คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : -------------02------------ [100%]
บทที่2
“เห้ย มานั่งร้องไห้อะไรตรงนี้ห่ะ” เสียงเรียกนุ่มทุ้มเอ่ยเรียก
“ปริ๊นเรด ฮือ อือๆๆ ” ทันทีที่เงยหน้าและพบว่าเขาคือเจดายฉันก็กระโจนเข้ากอดทันที
“เห้ย ควีนๆ ปล่อยก่อนๆ คนเค้ามองกันเต็มลยน่ะเว้ย มานั่งร้องไห้อะไรเนี่ยเป็นถึงควีน”
“ไม่ได้อยากร้องสักหน่อยมันไหลเองนี่ ” ฉันเอ่ยตอบเสียงสะอื้น มือก็พยายามแล้วที่จะเช็ดน้ำตาให้มันหยุดไหล แต่พอมันหยุดไหลได้แค่แปบเดียวมันก็ไหลลงมาอีก ฉันไม่เข้าใจตัวองเลยจิงๆน่ะเนี่ย
“เอ้า เช็ดซะ ตาบวมหมดแล้ว โอ๊ยนี่น่ะควีนกู ไม่ได้เรื่องเลย”
“ปริ๊นซ์ นายนี่พูดไม่เพราะเลยน่ะ” ฉันเอ่ยสียงแข็ง พลางจ้องคนตรงหน้าอย่างไม่พอใจ “พูดไม่เพราะนายน่ะ พูดให้มันพราะๆหน่อย”
“เอาไรมากวะควีน นี่ผู้ชายน่ะเว้ย ก็แบบนี้ทั้งนั้น” เจดายเอ่ยเสียงทะเล้น
“ขอให้แฟนนายทิ้งเข้าสักวัน พูดไม่เพราะ” ฉันเอ่ยเสียงเรียบ น้ำหูน้ำตาหยุดไหลอย่างไม่ทราบสาเหตุอีกเช่นกัน
“อย่ามาแช่งน่ะควีน คนกำลังตามจีบเด็กอยู่ ชิงหายนี้ควีนรับผิดชอบน่ะเว้ย” เจดายเอ่ยอย่างร้อนรน “ถอดคำพูดด้วยเลยควีน”
“ไอปริ๊นซ์บ้า กวนประสาทชะมัด ไปเรียนดีกว่า” ฉันเอ่ยก่อนจะหมุนตัวออกโต๊ะข้างร้านพาสเทล
“เห้ยไปด้วย กวนประสาทแบบนี้ ผมก็มีมุมน่ารักนะครับควีน” เออให้ตายเถอะ ไอ่ผู้ชายคนนี้มันมาโมม้นต์ไหนตอบ เมื่อกี๊บอกว่าฉันไมได้เรือง ตอนนี้ก็ยังมาทำตัวน่ารักออดอ้อนกันอีก หัวใจดวงน้อยๆของฉัน ไม่แข็งแรงหรอกน่ะเว้ย
“เป็นในแบบที่นายเป็นเถอะปริ๊นซ์ อย่าพยายามน่ารักเลย ไม่ใช่แนวนายหรอก”
“แรงว่ะควีน ผมออกจะน่ารักแถมรวยด้วย”
“พูดเหมือนฉันไม่รวยนะปริ๊น” ฉันเอ่ยสวนทันที “นายนี่มันยังไงน่ะ”
“ช่างเรื่องผมเถอะ” เจดายเอ่ยปัด “แล้วนั่งร้องไห้ตรงนั้นนานยัง”
“นายถามทำไม” ฉันถามกลับอย่างสงสัย
“ถามไม่ได้ว่างั้น”
“ไม่ต้องอยากรู้หรอก” ฉันเอ่ยบอก “ว่าแต่เพื่อนนายน่ะ มีแฟนยัง”
“เพื่อนผมมีเป็นสิบ คนไหนล่ะควีน ยกเว้นไอแบงค์น่ะ รายนั้นมีเมียแล้ว”
“ปริ๊นซ์แบล็คน่ะ” ฉันเอ่ยอีกรอบ คนข้างกายถึงกับชะงัก
“ชอบมันหรอควีน ระวังมันหน่อยก็ดีน่ะ ไอ่เวรนั่นน่ะ นอกคอกจะตาย” เอ่อ คือแกกำลังด่าเพื่อนตัวเองอยู่น่ะเจดาย ด่าไปด้วยยิ้มหน้าระรื่นแบบนั้นไปด้วยคืออะไร แกมีความสุขที่ได้ประจารเพือนตัวเองหรือไงกัน ตาบ้านี่
“ช่วยเล่าเรื่องนายนั่นให้ฟังหน่อยได้ไหมล่ะ” ฉันเอ่ยขอ จิงๆก็ไม่ได้ชอบตาบ้านั่นหรอก แต่ไมรู้ทำไมเหมือนกัน ฉันก็แค่อยากจะรู้ว่าอะไรที่ทำให้ตานั่นทำกิริยาต่ำๆใส่ฉัน ฉันก็แค่อยากจะเอาชนะผู้ชายคนนั้นมั่ง
“ตอบมาก่อนสิว่า ชอบ มันหรอ” เอ้ะ บางทีไอบ้าข้างๆนี้ก็ถามเยอะจิงอะไรจิง
“ตอนนี้ฉันบอกไม่ได้หรอกว่าชอบรึป่าว แค่เพื่อนนายทำร้ายร่างกายและจิตใจฉัน” ฉันเอ่ยเสียงเรียบ “แต่ก็ไม่เชิงว่าไม่ชอบหรอก”
“ก็แสดงว่าชอบสิน้ะ”
“นี่นาย ฟังฉันเข้าใจไหมเนี่ย” ฉันหันไปเอ่ยเสียงแข็งกับคนข้างๆอีกครั้ง “มโนเองตลอด สรุปจะเล่าไหม” ฉันเอ่ยถามก่อนจะเดินเข้าห้องเรียน
“เล่าน่ะเล่าได้ แต่ถามอะไรหน่อยสิ ครั้งแรกที่เจอกันรู้สึกยังไง”
“ก็ใจเต้นเร็วมั่ง ถูกต่อว่านิดเดียวก็น้ำตาไหลมันรู้สึกเหมือนน้อยใจแหระมั่ง” ฉันเล่าความรู้สึกออกไป แต่ยังไม่ทันจะเอ่ยจบ ก็มีอีกเสียงแทรกเข้ามา
“พ่อแม่ส่งมาเรียน ไม่ได้ส่งมาหาผัว!!” ฉันได้แต่ยืนนิ่ง ในขณะที่เจ้าของวาจาอันโหดร้ายเดินผ่านฉันไปเหมือนคำพูดนั้นเอ่ยบอกกับอากาศ ฉันไม่รู้หรอกว่าเขาว่าใคร แต่เชื่อไหมว่าฉันกำลังร้องไห้ เพราะเขาอีกแล้ว ไอบ้าปริ๊นซ์แบล็ค
“เห้ย ร้องไห้อีกแล้ว ยัยควีนบ้า ทำไมเป็นแบบนี้ได้ว่ะเนี่ย” เจดายเอ่ะอะโววายจนเพื่อนฉันที่ฟุ้บหน้านอนกับโต๊ะถึงกับสะดุ้งตื่นกันเลยทีเดียว
“สำออย!!” อึก! น้ำตามากมายพลั่งพรูโดยที่ตัวฉันก้หาเหตุผลมาอธิบายการกระทำตัวเองไม่ได้ ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าทำถึงได้รู้สึกน้อยใจไอผู้ชายคนนั้น เจอหน้ากันสองครั้งก้ทำฉันร้องไห้ถึงสองครั้ง นายนั่นเก่งมาจากไหน ทำไมถึงได้สรรหาคำพูดมาทำร้ายจิตใจกันขนาดนี้ล่ะ
“ไอ่เหี้-ยบอม มึงด่าใครนี่ย” เจดายเอ่ยถามสียงเรียบ มือก็พยายามโอบกอดฉันไว้เพื่อปลอบโยน
“มึงด่าใครครับพี่ชาย” บาสเอ่ยถามอีกแรง แต่คนถูกถามกลับเมินทำเป็นไม่สนใจที่จะตอบ
“ปรี๊นซ์เรด ส่งเบลล์มา เด๋วพวกเราจัดการเอง” ฉันถูกเพื่อนพาออกมาจากห้องเรียนทันที น้ำตาที่ไหลไม่สามารถห้ามให้มันหยุดไหลได้เลย เคยเป็นไหมความรู้สึกแบบนี้น่ะ ตอนเจอนายนั่นหัวใจมันพองโตมากเลยน่ะ แบบมีความสุขอ่ะ แต่พอนายนั่นว่าเข้านิดหน่อยจู่ๆน้ำตาก็ไหลแบบไม่เข้าใจตัวเองสักนิด ฉันกำลังบ้าแล้วใช่ไหม บ้าเพราะนายนั่นน่ะ
“แกเป็นไร ร้องทำไม” ไบเบิลด้วยสีหน้าไม่ค่อยดี “ฉันเป็นหวงมากน่ะเว้ย”
“ไบเบิล ฮือ อือๆๆๆ” ฉันโผเข้ากอดพื่อนทันที ฉันไม่ข้าใจความรู้สึกตัวองสักนิด ไม่เข้าใจเลย แค่นึกถึงใบหน้าดุๆ น้ำสียงเข้มๆ คำพูดที่ต่อว่าตลอดเวลาที่เจอกัน น้ำตาก็พาลไหลตลอดเลย
“ถ้าแกไม่พูด ฉันก็ไม่รู้ แกไม่เคยเป็นแบบนี้น่ะเบลล์” บิสกิตเสียงนิ่งตามนิสัย
“เป็นอะไรก็พูด ถ้าไม่พูดฉันก็ไมรู้จะช่วยยังไงหรอกน่ะ” บัลเล่ย์เอ่ยเสริม พลางลูบหัวอย่างอ่อนโยน
“แก ฮือ.. คือฉัน อึก... ไม่เข้าใจตัวเองสักนิด ” ฉันเอ่ยพ้อมๆกับทบทวนทุกอย่างในเกิดขึ้นในวันนี้
เวลาเพียงไม่กี่ชั่วโมง มันเป็นไปได้ด้วยหรอที่จะเกิดความรู้แบบนี้ มันไม่นากิดขึ้นกับหรอกน่ะ
“ใจเย็นๆ เช็ดน้ำตาแล้วค่อยๆเล่า เพื่อนยังอยู่ข้างๆรับฟังสมอ” ไบเบิลเอ่ย
“ชอบใครสักคน ต้องรู้สึกแบบไหนกัน ..”
ความคิดเห็น