ลิขิตรักราชามังกร

ลำดับตอนที่ #12 : พบเจอ

"เจ้าไม่ต้องพูดอะไรทั้งนั้น ตามข้ามา

เฟยหลงพูดเเค่นั้น ก่อนจะตัดสินใจเเหกกฎของเผ่า แอบออกไป ยังเผ่าหงส์ไฟ เพาะเป็นห่วงคู่ของตนยิ่งนัก จะให้นั่งดูเฉยๆเหมือนเคย คงไม่ได้อีกเเล้ว เป็นไงเป็นกัน พวกเขายอมรับโทษแต่โดยดี หากถูกจับได้ขึ้นมา อี้เฟยรีบตามพี่ชายตนมาอย่างรวดเร็ว เพียงชั่วพริบตาพวกเขาสองคนก็มายืนอยู่ ในที่เกิดเหตุ เเละเห็นเย่วซินกำลังจะเพลี่ยงพร้ำ โดนอีกฝ่ายฟันลงมา เเต่หลิงซานพุงตัวเข้าไปรับคมดาบเเทน ท่ามกลางความใจหายของทุกคน อี้เฟยสติดีกว่าใครในตอนนี้ เลยรีบใช้พลังเวทย์ของตน สกัดคมดาบเล่มนั้น ทันเสียก่อนที่มันจะฟันลงมาบนลำตัว ของคนที่เขารัก จนดาบเล่มนั้นหล่นลงมาตกอยู่ที่พื้นดิน เขายังตกใจไม่หาย กับภาพที่เห็นว่าคนที่เขารัก กำลังจะโดนคมดาบเล่นงานเอา ถ้าเขาช้าไป อีกเพียงเสี้ยววินาทีเดียวเท่านั้น คนที่เขารักจะเจ็บหนักขนาดไหน นี่คงฝันเสียมิใช่น้อย ดูจากอาการตัวสั่นพับๆของคนตัวเล็ก ก็รับรู้ได้อย่างดี หลิงซานกับเย่วซินกอดกันกลม เฟยหลงเห็นดังนั้นเลยตรงเข้าไปจับทั้งคู่ ให้เเยกออกจากกันเพราะความหึงหวง ถึงเด็กคนนั้นจะเอาตัวเข้าไปรับคมดาบ แทนคู่ของเขา เเต่นั่นมันคนละเรื่องกัน เย่วซินตกใจเลยเอ่ยประท้วงออกมา

"ท่านทำอะไร ออกไปนะหลิงซานเจ้ามาหาข้า"

"ข้ามาช่วยเจ้านะ ยังจะร้องเรียกใครได้อีกรึ!!

เฟยหลงตอบออกมาด้วยความโกรธคนตรงหน้า

"นั่นมันน้องชายข้านะ เเล้วท่านเป็นใคร มาจับข้าไว้ทำไม ปล่อยข้าเดี๋ยวนี้นะข้าจะไปหาน้องชายของข้า"

เฟยหลงรวบร่างบางเอาไว้ในอ้อมกอด กลิ่นหอมอ่อนๆของคนตรงหน้า มันชื่นใจเขาเหลือเกิน เลยสูดเข้าไปเสียเต็มปอด ให้คุ้มค่ากับการที่เอาเเต ่เฝ้ามองอีกฝ่ายมานาน ในเมื่อคนตัวเล็กอยู่ตรงหน้าเขาเเล้ว ไม่มีทางที่เขาจะปล่อยไปง่ายๆแบบนี้ ขอตักตวงความสุขให้ตัวเองหน่อยเถิด เขาใช้ปลายจมูกโด่งซุกไซ้เคลียคลอ ที่ซอกคอขาวผ่องของร่างเล็ก
อี้เฟยเห็นดังนั้นก็ดึงตัวของหลิงซานหลบออกมา ก่อนที่จะเห็นอะไร ที่ไม่ควร ตอนนี้เขาเข้าใจเเล้วว่าพี่สะใภ้ตนเป็นใคร เลยลดความหึงหวงลงไปได้

"เฮ้อ ค่อยเบาใจหน่อย เจ้ามากับข้า"

อี้เฟยลากร่างเล็กออกมาจากตรงนั้น เพื่อเปิดโอกาสให้พี่ชายตน ใช้เวลากับคู่ของเขาได้มากขึ้น

หลิงซานดิ้นรนขัดขืน ไม่ยอมให้อีกฝ่ายลากไปง่ายๆ

"นายเป็นอะไรมากป่ะเนี่ย มาถึงก็ลากเอาๆแบบนี้ เดี๋ยวพ่อก็เตะก้านคอให้ลงไปนอนนับดาวเสียเลยนี่ ปล่อยดิบอกว่าให้ปล่อย นี่ถือว่าช่วยไว้เมื่อกี้นะ"

"เจ้าพูดอะไรของเจ้าข้าฟังไม่เข้าใจ" ??

(อี้เฟยถามขึ้นเพราะงงกับคำพูด)

"เอ่อจริงสิลืมไป ข้าบอกว่าปล่อยข้าจะไปหาพี่ชายข้า"

"เจ้าจะไปขวางเขาทำไมกัน ปล่อยเขาสองคนให้อยู่ตามลำพังเถิด"

หลิงซานไม่เข้าใจที่อีกฝ่ายพูด เขาพยายามมองอีกฝ่ายให้เห็นชัดกว่านี้ เเต่ก็ไร้ผลมันมืดเสียจนมองอะไรไม่เห็น เเต่อี้เฟยสามารถมองเห็นได้อย่างชัดเจน เเม้ในเวลากลางคืนก็ตาม เขาจึงเห็นว่าตามเนื้อตัวของคนตัวเล็กมีเเต่รอยขีดข่วน บางเเห่งถึงกับมีเลือดไหลซึมออกมา คงจะเจ็บน่าดู ใบหน้าก็บวมเป่ง เพราะเเรงที่ตบลงมาอยางไม่ยั้ง ของไอ้คนชั่วช้านั่น คิดเเล้วมันยิ่งโมโห รอซักประเดี๋ยวเถิด เขาจะเอาคืนให้สาสมเชียว ที่บังอาจทำคนที่เขารักเจ็บปานนี้

เย่วซินก็เช่นกันเขาพยายามมองหน้าอีกฝ่าย เเต่มันมืดเหลือเกิน จึงมองไม่เห็น เห็นแค่เงาตะคุ่มๆกับเสียงที่ดูทรงอำนาจ อย่างไรก็ไม่รู้ เขารู้สึกคุ้นเคยมากกับเสียงแบบนี้เเต่ก็นึกเท่าไรก็นึกไม่ออก
หารเปาโมโหมากที่ตนโดนขัดขวาง เลยยกดาบฟันมายังเฟยหลงทันที ีแต่เฟยหลงเร็วกว่าปัดดาบทิ้งอย่างง่ายดาย

"เจ้าอยากตายมากใช่หรือไม่ ที่บังอาจทำร้ายคนของข้า"

"เจ้าเป็นใครมายุงอะไรกับเรื่องของข้า ไสหัวไปซะ ถ้าไม่อยากตาย"

มันมีสีหน้าหงุดหงิด ก่อนจะทำหน้างุนงงสงสัยกับคำพูดของอีกฝ่าย พอดีถ่งท่ายที่เพิ่งจะฟื้นจากอาการสลบ ก็เข้ามาสมทบกับสหายทันที เฟยเหลงเห็นดังนั้นก็รำคารใจยิ่งนัก

"ทำอะไรลงไปยังไม่สำนึกอีก"

เฟยหลงพูดออกมาด้วยเสียงลอดไรฟัน ดวงตาคมทรงอำนาจ จ้องมองอีกฝ่ายอย่างดุร้าย หมายชีวิตคนตรงหน้า

"มันน่ารำคาญเสียจริง สงสัยพวกเจ้าไม่อยากมีชีวิตอยู่แล้วกระมัง"

อี้เฟยที่เห็นถ่งท่ายตรงมาทางนี้ เลยรีบตามมาก่อนจะกล่าวออกมา อย่างรำคาน ตรงดิ่งมากระชากตัวคนที่ทำร้ายหลิงซานทันที

"เมื่อสักครู่เจ้าใช้มือข้างไหน ตบหน้าคนขอข้า ข้างนี้รึเปล่า"

เขาพูดพลาง กระชากมือของมันมาจับไว้อย่างมั่นคง ก่อนที่จะกระชากกระบี่ออกมา สายตาวาววับมีเเววสนุกกับการกระทำของตน จ้องมองคนตรงหน้า ถ่งท่ายมองสายตาคมนั้นอย่างหวาดกลัว เขารู้สึกได้ว่า สายตาคู่นั้นมันมีอำนาจลึกลับแฝงอยู่ มองมาทางเขาอย่างโกรธจัด

"ปล่อยข้าเดี๋ยวนี้นะ เจ้าเป็นใครกันถึงมาสอดเรื่องของข้า!!

"ข้าถามว่ามือข้างไหนที่ทำร้ายคนของข้า หูหนวกหรือไรตอบมา!!!

"มันเรื่องของข้า เเละอีกอย่าง เจ้านั่นมันไปเป็นคนรักเจ้าตั้งแต่เมื่อไรกัน ข้าจะบอกเจ้าไว้เอาบุญก็แล้วกัน เจ้านั่นมันเป็นบุคคนต้องห้าม เป็นคู่ชะตาของราชามังกร เจ้าไม่มีทางสมหวังหรอก เจ้ามันหน้าโง่ ฮะๆๆๆ เจ้ามันโง่เง่าสิ้นดี!!!

"รู้ขนาดนี้เเล้ว เจ้ายังจะกล้าล่วงเกินเขาอยู่อีกรึ คงอยากตายมากละซิ"

"มันเรื่องของข้า เจ้าอย่าเเส่!!

"เรื่องของเจ้าใช่หรือไม่ ถ้าเช่นนั้นแล้ว เจ้าคงไม่อยากจะมีมือ เอาไว้ใช้เเล้วซินะ"

"อ๊ากกกก นี่เจ้ากล้าทำร้ายข้ารึ ไอ้สถุน!!

หลังจากที่เขาพูดจบ ก็ได้ยินเสียงร้องโหยหวน อย่างเจ็บปวดทรมาณ ออกมาจากปากของถ่งท่าย อี้เฟยยืนมองผลงานของตนอย่างพอใจ สายตาที่เขามองมันบ่งบอกว่าสนุกและสะใจยิ่งนัก ที่ได้ทรมารคนเล่นๆ หลิงซานมองอย่างตะลึงกับความโรคจิตรของเขา รู้สึกเสียวสันหลังชอบกลท่าทางเเละสายตาแบบนี้มันจิตรชัดๆ(หลอนซิครับ หลอนมาก)

"ปากดีนักใช่หรือไม่ ถ้าเช่นนั้นเเล้ว"

อี้เฟยพูดได้เท่านั้นก็ต้องเอนตัวหลบคมดาบ
ที่อีกฝ่ายฟันลงมาด้วยมือของมันที่เหลืออยู่ข้างเดียว อย่างง่ายดาย ก่อนที่จะเข้าไปกระชากอีกฝ่าย เเล้วจับไว้อย่างมั่นคง

"เจ้าอยากรู้นักใช่หรือไม่ ว่าข้าคือใครข้าจะให้เจ้ารู้ก่อนตาย เพราะอย่างไรเสีย วันนี้เจ้าจะไม่มีชีวิตรอดกลับไปอย่างเเน่นอน โทษฐานที่คิดร้ายต่อคู่ชะตา ว่าที่ชายาข้า"

อี้เฟยพูดพลางมองหน้าอีกฝ่ายซึ่งตอนนี้ดวงตาของเขา จากสีน้ำตาลอ่อนๆ กลายมาเป็นสีอำพันมองเขาอย่างดุร้าย

"มะ หมายความว่าท่านคือ"

"ใช่ข้ากับท่านพี่นี่เเหละ คือราชามังกรตัวจริง"

สิ้นคำพูดของอี้เฟย ร่างกายที่เคยเป็นบุรุษรูปงาม ก็กลับกลาย เป็นมังกรตัวใหญ่ดำทมึนอย่างน่ากลัว เพียงเท่านั้นถงท่ายถึงกับเข่าอ่อน ยืนไม่อยู่เเข้งขาสั่นไปหมด รับรู้ถึงชะตากรรมของตนทันทีว่าอย่างไรเสียราชามังกรตนนี้ คงไม่ปล่อยเขากับหารเปาเอาไว้เเน่ ที่บังอาจไปเเตะต้องว่าที่ราชินีของตน ดูจากท่าทางโกรธจัดของอีกฝ่ายอย่างไรเขา คงไม่รอดอย่างแน่นอน ขาที่สั่นอยู่เเล้วตอนนี้มันไม่มีเเรงเหลืออยู่เลย เเม้เเต่น้อย ร่างใหญ่เลยทรุดลงไปน้่งอย่างหมดเเรง ก่อนจะก้มลงเอาหน้าผาก โขกเข้ากับพื้นเพื่อร้องขอชีวิต

"ข้าผิดไปเเล้วโปรดไว้ชีวิตข้าเถิด องค์ราชาไว้ชีวิตข้าด้วย"

"สำนึกได้มันก็สายไปเสียแล้ว ข้าคงไห้เจ้าไม่ได้หรอก"

อี้เฟยให้ตามที่มันขอไม่ได้ เพราะความลับที่เขาเเละพี่ชายเเอบหนีมาที่นี่ จะให้ใครรู้ไม่ได้ หลิงซานเองก็ไม่รู้เพราะเขาใช้เวทย์บังตาอีกฝ่าย ไม่ไห้เห็นร่างจริงที่เขาเผยให้ถ่งท่ายได้เห็น เมื่อสักครู่ที่ผ่านมา ดาบเล่มยาวคมกริบ ได้ตวัดไปที่ลำคอของมันอย่างแม่นยำ เป็นเหตุให้หัวของมัน กระเด็นหลุดออกมาจากลำคอของอีกฝ่าย ตกลงมากลิ้งหลุนๆ มาอยู่แทบเท้าของหลิงซานทันที หลิงซานถึงกับตาค้างอ้าปากหว๋อ

"หะ หัว หัวคน ว้ากกกช่วยด้วยเอามันออกไปทีๆๆ"

หลิงซานยืนมองหัวคน ที่กลิ้งหลุนๆมาหยุดอยู่ที่เท้าตัวเอง ด้วยความสยดสยอง ก่อนจะแหกปากออกมา อย่างหวาดกลัวกับเหตุการที่ไม่คาดคิด ตอนนี้เขาช๊อคตาตั้งไปเเล้ว มันเกินจะรับได้จริงๆ ที่เห็นคนตายต่อหน้าต่อตา สติที่เหลืออยู่เพียงน้อยนิด ก็ดับวูบไปในทันที อี้เฟยเห็นดังนั้นก็รีบตรงมารับร่าง ของอีกฝ่ายก่อนที่จะลงไปกองกับพื้น เขารู้ว่าอีกคนคงจะหมดสติเพราะรับไม่ได้ กับภาพโหดร้ายที่เห็น อี้เฟยอุ้มร่างเล็กไปหาที่เหมาะๆ ก่อนจะวางร่างบางที่เต็มไปด้วย ความบอบช้ำลงอย่างเบามือ ตอนนี้ร่างเล็กมิคงหวาดกลัว ในตัวเขาไปเเล้วหรอกหรือ เขาคิดพลางถอนหายใจออกมาเสียเฮือกใหญ่ เอาเถิดค่อยคิดหาวิธีปลอบใจ ไห้ร่างเล็กเลิกหวาดกลัวเขาในภายหลังก็เเล้วกัน

"ข้าไม่ได้อยากทำไห้เจ้าหวาดกลัวเช่นนี้  เเต่ข้าปล่อยมันไปไม่ได้จริงๆ เจ้าอย่าได้หวาดกลัวข้าไปเลยคนดีของข้า  ข้าไม่มีวันทำร้ายเจ้า ไม่มีวัน"

เขาพร่ำบอกร่างเล็กที่นอนหมดสติอย่างไม่รู้เนื้อรู้ตัว  สายตาคมจ้องมอง บาดเเผลบนตัวของคนตรงหน้าอย่างรู้สึกผิด  เขาน่าจะมาให้เร็วกว่านี้ไม่น่าลังเล จนทำให้ร่างเล็กตรงหน้า ได้รับบาดเจ็บมากขนาดนี้  ก่อนจะใช้เวทย ์รักษาบาทเเผลของคนตรงหน้าจนหายสนิท  มือหนาล้วงหยิบสร้อยคอเส้นเล็ก ที่ห้อยจี้รูปมังกรออกมาจากอกเสื้อ  มันหวนกลับคืนมาที่เขาเพาะเขาเป็น เจ้าของสร้อยเส้นนี้เมื่อมันหลุดหาย  ก็มิอาจไปไหนได้นอกจากกลับคืนเจ้าของ ร่างบางคงทำตกไว้ตอนวิ่งหนีซินะ  มือหนาค่อยๆสวมกลับคืนใหกับ เจ้าของอีกคนอย่างเบามือ จริงๆแล้วสร้อยเส้นนี้มันมีอยู่สองเส้น เป็นของเขาเเละพี่ชาย  มันเป็นสร้อยของผู้ที่จะได้ขึ้นรับตำเเหน่ง  ชายา หรือราชินีของราชามังกรองค์ต่อไป  หากแต่ของเขามันหายไปนานมากเเล้วไม่รู้หายไปได้อย่างไร เเละเขาก็ให้ช่างฝีมือดีทำขึ้นมาไหม่  ส่วนของพี่ชายตนก็ยังคงอยู่ อี้เฟยก้มลงจุมพิตอีกฝ่ายอย่างนุ่มนวลถนุถนอม

"ถือเสียว่าข้าขอกำลังใจจากเจ้าก็แล้วกันชายาข้า"

ทางด้านเฟยหลง  ตอนนี้ก็ไม่เเตกต่างจากอี้เฟยสักเท่าไรนัก เขาได้สังหารอีกฝ่าย ในดาบเดียวเย่วซินมองเหตุการอย่างตกใจ เเต่ไม่มากเท่าหลิงซาน รายนั้นสลบยังไม่ฟื้นเลย

"ท่านถึงกับต้องฆ่าเเกงกันเลยรึ"

"ก็มันคิดจะฆ่าเจ้าจะให้ข้าไว้ชีวิตมันได้อย่างไร"

"ข้ากับท่านไม่เคยรู้จักกันมาก่อน  ท่านจะมาปกป้องข้าเพื่ออะไร"

เย่วซินถามอีกฝ่ายด้วยความสงสัย  เเต่ก็ไม่ได้รับคำตอบที่ต้องการ

"เจ้าแน่ใจรึว่าเราไม่เคยเจอกันมาก่อน  ช่างลืมง่ายดายเสียจริง"

เฟยหลงถามพลางรวบร่างบางมาไว้ในอ้อมกอด  ก่อนจะโน้มใบหน้า เข้ามาไกล้จนเย่วซินหันหน้าหนีเขารู้สึกว่าบุรุษคน นี้ชอบถึงเนื้อถึงตัวเขาเหลือเกิน

"ท่านจะทำอะไรปล่อยข้าเถิดข้าอึดอัด"

"ข้าปล่อยเจ้าเเน่นอนเเต่หลังจาก"

พูดจบริมฝีปากหนาก็ประกบเข้ากับริมฝีปากบางทันที เย่วซินยืนนิ่งเสียอย่างนั้นเพราะตกใจ เลยไม่ทันที่จะคิดรับมือ อีกฝ่ายก็ใช้โอกาส ตอนที่เขาเผลอ  บดจูบลงมาอย่างนุ่มนวล  บังคับอีกฝ่ายให้เปิดปากรับ ลิ้นร้อนๆของเขา  เกี่ยวกวัดรัดรึงลิ้นเล็กของเย่วซินอย่างหลงไหล ดูดซับเอาความหอมหวานอย่างละโมบ ไม่รู้จักพอ จนรู้สึกว่าอีกฝ่ายอ่อนเเรงลง เพราะจุมพิตเขาเหมือนจะช่วงชิงลมหายใจของร่างบาง ให้หมดไปเรื่อยๆ เลยถอนจุมพิตออกจากปากอิ่มอย่างเเสนเสียดาย  ดวงตาคมจ้องมองมายังดวงตาหวาน ซึ่งตอนนี้เบิกโตค้างอยู่อย่างนั้น  เฟยหลงระบายรอยยิ้มออกมาเต็มใบหน้า จ้องมองใบหน้างามที่เขาเฝ้ารอมาตลอด  ตอนนี้ไม่ใช่เเค่เพียงมองอยู่ไกลๆ อีกต่อไปแล้ว  เเต่ร่างบางมาอยู่ในอ้อมกอดเขา เเละยังได้สัมผัสอีกฝ่าย อย่างไม่คาดคิด นี่สิที่ทำไห้เขาไม่อยากปล่อยอีกฝ่าย ออกจากอกตนไปเลย เขาก้มลงไปกระซิบที่ใบหูเล็กๆ  เล่นเอาคนฟังสดุ้งเฮือก  หันมาจ้องหน้าอีกคนตาเเป๋ว  เเต่ก็หาได้เห็นใบหน้าอีกคนอย่างที่คิดหวังเอาไว้

"นี่ถือว่าเป็นค่าตอบแทนที่ข้าช่วยเจ้าก็แล้วกัน หึ หึ"

ร่างบางได้สติทันทีที่ได้ยินเสียงทุ้มดังชิดใบหูเล็ก  เล่นเอาขนลุกเกรียว อย่างไม่มีเหตุผล  หันมาถามอีกฝ่ายทันทีด้วยใบหน้าที่เเดงก่ำ ไม่รู้เหมือนกันว่า เป็นเพระอะไรกันเเน่  เฟยหลงมองคู่ของตนอย่างรู้สึกเอ็นดูยิ่งนัก  ท่าทางเก้ๆกังๆ ทำอะไรไม่ถูกของอีกฝ่าย  มันช่างน่ากลั่นเเกล้งอะไรเยี่ยงนี้นะ

"ทะ  ท่านทำเช่นนี้ทำไมกัน"

เขาเลยตอบคำถามของอีกฝ่ายด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล

" ไม่ต้องถามอะไรข้าในตอนนี้  อีกไม่นานเจ้าก็จะรู้เอง  เอาล่ะได้เวลากลับบ้านเเล้วไปเถิดข้าจะไปส่ง  เเล้วอี้เฟยล่ะ ไปอยู่เสียที่ไหน"

เขาหันไปมองหาน้องชายตนเองทันที  ก่อนจะเห็นน้องชายตนกำลัง อุ้มอีกคนมาทางนี้

"ข้าอยู่นี่ท่านพี่"

อี้เฟยรีบตอบพี่ชายทันที  เขาอุ้มคนตัวเล็กที่ตอนนี้ยังไม่ได้สติ ไว้ในอ้อมแขนอย่างห่วงหา เย่วซินเห็นดังนั้นเลยตรงไปหาน้องชายทันที

"หลิงซานเจ้าเป็นอะไร เจ้าทำอะไรน้องข้า"

"เดี๋ยว  ท่านใจเย็นๆก่อนเถิดพี่สะใภ้"

อี้เฟยรีบพูดขึ้นมาก่อนที่เขาจะโดนอีกฝ่ายซัดเข้าให้เพราะเป็นห่วงคนตัวเล็กเเละเข้าใจผิดคิดว่าเขาทำร้ายคนที่หมดสติอยู่ในออ้มกอดตน  เเต่เขาคงปากไวไปหน่อยกระมัง

"พี่สะใภ้รึ  นี่เจ้าพูดอะไรออกมาฮะ!!

"ข้าพูดผิดตรงไหนก็ท่านเป็นคู่ของพี่ชายข้า ข้าเรียกพี่สะใภ้นะถูกเเล้ว"

"เจ้าคนปากเสีย ข้าจะเฉือนปากเจ้าทิ้งซะ เจ้าจะใด้ไม่มีปากไว้พูดจาพล่อยๆ อีกต่อไป"

"ท่านพี่ ช่วยข้าด้วยพี่สะใภ้จะฆ่าข้า"  อี้เฟยฟ้องพี่ชายตนทันที

"ข้าบอกว่าให้เจ้าหยุดเรียกข้าเช่นนั้น  หยุดเดี๋ยวนี้ถ้าเจ้ายังไม่อยากตาย!!

"พอเถิด  เจ้าก็เช่นกันอี้เฟยหยุดเเกล้งเขาซักที"

"ส่งหลิงซานมา ข้าจะพาเขากลับบ้าน"

เย่วซินร้องขอจากอีกฝ่าย

"ท่านไม่ต้องลำบากหรอกพี่สะใภ้  ข้าจะพาเขาไปส่งเอง"

เย่วซินหมดคำพูดกับความดื้อรั้นของคนตรงหน้า  จึงปล่อยเลยตามเลย

 มองเเค่นี้เฟยหลงก็รู้ทันทีว่า  คนที่น้องชายตนอุ้มเอาไว้  คือคู่ของอี้เฟย มองจากสายตารักใคร่ห่วงใย  ก็พอจะเดาออกได้ไม่ยาก  ทั้งหมดเลยพากัน กลับบ้านโดยที่เย่วซินไม่ลืมที่จะเเจ้ง  ให้คนที่ติดตามเขามาว่า  เจอหลิงซานแล้ว ให้แยกย้ายกันกลับ  ส่วนศพของสองคนนั้น  เฟยหลงก็จัดการฝังอย่างเรียบร้อย หลังจากส่งคนทั้งคู่กลับที่พักอย่างปลอดภัย  อี้เฟยเเละเฟยหลงก็รีบกลับวังมังกร ทันทีครั้งนี้ถือว่าพวกเขาโชคดีมากที่ไม่ถูกจับได้  จึงรีบกลับไปยังตำหนักตนทันที แต่พวกเขาหารู้ไม่ว่า องครักษจอมเเสบของเขาทั้งคู่  กลับรับรู้เรื่องนี้เป็นอย่างดี

"

"

"

"

"

หลังจากเห็ตุการวันนั้น  หลิงซานก็ไม่กล้าหนีอีกเลย ท่านผู้นำเองก็ไม่กล้าต่อว่า  หรือทำอะไรรุนแรงเพราะกลัวเขาจะหนีอีก กลัวเขาจะเป็นอะไรไป  เขาเลยใช่วิธีขู่เอาไว้ว่าหากบังคับเขามากนัก เขาจะทำร้ายตนเองเเละมันก็ได้ผลเกินคาด  ท่านหัวหน้ายอมตามใจเขาทุกอย่าง แต่ก็ให้คนคอยจับตาดูเขาไว้ตลอดเวลา  ป้องกันการหลบหนีอีกละมั้งเขาคิด หากเขาต้องการจะหนีจริงๆ  ใครก็ห้ามเขาไม่อยู่หรอก  เเต่ตอนนี้ขอบาย ยังช็อคไม่หายเลยกับเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อครั้งที่แล้ว  เขาเข็ดจริงๆ ตอนนี้ก็ยังสงสัยว่า  คนที่มาช่วยตนกับท่านพี่  พวกเขาเป็นใครกัน จะหาคำตอบได้จากที่ได  พี่ชายเขาก็ยังสงสัยอยู่จนถึงตอนนี้  ก็ยังหาคำตอบ ไม่ได้เช่นเดียวกัน

++++++++++++++++++++++++++

สุดท้ายเเล้วพ่อมังกรรูปหล่อก็เเหกกฎออกมาจนได้ซินะ

 คำผิดอาจจะมากหน่อยต้องขอโทษด้วยน้าๆๆ แล้วจะรีบแก้ไข ตอนนี้ต้องรีบปั่นตอนต่อไปเพราะยังพอมีเวลาอยู่บ้าง

ยังงัยก็ขอฝากเรื่องนี้ไว้กับทุกคนด้วยนะคะ เม้นมาเพื่อเป็นกำลังใจให้กับคนเเต่งมาบ้างนะคะ จะเป็นพระคุณอย่างสูงจ้าาา????????????