ลำดับตอนที่ #6
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : Loving...brother [ CHAPTER 5 ] :: 100%
CHAPTER 5
“ ทำไม?มันยังไม่หยุดตกอีกล่ะ อ๊ากกก ไม่ไหวแล้ว ว น้องชั้นหิวข้าวแล้ว “ ฮยอกแจถีบผ้าห่มออก ก่อนจะลุกขึ้นนั่ง “ เอาชั้นกลับบ้าน TT “
“ โอ๊ย นึกว่านายจะหลับแล้วซะอีก กังวลไรนักหนา น้องนายไม่ตายหรอกน่า “ คิบอมที่นั่งอ่านหนังสือ อยู่บนโต๊ะ เอ่ยขึ้นด้วยความรำคาณ
“ ก็นายไม่มีน้องนี่ นายก็พูดได้สิ “ ฮยอกแจบิดตัวไปมา
“ ถึงชั้นจะไม่ได้มีน้อง แต่ชั้นก็มีพี่ พี่ไม่เห็นจะห่วงชั้นเลย “ ตาของคิบอมยังจดจ่ออยู่กับหนังสือตรงหน้า
“ ก็นายไม่มันไม่น่าห่วงนิ่ หยิ่งออกขนาดนี้ “ ฮยอกแจพึมพำเบาๆ แต่มันก็ดังในระดับที่คิบอมได้ยิน
“ นายพูดว่าอะไรนะ “ คิบอมหันมา ก่อนจะลุกขึ้นเดินมาหาฮยอกแจที่เตียง
“ น..นายจะทำอะไรน่ะ “ ฮยอกแจเขยิบตัวไปที่หัวเตียง เมื่อคิบอมคลานขึ้นมาบนเตียง
“ .... “
“ อย่าน้า~ “ ฮยอกแจก้มหัวพลางโบกมือไปมา
“ นายว่าชั้นหยิ่ง ชั้นได้ยินนะ “ คิบอมพูด ฮยอกแจจึงค่อยๆเงยหน้า ขึ้นมา
“ ก็มันจริงๆนิ่ นายนะชอบทำเป็นเย็นชา ไม่ยอมพูดกับใครเลย “ ฮยอกแจพูดพลางเขยิบเข้าหาคิบอม
“ ก็ชั้นพูดกับนายแล้วนิ่ “ คิบอมมองอย่างเอือมๆ
“ - -* “
ณ . ห้อง 309 ( อิอิ แอบมีศูนย์คั่นกลาง )
“ โอ้โห ห้องใหญ่จัง “ ดงเฮก้าวเข้าไปในห้องพักขนาดใหญ่ “ ใหญ่กว่าห้องนอนดงเฮซะอีกนะเนี่ย “
“ แฮะๆ ดงเฮให้พี่สอนคอมต่อป่าว ^^ “ ฮันเกิงสะกิดไหล่ เบาๆ “ เอาป่าวๆ “
“ จะดีเหรอฮะ...เอาไว้วันอื่นดีกว่าฮะ “ ดงเฮก้มหัวขอบคุณ “ ผมจะนั่งตรงไหนดีล่ะ “ ดงเฮมองไปรอบๆห้อง ที่ล้วนมีแต่ของราคาแพงและ เฟอร์นิเจอร์สไตล์โมเดิร์นสวยๆ
“ เราอยากนั่งตรงไหนล่ะ “ ฮันเกิงถาม “ หรือจะนั่งบนตักดี^^ “ ฮันเกิงแซว ก่อนจะยิ้มให้ “ ล้อเล่นน่า เออ..นี่ดงเฮช่วยพี่ดูผลงานของเพื่อนๆในห้องให้หน่อยสิ “ ฮันเกิงเดินไปที่คอมพิวเตอร์ ที่ตั้งอยู่ข้างโต๊ะเขียนหนังสือ ก่อนจะนั่งลง โดยมีดงเฮเดินตามมายืนข้างๆ
“ ของผมยังไม่เสร็จเลยนะ พี่ฮันจะตรวจแล้วอ่ะ “ ดงเฮเบ้ปาก
“ ก็พี่บอกแล้ว ว่าเดี๋ยวพี่สอนให้เราก็ไม่เอา “ ฮันเกิงขยี้หัวนุ่ม
“ พี่จะสอนให้ผมแน่นะ... “ ดงเฮยกยิ้มน้อยๆ ก่อนจะตบมือเบาๆด้วยความดีใจ ฮันเกิงจึงลุกจากเก้าอี้แล้วเปลี่ยนให้ดงเฮนั่งแทน “ โห หน้าจอใหญ๊ใหญ่ OoO “
“ ไหนโปรแกรมที่สอนค้างไว้ โปรแกรมไหนชี้สิ “ ฮันเกิงยืนค่อมดงเฮที่นั่งอยู่บนเก้าอี้พลางเอามือเท้ากับโต๊ะ
~ RRrrRrrRR ~
“ แปปนะ มีข้อความเข้า “ ฮันเกิงล้วงโทรศัพท์ในกระเป๋าขึ้นมาดูก่อนจะผละออก แล้วกลับมาพร้อมสีหน้าเครียดๆ
“ มีอะไรเหรอฮะ...หน้าดูเครียดๆ “ ดงเฮถาม
“ ดงเฮพี่ว่าเราต้องกลับบ้านก่อนแล้วล่ะ...ไป..เดี๋ยวพี่ไปส่งที่บ้าน “ ฮันเกิงเดินเข้ามาพร้อมกับกดปิดหน้าจอ โดยมีดงเฮลุกขึ้นตาม
ฮันเกิงและดงเฮเดินลงมาถึงชั้นล่างซึ่งเป็นลานจอดรถ ฮันเกิงเดินไปที่รถสปอร์ตสีดำคันหนึ่งก่อนจะปลดล็อค ก่อนจะเปิดประตูข้างคนขับให้ดงเฮเข้าไปในนั่งอย่างรีบร้อนก่อนจะอ้อมไปขึ้นรถอีกด้านหนึ่ง แล้วขับออกไปทันที ภายในรถมีแต่ความเงียบไม่มีแม้แต่เสียงพูดคุยกัน เสียงเพลงก็ไม่มี มีแต่เสียงฝนที่ตกลงมากระทบกับหลังคา
“ ดงเฮ..หิวรึยัง กินไรก่อนมั๊ย “ ฮันเกิงชะลอความเร็วให้ลดลง ซึ่งข้างหน้ามีป้าย เซเว่น อยู่
“ ไม่อ่ะฮะ.... เดี๋ยวพี่ไปส่งผมตรงปากซอยตรงนั้นนะฮะ เดี๋ยวผมจะเดินเข้าไปเอง “ ดงเฮชี้ไปที่ปากซอย ที่อยู่ไม่ไกลจากเซเว่นมากนัก
“ จะดีเหรอ...ฝนยังตกอยู่เลย “ ฮันเกิงหันหน้ามามอง เมื่อเห็นดงเฮพยักหน้า เมื่อเห็นร่างเล็กพยักหน้า ร่างสูงจึงเอื้อมไปหยิบร่มคันเดิมยื่นให้ ก่อนจะขับไปเรื่อยๆจนถึงปากซอย ดงเฮก้มหัวขอบคุณก่อนจะ เปิดประตูแล้วเดินออกไป
..........................
..................
“ นาย~ ฝนตกปรอยๆแล้วนะ เอาชั้นกลับบ้านเถอะน้า “ ฮยอกแจเอาใบหน้าถูกับแขนแกร่งของคิบอมก่อนจะออดอ้อน “ ขอร้อง ~ “
..................
“ นาย~ ฝนตกปรอยๆแล้วนะ เอาชั้นกลับบ้านเถอะน้า “ ฮยอกแจเอาใบหน้าถูกับแขนแกร่งของคิบอมก่อนจะออดอ้อน “ ขอร้อง ~ “
“ อะไรเล่า ! เฮ้อ...กลับก็กลับ ลุกแล้วเก็บที่นอนให้ดีด้วย เก็บเสร็จแล้วไปอาบน้ำ ชั้นให้เวลา 15 นาที ถ้าช้ากว่านี้จะให้นอนที่นี่ “
“ O[ ]O !!! “
fre nix
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น