คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : 02 ; WHEN YOU AWAKE
02
WHEN YOU AWAKE
มีเพียงความเงียบเท่านั้นที่ดำรงอยู่มาตั้งแต่ต้น
เสียงขีดเขียนจากปลายปากกาเงียบลงก่อนที่แพทย์เจ้าของไข้จะยื่นแฟ้มเอกสารแผ่นหนึ่งให้นางพยาบาลวิชาชีพ ดวงตาคมทอดมองผ่านแว่นกรอบหนาแล้วเบนมายังนักศึกษาแพทย์ที่ยังคงนั่งนิ่งไม่ยอมขยับเขยื้อนไปไหนตั้งแต่เมื่อกี้แล้ว
“อัตราการเต้นของหัวใจผิดปกติ..สงสัยเป็นอาการดื้อยา”คนเป็นแพทย์สรุปสั้นๆ
“งั้น..เหรอครับ”
อี้ฟานเดินเข้าไปใกล้ ทาบมือลงบนไหล่ข้างหนึ่ง
“นักศึกษาแพทย์”
“?”
“ไม่ใช่ว่าฉันอยากยอมแพ้หรอกนะ..แต่ชีวิตของคนเราดำเนินอยู่บนความจริงเสมอ และนายก็ควรยอมรับความจริงให้ได้เหมือนกัน”
“...”
“พรุ่งนี้ตอนแปดโมงเช้า”ใบหน้าคมฉายแววเศร้า “เราจะปิดสวิตช์”
ชุดกาวน์ของคริสค่อยๆหายลับผ่านบานประตูออกไป ทิ้งให้คนสองคนเผชิญหน้ากันในความเงียบ
หนึ่งคนที่กำลังจะตายในไม่ช้า และ..
อีกหนึ่งคน..ที่ตายไปแล้วทั้งเป็น
“ลู่ฮาน ผมเหนื่อยเหลือเกิน ขอพักสักงีบนะ”
หากเขียนความทุกข์ลงไปในผืนทราย ไม่นานมันก็ถูกคลื่นซัดลงทะเลไป
ลู่ฮานเคยบอกไว้อย่างนั้นในหน้าร้อนครั้งสุดท้ายที่พวกเขาพบกัน ตอนนั้นอี้ฟานยังคงทำหน้าที่เป็นแพทย์ผู้ช่วยในห้องฉุกเฉิน และ ดาเฮที่มักจะยุ่งกับการว่าความในฐานะทนายของรัฐ อี้ฟานจำได้ว่ามันเป็นวันอังคารตอนเช้าที่พวกเขาตัดสินใจออกมาเดินรับแสงอาทิตย์ บรรยากาศรอบๆชายหาดเงียบสงบสมกับเป็นการพักผ่อน
ลู่ฮานเดินนำหน้าทุกคนพร้อมกับกล้องโพลารอยด์ขนาดพกพาหนึ่งตัว หลังจากใช้เวลา(บังคับ)เกลี้ยกล่อมอยู่นาน อี้ฟานถึงเริ่มใจอ่อนและยอมก้าวเข้ามาอยู่ในเฟรม เกิดเสียง ‘แชะ’ สามครั้ง และเขาก็ได้รูปโพลารอยด์ใบแรกมาครอบครอง
อู๋ อี้ฟานไม่เคยคิดเลยว่า..นั่นจะเป็นการถ่ายรูปครั้งสุดท้ายระหว่างเขากับลู่ฮาน
ถ้าเขาฉลาดกว่านี้ ถ้าเขากล้าตัดสินใจถามในตอนนั้น บางทีลู่ฮานอาจจะไม่ได้มาอยู่ที่นี่ในฐานะผู้ป่วย และเรื่องทั้งหมดก็คงไม่จบลงแบบนี้
คำถาม..ที่ยังคงกวนใจคริสอยู่ตลอดเวลา
“ลู่ฮาน เกิดอะไรขึ้นกับนายในสี่ปีที่ผ่านมากันแน่?”
- 93 M.MILES -
22.44; 31.7.2013
หากนับวันเวลาที่โอ เซฮุนเริ่มรู้จักลู่ฮาน มันก็เกือบสามปีแล้ว
และถ้าหากนับวันเวลาที่ทั้งสองสนิทสนมกัน นี่เป็นครั้งที่แรกที่เขาเสียใจและรู้สึกหดหู่ที่สุด หากมีไทม์แมกชีนเหมือนฟิคชันวิทยาศาสตร์ โอ เซฮุนคงเป็นคนแรกที่ยอมกระโดดเข้าไป ความคิดเปลี่ยนแปลงสิ่งต่างๆในอดีตผุดขึ้นมาเสมอเมื่อเขาได้มองใบหน้าลู่ฮาน เซฮุนอยากกลับไปช่วงเวลาเหล่านั้น สาบาน..เขายอมทำทุกอย่างเพื่อให้ได้เวลากลับคืนมา
แต่โลกใบนี้ไม่มีที่ยืนสำหรับคนฝันเฟื่อง โลกแห่งความเป็นจริง ไม่มีไทม์แมกชีน ไม่มีปาฎิหาริย์ มีเพียงลมหายใจเข้าออกที่ใกล้ริบหรี่เต็มทน
เสียงเครื่องวัดชีพจรยังเต้นไปตามปกติ โอ เซฮุนลืมตาขึ้นในความมืด มีเพียงแสงจางๆจากเครื่องช่วยหายใจที่ยังคงส่องสว่างอยู่ ข้างนอกหน้าต่างคือสายฝนกำลังสาดใส่กรอบกระจกอย่างบ้าคลั่ง เซฮุนเลิกแขนเสื้อตัวเองขึ้น แสงสว่างร่ำไรของพรายน้ำบนหน้าปัดบอกให้รู้ว่าตอนนี้ได้ผ่านพ้นวันใหม่มาเกือบสองชั่วโมงแล้ว
เซฮุนลุกขึ้นเต็มความสูง ทอดมองใบหน้าคนบนเตียงด้วยสายตาเหนื่อยอ่อน
“ผมคงต้องไปก่อน..แล้วผมจะกลับมา ผมจะกลับมา..แน่นอน”
การุณยฆาต
พวกเขาเรียกมันอย่างนั้นเพื่อระบุเจตนาแน่นอน
หากแปลตามความหมายตรงตัว มันคือ “การฆ่าโดยความปราณี”
ไม่ว่าจะอ้างเหตุผลใดๆก็ตาม ถึงแม้จะต่างวิธีการ ต่างเจตนา..ความตายคือความตาย
ไม่มีใครรู้ว่าคนที่นอนอยู่บนเตียงนั่นต้องการรึเปล่า พวกเขาเลือกทางเดินที่ง่ายกว่า สั้นกว่าแก่ญาติคนไข้ ตัดปัญหาเรื่องค่าใช้จ่าย ดับความหวังเพียงน้อยนิดให้มอดลง มีใครเคยบอกรึไม่ คำว่าหมอกับฆาตกร..มีเพียงเส้นบางๆกั้นอยู่
และตอนนี้คนเหล่านั้นก็กำลังหยิบยื่นความตายให้แก่เสี่ยว ลู่ฮาน..
ในห้องมีคนอยู่เพียงแปดคน
นายแพทย์คริส.. คุณหมอผู้เชี่ยวชาญอีกสองที่ถูกเชิญมาในฐานะสักขีพยาน.. ครอบครัวคนไข้ และเขา.. โอ เซฮุนปลีกตัวอยู่ในมุมห้อง ถัดจากวงล้อมของคนพวกนั้น เสียงเรียบของนายแพทย์ดังขึ้นในความเงียบ แต่เซฮุนไม่รับรู้อะไรอีกต่อไปแล้ว
เซฮุนค่อยๆหลับตา เขาได้ยินเสียงพูดคุยของแพทย์ เสียงสะอื้นจนตัวโยนของหญิงวัยกลางคน แล้วทุกอย่างก็เงียบลงเมื่อปลายนิ้วของอี้ฟานปลดเครื่องช่วยหายใจออก
..ตลอดเวลาเซฮุนไม่เคยเชื่อเรื่องปาฏิหาริย์ แต่ตอนนี้เขากลายเป็นคนโง่ที่เอาแต่รอคอยปาฏิหาริย์ทั้งๆที่รู้ว่ามันไม่มีอยู่จริง..
เครื่องวัดชีพจรเริ่มทำงานช้าลง เสียงตี๊ดอันแสนคุ้นเคยเริ่มเว้นระยะห่างมากขึ้นทุกทีก่อนที่มันจะหวีดร้องออกมาพร้อมกับเส้นตรงที่ปรากฏอยู่บนจอ
ตี๊ดดดดดดดดดดดดดดดด!
นั่นคือเสียงสุดท้ายที่โอเซฮุนได้ยินก่อนที่ทุกอย่างจะดับวูบไป
.
.
.
.
ติ๊ด ติ๊ด ติ๊ด ติ๊ด
-TBC-
100%
2.02; 2.8.2013
This is LEE DAHAE
ความคิดเห็น