เด็กเก็บกด

           ณ บริเวณชานเมืองที่เงียบสงบ ได้มีเด็กชายคนหนึ่งชื่อว่า  ต๋อง  ต๋องเป็นเด็กที่เรียบร้อยไม่ค่อยคุยกับใคร ชอบเก็บตัวเงียบอยู่คนเดียวจนแม่ของเขาเครียดมาก ว่าทำไมลูกของเขาไม่เคยที่จะคุยกับใครเลยแม้แต่ พ่อแม่ก็ตามแต่ ต๋อง ชอบพูดคนเดียวแล้วหันไปมองข้างๆตัวเองเสมอราวกับเขากระลังคุยกับใครสักคนอยู่ แม่ของต๋องพยายามหาคำตอบสารพัดแต่สิ่งที่ได้กลับมาคือ ความว่างเปล่า จนกระทั่งวันหนึ่งพ่อของต๋องได้ชวนต๋องไปดูหนังตลก พ่อก็ดูอย่างสนุกสนาน หัวเราะชอบใจ แต่ต๋องกลับนั่งเงียบแล้วก็จับชายเสื้อขย่ำจนเสื้อเป็นรอยยับยู้ยี้ พอพวกเขากลับถึงบ้านต๋องก็เก็บตัวเงียบอยู่ให้องของเขา เขาเดินไปหยิบดินสอจากบนโต๊ะพร้อมกระดาษหนึ่งแผ่น สิ่งที่เขาทำ คือ กระแทรกดินสอนั้นลงไปบนกระดาษพร้อมกับกดแล้วลากเส้นไปมาจนดินสอเริ่มหัก จนสุดทายภาพที่เขาวาดนั้นมันอาจจะสื่อความหมายบางอย่าง มันเป็นภาพที่วาดขึ้นด้วย ความกดดัน อึดอัด ไม่ชอบ เขาเก็บตัวเงียบอยู่ในห้องสักพัก แล้วจู่ๆเขาก็พูดขึ้นพร้อมกับหันไปมองข้างๆลำตัว ว่า “ทำไมเขาต้องทำแบบนี้ด้วย” เขาพูดราวกับมีใครนั่งอยู่ข้างๆเขา แล้วคำถามที่ต๋องเอ๋ยปากมามันแปลว่าอะไร มันก้ยังคงเป็นปริศนาอยู่...

                พอต๋องอายุได้ 6 ขวบ ต๋องได้เรียนโรงเรียนแห่งหนึ่งแถวๆบ้าน เด็กนักเรียนทุกคนต่างเล่นกันอย่างมีความสุข สุกสนาน แต่ ต๋อง กับนั่งนิ่งอยู่คนเดียวที่ใต้ต้นไม้ใหญ่และอีกครั้งที่ต๋องพูดคนเดียวคุยคนเดียวพูดคุยเหมือนกับมีคนอยู่กับเขาด้วย ต๋องพูดคุยอย่างสนุกสนาน หัวเราะชอบใจ เพื่อนในชั้นเรียนต่างก็กลัวต๋องกันไปหมด เพราะการที่ต๋องไม่เคยที่จะพูดกับใครแต่ต๋องกลับพูดคนเดียวเหมือนกับว่าเขากำลังคุยกับใครสักคนอยู่เพื่อนๆต่างพูดกันต่อๆไปว่า ต๋องกำลังคุยกับใครกัน..