คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : แรกพบเจอ by mirin 100%
บทที่1
แรกพบเจบ by mirin
"รุ่นพี่กลับมาทำไม ทิ้งกันไปแบบนั้นแล้วกลับมาทำไม ใจร้ายที่สุด" ฉันยืนร้องไห้น้ำตาอาบหน้า
"ก็สัญญาแล้วไงว่าพี่จะกลับมา"รอยยิ้มแสนคุ้นเคย น้ำเสียงที่ไพเราะ แววตาที่เต็มไปด้วยความห่วงหา แต่มันต้องไม่ใช่แบบนี้สิ
ย้อนกลับไปเมื่อ 5ปีที่
เช้าวันแรกของการเปิดเทอมเป็นอะไรที่น่าเบื่อ ฉันละหนึ่งคนที่ไม่ชอบ และก็ตั้งใจหลับทุกครั้งที่อาจารย์เข้าสอน อย่างเช่นตอนนี้
"สวัสดีค่ะนักเรียนที่น่ารักของครูทุกคน ปิดเทอมยาวนาน พักผ่อนกันเต็มที่แล้ว ตั้งใจเรียนสำหรับวิชาแรกต้อนรับเปิดเทอมกันหน่อยน่ะ"เสียงอาจารย์ที่ปรึกษาพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงที่ร่าเริงแต่นักเรียนกลับนั่งหน้าหงิก เปิดเรียนวันแรก น่าจะปล่อยสบายๆ
พออาจารย์พูดพร่ำพรรณนาจบก็เดินเริศเชิดสวยออกไป จากห้องทันทีที่สั่งเด็กทุกคนว่า ย้ำน่ะว่า ทุกคน ให้เขียนเรียงความเกี่ยวกับการปิดเทอมว่ามีความสุขมากแค่ไหน ฉันละเบื่อการบ้านจริงๆ อ่ะ ลืมเลย ฉันชื่อ มิรินตรา สั้นๆ มิริน มีเพื่อนสนิท 2 คน ชื่อใบเตยกับตังเมย์ เราเรียนอยู ม.3/3
"มิริน แกว่าวันนี้ จะได้เรียน หรืออาจารย์จะปล่อยชิลๆ" ใบเตยนั่งข้างๆสะกิดถามในขณะที่ฉันฟุบหลับ(จริงก็ฟุบหลับตั้งแต่อาจารย์เข้ามา)
"ใบเตย แกจะกวนมันทำไม มันได้ที่จำศลีแล้วคิดว่ามันจะตอบหรือไง"ตังเมย์ที่นั่งโต๊ะข้างหน้าฉันเอ่ยตอบ เอ่ะ เพื่อนฉันนี่มันกวนจริงๆเลยคนจะนอน
"สอนไม่สอน แกจะถามทำไมใบเตย อย่างกับฉันเรียนนักนี่ "ฉันงอหัวขึ้นมาตอบ แล้วฟุบหน้าเตรียมหลับต่อ จริงๆไม่ใช่ว่าฉันเรียนเก่งจนไม่ตั้งใจเรียนหรอกน่ะ ความจริงคือใบเตยต่างหากที่ทนเป็นเพื่อนกับคนอย่างฉันได้ ทั้งตามงาน สอนการบ้าน(ส่วนใหญ่จะไม่ฟังลอกอย่างเดียว) ติวสอบ สารพัดสารเพที่คนเป็นเพื่อนจะทำให้ได้
"นี่มิริน ตื่นขึ้นมาคุยก่อนดิ " ตังเมย์พูดพลางเขย่าให้ฉันตื่น พวกแกนี่ ถ้าไม่ใช่เพื่อนสนิท แม่จะด่าให้เปิดเปิงเหมือนพวกผู้ชายเลย
"อะไรของพวกแกห่ะ ! กวนเวลานอนของฉันจริง"ฉันตื่นขึ้นมานั่งดีๆพลางทำเสียงหงุดหงิด
"แกจะนอนทั้งวันเลยหรือไง ? ช่างแกเถอะ เข้าเรื่องเลยดีกว่า วันนี้พี่ชายฉันมารับช้ามากๆ พวกแกว่างรอเป็นเพื่อนไหม"ตังเมย์เอ่ยถาม เหอะ ยัยนี่น่ะแม่คุณหนูตกยาก บ้านรวย พี่ชายเป็นลูกเจ้าของโรงเรียนนานาชาติเคไอ มีแฟนเป็นถึงเพื่อนสนิทของพี่ชาย แต่แทนที่จะเรียนที่นั่น กลับเลือกเรียนโรงเรียนวัดธรรมดาแบบนี้
"ยังไงก็ได้ฉันไม่รีบ บ้านอยู่แค่นี้เอง"ใบเตยตอบ
"แกล่ะมิริน ว่างมั๊ย?" ตังเมย์หันมาถามฉัน
"เตยก็อยู่ ฉันไม่จำเป็นต้องอยู่ก็ได้มั้ง "ฉันตอบ
"โหแก ทิ้งกันนี่หว่า ไม่สน อยูด้วยกันนี่แหระกลับบ้านพร้อมกัน" ใบเตยเอ่ยตัดบท พร้อมกลับอาจารย์เดินเข้ามาสอนวิชาแรกทันที
หลังเลิกเรียน
ทันทีที่เลิกเรียนฉันก็ตรงไปสนามวอลเล่ย์ทันที เห็นฉันไม่ตั้งใจเรียนแบบนี้แต่ก็เป็นตัวแทนแข่งวอลเล่ย์ระดับสายชั้นเชียวน่ะ ดีเลยยัยตังเมย์ต้องรอพี่ชาย ฉันเรยลากทั้ง2คนมาเล่นวอลเล่ย์ที่สนามซะเลย
"เตยแกเลือกเอาว่าจะอยู่ข้างฉันหรือข้างเมย์"ฉันเอ่ยถาม
"เบื่อพวกแกจริง จริงๆฉันนั่งดูแกสองคนเล่นก็ได้น่ะ ทำไมต้องให้ฉันเลือก" ใบเตยบ่นกระปอดกระแปดตามประสาพวกไม่อยากเล่น ยัยนี่ตัวก็ผอม ลมพัดมาทีแทบปลิว กีฬายังไม่ชอบเล่นอีก
"ตามใจแก"ตังเมย์เอ่ย ก่อนเริ่มเสิร์ฟลูก วอลเล่ย์เป็นกีฬาที่ฉันชอบมากที่สุด ไม่รู้ว่าทำไมเหมือนกัน แต่ฉันชอบมาก ทุกครั้งที่ฉันเล่นฉันจะมีความสุขมาก จนบางครั้งเล่นจนลืมเวลากลับบ้านเลยทีเดียว พ่อกับแม่ต้องโทรตามทุกครั้งไป
"ยัยเมย์ แกแกล้งฉันหรอ แกโดนแน่" ฉันโยนลูกวอลเล่ย์ลงพื้น ก่อนจะวิ่งไล่เตะยัยเพื่อนบ้า ก็ยัยนี่เล่น ตบลูกไปซ้ายทีขวาที ฉันก็เหนื่อยวิ่งตามรับลูกน่ะเซ่ ในขณะที่ฉันเล่นดีๆก่เก็บพลังงานจะได้เล่นนานๆยัยเพื่อนบ้า ดันแกล้งกันซะได้
เสียงหัวเราะของเตยดังลั่นสนาม ทำให้เมย์หันมองมองด้วยสีหน้าหงุดหงิด ในขณะที่ฉันยืนหอบห่างตัวยัยเมย์เยอะมาก
"เตยแกขำฉันแบบสะใจเกินไปน่ะ แกโดนแน่" ทันทีที่พูดจบ ยัยเมก็วิ่งไปหาเตยหวังจะเตะตูด แต่เตยกลับลูกวิงหนี กลายเป็นสงครามวิ่งไล่ซะงั้น ก็ยัยเตยดันหน้ามาด่าฉันว่าฉันเป็นต้นเหตุให้มันขำ จนไอเมย์วิ่งไล่เตะ ฉันละเพลีย ฉันหลับหูหลับตาวิ่งไล่เตะเมย์จนกระทั่ง ตุ้บ !
"โอ๊ย ย ย ย ย เจ็บง่ะ "เสียงฉันเอง ฉันวิ่งชนใครว่ะเนี่ย
"เอ่อ ขอโทษครับ ไม่เป็นไรใช่ไหมครับ"หึ่ยผู้ชายซะด้วย แบบนี้ต้องด่า
"ไม่ ! "ชะงักค่ะ หล่อมากกกกกก ทันทีที่สบตา แทบละลาย หล่อจัง "ไม่เป็นไรค่ะ"
"พี่บาสสสสสสสสสส~~ มิริน~~~~~~~~ เป็นไรป่าว? " ยัยเมย์เอ่ยถามทันทีที่วิ่งมาถึงพร้อมเตย
"พี่อ่ะไม่เป็นไร แต่เพื่อนเราเนี่ย มองพี่ค้างเชียว ไม่รู้ว่าค้างเพราะพี่หล่อ หรือค้างเพราะเจ็บกันแน่"หึ่ย ผู้ชายคนนี่หลงตัวเองชะมัดเรย แต่ก็หล่อจริงอะไรจริง ไม่ได้ๆ มิรินตั้งสติหน่อย ผู้ชายน่ะเจ้าชู้ เราอย่าได้เผลอไผ่รักเชียว
"มิริน แกจะค้างอีกนานไหม ลุกๆ ลุกขึ้นมา"ยัยเตยเอ่ย พลางประคองฉันให้ยื่นขึ้น
"แหม่ มิริน พี่ชายฉันหล่อล่ะสิ มองตาเป็นมันเชียว"ยัยเมย์เอ่ยแซว น้ำเสียงแกนี่เจ้าเล่ย์จังน่ะ
"บ้าสิ พี่แกมาแล้วงั้นฉันกลับน่ะ "ฉันพูดพลาง เดินเลี่ยงออกมา แต่
"เดี๋ยวสิ "ยัยเมย์กับจับมือรั้งไว้ ยัยบ้า แกปล่อยฉันเถอะ พี่ชายแกจะฆ่าฉันทางสายตาน่ะเว้ย
"อะไร"ฉันแกล้งหงุดหงิดใส่
"นี่พี่บาส พี่บาส ส่วนนี่มิรินกับใบเตย เพื่อนตังเมย์"ยัยเมย์แนะนำพี่บาสให้รู้จักก่อนที่ผายมือมาทางฉันกับเตยและแนะนำกลับ
"ยินดีที่ได้รูจักครับ "พี่บาสเอ่ย
"จบแล้วใช่ไหม งั้นไปน่ะ"ฉันวิ่งไปเอากระเป๋า แล้วชิ่งกลับบ้านทันที
แวะมาอัพ หวังว่าจะชอบที่แต่งน่ะค่ะ เป็นครั้งแรกที่แต่งลงเว็บ ไม่รู้ว่าจะชอบกันหรือป่าว ไม่สนุกยังไงก็ติชมได้น่ะค่ะ
ความคิดเห็น