คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : -------------06------------ [100%]
บทที่6
ห้องปกครอง
แน่นอนว่าเรื่องเมื่อเช้าคงไม่จบลงง่ายๆ ก็ถ้ามันจบง่ายฉันคงไม่มานั่งตากแอร์เย็นๆในห้องปกครองหรอก ใช่ป่ะล่ะ ไม่ใช่แค่ฉันหรอก ยัยเมลดี้กับปริ๊นซ์แบล็คก็นั่งอยู่ในห้องนี้ด้วยเช่นกัน
“เบลล์พูดความจิงค่ะอาจารย์ เรื่องเมื่อเช้าเบลล์ไม่ได้เริ่ม แล้วที่ทำไปเพราะเบลล์ป้องกันตัวนี่ค่ะ”ฉันเอ่ยบอกอาจารย์(ก็ผอ.นั่นแหละ แม่ของปริ๊นซ์แบล็คไง)
“ก่อเรื่องอีกแล้วน่ะบอม” ผอ.เอ่ยกับลูกชายตัวเอง
“ผมเปล่าครับ ผอ.ผมแค่เห็นว่าแฟนผมถูกรุมก็เลยเดินเข้าไปห้าม” ปริ๊นซ์แบล็คเอ่ยเสียงเรียบ ห้ามหรือยืนมองกันย่ะ แล้วเด๋ว ฉันไปตกลงเป็นแฟนนายตอนไหนกัน
“แฟน?” ผอ.ทวนคำพร้อมกับสีหน้าที่บ่งบอกชัดเจน ว่าต้องการคำตอบที่ชัดเจนกว่านี้ “หนูเป็นลูกของ คุณธณัฐ ใช่ไหมจ๊ะ” และเพราะปริ๊นซ์แบล็คไม่มีคำตอบให้ เธอจึงหันไปถามผู้หญิงอีกคนแทน
“ค่ะ” ยัยนั่นตอบ
“หนูพอจะเล่าเรืองที่เกิดขึ้นได้ไหมจ๊ะ เล่าอย่างละเอียดเลยน่ะจ๊ะ”
“คือหนูกับบอมเจอกันที่ผับค่ะ แล้วเราก็เอ่อ... แบบนั้นน่ะค่ะ หลังจากนั้นเราก็คบกัน แต่พอผ่านไปอาทิตย์นึงบอมเขาก็หายไป หนูมารู้อีกทีก็เมื่อวานว่าเค้ามีเมียแล้ว” สีหน้าผอ.เข้าขั้นตกใจลยล่ะพอมีคำว่าเมียหลุดออกมา “เพื่อนหนูทนเห็นหนูเศ้ราไมได้ เลยเดินมาเรื่องควีน ตอนแรกก็ไมมีอะไรมากหรอกค่ะ ก็แค่จะคุยกันตามประสาผู้หญิง แต่พอเห็นบอมจูบควีนหนูก็เลยโกรธ โกรธที่ควีนเป็นต้นหตุที่บอมปลี่ยนไป” เอิ่มฉันว่าฉันริ่มสงสารยัยนี่ล่ะน่ะ บางทีปริ๊นซ์แบล็คก็เลวไปป้ะ
“เลว!” ฉันพึงพำออกไปอย่างลืมตัว ทุกคนจึงหันมามองฉันเป็นตาเดียว “ขอโทษค่ะ เชิญฟังต่อเถอะค่ะอาจารย์” ฉันเอ่ยบอกก็นั่งสงบปากฟังอีกรอบ
“เห้ยแม่ ถึงผมจะมั่วแต่ผมก็เลือกน่ะครับ” จึ๊ก ยัยเมลดี้โดนไปอีกดอก เจ็บไหมนั่น เป็นฉันเจ็บจนกระอักเลยล่ะ บอกไม่รู้จักว่าเจ็บแล้ว บอกว่าเลือกเอานี่เจ็บกว่า แสดงว่ายัยนี่ไม่เคยอยู่ในสายตาเลยหน่ะน่ะ
“นี่โรงรียนจ๊ะบอม” ผอ.เตือนสติลูกชายทันทีที่เผลอเรียกตัวเองว่าแม่ “หนูแนใจนะว่าคนที่หนูนอนด้วยคือบอมไม่ใช่ตาบาสน่ะ” ผอ.เริ่มพาดพิงถึงลูกกชายอีกคน
“แน่ใจค่ะ” เมลดี้ตอบชัดเจน คราวนี้ใครกันล่ะที่โกหก
“เธอจะบอกว่าปริ๊นซ์โกหกหรอ?” ฉันยืนหน้าไปถามยัยนั่นทันที ก็แหม่ไหนๆก็ลากฉันเข้ามากี่ยวแล้วนี่ ให้ฉันมีส่วนร่วมหน่อยเหอะ นั่งมึนกับเรื่องราวพวกเนี่ยนานล่ะ
“ไม่รู้สิ เธอก็ถามเขาเองสิ” เอ้ายัยนี่ ตอบแบบนี้เด๋วแม่ก็ตบอีกรอบหรอก
“ว่าไงปริ๊นซ์ ที่ยัยนี่พูดน่ะจิงรึป่าว”
“ถามมากว่ะ เธอฟังภาษาคนไม่รู้เรื่องหรอ” เอ้าไอนี่ ทำไมแกตอบปากหมาใส่ฉันล่ะ แกไม่รู้รึไงเวลาแกด่าหรือตะคอกฉันเนี่ย น้ำตาฉันมันไหลอัตโนมัติน่ะจ๊ะไอปริ๊นซ์เหง่า “จะร้องไห้ทำไมอีกเนี่ย ฉันปลอบใจไม่เป็นน่ะเว้ย” ฉันไมได้อยากให้นายปลอบสักหน่อยนี่ ไอ่บ้า “เธอด่าฉันทางสายตาอีกแล้วน่ะควีน”
“ไอ่ปริ๊นซ์บ้า ฮือๆๆนายทำฉันร้องไห้อีกแล้วน่ะ ไอ่บ้า” ฉันด่าออกไปทั้งน้ำตา ทั้งผอ.ทั้งยัยเมลดี้ต่างมึนกับสิ่งที่เกิดขึ้นตรงหน้า
“เห้ยหยุดร้อง ดูสถานที่บ้างเหอะว่ะ” ใครว่าฉันอยากร้องเล่า “หึ่ย ยัยบ้าเอ้ย” ปริ๊นสบถก่อนจะถึงฉันเข้าไปกอด “แม่ครับขอเวลานอก ขอทำยัยนี่หยุดร้องก่อน”
“นายมันนิสัยไม่ดี ไอ่บ้า ทำฉันร้องไห้อีกครั้งแล้วห่ะ ใจร้ายชะมัด” ฉันเอ่ยสียงอู้อี้
BOM Talk
ร้องไห้ไม่ดูเวลาอีกแล้ว ยัยนี่นี้มันจิงๆเลย ทีตอนพุ่งตบยัยเมลดี้อะไรนี้ไม่เห็นว่าจะอ่อนแอเลยสักนิด ออกจะสู้คนและเข้มแข็ง พอผมขึ้นเสียงใส่ ทำไมถึงขี้แยแบบนี้ล่ะว่ะไม่เข้าใจ
“แม้ฉันไม่ค่อยบอกรักเธอ ก็ไม่ได้แปลว่าฉันไม่รักเธอ และฉันรู้ว่าฉันไมคู่ควรให้เธอมาคบกัน ไมค่อยจะมีเวลาสักเท่าไหร่ และเป็นคนเอาใจไม่ค่อยเก่งเธออาจไม่เข้าใจว่าฉันแคร์เธอมากแค่ไหน อาจไม่คู่ควร แต่จะรักเธอเรื่อยไป ในใจมันบอกว่า อยากให้รู้ว่ารักเธอไม่เคยเปลี่ยนไปเลยที่รัก ความรักที่มีให้เธอมันยังคงเหมือนเดิม จากนี้ชั่วนิรันด์เธอคือหนึ่งเดียวในหัวใจ จะรักเพียงเธอไปจนวันตาย ต่อให้ต้องแตกสลายก็ยังเหมือนเดิม ” ไม่ต้องตกใจ ผมก็แค่ร้องเพลงปลอบวะครับ ชีวิตนี้ปลอบใครไม่เป็นหรอกครับก็เห็นไอ่บาสบอกว่าร้องเพลงจะทำให้ผู้หญิงใจอ่อน ผมก็แค่ร้องบ้าง เผื่อยัยนี่จะหยุดร้องสักที ผมลำคาน “อยากให้รู้ว่ารักเธอไม่เคยเปลี่ยนไปเลยที่รัก ความรักที่มีให้เธอมันยังคงเหมือนเดิม จากนี้ชั่วนิรันด์เธอคือหนึ่งเดียวในหัวใจ จะรักเพียงเธอไปจนวันตาย ต่อให้ต้องแตกสลายก็ยังเหมือนเดิม”มันอาจจะน่าอายที่ต้องมานั่งร้องเพลงปลอบยัยนี่ต่อหน้าแม่ แถมเพลงที่นึกออกความหมายดันสื่อว่ารักยัยนี่ซะมากมายอีก อย่าเพิ่งข้าผมผิดไปซะล่ะ ก็แค่ชอบยัยนี่ แต่ไม่รักหรอกน่ะ ออกจะลำคานยัยนี่ด้วยซ้ำ
“นายทำบ้าอะไรของนาย เพลงอะไรเนี่ย เลี่ยนชะมัด” เอ้ายัยนี่ ปากบอกเลี่ยน หน้าแดงยันหูเนี่ยคืออะไร เขิลก็พูดว่าเขิลเหอะ
“เลี่ยนแล้วยังไง หยุดร้องสักที โค่ดลำคาน”ผมแค่บ่นแต่ยัยบ้านี่น้ำตาคลอ เออ เอาเข้าไป นี่สรุปด่านิดด่าหน่อยไม่ได้เลยช้ะ อ่อนแอว่ะครับ
“ไอบ้า ปากเสีย ขอให้แฟนทิ้ง”
“เธอกล้าทิ้งฉันรึไง รับผิดชอบการกระทำตัวเองหน่อยเหอะ” ผมหันไปตอบ เอาสิ่ เวลาเห็นยัยทำหน้าเหวอผมรู้สึกว่าตัวองแฮปปี้ดีน่ะ
END Talk
“นี่นาย ฉันไม่ได้เป็นแฟนนายสักหน่อย”
“อ่อ ลืมไป เธอน่ะเมียฉันสิน้ะ ขอบคุณครับที่รักที่เตือนความจำ” หน็อยไอปริ๊นบ้า กวนประสาทซะไม่มี
“คุณป้าค่ะ หนูไม่ได้เป็นอะไรกับลูกคุณป้าน่ะค่ะ”ฉันหันไปอธิบายกับ ผอ. เพราะดูแกจะตกใจมากกว่าฉันซะอีก ตาบ้านี่ คิดอะไรของเค้าอยู่ เอาแต่พูดว่าฉันเป็นเมียตัวเองอยู่ได้
“ตาบอมยุดน่ะ ทำไมไปแกล้งเบลล์แบบนั้นลูก หนูเบลล์เค้าเสียหายน่ะ”
“เสียหายก็ช่างเค้าสิครับ ผมก็แค่ทำตามความรูสึกผมนี่ แม่สั่งผมเองน่ะ”
“ช่างๆ แล้วเรื่องเมื่อเช้า จะให้แม่ลงโทษยังไงเราน่ะต้นเหตุเลยน่ะ”
“ลงโทษหนักๆเลยค่ะคุณป้า” ฉันเอ่ยเสริมทันที
“นี่เธอ! เด๋วก็จับจูบซะเลยหนิ” เชอะ!ฉันไม่กลัวนายหรอกน่ะ แค่ขยับหนีเฉยๆเอง ไอปริ๊นซ์นิสัยไม่ดี
“พอๆ แค่ทัณบนไว้ก็พอ พวกเธอออกไปได้ล่ะ” ผอ.เอ่ยบอกก่อนจะไล่พวกฉันให้ออกมา
ฉันรีบเดินออกมาทันที ที่รีบเดินไม่ใช่อะไร คาดว่าถ้าเดินช้ากว่านี้ คงได้เผชิญกับงานดราม่าอีกรอบแน่เลยล่ะ แต่เห้ย โทรศัพฉันอยู่ไหนล่ะเนี่ย ไปทำตกไว้ที่ไหนวเนี่ย ซุ่มซ่ามชะมัดเลย
“หาอะไร”
“ยุ่ง!” ฉันตอบเสียงแข็ง และเดินกลับไปทางเดิม เพื่อูว่ามันตกอยู่ที่ไหน เอ้ะ หรือมันจะตกตอนมีเรื่องน่ะ เห้ย มันตกอยู่ไหนเนี่ย
“หาอะไร!” ยังจะเดินตามาอีก
“อย่ามายุ่ง”หันหันไปตะคอกใส่ “เห้ยมันไปอยู่กับนายได้ไงน่ะ” แม่จ้า ไอ่ปริ๊นบ้ามันโทรศัพลูกไป
“อยากได้คืนสิน้ะ” สีหน้าแบบนั้นคืออะไร ใครก็ได้เอาไอ่บ้านี่ไปเก็บที จอหน้าตานี่ทีไรเป็นเรื่องทุกที นี่พิ่งปิดเทอมแค่2วัน ย้ำน่ะว่า2วัน แล้วดูสิ่งที่ฉันต้องเจอสิ่ ฉันยังต้องเรียนที่นี่ตั้งสองเทอมน่ะ
“เอาตรงๆเลยน่ะบอม นายต้องการอะไรจากฉันกันแน่ โอเคเราน่ะไมรู้จักกัน แต่ทำไมถึงได้รังควานความสงบชีวิตฉันล่ะ” ฉันถามออกไป ตอนนี้เหลือแค่เรา ทางเดินก็โล่ง เหมาะที่สุดที่จะเครีย
“เธอเริ่มน่ะ ถ้าจำไมผิด” ปริ๊นเอ่ยพร้อมกับก้าวเข้ามา และใช่มันเป็นเรื่องธรรมชาติมากที่ร่างกายฉันต้องถอยหนี
“เห้ย ” นี่ไม่ใช่นิยายที่จะต้องถอยหลังชนกำแพง แต่ฉันแม่งถอยหลังสะดุดเท้าตัวเองคืออะไร “เจ็บจัง”
“เป็นไรมากไหมน่ะ ซุ่มซาม!”
“ดุฉันอีกแล้วนายน่ะ” ฉันเอ่ยเสียง เจ็บก้นไม่ได้เจ็บปาก เพราะฉะนั่น ฉันเถียงขาดใจย่ะ
“ก็หัดทำตัวดี เลิกสร้างปัญหา มันยากนักรึไง”
“นายนั่นแหระสร้างปัญหา ฉันอยู่ของฉันดีๆทำไมต้องขึ้นสียงต้องตะคอกเล่า” ฉันเงยหน้าถามจะช่วยสักนิดก็ไม่ช่วย ยืนมองเฉยๆ นายนี่แมนมาก!
“ผู้หญิงแม่งน่าลำคาน ช่วยเหลือตัวเองน่ะครับที่รัก แค่ล้มเองนี่ คงไม่ต้องอุ้มเหมือนในนิยายหรอก” เอ่ยจบก็หมุนตัวจากไปทันที เห้ยแล้วโทรศัพฉันล่ะไอ่บ้า
“เฮงซวยที่สุด!!”
#ติดแท็กเพลง ยังไงก็รัก - Easy Boy
ความคิดเห็น