คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ONLY HOPE : 01 : HOPELESS GUY [100%]
CHAPTER 01
HOPELESS GUY
วามมืที่โอบล้อมัวเาเอาไว้ือสิ่แรที่แบฮยอนรับรู้ หลัาที่วาอเาพยายามปรับสมุลารมอเห็นอย่าที่สอที่เาสัมผัสไ้ือลมหายใแผ่วเบาอัวเอ แบฮยอนเบิาโ เาวามอไปรอบๆและพบว่ามันไม่ใ่ห้อแถวแบๆที่เาใ้หลับนอน
เสียเอี๊ยอประูัึ้น าม้วยแสสว่าที่ส่อราา้านนอ แบฮยอนหรี่าล เอามือ้าหนึ่ปิวาเอาไว้ เาไ้ยินเสียฝีเท้าที่ย่ำเ้ามา ใรนหนึ่ยืนอยู่รนั้น ในรอย่ออวามมืและแสสว่า ถ้าหาว่าเาำลัอยู่ในโลหลัวามายริๆ แบฮยอนยอมรับว่านที่ยืนอยู่รหน้าเาือยมทูที่หล่อเหลาที่สุ
“ไ ฟื้นแล้วเหรอ?”ายนนั้นถาม เินอ้อมมายัปลายเีย
“นายเป็นใร?”แบฮยอนันเ่าถอยหลัทุรั้ที่เา้าวเ้ามาใล้ “เป็นนหรือผี?”
และูเหมือนว่าเาะแปลใเหมือนัน “ันูน่าลัวนานั้นรึไ?”
“เปล่า ในเมื่อันายไปแล้ว ือ นาย... ัน... เรามอเห็นัน”
เาหัวเราะ
“เี๋ยว่อน...”แบฮยอนถาม้วยเสียเบาโหว “ันายรึยั?”
ายแปลหน้าหรี่าล แบฮยอนรู้สึถึวามุันาสายาู่นั้น “แล้วนายว่าไล่ะ?”
เาเียบไป ในสำนึสุท้ายแบฮยอนรู้เพียว่าเายืนอยู่ลาถนน หลับาและปล่อยให้สายฝนโลมร่าาย แบฮยอนไ้ยินเสียเรื่อยน์ เสียแร และเสียะโนอใรบาน่อนที่ทุอย่าะับวูบไป แบฮยอนมอไปยัผ้าสีาวที่พันรอบ้นแนอายแปลหน้า
“หรือว่า...ุ...”
เาเหยียยิ้ม “ไม่”
“นายยัไม่าย และใ่ ันเป็นน่วยนายเอ”
แบฮยอนทาบมืออัวเอบนอ ัวเาอยาะเื่อว่าัวเอายแล้ว อยาเื่อว่าร่าายนี้ไร้ึ่วิาและวามรู้สึ แ่สิ่ที่ำลัเ้นโรมรามอยู่้าในนั้นไ้ยืนยันแล้วว่าเายัมีีวิอยู่
“ทำไม”น้ำาหยแรร่วลบนฝ่ามือ
“ทำไม? มา่วยันไว้ทำไม?”
แบฮยอนลืน้อนสะอื้นลอ วาแร่ำและมีน้ำใสๆรื้นออมา
“ถ้าันะายแล้วนายแม่มมายุ่อะไร้วย?!” แบฮยอนไม่รู้ว่าเพราะอะไรเาถึะโนออไปแบบนั้น แบฮยอนไม่สามารถุมร่าายัวเอไ้ เารู้เพียแ่ว่าวามรู้สึอัวเอีันมั่วไปหม และอนนี้เา็ำลัระาอเสื้ออนแปลหน้าเ้ามา
“เป็นอะไรึ้นมา อยาทำัวเป็นฮีโร่รึไ?!”
“...”
“ันอยาะทำอะไร ะเป็นยัไมัน็ไม่ไ้เี่ยวับนายสัหน่อย!”
“...”
“ถ้าันะาย...”
“ถ้านายะายมัน็เป็นเรื่ออนาย และใ่นายถู เพราะ่อให้นายะหายไปาโลนี้มัน็ไม่เี่ยวอะไรับัน แ่นี้ใ่ไหมที่อยาพู?”
แบฮยอนมออย่าไม่เ้าใ
“ฟัเอาไว้นะ ันไม่ไ้อยาเป็นฮีโร่ และัน็ไม่ไ้่วยนายเพราะอยา่วย”
ายนนั้นแะมืออเาออ
“ัน็แ่ทำามใัวเอ ...เท่านั้น”
-
เสียออัึ้นพร้อมับประูที่ถูผลัเ้ามา ปาร์ านยอลลืมาเมื่อเห็นว่าใรยืนอยู่รนั้น เาลุาเ้าอี้ รเ้าไป่วยหิ้ว้าวอพะรุพะรัาายัวเล็ว่า
“ลับมานานแล้วเหรอ?”านยอลั้ำถามมอามร่าอผู้มาเยือนที่หอบเอาถุพลาสิที่เหลือหายเ้าไปในห้อรัว
“สัพัหนึ่”ยอูอบ “ันพึ่มีเวลาว่าเลยเอาอฝามาให้ อ้อ อินื้อหมวให้นาย้วยนะ”เาี้ไปยัถุระาษที่อยู่ไม่ไล านยอลมอมัน้วยสายาว่าเปล่า
“ฝาบอมัน้วยว่าราวหลัไม่้อ พี่็เหมือนัน ไม่้อมาทำีับนอย่าผมให้มา”ำอบอานยอลทำให้ยอูพูไม่ออ เาถอนหายใหยิบผ้าันเปื้อนึ้นมาสวม
“ที่ริันเอ็ไม่มีวามำเป็นะ้อทำอาหารบ้าๆนี่มาให้นายทุวันเหมือนัน ทั้ที่มันไม่ใ่เรื่ออันเลย”ยอูยั้มหน้า้มาัอาหารที่เหลือ “อินเป็นห่วนายมานะ เพราะะนั้น อย่าทำเหมือนว่านายใ้ีวินเียวบนโล อย่าทำเหมือนว่าำลัผลัไสเราสอนออไป อย่าทำ...”
านยอลไม่รู้ว่าทำไมแ่เารู้สึมในลำอไปหม “ลับไปเถอะยอู”
“...”
“ลับไปะ ไ้โปร อย่ามาที่นี่อี”
“านยอล”
“ลับไปและบอมัน้วยว่าพวเราไม่มีอะไร้อิ้าันอี”านยอลหยิบหมวในถุึ้นมาสวม่อนะเินหายลับสายาไป “ผมยโทษให้มันแล้ว”
-
านยอลเปิประูห้อนอนเ้ามาเป็นรั้ที่สออวัน เารเ้ามา ระาแบฮยอนให้ลุึ้น ึร่านั้นามหลัเาไป านยอลไหล่แบฮยอนให้นั่ลบนเ้าอี้ อาหารมามายที่ยอูทำเรียอยู่รหน้า
“ินะ”เาำับ วาแ็ร้าวที่้ออบลับมาทำให้เาอยิ้มไม่ไ้เพราะมันำลัสื่อว่า่อให้ายยัไแบฮยอนะไม่มีวันทำามำสั่นั้นเ็า
“ิน”เาย้ำอีรั้แ่็แ่นั้นเพราะมันไม่มีปิิริยาอบสนอลับมาแม้แ่น้อย แบฮยอนยัทำหน้านิ่ านยอลระบายลมหายใพรูให่เมื่อแบฮยอนเอาแ่มออาหารในานที่เย็นลเรื่อยๆ และเาิว่าีำัอัวเอเริ่มหมลทุที
“โอเ”เาเสีย่ำวย้อมืออนที่นั่เป็นเสาหินอยู่รหน้าึ้นมาอย่าวิสาสะ
“ะทำอะไร?”แบฮยอนพยายามัมือลับแ่มันไม่มีประโยน์เลยเมื่ออยู่่อหน้าานยอล แรอันน้อยนิอเาไม่ไ้ทำให้นิ้วมือออีนหลุออไป้วย้ำ ลับันแบฮยอนรู้สึว่ามันแน่นึ้นว่าเิม และเาเ็บ
“ทำไม? ใส่ใ้วยเหรอ?”านยอลยิ้มเยาะให้ับวามพยายามแรล้าอแบฮยอน
“ปล่อย”
“ไม่”
“นาย!”แบฮยอนะโนออไปอย่าเหลืออ และในวินาทีถัมาเา็รู้ว่าอารม์ั่ววูบอัวเอำลัส่ผลร้ายเมื่อานยอลระาแนเาออไปาห้อ
“ะพาันไปไหน?”
านยอลหันมา “อยาายนัไม่ใ่รึไ?”
“...”
“ัน็ำลัะพานายไปายให้สมใยัไล่ะ”
-
สาบาน...แบฮยอนไม่เยเอนไร้เหุผลแบบนี้มา่อน ทั้สีหน้า ท่าทา หรือแม้แ่ารระทำทีู่ัแย้ันนี้เาไม่สามารถหาเหุผลาายนนี้ไ้เลย
หลัาที่ปล่อยให้นแปลหน้าเหวี่ยเาึ้นมาบนรถ แบฮยอนพบว่าสถานที่ที่ัวเอยืนอยู่นั้นือสวนหย่อมเลียบแม่น้ำฮัน ถัานั้นไม่ี่้าวือร่าอปาร์ านยอล และลูลมๆที่พุ่เ้ามาแบบไม่ทันั้ัวือำอบอทั้หม
“อะไร?”แบฮยอนเพ่มอลูบาสฯในมือ
“เม สาม-ศูนย์”
“เพื่อ?”
“ถ้านายนะันะไม่ยุ่ับนายอี ะปล่อยให้รถนายหรือว่า...” านยอลี้ไปยัสะพาน้ามแม่น้ำ “ะระโน้ำาย ัน็ะไม่่วย”
“ถ้าันแพ้”
“ถ้านายแพ้?”นถูถามยิ้มมุมปา “ลับัน ถ้านายแพ้ห้ามทำเรื่อห่าเหวแบบนั้นอี”
“แล้วทำไมันะ้อทำาม้วย”แบฮยอนใปล่อยลูบาสฯลพื้น มันลิ้หลุนๆไปที่ปลายเท้าอานยอล เาหมุนัวลับ เอาแ่ิว่าบันสัทีับเรื่อบ้าๆนี่ แบฮยอนอยาพาัวเอไปให้พ้นาปาร์ านยอลเ็มทน
ทว่า...
“นั่นสินะ ันนี่มัน็โ่ริๆ ะไปหวัอะไรับนสิ้นหวั”
แบฮยอนหยุ
“อให้ายอย่ามีวามสุ นี้ลา”
“หยุ!”
“...”
แบฮยอนหันหลัลับมา
“เ้ามา”
-
บยอน แบฮยอนแทบะลืมแล้วว่ารั้สุท้ายที่เาเล่นบาสฯมันเมื่อไหร่ สมัยม.ปลาย หรืออนััวทีมหลัอมหาฯลัย เารู้เพียว่าวามรู้สึเหล่านั้นำลัลับมาอีรั้ และไม่น่าเื่อ...มันเิึ้นเพราะายแปลหน้านนั้น
วามรู้สึสนุ
แบฮยอนทิ้ัวลับพื้นอย่าหมแร เามอเห็นลูบาสในมือานยอลำลัเลื่อนเ้ามา่อนที่เ้าอมันะนั่ล้าๆ
“เหนื่อยใ่ไหม?” านยอลหอบหายใเสียัไม่แพ้แบฮยอน
“...”
“ถ้าไม่วิ่นหอบแทบาย เรา็ะไม่รู้เลยว่าเวลาที่ัวเอสูลมหายใไ้เ็มปอมันเป็นยัไ”
“นายนะแล้ว”
“รัษาสัา้วย”านยอลลุึ้นยื่นมือมาให้ แบฮยอนมอมันสัพั สุท้ายเา็ยอมทาบมือลไป านยอลับมันไว้แน่นึเาึ้นและูไปอีทาหนึ่ที่ไม่ใ่ที่อรถ
“ไปไหน?”
“ันหิว นาย็้อินเหมือนัน”
“แ่ันไม่...”
๊อ...
านยอลเผลอหัวเราะน้ำาไหลโยไม่รู้ัว วินาที่อมาเาเห็นใบหน้าแร่ำอแบฮยอน่อนที่ะเสไปทาอื่น
“ื่อสัย์ับร่าายัวเอหน่อย อ้อ แล้วอย่าิอะไรโ่ๆอย่าเ่นารออาหารายเ็า”
“ันไม่ิน”
านยอลยิ้ม เามือลลาศีรษะแบฮยอนพร้อมับยีผมเบาๆ
“ินะ พรุ่นี้ันะไปส่นายที่บ้าน”
แบฮยอนไม่รู้ัวว่าเาลายเป็นเ็ว่า่ายไปั้แ่เมื่อไหร่ เาปล่อยให้นแปลหน้าลาถูไปไหน่อไหนทั้วันและบลรร้านอาหารริมทา
“เ้ามาสิ”านยอลโผล่หน้าออมาเมื่อเห็นว่าอีฝ่ายยัยืนลัเล “้านอมันหนาวนะ เี๋ยวนายะเป็นหวัเอา”
“ไม่ไ้ื่อนายสัหน่อย”เสียเบาโหวที่ัออมาทำให้านยอลมวิ้วอย่าไม่เ้าใ
“หา?”
“บยอน แบฮยอน ื่อัน...”แบฮยอนรู้สึร้อนผ่าว ใบหน้าเาแั และวินาทีถัมาฝ่ามืออานยอล็ยื่นเ้ามาับมือเาเอาไว้ านยอลยิ้มให้เา่อนะพูอะไรบาอย่า และไม่รู้ว่าเพราะอะไรแบฮยอนิว่ามันเป็นรอยยิ้มที่สวยที่สุในโล
“ิน้าวันเถอะแบฮยอน”
ความคิดเห็น