คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : -------------05------------ [100%]
บทที่5
เช้าวันใหม่ช่างเป็นอะไรที่แสนลำบาก ฉันวาดฝันเอาไว้หลังจากหลีกหนีสิ่งเลวร้ายจากอเมริกามา ฉันหวังไว้ว่าจะได้ใช้ชีวิตแบบเรียบง่ายและสงบสุข แต่แล้วมันก็ไม่สงบสุข เพราะใครกันล่ะ !! ตาบ้านั่นไง!!!!
พลั่ก!
“ตำแหน่งควีนที่เธอได้มันก็เพราะเอาตัวเข้าแลกสิน่ะ ต่ำ!” นี่คือสิ่งแรกที่ฉันพบเจอในเช้าวันใหม่ หากเป็นนักเรียนของโซนเรดมันก็คงไม่ยากที่จะจัดการ แต่ที่มันยากคือยัยพวกเนี่ยคือนักเรียนหญิงของโซนแบล็คไง แล้วมาหาเรื่องกันแบบนี้ ต้องให้ฉันบอกไหมล่ะ ว่าต้นเหตุน่ะใคร หาเรื่องกันท่ามกลางนักเรียนอีกสามโซนเนี่ย คิดดีแล้วใช่ไหมยัยพวกเนี่ย
“คนที่ต่ำน่ะมันเธอไม่ใช่ฉัน อย่าเอากิริยาต่ำๆมาแสดงกับฉัน” ฉันเอ่ยเสียงเย็น ที่บอกว่าจัดการยาก ไม่ได้แปลว่าฉันสู้ไม่ได้ แต่หากฉันทำร้ายร่างกายใครไป มันจะทำให้ฉันรู้สึกผิดน่ะสิ ฉันน่ะเป็นคนดีมีศลีธรรมน่ะ จะบอก... อีกอย่างคนยืนเต็มขนาดนี้ ใครจะโง่แสดงด้านร้ายๆของตัวเองล่ะ ฉันเป็นควีนเชียวน่ะ
“ปริ๊นแบล็คเป็นแฟนของเมลดี้ เธอคิดว่าตัวเองเป็นใคร หน้าด้าน”
“เป็นเมียฉันไง!!” ไม่ใช่เสียงฉันหรอกน่ะ
“บอม” หนึ่งในนั้นเอ่ยเสียงแผ่ว น้ำตาเอ่อคลอ เห้ยเด๋ว นี่จะมีงานดราม่าตามมาช้ะ ฉันชิ่งได้ไหมเนี่ย
“จะไปไหน หยุดตรงนั้น” ฉันแค่จะหนี แค่นั้นเอง แง๊ .. ไอปริ๊นซ์บ้า
“บอมทำแบบนี้กับเมลได้ยังไง บอมกับยัยนั่น.. ยัยนั่น.. ฮึก แล้วเมลล่ะ บอมเอาเมลไปทิ้งไว้ไหน”
“เรารู้จักกันหรอ?” เอิ่ม ทันทีที่นายนี่ตอบกลายๆว่าไม่รู้จักยัยนั่น เพื่อนสาวข้างกายก็ส่งสายตาวิ้งๆเหมือนจะฆ่ากันให้ตายไปข้างเลยแหระ งานนี้ฉันควรต้องสงสารใครสงสารตัวเองหรือสงสารยัยเมลดี้นั่นดีล่ะ
“นี่นาย นั่นแฟนนายน่ะ ทำไมพูดแบบนั้นล่ะ” ฉันกระซิบบอกเค้าข้างหู นายนั่นหันมาสบตาฉัน เอิ่ม บางทีฉันก็คิดว่าตัวเองทำผิดมหันต์เลยน่ะที่ไปกระซิบบอกตาบ้าเนี่ย มันใกล้กันเกินไปแล้ว
“อยู่นิ่งๆเป็นไหม ลำคาน จุ้บ!” เห้ย แกพูดว่าลำคานฉัน แต่ลงท้ายด้วยการจุ้บปากฉัน มันหมายความว่าไง กรี๊ดดดด จุ้ปฉันต่อหน้าคนเป็นร้อยแกทำบ้าอะไรห่ะ ไอปริ๊นซ์ และนั่นช่วยดูสายตายัยเมลดี้ด้วย นอกจากเอ่อคลอด้วยน้ำตาแล้ว ยังเต็มไปด้วยสายตาพิฆาต ฉันอยากมีชีวิตสงบสุขน่ะย่ะ แง๊~~ช่วยบาร์เบลล์ด้วย เอาฉันออกไปจากตรงนี้ที ไอบ้าเนี่ยสร้างปัญหาให้ฉันอีกแล้ว
“กรี๊ดดดดดดดดดดดดด~”
“โอ๊ยหูจะแตก บ้านเธอเป็นญาติกับนกหวีดหรอ กรีดกราดอย่างกับโดนน้ำร้อนลวก”
“นี่แก!!”
“ฉันไม่งายขนาดนั้นหรอกน่ะ” ฉันจับข้อมือยัยนั่นไว้ก่อนที่มันจะฟาดลงบนหน้างามๆของฉัน และใช่คำพดข้างบนน่ะฉันเอง ก็เล่นกรี๊ดซะลั่น ไม่อายอะไรซะเลย พ่อแม่ส่งมาเรียน น่าจะรักษาหน้าตาของที่บ้านบ้าง แล้วนี่อะไร จะมาตบฉันเพราะผู้ชาย ฉันคงยอมให้ยัยนี่ตอบหรอก
“ฉันไม่อยากจะมีเรื่องกับเธอ แต่ผู้ชายคนเนี่ยของฉัน” ยัยเมลดี้สะบัดมือฉันออกอย่างแรงก่อนจะผลักฉัน โหย แรงเยอะชะมัดนั่นแรงคนหรือแรงควายย่ะ ส่วนไอตัวต้นเหตุก็แค่ยืนมองเฉยๆ หนอยไอ่บ้า จิตสำนึกแกอยู่ไหนย่ะ เหมือนฉันคิดผิดเลยที่พูดว่าเป็นเมียเขาเพื่อเอาคืนเนี่ย เหมือนกับสร้างปัญหาให้ตัวเองเลยง่ะ
“แล้วเธอคิดว่าฉันอยากมีเรื่องงั้นสิ” ฉันสะบัดเสียงด้วย ยอมรับลยว่าฉันก็เริ่มจะโกรธแล้วเหมือนกัน โกรธไอผู้ชายข้างๆเนี่ย “ฉันจะพูดครั้งสุดท้าย ถ้าเธอไม่จบ ฉันจะจบมันเอง” ฉันเอ่ยเสียงแข็งก่อนจะดึงปริ๊นซ์แบล็คมายืนข้างๆ “นายบอกว่าฉันเป็นเมียนายใช่ไหม” ฉันถามคนข้างๆ
“ก็ถ้าเธอไม่โง่ก็น่าจะเข้าใจ”
“บอม อย่ากวนประสาท!” ฉันเอ่ยเสียงเข้มทันที ไอ่บ้านี่ กวนอารมอยู่ได้
“เออ พอใจยัง”
“เออ พอใจ”ฉันเอ่ย “ถ้างั้นฉันจะทำไรนายก็โอเคใช่ป้ะล่ะ” ฉันถามอีกรอบ แต่รอบนี้นายนั่นไม่ตอบทำเพียงแค่ยักไหล่ แล้วถอยกลับไปยืนที่เดิม “ช่วยได้มากเลยว่ะแม่ง” ฉันได้แต่วบถกับตัวเองเบาๆ
“เธอจะเอายังไงควีนจะคืนเขาให้ฉันไหม” เอ้ายัยนี่ เมื่อกี๊ไอ่บ้านั่นก็ตอบชัดเจนแล้วนี่
“ถ้าอยากได้คืนนักก็เอาไปสิ่ พอดีใจกว้างอ่ะน่ะ” ฉันยิ้มน้อยๆ “แต่ถ้าเค้าไม่ไป เธอก็ไม่ควรหน้าด้านแบบนี้”
เพี๊ยะ!
“เห้ย!” ฉันไม่ทันระวังตัวมือยัยนั่นก็ฟาดลงเต็มหน้าฉัน มือหนักชะมัด โอ๊ยหน้าฉัน เจ็บชะมัด
“นี่มันจะมากเกินไปแล้วน่ะ เธอกล้าดียังไงมาตบพี่ฉันห่ะ” ยัยบาร์บี้ถลาเข้ามากลางวง
“หยุด ไม่ต้อง” เสียงของปริ๊นซ์ดังขัด “ใครเข้ามาฉันจะลงโทษ ถอยออกไปซะ”
“ยัยนี่ก็เมียนาย แต่นายทำแค่ยืนนิ่งๆแค่เนี่ยอ่ะหรอ” ยัยบาร์บี้เอ่ยเสียงแข็ง ยัยเนี่ยลูกพี่ลูกน้องฉันเองแหละ อายุน้อยกว่าฉัน1เดือนน่ะ
“ถอยออกมาบาร์บี้ เชื่อฉัน เธอรู้ดีว่าตอนเบลล์โกรธเลือดขึ้นหน้าน่ะ เป็นยังไง”
“บิสกิต นั่นเพื่อนแกน่ะ”
“บาร์บี้ ถอยไป” ฮันอ่ยเสียงเรียบก่อนจะมองหน้าผู้หญิงตรงหน้า “ฉันไมเคยอยาจะมีเรื่องกับใคร เธออยากได้เค้ามากใช่ไหม หึ ได้สิ แต่ธอต้องขามศพฉันไปก่อน” เอ่ยจบก็ถลาข้าไปจิกหัวตบทันที
เพี๊ยะ ! เพี๊ยะ ! ตุ้บ!
เสียงเฮเริ่มดังขึ้น เมื่อฉันเริ่มเป็นฝ่ายทำร้ายร่างกายยัยนั่นแทน แค่ตบมันไม่ได้ครึ่งกับสิ่งที่ยัยนี่ทำหรอกตบหน้าควีนต่อหน้าคนทั้งโรงรียน ถ้าฉันไม่จัดการ แล้วยังจะมีคนเชื่อฟังฉันในตำแหน่งควีนอยู่ไหมล่ะ พยายามแล้วน่ะ อุส่าห์ใช้วิธีที่สันติเจรจาดีๆ แต่แล้วยังไง ไม่จบไง ไม่เป็นไรเด๋วฉันจบให้เองล่ะกัน ง่ายดี
“ตำแหน่งที่ฉันได้มา ฉันไม่ได้ซื้อมันมา”
เพี๊ยะ!
“อย่าข้ามา”ฉันตะวาดใส่เพื่อนยัยนั่น “ฉันเป็นควีนโซนเรดแล้วยังไง เธอคิดว่าฉันเป็นง่อยหรอ”
ตุ้บ!
ฉันถีบยัยนี่ลงพื้นก่อนจะเดินตามเข้าไปกระชากผมแล้วตบอีกรอบ
เพี๊ยะ
“คิดว่าฉันสู้เธอไมได้รึไง อยู่โซนแบล็คแล้วยังไง คิดจะระรานใครก็ได้ว่างั้น”ฉันถามเสียงแข็ง ก่อนจะพลักยัยนี้ลงพื้นและขึ้นคร่อมตบทันที
“จำเอาไว้ เธอจะมีกับใครก็มีไป แต่สำหรับควีนอย่าคิดแม้แต่จะเดินมาหาเรื่อง ควีนแต่ละโซนไม่ได้ซื้อตำแหน่งมาด้วยเงิน ต้องให้ฉันบอกไหมว่าพวกฉันได้มันมาเพราะอะไร” ฉันตะคอกถามก่อนจะกระชากผมยัยนี่ให้หันมามองฉัน
“ฉันจะไม่ดูถูกวาฝีมือเธอไมมี ยอมรับว่ามือเธอนัก แต่เธอกับฉันระดับมันต่างกัน อยากได้มากใช่ไหมผู้ชายเฮงซวยคนนั่นน่ะ เอาไปเลย ฉันยกให้!!” ทันทีที่เอ่ยจบฉันก็ลุกขึ้นยืนและเดินออกมาจากตรงนั้นพร้อมกับควีนอีก3คน แต่ฉันก้าวเดินได้แค่2ก้าวเท่านั้น ปริ๊นแบล็คก็เรียกฉันไว้
“ควีน!” ฉันหยุดอยู่กับที่แต่ก็หันไม่หันไปมอง “ฉันไมใช่สิ่งของ” เอ่ยจบตาบ้านั่นก็หมุนตัวเดินจากไปทันที หนอย ไอบ้านี่ หาเรื่องให้ฉันอยูได้ น่าลำคานชะมัดเลย!!
230315
ค่อยๆทยอยอัพ ม้นๆบอกกับ้างว่าชอบรึป่าว อยาให้มีฉาแบบไหนบอกได้ เผื่อจะเอาไปแซมๆในบางตอน อิอิ รักพวกคุณ จุ้บๆ
ความคิดเห็น