Loving...Brother [Fic Sj yaoi ] KengHai ( HanHae )

ลำดับตอนที่ #16 : Loving...brother [ CHAPTER 14 ] :: 100%

Chapter 14  

 

               

        “ พี่ฮัน~ “ เสียงใสร้องเรียก คนที่นอนหลับไม่รู้เรื่องอยู่บนเตียง ดงเฮวางนีโม่ไว้ข้างก่อนจะร้องเรียกอีกครั้ง

 

        “ พี่ฮันฮะ~ “ 

 

        “  - - z z zz “

 

       “ พี่ฮันจ๋า~ “ ดงเฮเรียกอีกครั้งพลางดึงผ้าห่มออก ก่อนจะเอื้อมไปหยิบไม้ค้ำข้างๆเตียง  
                                แล้วก็ค่อยๆกระดึ๊บๆลงจากเตียง เพื่อไปหาฮันเกิงที่นอนอยู่บนโซฟา

 

         “ - - Zz “ 

 

                          ดงเฮนั่งลงกับพื้นข้างๆโซฟา ก่อนจะโน้มหน้าเข้าไปใกล้ๆ ฮันเกิงที่หลับตาพริ้มอยู่บนโซฟา 
                   ดงเฮใช้นิ้วจิ้มเบาๆไปตามแก้มของฮันเกิงอย่างสนุกสนาน ก่อนจะเปลี่ยนตำแหน่งไปที่เปลือกตา 
                   ดงเฮลูบเบาๆที่เปลือกตาพลางหัวเราะคิกคัก ฮันเกิงขยิบตาไปมา พลางใช้มือปัดๆออก 
                   ดงเฮก็ยิ่งหัวเราะหนักกว่าเดิม ดงเฮเปลี่ยนท่านั่งมาเป็นนั่งคุกเข่า 
                   ก่อนจะค่อยๆพ่นลมใสหน้าฮันเกิงเบาๆ ( กลิ่นเดนทิสเต้ ออกค่ะ ^O^ )

 

       “ ด..ดงเฮ ทำไรน่ะ “ ฮันเกิงถามดงเฮที่กำลังเป่าลมใสไม่เลิก ดงเฮที่เพิ่งจะรู้ตัวรีบกระเถิบ
                     ออกห่างด้วยความเขิน ( ไปทำให้ตื่นซะแล้ว )  ฮันเกิงยิ้มน้อยๆ พลางชันตัวลุกขึ้นนั่ง 
                     จะมีใครเห็นอย่างเค้ามั๊ย ดงเฮน่ารักมากๆตอนที่ป่าลมใส่เค้าน่ะ ^^

 

         “ ตื่นตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ย ? “ ฮันเกิงลุกขึ้นไปนั่งตรงหน้าดงเฮ แต่ดงเฮก็ยังนั่งก้มหน้าอยู่แบบนั้น 
                       ฮันเกิงค่อยๆเชิดหน้าดงเฮขึ้นพลางถาม 

                     “ ว่าไงครับ ?...ตัวเล็กตื่นแล้วทำไมไม่ปลุกพี่หล่ะ “ ดงเฮก้มหน้าลงไปอีกครั้ง

         “ ผ..ผมเรียกพี่แล้ว ต...แต่ พี่ ม..ไม่ได้ยินผม “ ดงเฮพูดตะกุกตะกัก

 

        “ หน้าแดงเลยดูสิ เงยหน้าซิครับ “ ฮันเกิงเชิดหน้าดงเฮขึ้น 
                       ก่อนจะหยิกแก้มดงเฮเบาๆ “ น่ารักจริงๆเลย ^^ “ พูดพลางส่งยิ้มละลายใจไปให้อีกครั้ง ทำให้ดงเฮ 
                       หน้าแดงกว่าเดิม

 

        “ วันนี้ดงเฮมีกายภาพบำบัดตอนบ่ายๆนะ  ไปอาบน้ำดีกว่าๆ จะได้มากินข้าว “  ดงเฮพยักหน้าเบาๆ 
                      ดีเหมือนกันท่าขืนอยู่ต่อ เค้าต้องละลายอยู่ตรงนี้แน่ๆ

 
                   ฮันเกิงพยุงดงเฮให้ลุกขึ้น ก่อนจะค่อยพาดงเฮเดินไปยังห้องน้ำ

 

                “ จะอาบน้ำได้มั๊ยเนี่ย เดี๋ยวลื่นแน่เลย ให้พี่ไปช่วยมั๊ย “  ฮันเกิงบ่นอุบอิบ แต่ดงเฮแทบจะลงไปกองกับพื้นแล้ว

 

                “ ไม่ต้อ.../ไม่ได้นะ... เรายิ่งขาไม่ดีอยู่ เผลอลื่นขึ้นมาทำยังไง ไม่รู้แหละ เดี๋ยวพี่จะอาบให้ “ 
                              ดงเฮยังพูดไม่จบ ฮันเกิงขัดขึ้นมาซะงั้น 

 

                   ‘ ถ้าพี่ฮันอาบน้ำให้ มีหวัง..อึ่ย!!~ ‘ ดงเฮหลับตาปี๋ พลางคิดภาพตาม

 

                   ฮันเกิงพยุงดงเฮเดินเข้าไปในห้องน้ำ ก่อนจะยกเก้าอี้เข้ามาในห้องน้ำ ยิ่งทำให้ดงเฮ งงเข้าไปใหญ่

 

       “ ดงเฮนั่งบนเก้าอี้นะ “ ฮันเกิงจับดงเฮให้นั่งลงบนเก้าอี้ ฮันเกิงนั่งยองๆอยู่ที่พื้นตรงหน้าดงเฮ 
                     ก่อนจะควานหาอะไรบางอย่างในกระเป๋าเสื้อ “ แป๊ปนะ อ่า~ เจอแล้ว “ ฮันเกิงหยิบกิ๊บรูปโบว์สีฟ้าขึ้นมา
                      ก่อนจะรวบผมม้าที่ปรกหน้าดงเฮขึ้น พร้อมกับรัดยางไว้เป็นทรงน้ำพุ พร้อมกับติดโบว์สีฟ้าเอาไว้ด้วย

 

          “ เสร็จแล้ว..เจ้าตัวเล็กน่ารักจังเลย >< “ ฮันเกิงส่งยิ้มละลายมาให้พลางเล่นผมทรงน้ำพุของดงเฮไปมา

 

           “ ^^ “ ดงเฮยิ้มอย่างเขินๆให้ “ น่ารักมากเลยฮะ “

 

          “ เอาล่ะ อาบน้ำกันซะที “

 

          “ O[ ]O ~!!! “ << ดงเฮ

 

          “ ไม่ต้องกลัวนะ พี่ไม่ทำอะไรหรอก “ ฮันเกิงพูดอย่างรู้ทัน ก่อนจะค่อยๆถอดเสื้อของดงเฮออก     ยิ่งฮันเกิง
                       ดึงเสื้อขึ้นเท่าไหร่ ดงเฮก็ดึงลงอย่างเดียว ดึงมันอยู่อย่างนั้นแหละ ดึงมันเข้าไป 
                       เสื้อขาดไม่มีใส่ในหน้าอายกว่านะเออ

 

                 แคว๊ก!!  ( กูว่าแล้ว ว่าเสื้อต้องขาด = = )

 

                 “ พี่ฮันอ่ะ “

 

                 “ พี่จะถอดแล้ว ดงเฮก็ดึงลง พี่เลยฉีกซะเลย ^^ “ ยิ้มเหรอ..ยิ้มเหรอ!!!!

 

                 “ พี่ฮันอ่ะ ไม่เอาแล้ว ผมจะอาบเอง “ ดงเฮพูด

 

                 “ ไม่ได้หรอก พยาบาลเค้าบอกว่าให้ดูแลดงเฮให้ดี ไม่ใช่แค่พยาบาลนะ 
                               พี่เราก็โทรมาหาพี่บอกให้ดูแลเราด้วยนะ “

 

                  “ เอางั้นก็ได้ฮะ “ ดงเฮดึงมือของฮันเกิงเบาๆ ถึงแม้ดงเฮจะออกแนว เซ็งๆ

 

                 ‘ เสร็จกู >.,< ‘ ฮันเกิงคิดในใจ

 

                                    แปะ!

 

                   ของเหลวสีแดงสดไหลลงสู่พื้น ฮันเกิงใช้มือจับจมูกตัวเอง ก็พบว่า ของเหลวสีแดงนั้นมันเป็นเลือดกำเดา       ของเขาเอง!!

 

                      แปะ!

 

                “ พี่ฮัน..เลือด.ด “ ดงเฮมองฮันเกิงอย่างหวาดระแวง ในขณะที่มือก็กุมเสื้อที่ถูกฉีกเอาไว้แน่น

 

                “เอ่อ..คือ “ 
  

                       แปะ!

 

               “ พี่ฮัน....ออกไปเลยน้า ~ “ ดงเฮตีฮันเกิง อ๊าก กก ทำไมต้องเลือดไหลตอนเค้ากำลังจะถอดด้วยเนี่ย ><

 

              “ ดงเฮ..มันไม่ใช่แบบนั้นนะ ก็อากาศมันร้อนน่ะ ^^’ “ ฮันเกิงปาดเลือดกำเดาออก แต่มันก็ไหลย้อย
                            ออกมาเหมือนเดิม

 

              “ พี่ฮันไปห้ามเลือดก่อนเถอะ ...เดี๋ยวผมอาบเอง “ ดงเฮผลักฮันเกิงให้ออกจากห้องน้ำ

 

                             ‘ โถ่เอ๊ย !!~ อดเลยเรา เลือดกำเดาบ้า มาไหลอะไรกันตอนนี้วะ ‘ ฮันเกิงตีจมูกตัวเอง

 

                         พรวด!! แปะ แปะ

 

                               ‘ แผนที่หนึ่งใช้ไม่ได้ ใช้แผนสอง ‘

 

                            ก๊อกๆ

 

                    “ ดงเฮๆ ช่วยพี่หน่อยสิ มันไหลไม่หยุดเลยอ่ะ “ ฮันเกิงเคาะประตูเรียก โดยปล่อยให้เลือดไหลลง
                               พื้นเป็นหยดอยู่แบบนั้น

 

                   “  พี่ก็เงยหน้าขึ้นสิฮะ.. “ เสียงของดงเฮดังลอดออกมาจากห้องน้ำ

 

                    “ ดงเฮออกมาดูพี่หน่อยสิ “ ฮันเกิงยังไม่ยอมแพ้

 

                   “  ก็ได้ฮะ แป๊ปน้า “

 

           
                                                  พลั่ก!!!

 

                      “ ดงเฮ!!!! “  

.......................................................
           กว่าจะลงได้นานเหลือเกิน เซ็งเด็กดี ลงไปแล้วทีนึง ไม่ครบ ขาดๆเกินๆ  เซ็ง!!!

 ........
ด้
ไรเต