คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : -------------1------------
บทที่ 1
ฉันเดินตามหลังผู้ชายคนนึง ซึ่งก็ไม่ได้สนิทอะไรมากนัก หากคุณจะถามว่าไม่สนิทแล้วเดินตามเขาไปทำไม ฉันตอบได้ง่ายๆเลย ว่าฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน รู้แค่ว่าเขาคนนี้คือหนึ่งในบรรดาพี่ชายของยัยตังเมย์ ยัยผู้หญิงที่มีผู้ชายหล่อเหล่าล้อมรอบ เอ่ะ เหมือนฉันอิจฉาเพื่อนอยู่หรือเปล่า 555 เปล่าเลย ฉันชื่อ สรันญภา หรือชื่อเล่น ใบเตยเองค่ะ คุ้นๆใช่ไหมล่ะ [ ชอบไปโผล่ในเรื่องของยัยมิรินบ่อยๆ ] และผู้ชายที่ฉันเดินตาม เขามีนามว่า 'เจดาย เป็นผู้ชายที่หล่อมากทีเดียว มีดีแค่หล่อ แต่นิสัยกลับแย่ บอกเลยว่า ใบเตยไม่ปลื้มค่ะ
ปึ้ก!
"โอ๊ย !!" ฉันร้องทันทีที่ผู้ชายด้านหน้าหยุดเดินกระทันหัน ฉันผู้ซึ่งแอบนินทาเขาในใจ จึงกระแทกเข้าเต็มๆแผ่นหลังกว้าง อย่างเลี่ยงไม่ได้
"เดินไม่ดู" เขาเอ่ยเสียงห้วน ก่อนจะเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยนกว่าประโยคข้างหน้านิดหนึ่ง "เป็นอะไรไหมเตย"
"ไม่ค่ะ พี่เจดายมีอะไรหรือเปล่าค่ะ ขอคุยกับเตยมีอะไรสำคัญหรือป่าว" ฉันเอ่ยถามทันที อยู่กับเขา สองต่อสอง หลังโรงเรียนบอกเลยไม่ปลอดภัย
“ฮ่าๆๆๆ ไม่มีอะไรมากหรอก พี่แค่คิดว่าพี่ชอบเตย” ห่ะ ตลกแล้วล่ะ อย่างฉันเนี่ยน่ะ บ้าแล้ว
“ตั้งแต่เมื่อไหร่” ฉันเอ่ยออกไป ฉันรู้จักกับเขามานาน จนรู้สันดานเลยล่ะ แต่ด้วยความที่ฉันพูดน้อย ยัยมิรินติดเงียบ ก็คงจะมีแต่ยัยตังเมย์นั่นแหระ ที่เอาแต่พร่ำเพ้อพรรณนาสรรพคุณของพี่ชายให้พวกฉันฟังบ่อยๆ ถึงได้รู้ว่าผู้ชายที่ฉันคิดว่าเป็นรักแรกพบเมื่อปีแล้ว นั่นเลวสุดๆ
“ตั้งแต่วันนี้ที่ช่วยเตย ไม่ให้โดนรถชนนั่นแหระ ”
เหตุการณ์วันนั้น
ฉันทะเลาะกับมิรินอย่างหนัก ซึ่งสาเหตุก็มาจากฉันเอง มิรินไม่ชอบคนที่ตบตีกันเพื่อแย่งผู้ชาย แต่ฉันกลับทำ บอกเลยว่าอารมณ์ชั่ววูบมีอยู่มาก ถึงได้ตัดสินใจ ตบกันเพราะผู้ชาย แต่ก็เป็นมิรินที่เข้ามาแยกฉันกับคู่กรณี จนฉันพลั่งมือ ตบเข้าที่หน้าเธอเต็มๆ
เพี้ยะ!
เสียงฝ่ามือกระทบใบหน้าเนียนใส ฉันได้แต่ยืนนิ่งงันกับการกระทำของตัวเอง ไม่ต่างกับคู่กรณีที่ยืนตกตะลึ่งกับสิ่งที่เกิดขึ้น
“ไปซะ ..”เธอเอ่ยไล้คู่กรณีฉันเสียงลอดไล้ฟัน ก่อนจะตวาดออกอย่างดัง เมื่อความอดทนต่ำลง “กุบอกให้ไป ไม่เข้าใจหรือไง !!” ดวงตาคู่นั้นแข็งกร้าว บอกเลยว่ามิรินโกรธถึงขีดสุด ยัยพวกนั้นรีบวิ่งหนีไปทันที
“มิริน แก ฉัน..” ฉันเอือนเอ่ยได้แค่นั้นจริงๆ เมื่อรู้สึกว่าลำคอเริ่มตีบตัน ความรูสึกเริ่มถาโถมเข้ามา นี่ฉันทำอะไรลงไป รู้ทั้งรู้ว่าไม่ควรทำแบบนี้ แต่ฉันกลับทำ ฉันค่อยๆเอือมมือไปลูบแก้มของเธอ แต่เธอกลับสะบัดมันออกอย่างแรง
“ถ้าเก็บอารมณ์ตัวเองไม่ได้ ก็ไม่สมควรเป็นเพื่อนกับฉัน ฉันไม่เคยบอกให้เพื่อนฉันทำตัวไร้ค่า” มิรินเอ่ยเสียงเรียบก่อนจะเดินจากไป ในจังหวะนั้น ฉันได้แต่ยืนนิ่งอยู่กับที่ และคิดตามคำพูดของเธอ ใช่เธอมักจะบอกฉันเสมอ ว่าเราไม่ควรทำตัวไร้ค่า เพราะเรามีค่ามากกว่านั้น
“มิริน” กว่าจะรู้ตัว มิรินก็เดินห่างออกไปเกือบถึงหน้าประตูโรงเรียนซะแล้ว ฉันทำได้เพียงวิ่งตาม เพื่อปรับความเข้าใจและขอโทษ แต่ไม่นะ มิรินกำลังจะข้ามถนน อีกนิดเดียวใบเตย วิ่งให้เร็วกว่านี้หน่อย
“ใบเตย .. ระวัง !!” เสียงหวานๆของตังเมย์ ตะโกนเตือน แต่ทุกอย่างเหมือนจะสายไป เหมือนรถกำลังพุ่งเข้าใส่ตัวฉัน
“กรี๊ดดดดดดดดดดดด”
เอี๊อดดดดดดดดดด
ตุ้บ !!
ร่างฉันถูกมือใครบางคนดึงกลับมา บอกเลยว่าแค่เสียววินาทีเท่านั้น เสียงรถเบรกกระทันหัน เสียงกรี๊ดของบรรดาเด็กนักเรียน ดังอื้ออึ่งไปหมด
“เป็นอะไรหรือป่าว ครับ” ภาพตรงหน้าฉันคือผู้ชายรูปงาม หน้าเรียวเนียนใส แต่ออกแนวทะเล้นเจ้าชู้ รอยยิ้มที่เหมือนจะตราตรึงคนมองไว้ใต้อาญัติ เขาคือใคร พระเจ้าส่งเขามาช่วยชีวิตฉันใช่ไหม ฉันคิดว่าฉัน ตกหลุมรักเขาแล้วละ
“ใบเตย.. ไหวไหม” เสียงมิรินเอ่ยขึ้นข้างหู ฉันหันไปมอง ก่อนสติจะดับวูบไป
ปัจจุบัน
“คิดดีแล้วหรอ บอกว่าใบเตยน่ะ” ฉันเอ่ยถามกลับไป
“ไม่รู้ดิ แค่คิดว่าชอบ มั่ง” คือนี่ชอบแล้วใช่ป้ะ ทำไมมันดูทะแม่งๆ นี่มันอะร้ายยยยยย
“ไม่จริงใจว่ะ มาทางไหน ก็เชิญเดินกลับไปทางนั้นเถอะค่ะ” ฉันว่าก่อนจะหลังเตรียมเดินหนี แต่เขากลับคว้าแขนฉันไว้ แต่เพิ่มแรงบีบลงไป “เจ็บน่ะ”
“กล้าดียังไง ปฏิเสธฉัน ฉันบอกว่าฉันชอบเธอ เธอก็ต้องตอบว่าชอบฉัน เธอไม่มีสิทธิ์ปฏิเสธจำไว !!” ร่างสูงเอ่ยจบก็ผลักฉันออกอย่างแรง จนฉันเซไปชนกำแพงตามแรงส่งของคนตัวสูง แล้วมองหน้าฉันหยันๆแล้วก็เดินจากไป
“นี่มันเรื่องเวรอะไรว่ะ” ฉันสบถกลับตัวเอง ก่อนจะตั้งสติ แล้วเดินกลับไปรวมตังกับเพื่อนที่โรงอาหารตามเดิม
“แกหายไปไหนมา แล้วทำไมกลับมาคนเดียว ไปกับเฮียไม่ใช่หรอ” เสียงตังเมย์เอ่ยขึ้นทันทีที่ฉันทิ้งตัวลงนั้นข้างยัยมิริน
“เออ แต่จำเป็นต้องกลับมาด้วยกันหรือไงว่ะ” ฉันเอ่ย เลิกพูดถึงชื่อเขาจะได้ไหม คนอะไร นิสัยไม่ดี เลวยังไงก็ยังคงเส้นคงวา เลวเสมอต้นเสมอปลาย เลว เลว เลว !!
“ไปกินรังแตนที่ไหนมาว่ะ” เสียงมิรินเอ่ยถาม
“เรื่องของฉัน!!” ฉันเผลอขึ้นเสียงใส่มันอย่างลืมตัว
“อ้าว แล้วถ้ากุจะตบปากเพื่อนตัวเองจะผิดไหมค่ะ” มิรินทำท่างจะตบฉันที่นั่งข้างมัน พี่บอมจึงห้ามไว้
วันนี้มันวันซวยอะไรค่ะ โดนสารภาพว่าชอบ แต่ไม่โรแมนติก แถมแม่งยังบอกว่าฉันไม่มีสิทธิ์ปฏิเสธมันอีก โทษทีน่ะ คิดว่าตัวเองเป็นใคร ถึงได้คิดจะมาบังคับฉัน บอกเลย เจอคนเลวๆใบเตยจะไม่ทน !!
#มาแล้ว แวะมาอัพ จุดเริ่มต้นเรื่องราวความรักของคู่นี้ ยังไงก็เป็นกำลังใจให้นิ้วก้อยด้วยน๊า เรื่องนี้ไม่มีกำหนดอัพน่คะ่ นิ้วก้อยก่ว่าจะอัพหลังจาดเรื่องของ เฮียบาสก่ยัยมินริน จบก่อน คือถ้าอัพพร้อมกัน กลัวว่าจะไม่จบสักเรื่องอะไรประมานนี้อ่ะค่ะ รีดเดอร์อ่านแล้วก็เม้นๆให้นิ่วก้อยบ้างน่ะค่ะ ก้มกราบงามๆ5555 เม้นให้เค้าหน่อย นิ้วก้อยจะได้ปรับปรุงถูกจุด อยากให้แต่งออกมาแบบไหนก็ช่วยกันเสนอความคิดได้น่ะ ไม่แน่นิ้วก้อยอาจจะเอามาแต่งลงในเรื่องนี้ด้วยก็ได้ เม้นๆน่ะค่ะ ไปล่ะ จุ้บๆ
ความคิดเห็น