ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : แรกพบเจอ by bas 100%
บทที่2
แรกพบเจอ by bas
สวัสดีครับ ผมชื่อบาสเรียน เกรด12 เป็นพี่ชายคนละสายเลือดกับตังเมย์ และเพราะคนละสายเลือด เมย์เลยเลือกเรียนโรงเรียนวัดธรรมดา เพื่อปกปิดฐานะของตัวเอง เมย์มักจะให้เหตุผลกับผม 'เด็กที่เรียนโรงเรียนวัดธรรมดา มักจริงใจ และไม่ดูถูกคน' นั่นคือเหตุผลของน้องสาวผมครับ และในทุกวันที่จะต้องไปรับเมย์เราจะแบ่งเวรกัน กันไปรับ ทั้งแบงค์ บอม เจดาย แบ่งกันคนล่ะวัน และวันนี้ก็เป็นเวรของผมที่ต้องไปรับน้องสาวตัวแสบ ซึ่งวันนี้ผมดันเคลียร์งานเสร็จช้า เรยไปรับช้า ซึ่งนั่นผมก็โทรบอกเมย์แล้ว
ทันทีที่รถสปอร์ตสีดำของผมขับเข้ามาจอดให้ลานจอดรถของโรงเรียนก็เรียกสายตาจากเด็กนักเรียนที่อยู่เย็นได้เป็นอย่างดี แหม่ ก็อ่าว่าอย่างงั้นอย่างงี้เลย ก็ผมทั้งหล่อทั้งรวยหนิ ผมเดินลงจากรถ แล้วเดินไปยังสนามวอลเล่ย์ตามที่เมย์ไลน์มาบอก
"ยัยเมย์ แกแกล้งฉันหรอ แกโดนแน่"เสียงของเพื่อนเมย์แหกปากตะโกนลั่นสนาม ทำให้ผมหยุดมองเพื่อนของน้องสาวตัวเอง ใบหน้าเรียบเนียน ตัวเล็กๆ น่ารักๆ ใบหวานหวานชวนมอง แบบนี้สิน่ะเมย์ถึงรักเพื่อนทั้ง2คนนี่มาก แบบนี้นี่เองขนาดที่เมย์ต้องกลับเย็นก็ยังอยูรอเป็นเพื่อน ถ้าเป็นที่โรงเรียนผม คงหาดูแบบนี้ไม่ได้
เสียงหัวเราะของเด็กผู้หญิงอีกคนดังขึ้นลั่นสนาม ทำให้ผมละสายตาและหันไปมองเธอ เธอมีใบหน้าที่เรียนยาว หุ่มบางผอมเพียว เพื่อนน้องผมก็น่ารักใช่เล่น
"เตยแกขำฉันแบบสะใจเกินไปน่ะ แกโดนแน่" ชื่อเตยนี่เอง ท่าทางยัยเมย์จะหงุดหงิด ผมว่าผมเดินเข้าไปห้ามทับดีกว่า แต่ ตุ้บ!
"โอ๊ย ย ย ย ย เจ็บง่ะ "
"เอ่อ ขอโทษครับ ไม่เป็นไรใช่ไหมครับ" วิ่งไม่ดูเลยผู้หญิงคนนี้ ชนผมเต็มๆเลย
"ไม่ !.. .ไม่เป็นไรค่ะ" เสียงหวานเชียว มองผมค้างซะด้วย น่ารักเป็นบ้า
"พี่บาสสสสสสสสสส~~ มิริน~~~~~~~~ เป็นไรป่าว"น้องสาวตัวดีของผมวิ่งมาหาพร้อมเพื่อนของเธอ ชื่ออะไรน่ะ อ่อ เตยนั่นเอง
"พี่อ่ะไม่เป็นไร แต่เพื่อนเราเนี่ย มองพี่ค้างเชี่ยว ไม่รุว่าค้างเพราะพี่หล่อ หรือค้างเพราะเจ็บกันแน่"ผมเชียวขำๆ เธอหน้าแดงใหญ่เลยล่ะ น่ารักชะมัด
"มิริน แกจะค้างอีกนานไหม ลุกๆ ลุกขึ้นมา"
"แหม่ มิริน พี่ชายฉันหล่อล่ะสิ มองตาเป็นมันเชียว"เมย์เอ่ยแซว น้องผมนี่ก็แซวเก่งใช่เล่น เพื่อนเธอหน้าแดงอย่างก่มะเขือเทศสุก
"บ้าสิ พี่แกมาแร้วงั้นฉันกลับน่ะ "เธอพูดพลางหันหลังเตรียมหนี เธอน่ารักขนาดนี้ ต้องมีคนจีบเยอะแน่เลย
"เดี๋ยวสิ "
"อะไร" ฮ่าๆๆๆ เธอหงุดหงิดแล้วล่ะที่น้องสาวผมรั้งเธอไว้
"นี่พี่บาส พี่บาส ส่วนนี่มิรินกับใบเตย เพื่อนตังเมย์"อ่าชื่อ มิริน สิน่ะ ชื่อน่ารักเชียว ผมชักติดใจเธอแล้วสิ
"ยินดีที่ได้รูจักครับ "ผมเอ่ย
"จบแล้วใช่ไหม งั้นไปน่ะ"มิรินรีบวิ่งไปเอากระเป๋า แล้วชิ่งกลับบ้านทันที
ทันทีที่เธอวิ่งลับสายตา ใบเตยก็ขอตัวกลับบ้านเหลือไว้แต่น้องสาวของผม
"พี่บาส มองเพื่อนตังเมย์แบบนั้นหมายความว่าไงค่ะ"
"เพื่อนคนไหน พี่ก็มองปกตินี่ ไปเถอะกลับบ้านกัน" ผมพูด พร้อมกลับหลังหันเดินไปยังรถ
"ตังเมย์ไม่เชื่อหรอก สายตาที่พี่บาสมองมิรินน่ะ "ยัยตัวแสบวิ่งมาเดินขนานข้าง แร้วพูด"มิรินกับใบเตยเป็นเพื่อนที่ังเมย์รักมาก ถ้าพี่บาสคิดจะเล่นเหมือนกับผู้หญิงทั่วไป เมย์ไม่ยอมหรอกน่ะ นี่บอกไว้ก่อนเรย" แน่ะ ยัยน้องบ้า พูดดักทางอีก รู้ทันไปหมดซะทุกเรื่องเลย
"เราน่ะ อย่ามาทำเป็นรู้ทันพี่หน่อยเลย พี่บอกหรอกว่าพี่ชอบเพื่อนเราน่ะ"
"ไม่ชอบก็ดีแล้ว มิรินน่ะ มีคนจีบเยอะ เธอไม่ปฏิเสธหรอก เธอคบหมด คบซ้อนแร้วบอกเลิก แต่ผู้ชายก็ยังต่อแถวจีบ ถ้าพี่บาสอยากเป็นหนึ่งในนั้นก็ลองดู แต่เตือนไว้ก่อน ถ้าพี่จะจีบพี่ต้องจริงจังกับเธอ โอเคไหมค่ะ"
"เรานี่พูดมากจริง ถึงรถแล้ว ขึ้นรถ ขึ้นรถ ไอแบงค์รออยู่ที่บ้าน"
"ค๊าาาาาา"
ณ บ้านเพียบพร้อมหฤทัย
"กลับถึงบ้านแร้วค๊าาาาาาาาา"เสัยงตังเมย์ตะโกนลั่นบ้านทันที อย่างที่ผมเคยบอกถึงตังเมย์จะเป็นน้องนอกสายเลือด แต่ทั้งพ่อและแม่ก็เลี้ยงเหมือนลูกแท้ๆคนนึง เพราะพ่อแม่เธอ นั่นต้องดูแลบริษัทที่ต้องต่างประเทศหลายสาขา
"กลับมาแล้วหรอเด็กดื้อ พี่รอเราตั้งนานแน่ะ" ทันทีที่เสียงตะโกนของตังเมย์จบลง ไอแบงค์เพื่อนผมก็วิ่งออกมาจากห้องรับแขกโผเข้ากอดแฟนมันทันที ไอ่นี้หนิ น้องผมม.3เองน่ะ มากอด แบบนี้ไม่ได้เด็ดขาด
"ไอแบงค์ ประเจิดประเจ้อ ตังเมย์เพิ่งม.3มากงมากอด"
"แหม่ มึงจะกลัวอะไร คนนี้รักจริงหวังแต่งโว๊ย มึงอ่า หาแฟนเป็นตัวเป็นตนสักทีเหอะ ขี้เกียจตามแก้ปัญหาให้แร้วเว้ย หล่อแร้วรักจริง ใครๆถึงจะอิจฉา หล่อแล้วเจ้าชู้แบบมึงเนี่ย ไม่ไหวๆ 55555 ป่ะ ไปกินข้าวกันเถอะแฟนพี่" มันด่าผมเสร็จมันก็ชิ่งเอาน้องสาวผมไปกินข้าว ดูมันทำ ดูมัน
ทันทีที่รถสปอร์ตสีดำของผมขับเข้ามาจอดให้ลานจอดรถของโรงเรียนก็เรียกสายตาจากเด็กนักเรียนที่อยู่เย็นได้เป็นอย่างดี แหม่ ก็อ่าว่าอย่างงั้นอย่างงี้เลย ก็ผมทั้งหล่อทั้งรวยหนิ ผมเดินลงจากรถ แล้วเดินไปยังสนามวอลเล่ย์ตามที่เมย์ไลน์มาบอก
"ยัยเมย์ แกแกล้งฉันหรอ แกโดนแน่"เสียงของเพื่อนเมย์แหกปากตะโกนลั่นสนาม ทำให้ผมหยุดมองเพื่อนของน้องสาวตัวเอง ใบหน้าเรียบเนียน ตัวเล็กๆ น่ารักๆ ใบหวานหวานชวนมอง แบบนี้สิน่ะเมย์ถึงรักเพื่อนทั้ง2คนนี่มาก แบบนี้นี่เองขนาดที่เมย์ต้องกลับเย็นก็ยังอยูรอเป็นเพื่อน ถ้าเป็นที่โรงเรียนผม คงหาดูแบบนี้ไม่ได้
เสียงหัวเราะของเด็กผู้หญิงอีกคนดังขึ้นลั่นสนาม ทำให้ผมละสายตาและหันไปมองเธอ เธอมีใบหน้าที่เรียนยาว หุ่มบางผอมเพียว เพื่อนน้องผมก็น่ารักใช่เล่น
"เตยแกขำฉันแบบสะใจเกินไปน่ะ แกโดนแน่" ชื่อเตยนี่เอง ท่าทางยัยเมย์จะหงุดหงิด ผมว่าผมเดินเข้าไปห้ามทับดีกว่า แต่ ตุ้บ!
"โอ๊ย ย ย ย ย เจ็บง่ะ "
"เอ่อ ขอโทษครับ ไม่เป็นไรใช่ไหมครับ" วิ่งไม่ดูเลยผู้หญิงคนนี้ ชนผมเต็มๆเลย
"ไม่ !.. .ไม่เป็นไรค่ะ" เสียงหวานเชียว มองผมค้างซะด้วย น่ารักเป็นบ้า
"พี่บาสสสสสสสสสส~~ มิริน~~~~~~~~ เป็นไรป่าว"น้องสาวตัวดีของผมวิ่งมาหาพร้อมเพื่อนของเธอ ชื่ออะไรน่ะ อ่อ เตยนั่นเอง
"พี่อ่ะไม่เป็นไร แต่เพื่อนเราเนี่ย มองพี่ค้างเชี่ยว ไม่รุว่าค้างเพราะพี่หล่อ หรือค้างเพราะเจ็บกันแน่"ผมเชียวขำๆ เธอหน้าแดงใหญ่เลยล่ะ น่ารักชะมัด
"มิริน แกจะค้างอีกนานไหม ลุกๆ ลุกขึ้นมา"
"แหม่ มิริน พี่ชายฉันหล่อล่ะสิ มองตาเป็นมันเชียว"เมย์เอ่ยแซว น้องผมนี่ก็แซวเก่งใช่เล่น เพื่อนเธอหน้าแดงอย่างก่มะเขือเทศสุก
"บ้าสิ พี่แกมาแร้วงั้นฉันกลับน่ะ "เธอพูดพลางหันหลังเตรียมหนี เธอน่ารักขนาดนี้ ต้องมีคนจีบเยอะแน่เลย
"เดี๋ยวสิ "
"อะไร" ฮ่าๆๆๆ เธอหงุดหงิดแล้วล่ะที่น้องสาวผมรั้งเธอไว้
"นี่พี่บาส พี่บาส ส่วนนี่มิรินกับใบเตย เพื่อนตังเมย์"อ่าชื่อ มิริน สิน่ะ ชื่อน่ารักเชียว ผมชักติดใจเธอแล้วสิ
"ยินดีที่ได้รูจักครับ "ผมเอ่ย
"จบแล้วใช่ไหม งั้นไปน่ะ"มิรินรีบวิ่งไปเอากระเป๋า แล้วชิ่งกลับบ้านทันที
ทันทีที่เธอวิ่งลับสายตา ใบเตยก็ขอตัวกลับบ้านเหลือไว้แต่น้องสาวของผม
"พี่บาส มองเพื่อนตังเมย์แบบนั้นหมายความว่าไงค่ะ"
"เพื่อนคนไหน พี่ก็มองปกตินี่ ไปเถอะกลับบ้านกัน" ผมพูด พร้อมกลับหลังหันเดินไปยังรถ
"ตังเมย์ไม่เชื่อหรอก สายตาที่พี่บาสมองมิรินน่ะ "ยัยตัวแสบวิ่งมาเดินขนานข้าง แร้วพูด"มิรินกับใบเตยเป็นเพื่อนที่ังเมย์รักมาก ถ้าพี่บาสคิดจะเล่นเหมือนกับผู้หญิงทั่วไป เมย์ไม่ยอมหรอกน่ะ นี่บอกไว้ก่อนเรย" แน่ะ ยัยน้องบ้า พูดดักทางอีก รู้ทันไปหมดซะทุกเรื่องเลย
"เราน่ะ อย่ามาทำเป็นรู้ทันพี่หน่อยเลย พี่บอกหรอกว่าพี่ชอบเพื่อนเราน่ะ"
"ไม่ชอบก็ดีแล้ว มิรินน่ะ มีคนจีบเยอะ เธอไม่ปฏิเสธหรอก เธอคบหมด คบซ้อนแร้วบอกเลิก แต่ผู้ชายก็ยังต่อแถวจีบ ถ้าพี่บาสอยากเป็นหนึ่งในนั้นก็ลองดู แต่เตือนไว้ก่อน ถ้าพี่จะจีบพี่ต้องจริงจังกับเธอ โอเคไหมค่ะ"
"เรานี่พูดมากจริง ถึงรถแล้ว ขึ้นรถ ขึ้นรถ ไอแบงค์รออยู่ที่บ้าน"
"ค๊าาาาาา"
ณ บ้านเพียบพร้อมหฤทัย
"กลับถึงบ้านแร้วค๊าาาาาาาาา"เสัยงตังเมย์ตะโกนลั่นบ้านทันที อย่างที่ผมเคยบอกถึงตังเมย์จะเป็นน้องนอกสายเลือด แต่ทั้งพ่อและแม่ก็เลี้ยงเหมือนลูกแท้ๆคนนึง เพราะพ่อแม่เธอ นั่นต้องดูแลบริษัทที่ต้องต่างประเทศหลายสาขา
"กลับมาแล้วหรอเด็กดื้อ พี่รอเราตั้งนานแน่ะ" ทันทีที่เสียงตะโกนของตังเมย์จบลง ไอแบงค์เพื่อนผมก็วิ่งออกมาจากห้องรับแขกโผเข้ากอดแฟนมันทันที ไอ่นี้หนิ น้องผมม.3เองน่ะ มากอด แบบนี้ไม่ได้เด็ดขาด
"ไอแบงค์ ประเจิดประเจ้อ ตังเมย์เพิ่งม.3มากงมากอด"
"แหม่ มึงจะกลัวอะไร คนนี้รักจริงหวังแต่งโว๊ย มึงอ่า หาแฟนเป็นตัวเป็นตนสักทีเหอะ ขี้เกียจตามแก้ปัญหาให้แร้วเว้ย หล่อแร้วรักจริง ใครๆถึงจะอิจฉา หล่อแล้วเจ้าชู้แบบมึงเนี่ย ไม่ไหวๆ 55555 ป่ะ ไปกินข้าวกันเถอะแฟนพี่" มันด่าผมเสร็จมันก็ชิ่งเอาน้องสาวผมไปกินข้าว ดูมันทำ ดูมัน
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น