คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : 01 ; I WILL WAIT FOR YOU
01
I WILL WAIT FOR YOU
นายแพทย์อู๋ อี้ฟาน คือแพทย์ที่มีชื่อเสียงแห่งโรงพยาบาลเอกชนโซล คือผู้เชี่ยวชาญด้านประสาทวิทยาและศัลยกรรมมือหนึ่ง คือแพทย์เจ้าของไข้ของลู่ฮานคนที่นอนซมอยู่ในห้องผู้ป่วยพิเศษ และเป็นคนที่กำลังยืนประจันหน้ากับ ‘โอ เซฮุน’ ในเวลานี้
“นักศึกษาแพทย์ ฉันบอกให้นายถอยไป”เสียงเรียบของอี้ฟานดังขึ้นอีกครั้งขณะที่ร่างสูงโปร่งนั้นถูกขวางเอาไว้เป็นครั้งที่สอง
“ผมไม่ไปไหน..จนกว่าคุณจะยอมรับข้อ..”
“ไม่มีการต่อรองอะไรทั้งนั้น ฉันมีผ่าตัดตอนสิบโมงเช้า”นิ้วเรียวเคาะลงบนนาฬิกา สีหน้าเรียบเฉยของนายแพทย์หนุ่มเริ่มแสดงโทสะออกมา
“ผมไม่ให้ไป”
“อะไรนะ?”
“ผมไม่ไป และก็จะไม่ให้คุณไปไหนทั้งนั้น”
“โฮ่ นายเป็นใครกันฮะ คิดว่าที่นี่เป็นสนามเด็กเล่นรึยังไง”
“...”
“นักศึกษาแพทย์ ฉันไม่รู้หรอกนะว่านายกำลังพล่ามอะไรอยู่ แต่ตราบใดที่นายยังสวมชุดกาวน์สีขาวนั่น หมายความว่าสิ่งที่ต้องคิดเป็นอันดับแรกคือคนอื่นไม่ใช่ตัวเอง..”
“...”
“ฉันรู้ว่านายกำลังยื้อ..แต่หยุดได้แล้ว มันเหนื่อยเปล่า”
“ต่อหน้าทนายความของโรงพยาบาล เราจะดำเนินการตามความยินยอมของครอบครัวในการปลดเครื่องช่วยหายใจคุณเสี่ยว ลู่ฮานออก”เสียงเรียบของนายแพทย์ดังขึ้นในความเงียบขณะที่หน้าจอโปรเจกเตอร์กำลังฉายคำอธิบายเชิงการแพทย์ไปเรื่อยๆ อู๋อี้ฟานนั่งอยู่ตรงนั้น ข้างๆหญิงวัยกลางคนที่มีสิทธิ์เป็นแม่บุญธรรมของผู้ป่วย ชายหนุ่มผสานมือวางไว้เหนือโต๊ะ ไร้ซึ่งความรู้สึกใดๆ
“ตลอดเวลามานี้ถึงแม้สมองที่ควบคุมการหายใจ การย่อย และการเต้นของหัวใจยังทำงานอยู่ แต่ภาวะสมองตายกลับมีแนวโน้มเพิ่มมากขึ้น”
‘คริส..รู้รึเปล่าระยะทางจากโลกถึงดวงอาทิตย์ มันไกลเท่าไหร่?’
‘เป็นอะไรของนายลู่ฮาน ทำไมวันนี้ถึงชอบพูดเพ้อเจ้อ ดื่มหนักไปรึเปล่า?’
‘ไม่ๆ ฉันยังไม่ได้ดื่ม..’
“โอกาสที่จะฟื้นด้วยการกระตุ้นด้วยยาทางปอดน้อยกว่า 8 เปอร์เซนต์”
‘93 ล้านไมล์..’
‘ไกลจัง ว่าแต่..ทำไมจู่ๆถึงถามขึ้นมาละ’
“ทางวิสัญญีน้อยกว่า 5 เปอร์เซ็นต์”
‘สักวันหนึ่ง..สักวันนายจะรู้คำตอบ’
“วิทยาศาสตร์ประยุกต์และประสาทวิทยาบอกเราว่าเคสนี้ไม่มีโอกาสฟื้น..”
เอี๊ยด! โครม!
‘เกิดอุบัติเหตุบนทางหลวงหมายเลข 205 คนขับรถบาทเจ็บสาหัส..’
‘ผู้ป่วยก้านสมองตาย ถึงแม้ว่ายังหายใจอยู่แต่ทางการแพทย์ถือว่าเป็นบุคคลเสียชีวิต..’
‘สักวันหนึ่งนายจะรู้อี้ฟาน’
‘คุณหมอช่วยเลื่อนวันออกไปจะได้ไหมครับ’
‘นักศึกษาแพทย์ ฉันบอกให้นายถอยไป’
‘ไม่ ผมจะไม่ไปไหนทั้งนั้น’
‘93 ล้านไมล์ มีความลับซ่อนอยู่’
‘อู๋ อี้ฟาน นายเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดของฉัน’
“คุณหมอ..คุณหมอคริสครับ?”เสียงเรียกแผ่วเบาปลุกคนตัวสูงให้ตื่นขึ้นจากภวังค์ อู๋อี้ฟานกวาดตามองไปรอบห้อง เหลือเพียงความว่างเปล่าเท่านั้นที่ยังคงอยู่
“อ้อ ว่าไง..”
“การประชุมจบแล้วครับ”
“จบ..จบแล้ว?”
“ครับ”นายแพทย์รุ่นน้องโค้งให้แล้วเดินลับสายตาไป อู๋อี้ฟานถอนหายใจเฮือกใหญ่ก่อนจะทิ้งแผ่นหลังลงบนพนักพิงอย่างหมดแรง มือหนาถูกเลือนขึ้นมานวดขมับที่จู่ๆก็รู้สึกปวดจี๊ด
“93 ล้านไมล์ ฉันยังคงรอฟังคำตอบจากนายอยู่นะ..ลู่ฮาน”
- 93 M.MILES -
18.49; 28.7.2013
เสียงปิดประตูดัง ‘ปัง’ ตามด้วยร่างเพรียวบางของหญิงสาวสูงระหงทำให้ชายหนุ่มตัวสูงในชุดกาวน์วางมือจากงานเอกสารตรงหน้า อี้ฟานใช้เวลาครู่หนึ่งกับการจ้องมองผู้มาเยือน แล้วเขาก็เป็นฝ่ายตัดสินใจย่างกรายสู่สนามรบด้วยตนเอง
‘เพี้ย!’ เสียงฝ่ามือที่ฟาดเข้าเต็มแรงดังก้องในอากาศ รอยแดงค่อยๆปรากฏขึ้นบนแก้มขาวราวกับเนื้อร้ายที่ลำลังลุกลาม อี้ฟานเซเล็กน้อยเมื่อหญิงสาวพยายามรั้งคอเสื้อเข้ามาใกล้
เขากำลังคิด..มันนานเท่าไหร่แล้วที่ไม่ได้เห็นแววตากราดเกรี้ยวแบบนี้..
แววตากราดเกรี้ยวที่รื้นไปด้วยน้ำตา
“นายยอมได้ยังไง..”เธอพยายามเค้นเสียงแหบแห้งออกมา “นายยอมได้ยังไงกัน คริส!”
“...”
“ฉันกำลังถามว่านายยอมปล่อยมือลู่ฮานได้ยังไง!”
“พอเถอะ ฉันทำงานอยู่นะดาเฮ”มือเล็กๆที่กำสาปเสื้อไว้แน่นคลายลง ความโกรธเกรี้ยวเมื่อครู่กลับกลายเป็นเสียงสะอื้น และ หยดน้ำตา
“นาย..มันแย่ที่สุด”หลังจากนั้นคือความเงียบที่ก่อตัวจนไม่มีจุดสิ้นสุด และเป็นอี้ฟานเองที่ช่วยประคองหญิงสาวไปยังโซฟาตรงมุมห้อง กระดาษทิชชู่ถูกส่งให้คนตรงหน้าในวินาทีต่อมาพร้อมกับโกโก้ร้อนส่งกลิ่นหอมฉุย ทุกๆอย่างเหมือนเมื่อยี่สิบปีก่อน อี้ฟานยังจำได้ดีเรื่องราวในวัยเด็กของพวกเขาทั้งสามคน
“ขอโทษ” ฉันเองก็ไม่ต่างอะไรจากเด็กคนนั้น..
เหลือเวลาอีกสามสิบชั่วโมง..ก่อนที่ทุกอย่างจะเปลี่ยนไป
เสียงเครื่องวัดชีพจรยังคงดังเป็นจังหวะเหมือนที่มันเคยเป็น และคนบางคนก็ยังคงนั่งอยู่ที่เดิมด้วยความเคยชิน โอ เซฮุน หย่อนกายแนบลงบนพนักพิง ในมือมีหนังสืออ่านฆ่าเวลาเล่มเล็กๆอยู่ จำได้ว่าได้มาตอนงานเลี้ยงปีใหม่แต่ไม่เคยเปิดอ่านเลยสักที
“คุณรู้รึเปล่า? มีข่าวลือแปลกๆเกี่ยวกับหมอคริสด้วยล่ะ”เซฮุนเป็นฝ่ายเปิดประเด็นก่อน “เขาว่ากันว่าวันนี้มีผู้หญิงมาหาหมอคริสถึงในห้องพัก เห็นว่าเป็นผู้พิพากษาของศาลเขตมาโปกูรู้สึกจะชื่อ..ดาเฮ” ปกติปฏิกิริยาตอบโต้ของลู่ฮานต่อเรื่องเล่าที่เซฮุนหยิบยกขึ้นมาในแต่ละวันคือความเงียบ..ความเคยชินเดิมๆของเขาคือเสียงเครื่องวัดชีพจรที่เป็นจังหวะสม่ำเสมอ แต่สำหรับวันนี้ทุกอย่างมันไม่เหมือนเคย เพราะสิ่งที่ลู่ฮานตอบกลับไม่ใช่ความเงียบ..
..ตี๊ด..ตี๊ด..ตี๊ด..ตี๊ด!
เครื่องวัดชีพจรดังเร็วขึ้นกว่าปกติ!
“อ่า..ลู่ฮาน เกิดอะไรรึเปล่า?!”คนที่กำลังตื่นตระหนกเขย่าร่างบางอย่างลืมตัว มือเรียวเอื้อมคว้าออดเรียกนางพยาบาลเหนือหัวเตียงแล้วกดระรัว ไม่กี่นาทีต่อมาเสียงฝีเท้าของคนหลายคนก็ดังขึ้นพร้อมกับร่างสูงใหญ่ของแพทย์คนไข้ อู๋อี้ฟานอยู่ตรงนั้น!
“เกิดอะไรขึ้นนักศึกษาแพทย์?!”เซฮุนรู้สึกเหมือนโลกทั้งใบกำลังจมอยู่ในความสับสน เขาได้ยินเสียงชีพจรของลู่ฮานที่ดังไม่ยอมหยุด เสียงร้องตะโกนของหมอคริสที่พึ่งสูญเสียความเยือกเย็น และเหนือสิ่งอื่นใด สิ่งที่ทำให้ทุกคนในห้องตกตะลึงไปตามๆกัน
“เสี่ยว ลู่ฮานลืมตา!”
- TBC -
100%
0.04; 30.7.2013
ความคิดเห็น