คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : -------------07------------ [100%]
บทที่7
[Mom โทหาเราแต่ผู้ชายรับ หมายความว่าไงลูก แฟนลูกหรอ]
“เปล่าค่ะMom คือเบลล์ลืมโทรศัพไว้ที่เขาน่ะค่ะ” ฉันเอ่ยแก้ตัวทันที ขณะนี้คือเวลา2ทุ่มซึ่งที่อเมริกาคือ8โมงเช้า แม่มักจะโทหาฉันเวลานี้เสมอ แต่วันนี้มันต่างออกไปตรงที่ไอ่ปริ๊นบ้ามันเอาโทรศัพฉันไป ฉันตามกลับที่ห้องเรียนหวังจะเอาคืน แต่สิ่งที่ฉันรับรู้คือไอ่บ้านั่นโดดเรียนไปแล้ว ฉันคิดว่าพุ่งนี้ฉันจะไปเอาคืน และฉันไม่คิดด้วยมันจะใจกล้า หน้าด้านรับโทรศัพแทนฉันแบบนี้ ไอผู้เสงเค่ง
[แต่เขาบอกว่าเป็นแฟนเรานี่ โกหกMomหรอลูก] แม่ฉันเริ่มดราม่าเพราะไอบ้านั่นแล้วไง
“ไม่ได้โกหกค่ะ ไม่ใช่แฟนจิงๆ เขาเป็นลูกชายคุณป้าค่ะMom เมื่อเช้ามีเรื่องนิดหน่อย เขาเก็บได้แล้วเบลล์ก็ลืมเอาคืนด้วย”
[Momไม่รู้ว่าอยู่ที่นั่นลูกบากมากแค่ไหน แต่เขาก็ดูเป็นคนดีน่ะลูก เขาเล่าเรื่องลูกให้Momเยอะมากเลย เล่าตั้งแต่ลูกก้าวเข้าไปเรียนที่นั่นเลยน่ะ เขายังยอมรับกับMomอีกน่ะว่าเขาชอบลูก ชอบตามปกป้องลูกจนติดเป็นนิสัย ]
“เบลล์ว่าMom เข้าใจผิดแล้วละค่ะ เขาไม่มีทางคิดแบบนั้นแน่นอน แค่นี้น่ะค่ะMom สวัสดีค่ะ”
ติ๊ด!
ไอบ้านั่นมันจะเกินไปแล้วน่ะ เอาโทรศัพฉันไปไม่พอ ยังจะมารับสายแม่ฉันอีก นิสัยแย่จิงๆเลยนายนี่เนี่ย
“พุ่งนี้ก่อนเถอะไอ่บ้า นายโดนฉันเอาคืนแน่” ฉันคาดโทษตาบ้านั่นก่อนจะเก็บข้าวของเข้าที่ ลืมเรื่องตาบ้านั่นทิ้ง และปล่อยให้ตัวเองเข้าสู่ห้วงนิทราทันที
เช้าวันต่อมา
“ควีนค่ะควีน” ฉันหันกลับไปมองคนที่เรียกฉันลั่น ด้วยท่าทีเรียบเฉย การวางตัวให้สมกับตำแหน่งที่ตัวเองได้มาก็ถือว่าสำคัญสำหรับควีนอย่างพวกฉัน
“มีอะไรกับฉันรึป่าว” ฉันถามเจ้าหล่อนทันทีที่มายืนหอบแฮ่กๆตรงหน้าฉัน ฉันรีบน่ะรู้รึป่าว รีบไปเอาโทรสัพคืนน่ะ อีกอย่าง ขืนไปช้ากว่านี้ ยัย3คนอาระวาดฉันแน่ละ โทษฐานติดต่อฉันไมได้ไรงี้อ้ะ
“มีคนฝากมาค่ะ”
“ใคร”ฉันยื่นมือไปรับกระดาษแผนเล็กนั่น
“ไมรู้ค่ะ เค้าฝากต่อๆกันมา” ใครมันบ้าขนาดมาทำอะไรแบบนี้แต่เช้ากัน ว่างมากรึไง แต่ฉันไม่ว่างขนาดนั้นหรอก โทรศัพฉันก็สำคัญนะย่ะ
“ขอบใจ” ฉันเอ่ยขอบคุณ ก่อนจะมุ่งตรงยังตึกเรียน แต่ไอกระดาษแผนเนี่ยมันคืออะไรกัน ทำไมถึงส่งมาให้ฉันกันละ ฉันจะได้มีชีวิตสงบสุขสักวันไหมตอบ? วันแรกถูกจับเป็นควีน วันที่สองถูกหาว่าเป็นต้นเหตุไปแย่งผู้ชายเค้ามาจนมีเรื่องตบตี วันนี้มีกระดาษแผ่นน้อยๆส่งมาหาฉันอีก นัดสารภาพรักรึไง เหอะ!น่าปวดหัว แต่เปิดอานสักนิดคงไม่เป็นไร ไปไมไปก็อีกเรื่องล่ะกัน
.... ถ้าอยากได้คืน เจอกันหลังโซนเรด ให้เวลาสิบนาที นับถอยหลัง07.20....
เห้ย ไอ่ปริ๊นบ้าเล่นอะไรอีกเนี่ย นับถอยอะไรของแก 10นาทีอะไรของแก หน็อย หาเรื่องให้ฉันวุ่นวายได้ตลอดเวลาเลยน่ะไอ่บ้า
ฉันหันหลังออกตัววิ่งทันที ก็มันบอกสิบนาทีนี่มันก็07.28แล้วหนิ ฉันเพิ่งจะได้กระดาษแผนน้อยๆอันนี้ ไอบ้านี่คิดว่าตัวเองเป็นใครเนี่ย ชอบวางอำนาจใส่กันอยู่ได้ หึ อารมณ์สียที่สุดเลยล่ะ
“บอกให้มาแล้วหายหัวแบบนี้ หมายความว่าไงว่ะเนี่ย” ฉันได้แต่ยื่นบนคนเดียว คือฉันมาถึงแล้วไง ทันเวลาด้วย แต่ไม่ยักจะเห็นไอบ้านั่นสักนิด หลอกฉันมาใช่ไหมเนี่ย น่าหงุดหงิด
Rrrrrr~~~~~~~~
เสียงโทรศัพดังขึ้น เห้ย ของฉันรึป่าว เสียงเหมือนกันเลย เดินตามเสียงโทรศัพ จนกระทั่งเจอมันวางอยู่บนกระถางต้นไม้ ของใครฉันไม่รู้ที่เบอร์ที่โชว์บนหน้าจอไอโฟนเครื่องนี้น่ะ เบอร์ฉันเองล่ะแล้วนั่นอะไร ตั้งชื่อเบอร์ฉันว่า ‘ฮันนี่’เหอะ ไม่ต้องเดาก็รู้ว่าโทรศัพใคร
“ว่าไง”ฉันกรอกเสียงเย็นๆลงไป ฉันชักจะโมโหในนิสัยเรื่องเยอะเรื่องมากของนายนี่แล้วน่ะ แค่คืนฉันมาง่ายๆ มันจะตายหรือไงห่ะ !
[ทีบ้านไม่ได้สอนเรื่องมารยาทเวลารับโทรศัพรึไง]
“นี่นาย! จะมาเกินไปล่ะน่ะ จะคืนไหมโทรศัพน่ะ” ฉันโมโหล่ะน่ะ ถ้าพ่นไฟได้ ฉันจะไปใสหน้ามัน หึ่ย!
[อยากได้คืน ก็เดินมาห้องชมรมฉันสิ่ เธอก็รู้จักนิ] ไม่ไปเว้ยนางอกหงุดหงิดแล้วน่ะ
“ไม่ไป ถ้าจะไม่คืนก็ไมเป็นไร นายใช้ของฉัน ฉันใช้ของนาย ไอโฟนเหมือนกัน สลับกันใช้น่ะ จบ !”
ติ๊ด!
ไอ่บ้าเอ้ย น่าหงุดหงิดที่สุดเลย!!
BOM Talk
ยัยนี่นี่แม่งนอกคอกจิงๆ ผมอุส่าจะทำตามที่แม่เธอฝากฝังซะหน่อย แต่ลูกสาวดันดื้อซะอย่างเนี่ย แล้วผมจะอดทนได้นานเท่าไหรกัน ความคิดก็อย่างกับเด็กน้อย คิดได้ยังไงจะเอาโทรศัพผมไปใช้ เชื่อเถอะว่าทนได้ไมกี่วันหรอก เด๋วก็ต้องวิ่งแจ้นเอามาคืน เห็นผมอย่างเนี่ยผมก็มีงานหน้าที่ต้องทำน่ะครับ เธอทนได้นี่สุดยอด ทั้งงานทั้งผู้หญิงโทเข้าไม่ขาด ทนได้ให้มันรู้ไปเถอะ
ผมจำต้องเดินกลับมายังห้องรียนตัวเอง ในหัวก็อาแต่คิดว่าจะใช้วิธีไหนถึงจะบังคับให้ยัยนั่นมาเป็นแฟนให้ได้ อยากรู้ล่ะสิวาทำไมถึงต้องอายัยนี่มาเป็นแฟนทั้งที่ใจก็ลำคานออกจะชัดนี้ เหตุผลมีสั้นๆ3ข้อ
1.แม่เธอขอมา เหตุผลน่ะหรอ เพราะยัยนี่น่ะขี้แย อยากให้มีใครสักคนดูแล ซึ่งผมว่าก็ไม่จำเป็นต้องเป็นผม และใช่ตอนแม่ยัยนี่บอก ผมก็แค่บอกปัดแล้วพูดว่าจะเก็บไปคิดดู
2.เนื่องจากยัยนี่รวยมาก มากกว่าผมซะอีก เพราะฉะนั้นยัยนี่เหมาะสมที่ผมจะควงเล่นที่สุดในวลานี้
3.เพราะผมชอบยัยนี่ไง แต่แค่ชอบน่ะไม่ได้รักขั้นหัวปักหัวปร่ำซะหน่อย
เหตุผลที่บอกไปอาจไม่เข้าท่า แต่ช่างแม่งเถอะ มันก็แค่ข้ออ้างของผมนั่นแหระ มันก็ไมมีเหตุผลอะไรมากนี่ แค่ยัยนี่ต้องเป็นแฟนผมเท่านั้นเอง อย่าอยากรู้เลยว่าทำไม ผมก็ให้คำตอบไมได้หรอก เรื่องแบบนี้นานๆเข้าเด๋วก็รู้เองแหระว่าทำไม ผมเอาแต่ใจ อยากได้ยัยนี่ก็ต้องได้ และต้องได้แบบทะลุทะลวงเลยละครับ แค่จินตนาการก็สนุกล่ะหึ!
“เห้ยพี่ชาย เร็วๆ เอาการบ้านมาลอกด่วนๆ”
“ทำไมมึงไม่ทำเอง” ผมอยถามพลางทิ้งตัวลงนั่งกับโต้ะเรียน
“เมื่อคืนคุยกับมิรินจนเผลอหลับ ลืมทำการบ้าน”ไอบาสเบ๊ะปากบอก เก็บไว้ทำใส่เมียตัวเองเถอะ ไม่ได้เรื่องเลย
“แล้วทำไมไม่ลอกไอเจคว่ะ”ผมเอ่ยถามอีกรอบ
“มึงอย่าถามมากสิครับพี่ชาย ก็ถ้าพวกมันทำ จะรอลอกทำไม”
“ทีเรื่องแดกเหล้าน่ะทันที การบ้านนี่ไมทำ กุจะฟ้องเมียพวกมึง” ผมเอ่ยขู่ก่อนจะล่วงการบ้านมาวางบนโต๊ะ
“พี่ชาย นี่มึงเอาจิงใช่ไหมว่ะ ที่เอาควีนเรดเป็นแฟนเนี่ย” ปากมันก็ถามมือมันก็เขียน สักอย่างอะว่ะ
“ทำไม หรือไม่ชอบพี่สะใภ้แบบยัยนั้น” ผมถามกล้า แต่สายตาผมกลับจ้องมองยัยนั่น ก็ไม่ได้มีอะไรติดตาเลยน่ะเว้ย ความรู้สึก็แค่ชอบเฉยๆแบบยัยนี้เป็นคนตรงๆไง แต่แรงดึงดูดห่าเหวอะไรก็ไม่รู้ ชอบดึงผมเข้าไปวุ่นวายยัยนั่น จนบางทีอยากจะสั่งสอนปากร้ายนั่นสักทีสองที พูดถึงก็อยากจะจับจูบว่ะครับ
ผมหยิบไอโฟนยัยนั่นขึ้น แต่ยังไมทันจะได้ทำอะไรสักอย่าง น้องชายปากเสียก็ทักซะเสียกันเลยทีเดียว
“เห้ย เคสสีชมพู นี่ไม่ใช่มึงเลยครับพี่ชาย”
“หุบปากซะมึงน่ะไอบาส กวนทีน!” ผมเลิกสนใจ รีบกดเข้าแชทเฟสทันที ผมน่ะเป็นพวกไม่เล่น แต่เพราะยัยนี่เล่นผมเลยให้ไอบาสสมัครให้ แอดเรียบร้อยเสร็จสรรพ ผมชื่อว่ายัยนี่คงยังไมทันได้เช็คเฟสตัวเองหรอก แต่ถ้าเช็คผมว่าธอคงอาระวาด ก็ผมน่ะตั้งสถานะว่าเธอกับผมกำลังคบกันไง หึ! แถมยอดไลค์เกือบพัน บอกแล้วว่าอยากได้ ยังไงก็เอาได้
‘ บี.โอ.เอ็ม. : อยากกอดเธอว่ะทีรัก – บีเออาร์. บาร์เบลล์ ’
ผมก็แค่โพสแล้วแท็กเธอแค่นั้นแหระครับ! ยอดไลน์เยอะขนาดเนี่ย ยัยนี่ดังใช่เล่น!
END Talk
ความคิดเห็น