ลิขิตรักราชามังกร

ลำดับตอนที่ #34 : พ้นมลทิน

ร่างสูงของเฟยหลง ปรี่เข้ามาหาร่างบางที่อยู่ในอ้อมแขนของหนิงเฟิ่ง มือหนาหมายจะคว้าร่างบางของเย่วซินกลับคืนมา แต่หนิงเฟิ่งไม่ยอมให้อีกคนแตะต้องนายตนแม้แต่ปลายเล็บ เย่วซินเอื้อมมือที่อ่อนแรงของตนออกไป เพราะอยากจะพูดกับร่างสูงอีกสักครั้ง จึงเป็นโอกาสให้มือหนาเกาะกุมมือบางเอาไว้อย่างสั่นเทา

"ขะ-ข้า พ้นมลทินแล้ว... ใช่หรือไม่ อึก ข้า มะ-ไม่ได้ ผิดต่อท่าน"

"ข้ารู้ เป็นข้าผิดต่อเจ้าเย่วเอ๋อร์ อภัยให้กับคนโง่งมเช่นข้าด้วย"

"ท่านกับข้า มะ-ไม่มีอะไร ติดค้างกัน ละ-แล้ว ต่อไปนี้ท่านกับข้า มะ-ไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกันอีก อึก"

"ไม่ๆ เจ้าอย่าตัดรอนข้าเช่นนี้ เจ้ากับลูกจะต้องอยู่กับข้า"

"ข้ากับลูก กำลังจะตายอย่างที่ท่านต้องการ และข้าก็ไม่ปรารถนาจะฝังร่างตัวเองไว้ที่นี่ ให้มันแปดเปื้อนอาณาจักรของท่าน"

เป็นอีกครั้งที่ความจริงได้ตีแสกหน้าเขา เพราะวาจาที่เขาเอ่ยทำร้ายจิตใจ และพูดจาถากถางเย่วซินเอาไว้มากมาย ร่างบางพูดจบก็ดึงมือออกมาจากมือใหญ่ เฟยหลงยอมปล่อยอย่างไม่เต็มใจนัก เพราะเย่วซินใช้แรงที่มีทั้งหมด ดึงมือตนออกจากการเกาะกุม จนกระอักเลือดออกมาอีกครั้ง

"หนิงเฟิ่ง ขะ-ข้าอยากกลับบ้าน"

ร่างบางพูดได้แค่นั้นก็นิ่งไปทันที สร้างความวิตกให้กับทุกคนที่เห็น โดยเฉพาะเฟยหลงที่นั่งจ้องหน้าคนที่หมดสติไป มือไม้ของร่างสูงสั่นไปหมด เขากลัวที่จะสูญเสียคนตรงหน้าไปจนแทบคลั่ง

"ได้ ข้าจะพาท่านกลับบ้านเดี๋ยวนี้"

หนิงเฟิ่งเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงเบาจนแทบจะไม่ได้ยิน สายตาของเจ้าหงส์ไฟแดงก่ำ เพราะกำลังอดกลั้นทุกๆ ความรู้สึก ที่มันผุดขึ้นมาในใจเขา

"ท่านพี่ ขอข้าไปด้วย"

หลิงซานขอติดตามพี่ชายตนกลับเผ่าหงส์ไฟไปด้วย ถึงแม้ว่าอี้เฟยจะประท้วงอย่างไรก็ไม่ฟัง

ตอนนี้ตรงหน้าร่างสูงเหลือแต่ความว่างเปล่า ไร้ซึ่งร่างบางของเย่วซิน รวมทั้งหลิงซานที่กลับไปกับพี่ชายโดยที่ไม่มีใครห้ามทัน เพราะหนิงเฟิ่งใช้ปราณเวทหอบเอาร่างบางของเย่วซิน และหลิงซานรวมทั้งเหยียนจื่อกลับเผ่าหงส์ไฟทันที

ทุกอย่างล้วนเป็นความผิดของเขาทั้งสิ้น ตอนนี้ร่างบางของเมียรัก ก็จากเขาไปโดยที่เขาไม่สามารถทำอะไรได้ นอกจากรอ รอจังหวะที่จะเข้าไปในเผ่าหงส์ไฟ ไม่ว่าเย่วซินจะตายหรือเป็น ก็ขอให้ได้เห็นกับตาอีกครั้ง เขามีคำพูดมากมายที่อยากพูด คำขอโทษที่ไม่รู้ว่า จะมีโอกาสได้เอ่ยต่อร่างบางอีกหรือไม่ กับความเลวที่มันมากเสียจนชดใช้อย่างไรก็ไม่หมด มือคู่นี้ที่เคยโอบอุ้มช่วยเหลือร่างบางมาตลอด แต่มาบัดนี้ มันกลับทำลายคนที่รักจนไม่น่าให้อภัย

เผ่าหงส์ไฟ

ร่างบางของเย่วซิน กำลังนอนบิดกายทุรนทุรายอยู่บนที่นอน ในห้องตนเองเมื่อครั้งยังอาศัยอยู่ที่นี่ ปากบางกระอักเลือดออกมากองโต ตอนนี้พิษร้ายกำลังกัดกร่อนร่างกายเขาทั้งร่าง พาให้เจ็บปวดเจียนตาย

"อึก ท่านแม่... ช่วยข้าด้วย ปวด ข้าปวดเหลือเกิน โอ๊ย!! "

"เย่วเอ๋อร์... อดทนไว้ เจ้าอย่าทิ้งแม่ไปไหนอีก ฮึก ฮือ... "

มารดาของร่างบางร่ำไห้ด้วยความกลัว กลัวว่าเย่วซินจะทนไม่ได้ กับพิษร้ายที่ได้รับ สงสารบุตรชายเหลือเกิน หลังจากได้รับรู้เรื่องราวทุกอย่างจากหลิงซานบุตรชายคนเล็ก ว่าเกิดอะไรขึ้นกับเย่วซิน ยิ่งมารู้อีกว่าเย่วซินกำลังตั้งครรภ์ด้วยแล้ว ยิ่งบีบคั้นหัวใจผู้ป็นแม่ให้เจ็บหนักไปอีกหลายเท่า อยากแบกรับเอาความเจ็บปวดทรมานของบุตรชายไว้เองทั้งหมดหากทำได้ เด็กที่อยู่ในครรภ์โอกาสน้อยเหลือเกินที่จะรอดจากพิษร้าย ที่ผู้เป็นบิดาปล่อยเข้าไปในร่างกายของมารดา

"ท่านแม่... จะทำเช่นไรจึงจะช่วยท่านพี่ได้ ฮึก ฮือ... "

"อาซาน เจ้าอย่าเอาแต่ร้องไห้เช่นนี้ เจ้าก็ไม่ใช่ตัวคนเดียวอีกแล้ว ทำอะไรคิดถึงลูกที่อยู่ในครรภ์เจ้าบ้าง"

"แต่ข้า ฮึก ฮือ... ข้าเป็นห่วงท่านพี่"

หลิงซานร้องไห้อย่างหนัก ความกลัวกำลังเกาะกินจิตใจเขามาตั้งแต่ที่เกิดเรื่องกับพี่ชายแล้ว มือบางของมารดาได้แต่กอดปลอบ พลางลูบศีรษะเบาๆ อย่างอับจนหนทาง

พิษที่บุตรชายได้รับ ใครๆ ก็รู้ถึงความร้ายกาจของมัน ตอนนี้ก็ทำได้เพียงเฝ้ามองอาการของเย่วซิน ว่าจะอดทนต่อสู้กับความตายไปได้นานแค่ไหน มารดาก็ทำได้เพียงไปขอพรจากเทพอัคคี และตอนนี้คงรอแค่ปาฏิหาริย์เท่านั้น ซึ่งมันก็ริบหรี่เหลือเกิน

ทุกคนชาวเผ่าหงส์ไฟ ต่างก็มาเยี่ยมเยียนดูอาการของคนตรงหน้า แค่เห็นสภาพของเย่วซินต่างก็พากันหมดหวัง และผิดหวังกับเผ่ามังกรมากเช่นกัน หนิงอันและหยางหลิวก็มาเฝ้าเย่วซินทุกวันไม่ยอมกลับที่พัก

หนิงอันและหยางหลิวเฝ้ารอให้เย่วซินฟื้นคืนสติ เขาทั้งสองยังมีความรู้สึกผิดที่ติดอยู่ในใจมานาน ก็หวังเพียงให้เย่วซินฟื้นขึ้นมารับฟังคำขอโทษจากเขาอีกครั้ง แม้คำว่าขอโทษจะไม่ได้รับการให้อภัยเขาก็ยินดี แค่เพียงให้คนตรงหน้าฟื้นขึ้นมาเท่านั้น

"เย่วซิน เจ้าฟื้นขึ้นมาสิ ข้ายังไม่ได้พูดอะไรกับเจ้าเลยนะ ฟื้นขึ้นมาฟังข้าก่อน ฮึก ฮือ... "

เป็นเสียงของหนิงอันที่นั่งร้องไห้โดยมีหยางหลิวคอยปลอบอยู่ข้างๆ

"ข้าก็เช่นกัน ข้าผิดต่อเจ้านัก เจ้าลุกขึ้นมาไล่เตะข้าเหมือนเมื่อก่อนเถิดเย่วซิน อย่ามัวแต่นอนขี้เกียจอยู่เช่นนี้นะ ข้าใจไม่ดีเลย"

หลวนคุณผู้นำหมู่บ้านถึงกับเลือดขึ้นหน้า เมื่อได้รับรู้เรื่องราวที่เกิดขึ้น กับคนที่ตนเอ็นดูเฉกเช่นบุตรชายอีกคน และคิดว่าการผูกพันธะสมควรที่จะเกิดขึ้นอีกต่อไปหรือ ในเมื่อคนของตนถูกรังแกจนจะเอาชีวิตไม่รอดแบบนี้ แล้วพิธีที่สืบต่อกันมาอย่างยาวนาน สมควรจะไปต่อหรือจะจบลงเสียตั้งแต่รุ่นนี้

วังมังกร

"ท่านพี่ท่านจะทำเช่นไรต่อไป ข้าเป็นห่วงพี่สะใภ้ เกรงว่า... "

"ท่านแม่บอกว่าพรุ่งนี้จะไปยังเผ่าหงส์ไฟ ข้าจะตามไปด้วยข้าห่วงเย่วเอ๋อร์ไม่น้อยไปกว่าเจ้าเลย"

"ข้าห่วงเสี่ยวไปกับลูกนัก ข้าจะไปรับเขากลับอาณาจักรมังกร ไม่รู้ว่าจะยอมกลับมากับข้าหรือไม่"

ค่ำคืนที่แสนมืดมิดและหนาวเหน็บ ร่างสูงยืนทอดกายอยู่หน้าระเบียง ในใจหวนคิดถึงร่างบางยิ่งนัก แม้สายลมที่พัดเอาความเหน็บหนาว เข้ามากระทบกายให้หนาวสั่นเพียงใด หากในยามนี้ความรู้สึกเหล่านั้น มันเทียบไม่ได้เลยกับใจเขาที่กำลังปวดร้าว และเหน็บหนาวจนจับขั้วหัวใจ

ในสมองมีแต่ความมืดมิด ที่หาแสงสว่างเท่าไรก็ไม่อาจหาเจอ สายตาคมทอดมองไปข้างหน้าอย่างไร้จุดหมาย หวนคิดถึงเรื่องราวระหว่างเขาและเย่วซิน ที่ผ่านมามันยากเย็นแค่ไหน กว่าจะทำให้ร่างบางเปิดใจรับเขาเข้ามาในหัวใจได้

เเล้วนี่อะไรกัน แค่สิ่งที่เขาเห็นเพียงชั่วครู่ กลับทำให้เขาหมดความไว้ใจในตัวเย่วซินได้ เขาไม่หนักแน่นพอจนทำให้ทุกอย่างพังทะลายลงตรงหน้า หากแต่เมื่อความจริงมันตีแสกหน้าจนชา กับความผิดมากมายเสียจนสำนึกไม่ทัน

เฟยหลงหลับตาลงใช้ดวงจิตรมังกรเพ่งมองร่างบาง เป็นห่วงเสียจนอยากจะบุกเผ่าหงส์ไฟเสียเดี๋ยวนี้ แต่ก็ถูกมารดาสั่งห้ามเอาไว้ ภาพที่เมียรักกำลังดิ้นทุรนทุราย ต่อสู้กับความเจ็บปวดพาให้น้ำตาไหลออกมาจากตาคมหยดลงบนมือแกร่ง

"ขอโทษ... ฮึก ข้าขอโทษ... ข้าผิด เป็นข้าเองที่ผิดมาตั้งแต่ต้น" เฟยหลงพร่ำขอโทษเย่วซินทั้งน้ำตา ถึงแม้ว่าอีกคนจะไม่ได้ยิน แต่เขาก็ยังอยากจะบอกออกไป ความรู้สึกผิดมันกัดกินหัวใจจนทุกข์ตรมในอก หากเขาแบกรับทุกอย่างแทนร่างบางได้ เขาไม่ลังเลเลยแม้แต่น้อย

อาณาจักรมาร

"เป็นเพราะท่าน ฮึก ถึงได้เกิดเรื่องร้ายๆ เช่นนี้ ท่านมันเห็นแก่ตัว ท่านมันเลว ฮือ... "

ร่างบางขององค์ชายน้อยเซียวหลาน ใช้มือบางกระหน่ำทุบตี คนที่ลงมือทำร้ายตนเองจนย่อยยับอย่างเกลียดชัง หลังจากที่ร่างสูงพาตัวเขากลับมาจากอาณาจักรมังกร

ตอนนั้นเขาแอบหนีไปกับหนิงเฟิ่ง และเหยียนจื่อทันทีที่รู้ว่า ได้เกิดเรื่องร้ายขึ้นกับคนที่ตนพยายามช่วยเหลือเอาไว้ แต่คิดไม่ถึงว่าเขาจะไปไม่ทัน ไม่คิดว่าเฟยหลงราชามังกรจะตัดสินอีกฝ่ายด้วยความตาย มันไม่ยุติธรรมสำหรับคนที่ภักดีอย่างเย่วซินเอาเสียเลย ไม่เลยจริงๆ

หลังจากเรื่องราวทุกอย่างจบลง ด้วยอาการของคนใจสลายกันทั้งสองฝ่าย ความรู้สึกของราชามังกรในตอนนั้น เหมือนคนหมดอาลัยตายอยาก คนที่ไม่เหลืออะไรแล้วแม้แต่หัวใจ เพราะมันได้แตกสลายไปพร้อมๆ กับร่างบางของราชินีรักที่จากไป

และตัวเซียวหลานเอง ก็ถูกพี่ชายบังคับกลับมาที่นี่อีกครั้ง ใจดวงน้อยไม่สามารถอภัยให้คนตรงหน้าได้เลย เพราะรักและไว้ใจ คิดว่าคนที่เคยใจดีกับเขาตรงหน้า คือพี่ชายสายเลือดเดียวกัน

จนได้มารับรู้ความเป็นจริงที่แสนเจ็บปวด ถึงจะไม่ใช่พี่น้องสายเลือดเดียวกันก็ตาม เขาก็สามารถรักอีกคนได้หมดใจในฐานะพี่ชาย ถ้าหากร่างสูงไม่ลงมือทำร้ายเขา อย่างเลือดเย็นในค่ำคืนนั้น ความหวาดกลัว ความเจ็บปวดทรมาน มันยังคงฝังอยู่ในใจ ในความรู้สึกของเขา และคงจะจดจำไปอีกนานและคงไม่สามารถลบออกไปได้เลย

"เซียวเอ๋อร์"

"ฮึก ฮือ... ข้าเกลียดท่าน เกลียดท่านที่สุด! "

ร่างสูงของอี้เทียนหลงยืนนิ่งไม่ได้ทำอะไร ปล่อยให้เซียวหลานทุบตีจนสาแก่ใจและหยุดไปเอง ร่างเล็กทรุดกายลงนั่งสะอื้นจนตัวโยน ร่างสูงทรุดกายลงมาหา ก่อนที่มือหนาจะคว้าคนตัวเล็กกว่า เข้ามากอดเอาไว้แนบอก

ไม่ว่าเซียวหลานจะดิ้นรนอย่างไรเขาก็ไม่ยอมปล่อย เขาไม่ใช่คนใจร้ายใจดำขนาดนั้น เพราะรู้ว่าตนเองผิดที่เป็นต้นเหตุของเรื่องทั้งหมด แต่ใครมันจะไปคิดว่าเจ้าบ้าเฟยหลง มันจะหึงหวงจนหน้ามืดตาบอดได้ขนาดนี้ ใครจะไปอยากให้เกิดเรื่องไม่ดีขึ้นกับเย่วซินกันล่ะ

และอีกอย่าง เขาก็เลิกคิดถึงเย่วซินไปนานแล้ว หลังจากที่เขาได้ลงมือกระทำย่ำยีร่างเล็กตรงหน้านี้ และยังคงจำความรู้สึกในตอนนั้นได้ดี ว่าเขาสุขสมเพียงใด

แม้จะหลอกตัวเองว่า ร่างกายที่เขากำลังตักตวงความหอมหวานอยู่นั้น คือเย่วซิน แต่จะหลอกตัวเองไปได้นานเท่าไร เมื่อวันต่อๆ มา ร่างกายเขาเอาแต่เรียกร้อง ร่างกายงดงามของคนตรงหน้าไม่หยุดหย่อน แม้แต่ในขณะนี้ก็เช่นกัน

"หยุดร้องได้แล้ว ดูสิตาของเจ้าแดงช้ำไปหมดแล้วรู้หรือไม่"

"ก็ช่างมันสิ ฮึก ตาก็ตาข้าท่านไม่ต้องมายุ่ง! "

"จะไม่ให้ยุ่งได้อย่างไรกัน เจ้าสำคัญกับพี่มากนัก นิ่งเสีย"

เสียงพูดที่เปล่งออกมาอย่างอ่อนโยน มือหนายกขึ้นมาปาดน้ำตาออกไปจากใบหน้างาม เขาใจอ่อนและหายโกรธร่างเล็กไปนานแล้ว

ยิ่งเห็นน้ำตาของคนตรงหน้า ก็ยิ่งทำให้หัวใจสั่นไหวแปลกๆ จะเรียกว่าตนเองใจอ่อน และกำลังรู้สึกผิดกับร่างเล็กก็คงใช่

"หยุดร้อง แล้วพี่จะพาเจ้าไปเยี่ยมเย่วซินที่เผ่าหงส์ไฟ"

จบคำพูดของร่างสูงร่างเล็กก็ตาวาวขึ้นมาทันที ดวงตากลมโตจ้องมองหน้าอีกฝ่ายอย่างไม่เชื่อใจ

"พี่พูดจริงๆ"

ร่างสูงยืนยันออกไปอีกครั้งเขาเองก็รู้สึกผิดไม่น้อย จึงอยากจะไปเยี่ยมอาการ และขอโทษที่ตนเป็นต้นเหตุ ให้ร่างบางต้องตกอยู่ในอันตรายเช่นนี้

"พูดแล้วห้ามคืนคำ ฮึก"

ร่างสูงยกยิ้ม ตาคมมองร่างเล็กที่ยังคงสะอื้นอยู่บ้างเล็กน้อย อี้เทียนหลงมองในหน้างามแดงก่ำ เพราะผ่านการร้องไห้มาอย่างหนัก อย่างไรเซียวเอ๋อร์ก็คือเซียวเอ๋อร์ เขาย่อมรู้จุดอ่อนของร่างเล็กเป็นอย่างดี และรู้วิธีที่จะรับมือ เวลาที่เมียตัวน้อยของเขาแผลงฤทธิ์ จะเรียกเมียได้เต็มปากก็ไม่ผิด

เขามอบสถานะนี้ ให้ร่างเล็กไปแล้วตั้งแต่คืนนั้น ถึงจะเป็นการขืนใจ แต่เขาก็ไม่เคยเสียใจเลยที่ทำเช่นนั้นลงไป เพราะลึกๆ แล้ว ในใจเขาเองก็แอบหวงร่างเล็กมาก และไม่ต้องการให้ใครเข้าใกล้เสียด้วย

"พี่ไม่หลอกเจ้าหรอกเซียวเอ๋อร์ แต่ไม่ใช่วันนี้ วันนี้พี่จะพาเจ้าไปพักผ่อนเสียก่อน เพราะเจ้าเหนื่อยมามากแล้ว"

พูดจบก็ช้อนร่างบางขึ้นมาอุ้ม ขาแกร่งก้าวพาคนตัวเล็กไปยังเตียงนอน มือหนาค่อยๆ วางคนในอ้อมแขนลงบนที่นอนนุ่มในห้องนอนของตนเองอย่างเบามือ

"ข้าจะกลับห้องของข้า"ร่างเล็กบอกความต้องการออกไป

"นอนที่นี่พี่จะคอยดูแลเจ้าเอ็ง"

"ตะ-แต่ข้า"

"นอนเสียเด็กดี อย่าดื้อ"

ร่างเล็กหลับตาลงอย่างจำยอม เพราะดื้อดึงต่อไปก็ไร้ผล ก่อนที่จะรับรู้ถึงความอุ่นร้อนตรงหน้าผาก และค่อยๆ เลื่อนลงมาที่ริมฝีปากนิ่ม ดวงตากลมเบิกกว้างขึ้นมาทันทีอย่างตระหนก จนร่างสูงหยุดการกระทำ และกล่าวออกไป

"พี่สัญญา ว่าจะไม่ล่วงเกินเจ้ามากไปกว่านี้"

พูดจบก็บดจูบลงมาอีกครั้ง แต่ครั้งนี้กลับดูดเรี่ยวแรงของร่างเล็กจนหมดสิ้น รวมทั้งสติก็เลอะเลือนเต็มที ก่อนจะค่อยๆ หายไปช้าๆ