปล่า มันให่ึ้นริอย่าที่ิและ็ทำเอาประสาทผมลั่ึ้นมาอย่ารวเร็ว
แ่ผมลับไม่ไ้ลั่อยาระโนูนมเธอนี่สิ ลั่แบบลมออหู ิ้วมว้อมอรอยแั้แ่หน้าอถึอ เมื่อี้็มัวแ่หลับหูหลับาไปสิไม่ทันสัเุเห็น มั่นใไม่ใ่ฝีมือผมแน่ๆถึไ้ัฟันรอ หน้าหนาวๆร้อนๆึ้นมาน้อผละหนีออาัวเธอ ให้สายาเธอมาามผมอย่าไม่พอใทีู่่ๆหยุลาันแบบนี้
“อแ....ไปเอาับใรมาอีล่ะ” ผมถาม้วยเสียที่หุหิโมโหสุๆอนนี้ อยาับเอานรหน้ามาลโทษให้หลาบำ ิอยู่รที่ผมยัมีสิพอะวบุมอารม์ัวเอไ้ ไม่ให้ทำรุนแรับเธอไปอนนี้
“เรื่ออันมั้ย” เห็นเธอ้มมอรอยแอัวเอามสายาผม แล้ว็เยหน้าึ้นมาอบเหมือนเป็นเรื่อปิ ลอยหน้าลอยาใส่ผมอี ูำอบเอาเถอะ เหอะๆ ถึะริที่ไ้รอยแนั่นมาเป็นเรื่อปิเพราะผมเห็นรอยแพวนนี้ินา แ่วันนี้ผมว่ามันแมาว่าทุวันและมัน็ไม่เยลามมาถึหน้าอถึนานี้ หน้าออเธอที่เป็นอรัอหวอผมเลยนะ เอาไปให้นอื่นทำรอยไม่เรใผมแบบนี้ไ้ยัไัน ะให้ผมินไ้ยัไันและผม็มีสิทธิ์ที่ะโมโห้วย
ไม่ไหวแล้วโว้ย โมโหนอยาะั้นหน้าใรสันมาเลยอนนี้ ผมลุหนีออาเียเพราะเริ่มรู้สึว่าัวเอะุมอารม์ไม่อยู่แล้ว ไม่อยาระบายอารม์ใส่ร่าายเธอ้วยไประเ็น ผมไม่อยาให้ร่าายเธอเ็บเพราะผม ถึิว่าวรเินออไปไหนสัที่่อน ให้ใเย็นลแล้วลับมา
“แล้วนั่นนายะไปไหน” เสียะโนถามอย่าไม่พอใอเธอ ผมยัไม่ทันออพ้นประูห้อ้วย้ำ
“เรื่ออันมั้ย” ผมอบลับไปประโยเลียนแบบเธอ ไม่พอใเป็นเหมือนัน
“มีสิทธิ์อะไรมาลุหนีันไปแบบนี้ ลับมานะไอ้บ้า ! มา่อ่อนิวะ !” ามมา้วยเสีย่าโวยวายัลั่นห้อ เพราะผมันทำเธอ้าลาอาาศสินะ แ่นั่นมันวรใ่น้ำเสียอนที่ำลัอให้ผมลับไปเอาเธอ่อบนเียให้บหรอวะ
“เอามายัไม่พอ?” ผมหันัวลับมาถาม ำถามบอถึเหุผลที่ทำผมวบุมอารม์ัวเอไม่ไ้อนนี้ แล้วูสายาที่มอผมนะเหมือนผมเป็นผิั้นแหล่ะ ยิ่สายาะหวัมอผมเหมือนัวเอเป็นราินีที่ำลัมอทาสไพร่บริวารผู้่ำเี้ย สายาที่บอว่าผมไม่มีสิทธิ์แม้แ่ะำหนิเธอ ผมยิ่โมโหอารม์เือปุๆึ้นอีอนเห็นแนั้นเ่นัึ้นาฝีมือเหี้ยัวไหน็ไม่รู้
ที่บอว่าเหนื่อยนัหนา็เพราะไปเอาับใรมาแล้วนี่เอ
“ถ้าะี่เ่าแบบนี้ ออไปแล้วไม่้อลับมาอีเลยนะ”
ผมันลิ้นใส่ระพุ้แ้มัวเออย่าเหลืออ รู้สึลมออหูมันแรว่าเิมอีสิะวบุมัวเอผมว่ามันหมลแล้วล่ะ ผมว่าะไม่รุนแรแล้วนะ ็ูเธอลอยหน้าลอยาเหมือนัวเอไม่เยผิอะไรเลย ำ็ไล่สอำ็ไล่ออาห้อ ยิ่ไล่ผมัไม่อยาะไปไหน ะย่ำให้มเียเลยแล้วันเอาให้ลุไม่ึ้นมาปาเ่ใส่ผมเลยเป็นไ
บอไว้่อนถึผมะยอมเธอให้ทำามใัวเอในหลายเรื่อ....แ่ไม่ไ้หมายวามว่าผมะใีไปะทุรั้หรอนะ ยิ่เธอยั่วโมโหผมอีเนี่ยยิ่อยาปราบเสียให้เ็ อปราบผยหน่อยแล้วันะเอาให้ลืมหน้าไอ้เหี้ยนั่นที่ล้าไปเอาับมันแล้วยัยอมให้มันทิ้รอยใส่หน้าออี
อยาลอีนัเี๋ยวัให้
ผมย่าเท้า้าวเ้าไปหานบนเียที่ลุึ้นมานั่อยู่บนเียเรียบแล้ว และำลััวับารึผ้าเ็ัวึ้นมาพันรอบัวเอไว้อีรอบ ผมถอเนไทออาอเสื้อนัศึษา ปลระเสื้อัวเออออย่ารวเร็วรบถึเม็สุท้ายอนถึปลายเียพอี นัวเล็เยหน้าึ้นมอผม่อนะทำหน้าื่นๆเหมือนเริ่มรู้ะารรมอัวเอ่อานี้ ็มันไม่ใ่รั้แรหรอที่เธอะเห็นผมอยู่ในโหมนี้
ผมระุมุมปายิ้มให้ไอรีนไปหนึ่ที่อนะึ้นไปบนเียับที่้อเท้าเล็แล้วลาลมาิับเ่าผม เธอใน้อเอามือึ้นมาหวัะทุบหรือฝามือใส่รไหนสัที่บนร่าายผม แ่ไม่ทันหรอเพราะผมเร็วว่าเธอเยอะ ว้า้อมือเล็ไว้ไ้ทันพอีบีบสอ้อมืออเธอเ้า้วยันแล้วัารเอาเนไทที่ิมือผมอยู่มั้อมืออเธอไว้แน่น สอาเธอะเียะายถอนออให้ห่าาผม
“ิ้นไม่หลุแบบนี้ยัะปาเ่อีมั้ยนะ” ผมมอูนัวเล็ถอนหนีไปสุเีย
“ปล่อย”
“เลิพูมาแล้วเ็บเสียไว้ราีว่า” ผมัปาล่าัวเอใส่เธอที่ทำหน้าใ แ่นัยน์า้อผมอย่าเอาเรื่อ เธอ็ยัเป็นเธอไม่หรอที่ยอมอ่อน้อให้ผม
“ันบอให้นายปล่อย แล้ว็อย่ามาลามปามัน รู้ัวไว้้วยว่าัวเออยู่ในานะไหน อยู่ในที่ที่ัวเอวรอยู่ถ้าไม่พอใ็ออาีวิันไป” เธอออำสั่เสียั้วยน้ำเสียริัและแววาโรธแ้นผมมาแ่าิไหน อนนี้ผมไม่อยู่ในโหมที่อยาะฟัหรอแ่็้อฟัไป้วยมอารม์ัวเอไป้วย เพราะเธอันไม่ใ่แ่พูสั่แันเท่านั้น ยัเหยียยิ้มใส่ผมเหมือนัวเออยู่เหนือว่าผมหลายุมอี
“เลิไล่ันสัที” ผมัฟันพูเสียเบา ผมไม่อบเวลาเธอเอ่ยปาไล่เลยสันิ
ผมเอ็มีวามรู้สึและ็เ็บเป็นแม้ไม่แสออ็ไม่ไ้หมายวามว่าผมไม่รู้สึ และวิธีระบายวามเสียใอผมมันอาะแปลไปสัหน่อยือาร้อระบายวามรู้สึทุอย่าใส่ร่าายอันน่าทะนุถนอมอเธอ้วยวามรุนแรโยารย้ำเธอไว้ใ้ร่า เพราะนั่นเป็นวิธีเียวที่ผมไม่้อทนฟัเสียหยาบระ้า และแววาเลียัาเธอ และผม็ไม่้อฟัสารพัำ่าาเธอให้เ็บ้ำน้ำใ
ถ้าถามว่าทำไมผมถึยัทนอยู่ับเธอทั้ที่ผมสามารถไปมีนใหม่ไ้สบายๆ ำอบะเป็นอย่าอื่นไม่ไ้นอาำว่า “รั” เพราะนอาวามรัแล้วผม็ไม่เห็นหุผลอื่นทีุ่ะรั้ผมไว้ไ้
ผมระานัวเล็ลับมาบนเียอีรั้อนที่เธอิะหนีลาเีย หยันร่าเธอลับมานอนราบไว้ใ้ร่า ึเรียวแนที่ถูมัรวบไว้ึ้นล้ออผมเพื่อไม่ให้ิ้นหนีไปไหนไ้อี เพราะเธอิ้นไม่หยุผ้าเ็ัวถึไ้หลุไปอ้าเีย ีะอีที่ผมไม่้อเสียเวลาึมันออ ผมรู้ว่าเธอลัวผมในสถานะาร์แบบนี้ เพราะผมะทำให้เธอเ็บัวทุรั้ แ่เธอโรธและเลียผมมาว่าที่ะร้ออให้ผมหยุ และผม็ไม่แยแสพอที่ะเหลือวามใีให้เธออีแล้ว วามโรธ วามหึหว วามเสียใน้อยใประัประเเ้ามาอในอผมพร้อมที่ประทุใส่นใ้ร่า
“อึ...” ริมฝีปาบาเม้นแน่นเ้าหาันทันทีอนผมใ้ริมฝีปาวูบลไประแทริมฝีปาเธอและบยี้อย่าเ็บวามโมโหัวเอไม่อยู่ ใบหน้าเล็พยายามหันหนีลอนผม้อเป็นนับปลายาเธอให้หันหน้าลับมา บีบแรๆให้เธออ้าปารับเอาูบาผม มันไ้ผลเมื่อเธอเผยอปาาแรบีบไ้โอาสที่ะส่ลิ้นร้อนอัวเอเ้าไปเี่ยวเอาลิ้นเล็อ่อนนุ่มอเธอมาูให้สะใ
ไอรีนยัิ้นรนอยู่ใ้ร่าผมไม่หยุและเริ่มิ้นแรึ้นเมื่อผ่านไปเือบนาทีเธอประท้วว่าาอาาศหายใแล้ว ผมถึถอนริมฝีปาออมาเล็น้อยพร้อมูัเอาริมฝีปาล่าเธอิออมา้วย ปล่อยให้หายใพอระมาผม็ระแทริมฝีปาลับไปใหม่ บยี้รุนแรนมันแ้ำไม่นาน็ไ้รับารอบสนอานัวเล็ลับอย่าเป็นที่น่าพอใถึไ้เปลี่ยนมาุหน้าับลำอาวระหส์เม้นูแน่นนเป็นรอยแเทือเ็มทั่วทุพื้นที่อยิ่รรอยแที่มีอยู่่อนหน้าผมยิ่ย้ำูมันนานว่าเิมหลายเท่า สร้ารอยทับแทนรอยเิมนพอใ
“อ๊ะ...” เสียราอย่าที่ผม้อารหลุออาปานัวเล็ในที่สุ เมื่อสอมืออผมฟอนเฟ้นเ้านมอันามอเธอ เพราะวามให่ยุ่นนิ่มนมันิมือผมาแ่ารฟอนเฟ้นเปลี่ยนเป็นารย้ำอย่ารุนแรแทน นัวเธอบิไปมา หน้าใบเล็เหยเอ้าปาเผยอราเพราะเ็บอนผมยี้แรๆที่ยอเสรสวยอเ้านมทั้สอ้า
“ไหนบอสิ....ะไล่ผมไปไหนอีมั้ย” ผมถามะใบหน้าอัวเอเลื่อนลมาุบับร่ออสีแเทือามือผม
“อ๊ะ ! เ็บ” เพราะผมถามแล้วไม่อบไ ถึไ้โนผมัที่ยอเสร....แรมั้ถึไ้ร้อราอย่าเ็บปวนานั้นทั้ยัสะุ้เฮืออนผมยี้แรๆที่ยอเสรอี้า
“เอาับมันมาท่าไหนล่ะ ไหนอบสิ” เยผหัวึ้นถามเสียราบ เลียปาัวเล็น้อย เธอเอาับมันท่าไหนผมะเอาับเธอ้ำมันท่าเิมให้เธอลืมและฝัำแ่สัมผัสาผมเพียนเียวเท่านั้น
“อย่าลีลา ะทำอะไร็ทำ”
ผมเหยียยิ้มให้ับวามยั่วโมโหวนประสาทอเธอ ำลัะแหลามือผมอยู่แล้วแท้ๆ ยัะมาปาีท้าท้ายผมอีนะ ไ้...อยาลอี็ะัให้ยันสว่าเอาให้ราร้อเอาอีๆไปถึเ้าเลยอยู !
ผมผละออานัวเล็ปล่อยให้นอนเปือยอวผิวาวนวลผ่อท้าทายสายาอยู่อย่านั้น อยาย้ำเอาัวนผมเ้าไปอนนี้ริๆแ่็้ออใรอไว้่อน ให้เร็วไปมันไม่สะใผมเี๋ยวะไม่ทันระบายวามน้อยใที่่อเธอออไปไม่หมะ่อน ผมเินมาหยิบเนไทอีเส้นในู้เสื้อผ้าแล้วเินลับมาึเอา้อมือเธอมามั่อับเนไทเส้นเิมแล้วมัิลับหัวเีย เหลือบสายมอนที่ยันอนนิ่ให้ผมามอำเภอใ
“นิ่เป็นุ๊ายาแบบนี้เี๋ยวไ้เห็นีันนะเมีย๋า” ผมบอิริมฝีปาบา พูบ็บยี้ริมฝีปาลไปให้สาสมับที่ล้าีมานิ่ใส่ผมแบบนี้ไ
“อะ !”
“ายอายอยามาาไหนล่ะ เอาสิ...ันำลัันอยู่พอีเลย” ผมถูเธอัปานเลือิบอนำลันัวเนียับริมฝีปาหวานอเธอเลยไม่ทันระวั มือหนาผมระาบีบปลายาเธอทันทีหลัาเธอพ่นำพูหยาบายใส่ผม
“อยาเาให้อยู่พอี้วยสิ” ผมัฟันพูลับไป เหยียยิ้มสู้รอยยิ้มที่เธอเอ็เหยียยิ้มส่มาแบบเียวอย่าไม่ยอมแพ้ ูท่าะอยาเ็บัวมา
“ะให้เาท่าไหนีนะ เอ๋...หรือใ้อะไรเาีล่ะ” ผมีส์ปาัวเอพยายามแสท่าทีเหมือนำลัิหนับเห็นเธอเริ่มัปาัวเอแล้วหน้าเริ่มบึ้ึเหมือนเ็ที่ใล้ะร้อไห้ อาารแบบนี้อเธอเห็นไ้ัเลยว่าำลัลัวผมเล่นอะไรพิเรนับร่าายอเธออยู่แน่ๆ ผม็แู่่ไม่ไ้ิะทำริสัหน่อย
“อื้อ...” ผมเลื่อนมือเ้าหาท่อนา้านใน เรียวาสอ้าำลัะเบียเ้าหาันแ่ผมไวว่าใ้มือัน้นาให้แยออาันแล้วแทรายนั่ลรลาระหว่าาที่ผมัารแยออให้เป็นรูปัวเอ็ม ปลายนิ้วำแรแทรผ่านวามับแน่นอลีบุหลาบอันเปียุ่ม้วยหยาน้ำเมือสีใสๆ สายาับ้อใบหน้าสวยเนียนลอเวลา
“อื้ออ...อ๊าส์”
ทันทีที่นิ้วอผมมหายเ้าไปในวามลึและลับออมาอย่ารวเร็วนร่าายอนัวเล็ยแอ่นึ้น เยหน้าอ้าปาราเสียเบา เหื่อเม็เล็เริ่มผุพลายึ้นบนใบหน้าสวย ผมแอบยิ้มอย่าสะใให้ปิิริยาอนรหน้า ยัไะร่าายเธอเป็นอผมไม่ว่ายัสุท้ายแล้วเธอ็้อยอมโออ่อนศิโรราบให้ับผมในที่สุ
เสียราแผ่วเบายัเล็ลอออมาให้ไ้ยิน ผมยิ่ไ้ใสอนิ้วเ้าออเพิ่มไปอีสอนิ้วและว้านลึลไป ปลายห้วแม่มือลึรุนแรไปที่ปุ่มระสันามเสียราที่ัึ้นอีระับ นัวเล็สะุ้นร่อเนื้อนุ่มภายในบีบรันิ้วผมรุนแริ้นลุลัแรส่ให้หัวเียสั่นสะเทือนไป้วย
“อ้ะๆๆ...นะ...นิ้วนาย” ผมเร่ัหวะันนิ้วเ้าไปและถอนนิ้วออมาถี่รัว นเธอิ้นพล่านสะบัหน้านหัวระแทับพนัหัวเียไปหลายที ร่ออเธอเร็รับปลายนิ้วทั้สามอผมอย่าร้ายาน้อัสันรามระับวาม้อารอัวเอสุำลั ผมหยันเหยียยิ้มเลียริมฝีปาให้เธออีรอบแม้อนนี้าอเธอะปรือแทบลืมไม่ึ้น็ามที โน้มหน้าลไปิวามอ่อนไหวใลาร่า ลมหายใร้อนแรเป่ารลีบเนื้อ เมื่อแรอรันิ้วผมแน่นแล้ว็ระุรุนแรปล่อยสายธารน้ำใสามมา พอผมถอนิ้วออมาาเรียว็หุบเ้าหาันนหนีบหัวผมให้ฝัหน้าแนบิับวามเปียเยิ้มอลีบเนื้อที่พึ่ปล่อยวามเสร็สมออมาเมื่อี้
ปลายลิ้นผมไม่รอ้าปล่อยให้เสียราระมอไอรีนาหายแะลบนวามอ่อนไหวสุหวแหนอผู้หิ ลิ้นอผมปาป่ายเ้าไปนลึสุเท่าที่ะสามารถทำไ้ปาลิ้นไป้ายทีวาทีว้านสรวทุอทุมุมอย่าับไม่เยลิ้มลอมา่อน บารั้็ปลายลิ้นรุนแรลที่ปุ่มระสัน รสาิัวเธอมัน่านำพาวามเสียว่านรัวนมาุระาิวิาผมให้มลึลไปในห้วสวาทอเธออย่าไม่รู้ับสิ้น ผ่านไปเนินนานเือบห้านาทีร่าเล็็ระุถี่รัวาลิ้นร้อนอผม เสียราัออมาอย่า่อเนื่อ่อนะัวอ่อนระทวยลแนบับพนัพิเียแล้วามมา้วยเสียหอบหายใ หน้าอระเพืยบึ้นลามัหวะารหายใ
-----------------------------------
เรื่อนี้ิเรท าเรทไรท์ CUT ออนะะ ินนาารัน่อป่ายยยยยยย
เรื่อนี้พระเอื่อ อ หนุ่มหล่อใี ที่มีอีมุมที่ไม่มีใรเยเห็น นอาไอรีนสาวสวยยอวใอพี่อ
#ฝาพี่อไว้ในอ้อมอวใ
หามีำผิ ออภัย้วยนะะ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น