คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : ONLY HOPE : 02 : I KNEW YOU WERE TROUBLE [100%]
CHAPTER 02
I KNEW YOU WERE TROUBLE
แบฮยอนเินออมาาห้อน้ำพร้อมับผ้านหนูบนหัวและเสื้อัวหลวมโร่ยาวถึเ่า เามอหาเสื้อผ้าัวเอและพบว่ามันำลัถูปั่นในเรื่อัผ้า แบฮยอนเินไปที่ห้อนั่เล่น านยอลนั่อยู่หน้าทีวี ในมือถือรีโมับหนัสือหนึ่เล่ม ที่สำัานยอลำลัหลับ
แบฮยอนพยายามึรีโมาานยอลให้เบามือที่สุ เาลบนปุ่มสีแและปล่อยให้ารแ่ันเบสบอลรหน้าถูแทนที่้วยอสีำ แบฮยอนหย่อนัวล้าๆานยอล สายาอเาับ้ออยู่บนผ้าพันแผลสีาวนั่น...อะไรบาอย่าทำให้แบฮยอนยื่นมืออไป
“มีใรเยบอนายรึเปล่าว่าารแอบมอ็เป็นารุามทาเพศอย่าหนึ่นะ”เสียอนที่ำลัหลับทำให้แบฮยอนสะุ้ เาัมือลับทันที่อนะลุึ้นยืน
“ลุไปะ”แบฮยอนเาหัวัวเอ ูเหมือนว่าานยอละอบใับท่าทีเ้ๆัๆนั่น
“อะไรนะ?”
“ลุไปะ ันะนอน”แบฮยอนย้ำเสียหนัว่าเิม เาทำท่าะนั่ลแ่านยอลห้ามไว้่อน
“นี่ไม่ใ่ที่อนาย”เาี้ไปที่ประูห้อ “ที่อนายอยู่นั่น”
“แ่...”
“ไปะ พรุ่นี้ันมีนัแ่เ้า”านยอลลุึ้นไล่ และมัน็ไ้ผลเมื่อแบฮยอนยอมเินออาห้อนั่เล่นพร้อมับเสียย่ำเท้าหนัๆามหลั
านยอลลุึ้นยืนเมื่อท้อไส้เริ่มประท้วอีรั้ านยอลหันไปมอนาฬิาที่ำลัเินสู่วันใหม่ แล้วพาัวเอเ้าไปในห้อรัว เาวาานทั้หมไว้้านหลัและเริ่มหาอะไร่ายๆพอประทัวามหิว านยอลเปิประูู้เย็น ยืนมออะไรบาอย่าในนั้น มันนานนระทั่เสียเือนัออมา แ่เาไม่อาละสายาามันไ้ เายิ้ม...
นมหนึ่แ้ว พร้อมระาษหนึ่แผ่น
วันนี้ อบุ
-
รถี๊ปันเ่าอานยอลพาพวเามาถึอพาร์ทเมนท์แห่หนึ่ในอยเล็ๆ านยอลำลัหัวเสียเพราะอาาศในอนเ้าทำให้ระ้านนอพร่ามัวไปหมส่วนแบฮยอน็ำลัถอนหายใยาวและเรียมำพูอัวเอไว้แ้ัวับน้าในนั้น
“ที่นี่เหรอ?”
แบฮยอนพยัหน้า เา้าวลารถ อระับโอเวอร์โ้ทอัวเอเมื่อลมหนาวพยายามแทรเ้ามา
“เฮ้ นายโอเไหม?”านยอลที่เินามหลัมาิๆเอ่ยถามเมื่อเห็นว่าใบหน้านั้นเริ่มีล
“ันโอเ”แบฮยอนบัับริมฝีปาไม่ให้สั่น่อนะปล่อยให้นิ้วัวเอมหายลไปับปุ่มสีเทา้านหน้า และเป็นไปามาเมื่อบานประูถูผลัออในวินาทีถัมาาม้วยร่าอหิรานหนึ่
“ให้ายเถอะแบฮยอน”เธอราพลาลูบลำใบหน้าอแบฮยอน
“เธอไม่เป็นไรใ่ไหม? หายไปไหนมา?”
“โทษทีแธี่ เิเรื่อึ้นนิหน่อย”แบฮยอนยิ้มเื่อนๆ
“รู้ไหมันใหายแ่ไหนอนที่เธอบอว่าะออไปหาแม่”แธี่เม้มปาเป็นเส้นบาเียบ “ไปเอผู้หินนั้นมาริๆใ่ไหม? ทำไมเธอไม่ฟัันเลยแบฮยอน”
“อโทษที่ทำให้เป็นห่ว”แบฮยอนเลี่ยอบำถามทั้หมเาเอาแ่ยิ้ม และรอยยิ้มระอัระอ่วนนั้นทำให้แธี่นึำหนิัวเอึ้นมา
“ั้นันะไปเรียมอาหารเ้าให้”หิรามอใบหน้าอแบฮยอนและน้าหลัสลับัน่อนะเินหายลับสายาไป ปล่อยให้นทั้สอยืนเผิหน้าันท่ามลาวามเียบ
“ส่แ่นี้แหละ”แบฮยอนเป็นฝ่ายยอมแพ้เมื่อเม้อาไม่มีทีท่าว่าะสิ้นสุล เาำลัหันหลัลับแ่แรระาาานยอลนั้นทำให้แบฮยอนหมุนัวลับมา
“ะทำอะไร?”
านยอลล้วมือเ้าไปในระเป๋าาเัวเอ่อนะหยิบนามบัรัวเอให้
“ันะแน่ใไ้ยัไว่านายรัษาสัาริๆ”
“อะไรนะ?”
านยอลวามันลบนฝ่ามือแบฮยอน และถือวิสาสะึพวุแาระเป๋าอีฝ่ายออมา
“ุแสำรอห้อนายใ่รึเปล่า?”
“เอาืนมา”แบฮยอนพยายามะว้ามันืน ทว่าวามสูอเาทำไ้เพียเอื้อมแะ้อศออปาร์ านยอลเท่านั้น
“ทำบ้าอะไรอนาย?”
“อย่าแรทำให้ันมั่นใว่านายะไม่่าัวาย ลับไปที่ห้อ าร์โทรศัพท์และโทรหาันทุๆั่วโม”
“หา?”
“ถ้านายไม่ยอมโทร ันะมาหานายที่นี่ทันที”านยอลูุแในมือ “และันะบอับนูแล้วยว่านายพยายาม่าัวาย”
“นายบ้าไปแล้วรึไ?!”แบฮยอนะโนออมาอย่าเหลืออ
“ันทำริแน่ นาย็รู้”ปาร์ านยอล้อลับ้วยสายาุัน
“ปาร์ านยอล…”
“็ไ้”
“ว่า่ายีนี่”านยอลยิ้มเยาะ่อนะยื่นพวุแส่วนที่เหลือให้ “โทรมาทุั่วโม”เาย้ำอีรั้ะมอใบหน้าแร่ำอบยอน แบฮยอน
เสียำรามอเรื่อยน์ัึ้นพร้อมับวันสีาวาท่อไอเสีย แบฮยอนยืนอยู่รนั้นนรถี๊ปันเ่าอานยอลหายลับสายาไป เาำลัพร่ำบอัวเอว่าปาร์ านยอลเป็นผู้ายอันรายที่สุเท่าที่เยเอมาและถ้าเป็นไปไ้เาวรีัวออห่าทันที แ่เพราะอะไรไม่รู้แบฮยอนรู้สึว่าในวามโรธนั้นมันมีวามรู้สึหนึ่่อนอยู่ วามรู้สึที่ัวเาไม่สามารถอธิบายออมาไ้
วามรู้สึีใ
-
บานประูถูผลัเ้ามาพร้อมับร่าอปาร์ านยอล ถัออไปหลาย้าวารนั้นมันมีผู้หิวัยลานนั่อยู่พร้อมับฟิล์มอะไรสัอย่าในมือ และมันมีใบหน้าเร่เรีย้อนรับเาแทนรอยยิ้ม
“มันูไม่ีเลย”เธอว่าะเลื่อนแว่นสายาให้เ้าที่ “เธอไม่ไ้ทำามที่ันบอใ่ไหม?”
“ผมมีหลายอย่า้อทำ”เานั่ล
“ปาร์ านยอล เธอเป็นนอให้ัน่วยเอนะ”านยอลไ้ยินเสียถอนหายใหนัหน่วอเธอามหลั านยอลรู้สึว่าเวลาในห้อนั้นเิน้าว่าปิ หลัารุ่นิอยู่นานในที่สุเธอ็ยอม “เอาล่ะ เรามาเริ่มันใหม่”
“ุหมายถึ...”
“ันหมายถึ้อลอเรายัเหมือนเิม และัน้อแน่ในว่าเธอะไม่แหอีเป็นรั้ที่สอ”
ราวนี้านยอลถอนหายใบ้า
บาทีเธออาะไม่รู้ว่าอนนี้...
เาไ้ทำลายบ้าๆนั่นหมแล้วทุ้อ
-
ฝนที่ลมาทำให้อาาศย่ำแย่ลว่าเิม แบฮยอนเลือที่ะนอนัวอยู่ในห้อ บนเียไม้แ็ๆอเา ับฮีเอร์เ่าๆหนึ่ัว แบฮยอนวาโทรศัพท์ไว้บนโ๊ะอาหาร ้าๆันนั้นมันมีนามบัรอใรบานที่เาไม่เยิะเปิู อนนี้เา่วและมันะีมาถ้าหาไม่้อื่นึ้นมาอี มันะีมาถ้าเาไม่้อลุึ้นมาเผิหน้าับโลโสมมใบนี้ แบฮยอนภาวนา เนิ่นนานนสิสุท้ายหลุหายไปในวามฝัน
บยอน แบฮยอนหลับสนิท
แบฮยอนไม่รู้ว่าัวเอเผลอหลับไปั้แ่เมื่อไหร่ ื่นมาอีทีท้อฟ้า้านนอ็ถูาบ้วยสีม่วเสียแล้ว และวามเียบสบภายในห้อถูแทนที่้วยเสียทุบประู้านนอ แบฮยอนพยายามบัับร่าายให้หยุเอนไปมาเมื่อเาเินรไปยัประู แบฮยอนวามือบนลูบิฝืๆนั่น พยายามหมุนเมื่อมันแสร่อรอยอวามื้อรั้น และประู็แทบะถูผลัเ้ามาในทันทีหลัาที่เาลายล็อออ
ร่าอายนหนึ่ยืนอยู่รหน้าเา
ปาร์ านยอล
“นายิะแล้ันใ่ไหมแบฮยอน?” ปาร์ านยอล่มเสีย่ำลอไรฟัน วามือทั้สอ้าลบนไหล่อแบฮยอน วาุันนั้นอเหมือนะินเลือินเนื้อ แ่ับนที่พึ่ื่นและอยู่ในสภาพึ่มๆรับรู้แ่เพียว่าปาร์ านยอลำลัโมโหเท่านั้น
“ันทำอะไรผิ?”แบฮยอนพยายามเรียบเรียำพูในหัว “แล้วทำไม้อโมโห้วย?”
“ทำไม? ทำไมน่ะเหรอ?”านยอลบฟันนรามนูนเป็นสัน เาล้วมือเ้าไปในระเป๋าแล้วหยิบโทรศัพท์ออมา “ันสั่ให้นายโทรหาทุั่วโม”
“...”แบฮยอนทำท่าเหมือนะนึึ้นไ้ เาอ้าปาหวอและพยัหน้าึ้นลเล็น้อย
“อา...ให้ายเถอะ”านยอลราเสียยาน “นายทำอะไรอยู่?”
“ันหลับ”
“หลับ?”านยอลยมือึ้นแปะหน้าผาัวเอ
“แ่นี้ใ่ไหมที่นาย้อาร”
“อะไรนะ?”
“ถ้านายอยาเห็นว่าันยัมีีวิอยู่ ัน็ยืนอยู่หน้านายแล้วนี่ไ ทีนี้็ลับไปไ้สัที” แบฮยอนทำท่าะปิประูแ่มืออานยอลไวว่า เาว้าลูบิ่อนะันลับไปที่เิม
“นี่น่ะเหรอสิ่อบแทนที่ันวรไ้รับ?” านยอลระุยิ้มมุมปา
“นาย้อารอะไร?”
านยอลันัวเอเ้าไป้านใน่อนะปิประูและล็อห้อเามอออไปนอหน้า่า ฝนเริ่มลั่นัวลมาเป็นเม็ “ถ้าันอยาะอยู่ที่นี่ับนายสัืนล่ะ?” านยอลยิ้มยียวนประสาท
และสายาแ็ร้าวอแบฮยอนือำอบอทุสิ่
-
ปาร์ านยอลำลัายาวๆอเาเ้าไปใ้โ๊ะในะมอูแผ่นหลัเล็ๆที่ำลัหั่นบาสิ่บาอย่าในรัว ฝนที่อยู่้านนอบัับให้านยอลหยิบรีโมร์ที่อยู่้าๆึ้นมาและเริ่มไลู่แ่ละ่อ้วยวามเบื่อหน่ายนในที่สุานยอลัสินใหยุที่ภาพยนร์เรื่อหนึ่ านยอลไม่ใส่ใ้วย้ำว่ามันเป็นภาพาวำไม่ใ่ภาพสีเพราะบาอย่าทำให้เาไม่สามารถละสายาไปาานี้ไ้
หิสาวนหนึ่ที่ำลัทำอาหารในรัว ถัออไปไม่ไลนัมันมีายนหนึ่สภาพมอมแมมไม่่าอะไรับนรั ายนนั้นหยิบแันใบโที่วาอยู่บนั้นแล้วยมันึ้น ่อยๆย่อไปทา้านหลัอหิสาว พยายามเ็บฝีเท้าอัวเอไว้ใ้พรม
“นาย้อารหัวไเท้า้วยไหม?” แบฮยอนเยหน้าึ้นมาถามและพบว่าานยอลำลั่อนิ้วไว้ใล้ริมฝีปา ล้ายะบอว่า ‘เียบ’
“เธอไม่ายหรอ” แบฮยอน้มลไปหั่นหัวไเท้า่อไป “เธอเป็นาร”
“นายรู้ไ้ไ?” านยอลเถียและไม่ี่วินาทีถัมาเสียรีร้อาทีวี็ัึ้น านยอลหันลับไปยัหน้าโทรทัศน์เาพบว่าายนนั้นำัิ้นเร่าๆบนพื้น และมันมีมีเล่มหนึ่ปัอยู่รลำอ เลืออายนนั้น่อยๆไหลออมาในะที่ร่าาย่อยๆเลื่อนไหว้าลนลายเป็นแน่นิ่ในที่สุ านยอลอ้าปา้าเมื่อหิสาวหันหลัลับไปทำอาหาร่อ
“แม่นันะ”านยอลบอับแบฮยอนที่ำลัใส่ส่วนผสมทุอย่าลในหม้อ “ันัไม่แน่ใแล้วสิว่านายเป็นารแฝัวมารึเปล่า?”
แบฮยอนระุริมฝีปา
“แล้วถ้าใ่ล่ะ?”
“ไม่มีวันหรอ”
“ถ้าาร่าัวายอันเป็นเพียบันไั้นแรเพื่อเ้าใล้ัวนายล่ะ...นายะทำยัไ?”
-
บยอน แบฮยอนเยิว่าผู้ายที่ื่อปาร์ านยอลเป็นนเ้าใยา และมีโลส่วนัวสู เาิอย่านั้นนระทั่านยอลับรถพาเามาที่บ้านเล็ๆหลัหนึ่พร้อมับลัระาษใบโในมือ ทันทีที่เรื่อยน์ับสนิทแบฮยอนวามอออไปนอระ เาไ้ยินเสียเฮลั่นและมันมี(ฝู)เ็นับสิบีวิที่พาันวิ่รูออมา แบฮยอนำลัะหันไปถามานยอลว่ามันเิอะไรึ้นแ่สายไปแล้วเมื่อปาร์ านยอลำลัวิ่เ้าไปในมรสุมเ็(?)้วยสีหน้าระรื่น
แบฮยอนมอปาร์ านยอลยเ็ผู้ายนหนึ่ึ้น่อนะเหวี่ยึ้นไปในอาาศและทำมัน้ำๆับเ็ที่เหลืออีสอสามน ทุนหัวเราะ เ็ๆหัวเราะ านยอลหัวเราะ และแบฮยอนไม่เ้าใว่าทำไม
เาถึหัวเราะ
ุ๊าัวแล้วัวเล่า่าพาันเินบวนพาเหรออาล่อลัใบโโยมีแบฮยอนเป็นผู้วบุมารรารอันิัอเ้าเท็ี้แบร์ในมือ เายื่นมันให้ับเ็ๆที่ำลั่อแถวยาวเบื้อหน้า ส่วนานยอลำลัเินเ้าไปพูุยอะไรบาอย่าับายแปลหน้ารมุมห้อ
“ผมะเอาัวนั้น” เ็ายนหนึ่ี้ไปทีุ่๊าหมีสีำ ัวเียวันับที่อยู่ในมืออเ็ผู้หิอีน
“ไม่ไ้นะ” เ็ผู้หิะโน่อนะุุ๊าหมีไว้้านหลั และสรามนาย่อม็ปะทุึ้นเมื่อเ็ทั้สอนเริ่มุระาเ้าเท็ี้แบร์ านยอลที่ำลัุยอย่าออรสหันลับมาเพราะเสียร้อไห้้า เาำลัะอัวแล้วเินเ้าไปแ้ปัหาแ่ทว่าปลายเท้านั้นหยุลเมื่อบยอน แบฮยอนัสินใทำอะไรบาอย่าลไป
มือทั้สอ้าอแบฮยอนถูยึ้นมาใ้ในารเปลี่ยนแปลใบหน้า(ูี)ให้ลายเป็นัวอะไรสัอย่า แ้มลมๆนั้นย่นเ้าหาันพร้อมมูรั้นที่ถูึึ้นนล้ายับหมู แบฮยอนส่เสียอู๊ๆและเริ่มส่ายูไปมา
ับท่าทีแปลๆอแบฮยอนนั้นเ็ๆหัวเราะ
ับวามพยายามอแบฮยอนนั้นานยอลรู้สึี
เย็นวันนั้นมันบล้วยนิทานเรื่อลูหมูสามัว มีแม่หมูแบฮยอน ับหมาป่าานยอลเป็นัวำเนินเรื่อหลั สาบาน แบฮยอนไม่เยรู้สึสนุับารแสละรมา่อน นิทานที่านยอลแ่ึ้นสๆเี๋ยวนั้นทำให้ทุนหัวเราะอย่ามีวามสุ และแบฮยอนปิเสธไม่ไ้ว่าัวเาเอ็มีวามสุเหมือนัน
านยอลยืนอยู่หน้าบ้านหลัเล็ๆที่ถูใ้เป็นสถานรับเลี้ยเ็ำพร้า เาล้วมือเ้าไปในระเป๋าหยิบเินปึหนึ่ออมาและวามันลบนมืออายร่าท้วมเบื้อหน้า
“อบุมานะานยอล” ิม แยูเ็บเินลไปในอเล็ๆที่เรียมมา “ว่าแ่เพื่อนอนายนนั้นื่อบยอน แบฮยอนริๆใ่ไหม”
านยอลพยัหน้า หันไปมอแบฮยอนที่นั่อยู่บนรถี๊ปอเา “ทำไม? ุรู้ัเาเหรอ?”
“็ไม่เิ” ายร่าท้วมอบ่อนะหรี่เสียให้เบาล “แ่านยอล..นายรู้ใ่ไหมว่า่อนที่ะมาเป็นผู้ัารที่นี่ ันเยทำอะไรมา่อน”
“แน่นอน” านยอลพยัหน้าอีรั้ “ำไ้สิ นัสืบิม”
“ันะไม่พูอ้อม้อมนะ...แ่ทาที่ีอยู่ห่าๆายนนั้นเอาไว้ีว่า”
“ทำไมล่ะ?”
“บยอน แบฮยอนเยิุ”
“...”
“เาเป็นาร”
100%
ความคิดเห็น