The fan club พลพรรครักลุ่นวุ้น..ซะไม่มี

ลำดับตอนที่ #2 : เปิดเทอร์มใหญ่..หัวใจว้าวุ่น

 

 

 

 

 

 

 

เปิดเทอร์มใหญ่..หัวใจว้าวุ่น

 

 

วันนี้เป็นวันแรกที่เปิดเรียน หวานใจเพิ่งย้ายมาโรงเรียนนี้เพราะแม่พ่อของเธอเลิกกัน แล้วจากนั้นแม่เธอก็แต่งงานใหม่ เธอไม่อยากอยู่สามีใหม่แม่ เธอจึงย้ายมากรุงเทพอยู่กับพ่อที่เป็นตำรวจผู้กำกับ เธอไม่รู้ว่าวันแรกเธอจะไหวไหม

 

                " ส่งแค่หน้าประตูโรงเรียนก็พอค่ะ..พ่อ "

                หวานใจพูดบอกพ่อที่นั่งข้างๆ ที่แต่งตัวเต็มยศนั่งฟังข่าวทางวิทยุ อยู่ในรถยนตร์ ขับมาส่งตอนเช้าก่อน เวลาเกือบแปดโมงเช้า ยี่สิบนาที

                " อายเหรอลูก..ที่มีพ่อเป็นตำรวจ "

                อันนี้ถามเล่นๆ แต่หันไปมองหวานใจ เธอทำโมโหใส่เขา

                " งั้นไม่กวนแล้ว..ตั้งใจเรียนล่ะ..แล้วถ้ามีเรื่องอะไรก็โทรบอกได้นะลูก"

                " ค่ะพ่อ "

                รีบตอบทันที่เลย แล้วก็เปิดประตูรถออกมา

                " วันนี้ก็อย่ากลับบ้านค่ำนะลูก "

                ยังหวงลูกอีก

                " หนูอายุ16แล้วนะค่ะพ่อ "

                เธอหันมาเตือนความจำของพ่อเรื่องอายุเธอให้ฟัง

                " พ่อรู้ว่าลูกอายุ16จะ17แล้วด้วย..ถึงยังไงพ่อก็ยังห่วงลูกสาวของพ่ออยู่ดีล่ะ..แล้วลูกจะไม่ให้พ่อห่วงลูกตัวเองใยหรือไง "

                พูดด้วยความห่วงใยจริงๆ ทำให้เธอพูดไม่ออกจึงพูดขอโทษ

                " ค่ะหนูขอโทษ..สวัสดีค่ะไปเรียนแล้วนะค่ะ "

                ไหว้พ่อแล้วรีบเดินเขาโรงเรียน แต่ในใจก็รู้สึกผิดบางนิดๆ เรื่องที่พูดกับพ่อเมื่อกี้ เธอรีบเดินมากจนเดินไปชนชายหนุ่มที่กำลังคุยกันอยู่ในกลุ่ม หนังสือที่ถือตกเต็มพื้น แล้วชายคนนั้นก็ช่วยเก็บหนังสือสี่ห้าเล่ม

                " ขอโทษค่ะ "

                " ไม่เป็นครับ "

                ตอบแล้วก็ส่งหนังสือที่ช่วยเก็บให้เธอ                                                        

                " ขอบคุณค่ะ"

เมื่อเธอเห็นหน้าเขาตรงๆ เธอเห็นถึงความหล่อของเขา

        ' ทำไมทั้งสุภาพ..ทั้งหน้าตาดีอย่างงี้นา '

เมื่อสบกันเธอก็ตกหลุมรักเขาเข้าสิ

                " เป็นอะไรไหมครับ "

                เธอเรียกสติตัวเองกลับคืนมาได้ เพราะคำถามของเขา

                " ม-า-ยเป็นไร "

                ตอบแบบคนติดอ่างมากหวานใจ ด้วยอาการเขินเธอก็เลยวิ่งหนีไป

 

        " อะไรของผู้หญิงคนนี้เนี้ย..ไม่เข้าใจเลย "

        นิกซ์พูดขึ้นมากับเพื่อน ด้วยอาการงงๆ

        " ฉันก็ว่างั้นแหละ..ซมซาม..หน้าตาก็ออกจะสวยนะ"

        ตะวันช่วยขยายเสริมคำพูดของนิกซ์

       " เขาอาจรีบร้อนก็นะครับ "

       อาร์ตี้ช่วยแก้ตัวให้หวานใจ แต่เธอคงไม่รู้

                " ตะวัน..นายเคยเห็นผู้หญิงเมื่อกี้ไหม ? "

                นิกซ์ถาม เพราะไม่เคยพบหวานใจมาก่อน

                " เธอคงย้ายมาใหม่มั่ง "

                ใช่แล้วหวานใจย้ายเข้ามาใหม่ วันนี้ยังนี้เป็นเปิดเรียนวันแรกอีก แล้วจะเคยเจอได้ยังไงล่ะ

                " ใกล้เวลาจะขึ้นเรียนแล้ว..พวกเราไปกันเถอะ "

                พวกเขาก็พากันเดินไปที่อาคาร B หมวดวิทยาศาสตร์

 

 

                ณ ห้องเรียน B35

               

         หวานใจเธอกำลังเข้าไปในห้องเรียน มีนักเรียนส่วนหนึ่งนั่งเก้าอี้รออาจารย์ประจำชั้นเข้ามาให้คำแนะนำเกี่ยวกับการเรียนในภาคเรียนนี้ ต่างคนก็ต่างถามกันว่าเธอคือใครหรือมีใครรู้จักเธอไหม อาจารย์อายุราว 20 กว่าๆ หน้าตาก็สวยใช้ได้ เดินเข้ามาในห้องพอดี แล้วจึงถามว่า

         " ใช่นักเรียนม.5ห้อง7หรือเปล่า "

         " ใช่ครับ "

         นักเรียนชายคนอ้วนที่นั่งเก้าอี้ด้านหน้าสุดตอบเธอ

         " เหรอค่ะ..อาจารย์ว่าน่าจะมาครบแล้วนะค่ะ "

         เธอเดินเข้ามาก่อน แล้วยืนพูดอยู่หน้ากระดาน แต่ก็ไม่มีคนตอบเธอสักคนเลย

         " สวัสดีค่ะนักเรียนทุกคน..อาจารชื่อสลัญญา..จะมาเป็นอาจารย์ประจำชั้นนักเรียนม.5ห้อง7ค่ะ "

 

         พออาจารย์สลัญญาพูดจบ พวกมอนสเตอร์ก็เดินเข้ามาในห้องเรียน นายนิกซ์เลยพูด

         " ขออนุญาตเข้ามาครับ "

                " นี้พวกเธอวันแรกก็... "

                อาจารย์กำลังจะตำหนิ แต่ต้องหยุดพูดต่อ เพราะเห็นใบหน้าทั้งสี่คนอันหล่อเหลา โดยเฉพาะนายนิกซ์หน้าสุด ตะวันเห็นอาจารย์ตะลึ่งไม่พูดอะไรต่อ เขาจึงกล่าวขอโทษ

                " ขอโทษครับที่เข้าเรียนสาย "

                เธอเรียกสติกลับมาได้ จึงตอบ

                " ไม่เป็นไรค่ะนักเรียน..วันแรกไม่เป็นไร..วันแรกเปิดเรียนตอนอาจาย์เป็นเด็กยังมาโรงเรียนสายเลยค่ะ "

                ' หล่อทั้งหมด..ฉันน่าจะเกิดช้ากว่านี้สิบปี '

               

         " อาจารย์ครับพูดถึงไหนแล้วครับ..พูดต่อเลยครับ "

       นายนิกซ์ถามเพราะอยากให้อาจารย์คนนี้พูดต่อ ดีกว่ามองหน้าเขาต่อไปอีก ขณะที่หาเก้าอี้นั่งได้แล้ว

         " เอ้อ..อาจารย์กำลังจะพูดถึงเรื่องประเพณีบัดดี้..นักเรียนทุกคนที่อยู่ม.5จะต้องจับฉลากเลือกคู่บัดดี้..แล้วถ้านักเรียนห้องนั้นเหลือเศษหนึ่งคน..นักเรียนคนจะต้องเป็นบัดดี้กับอาจารย์..แล้วปีนี้ก็มีนักเรียนย้ายมาใหม่หนึ่งคนทำให้เหลื่อเศษหนึ่งคนแล้วใครนะที่ได้เป็นกับอาจารย์น่า..นักเรียนคนไหนที่ย้ายมาใหม่มาข้างหน้าแนะนำตัวด้วยค่ะ "

         นักเรียนที่ย้ายมาใหม่หมายถึงหวานใจ สาวสวยที่ย้ายจากภูเก็ตมากรุงเทพมหานครเดินออกมาหน้าห้อง

         " สวัสดีทุกคน..ฉันชื่อหวานใจย้ายมาจากภูเก็ต...ฝากตัวด้วยนะ "

         หลังจากหวานแนะนำตัวเสร็จ เสียงปรับมือของคนทั้งห้องก็ดังขึ้น แล้วนายนิกซ์ก็งงว่าทำไมเธอได้มาอยู่ห้องเดียวกันกับเขา

 

 

         อาคาร N โรงอาหาร

 

         อีกห้านาทีก็จะเที่ยงตรง แต่นักเรียนที่อยู่ในโรงอาหารกลับเยอะมาก บางคนก็ทานอาหาร บางคนกำลังสั่งอาหาร และบางคนก็ยังหาโต๊ะที่นั่งไม่ได้ เช่น หวานใจที่ยังไม่รู้กับใครและก็ยังไม่ได้สั่งอาหารด้วย แล้วก็มีนักเรียนหญิงคนเดินมาชน

         " ขอโทษค่ะ..ขอโทษจริงๆ "

         เธอกล่าวขอโทษหวานใจ แต่ก็ไม่อะไรตกเหมือนเมื่อเช้านี้

         " ไม่เป็นไรค่ะ "

                ตอบเสร็จแล้ว จึงเห็นหน้ากันชัดๆ ต่างฝ่ายต่างนึกว่าอีกฝ่ายเป็นใคร แต่คนที่เดินชนนึกออกก่อน

                " หวานใจใช่ไหมเนี้ย ? "

            " อ้าว!..ผัดไทย "

                ถึงไม่ตอบแต่ก็หมายความว่าใช่ ว่าเธอคือหวานใจ

                " หวาน..เธอเพิ่งย้ายมาเหรอ ? "

                สาวที่ชื่อผัดไทยคงสนิทกับหวานใจมากถึงเรียกหวานใจ ว่า หวานเฉยๆ

                " ใช่ "

                ทั้งก็สองเดินไปนั่งที่โต๊ะที่ว่าง ใกล้ๆ ที่ยืนอยู่เมื่อกี้

                " ฉันก็เพิ่งย้ายมาเหมือนกันแหละ..ยังไม่มีเพื่อนเลย "

                " จริงเหรอเนี้ย "

                ต่างคนต่างไม่รู้ว่าอีกคนย้ายมาเรียนที่เดียวกัน

                " แล้วทำไมเธอย้ายมาล่ะ ? "

                ผัดไทยเธอถามเรื่องการย้ายมาที่กรุงเทพมหานครก่อน

                " พ่อกับแม่หย้ากันนะ..แล้วแม่แต่งงานใหม่ฉันไม่อยากอยู่กวนแม่เลยย้ายมาที่กรุงเทพ..มาอยู่กับพ่อนะ "

                เธอมีรู้สึกไม่ค่อยอยากเล่าเรื่อง และรู้สึกเศร้านิดๆ

                " เสียใจด้วยหวาน "

                น้ำเสียงเห็นใจของผัดไทย แล้วก็ทำหน้าเศร้านิดๆ

                " จะทำหน้าเศร้าทำไม..แล้วเธอล่ะ "

                เธอก็อย่างรู้สาเหตุการย้ายมากรุงเทพของญาติเหมือนกัน

                " พ่อย้ายมาช่วยราชการ..ว่าแต่เธออยู่ห้องอะไร..ฉันอยู่ห้อง15 "

                " อยู่ห้อง7นะ "

                นายนิกซ์กำลังเดินหาหวานใจ แล้วก็เจอเลยเดินตรงมาหาที่พวกเธอ เหมือนมีอะไรจะถาม

                " เราเดินหาเธอตั้งนานแน่ะ "

                 " มีอะไรเหรอ "

                " เธอจับคำว่าได้อะไร "

                จับหมายถึงจับฉลากเลือกคู่บัดดี้

                " ได้คำว่า'ชาย' "

                " งั้นเราก็เป็นบัดดี้กันสิ..เราจับได้คำว่า'หญิง' "

                " พูดจริงเหรอเนี้ย.. "

                ' เย้..ดีจังคู่กับยายนิกซ์ '

        เธอออกจะดีใจกว่านายนิกซ์ซะอีก

        " ใครเหรอหวานใจ "

        เขาถามถึงผัดไทย

        " ผัดไทย..ญาติฉันนะ..ผัดไทยนี้นิกซ์บัดดี้ฉัน "

        ตอบคำถามของนายนิกซ์ แล้วก็แนะนำนายนิกซ์ให้ผัดไทยรู้จัก

        " หวัดดีค่ะ "

        " ยินดีที่ไดรู้จักครับ "

        รู้ว่าหวานเป็นบัดดี้ แล้วก็รู้จักผัดไทย เขาจึงจะหาพวกมอนสเตอร์

        " หวานใจกับผัดไทย..เราไปก่อนนะ "

       แล้วก็เดินไป จึงเหลือแค่สองคน

        " บัดดี้หล่อดีน่ะหวาน "

                " ใช่ไหมล่ะ "

                เธอไม่ปฏิเสธเลยสำหรับความหล่อหน้าตาดีของนายนิกซ์

               

                วันนี้หวานใจกับนายนิกซ์เป็นได้บัดดีกัน นายเรย์กับทาเคชิก็เป็นบัดดี้กัน แต่นายตะวันนั้นได้บัดดี้เป็นอาจารย์ประจำชั้นตัวเอง ส่วนนายอาร์ตี้นั้นอยู่ม.4 เลยยังไม่มีบัดดี้กับคนอื่นในมอนสเตอร์ เวลาเลิกเรียน มอนสเตอร์เสร็จจากการเล่นบาสเก็ตบอล นายนิกซ์คนเดียวเดินผ่านอาคาร E หมวดภาษาต่างประเทศ

                ' โชคดีนะที่เราพกร่มมาด้วยวันนี้ '

                นายนิกซ์ก็มองไปเห็นผัดไทย เดินออกมาจากอาคาร E ขณะนั้นเองฝนก็ตกลงมา เขาจึงเดินไปหาเธอ แล้วก็กางร่มให้ ผัดไทยรู้สึกแปลกที่ไม่เปียกแล้ว จึงหันมาก็เจอนายนิกซ์

                 " ขอบใจนะ "

            " ไม่เป็นไร..แล้วเธอกลับบ้านยังไง "

                แล้วทั้งสองก็เดินไปด้วยกัน

                " ฉันว่า..แม่คงมารับ "

                " แม่เหรอ.. "

                นายนิกซ์พูดเศร้านิดๆ เขารู้สึกเศร้าเมือพูดถึงแม่

                ' เราไม่ได้เจอคุณแม่กี่ปีแล้วล่ะเนี่ย '

                " เธอมีอะไรหรือเปล่า ? "

                เธอถามรู้สึกถึงความเศร้าใจของนายนิกซ์

                " เปล่าไม่มีอะไรนี้ "

                เขาปฏิเสธที่จะไม่ตอบคำถามของเธอ

                " แล้วเธอล่ะกลับยังไง "

                " มีคนมารับนะ "

                มีเสียงฟ้าผ่าดังมาก ทำให้ผัดไทยตกใจกลัว ด้วยความกลัวเธอเลยกอดนายนิกซ์

                " เธอๆ "

                เขาจะบอกให้เธอรู้ว่าเธอกอดเขา

                " มีอะไรเหรอ "

                เธอเพิ่งรู้ว่ากอดเขา จึงรีบปล่อยมือ

                " ขอโทษนะ "

                หน้าแดงและมีอาการเขิน ฝนก็หยุดตกพอดี

                " ไม่เป็นไร..ฝนหยุดตกแล้ว "

                เธอก็วิ่งไป เพราะไม่อยากให้เห็นว่าเธอเขินเขา จนหน้าแดง

                ' ยังกะไม่เคยกอดใคร '

 

                วันเปิดเรียนวันแรก นายนิกซ์ได้ทำให้สาวสวยน่ารักญาติของบัดดี้ตัวเองตกหลุมรักเขาซะแล้ว แต่เขาก็ยังไม่รู้ตัว แต่ในใจของเขาก็ยังไม่รุ้เขาชอบเธอหรือเปล่า

 

จบตอน เปิดเทอร์มใหญ่..หัวใจว้าวุ่น