คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : บ๊อกเซอร์สื่อรัก(?)
1
“ไอบ้าหัวหมูหยองนั่น มันคิดว่าบ๊อกเซอร์ของผมเป็นของเล่นรึไง บ้าเอ๊ย!” ผมเดินหัวเสียตรงปรี่ไปยังหน้าห้องของอีกคนทันที
“ก๊อกๆๆ นี่ๆไอบ้าหัวหมูหยองเปิดประตูได้แล้ว ไม่งั้นฉันจะพังประตูนะ นายโอเคหรอ (?)” ผมยกเท้าขึ้นรอไว้ที่หน้าประตู
“น้องแบคครับ ถ้าแรงเยอะพอก็เชิญ ฉันหวังว่านายจะไม่ทำเรื่องโง่ๆแบบนั้นน…..” รุ่นพี่ชานยอลหมูหยอง ตะโกนออกมาจากข้างในห้อง
//// โครม! ! ! ! //////
“ผมไม่ได้โง่ พี่แค่ประเมินผมต่ำไปเท่านั้นเอง”
บ๊อกเซอร์ของผมถูกมือดีวางไว้ในตะกร้าของเขาโดยที่ผมไม่อนุญาต ส่วนเจ้าของห้องก็นั่งดูทีวีอย่างสบายใจแต่แค่ก่อนที่ผมจะพังประตูเข้ามาเท่านั้น ผมเดินไปหยิบบ๊อกเซอร์ที่อยู่บนตะกร้าแต่สายตาของผม พลันเหลือบไปเห็นชานยอลที่ยืนนิ่งๆมองประตูที่พังแล้วอย่างสงบ
“ทำไรอ่ะ (?)”
“ฉันกำลังยืนไว้อาลัยให้ประตูที่นอนตายอยู่นี่ไง เด็กบ้า! นายทำให้ฉันกำลังจะแย่”
“ทำไม?” - -
“คิดดูนะ! ถ้าฉันนอนบนเตียงในห้องที่ไม่มีประตู นายคิดว่ายอลลี่น้อยจะรอดเงื้อมือตุ๊ดห้องตรงข้ามมั้ย?” เขาพูดด้วยสีหน้าตื่นๆ ผมก็แอบรู้สึกผิดอยู่เหมือนกันนะครับ สรุปแล้วผมต้องรับผิดชอบหรอ
“ตุ้บ! งั้นพี่ก็นอนข้างๆเตียงผมไปแล้วกัน” ผมโยนหมอนลงมาข้างๆเตียง แต่ผ้าห่ม หมอนข้าง ตุ๊กตาเน่าๆตัวหนึ่งที่ชานยอลเป็นคนถือมา เขากลับโยนมันลงบนเตียงหน้าตาเฉย
“ขอบใจ! แต่พี่ขอนอนบนเตียงนะ ช่วงนี้พี่เมื้อยเมื่อย”
“ไอ...”
“พี่ไปอาบน้ำก่อนนะ บายยย” วิ่งไปไวปานแสง
“นั่นผ้าเช็ดตัวของผมมม -0-”
ชานยอลเดินออกมาจากห้องน้ำ ผมจึงเดินเข้าไปอาบต่อด้วยผ้าเช็ดตัวผืนใหม่ ผมไม่ได้รังเกียจที่ต้องใช้ผ้าเช็ดตัวผืนเดียวกับรุ่นพี่นะ สำหรับหลายคนคงน่าใช้นะ แต่ผมขยะแขยง แค่คิดก็ขนลุกแล้ว
1 ชั่วโมง.......
“โหย..น้องแบคพี่ก็นึกว่าน้องตาย” -*-
“นายซักเสื้อผ้าให้ฉันหรอ” ผมมองไปที่ราวตากผ้าหน้าระเบียง ที่เรียงรายไปด้วยเสื้อผ้าไม่ซ้ำวันของผม
“เออ! เกะกะ”
“OvO”
“นอนได้แล้วไออ้วน ยืนอืดอยู่ได้”
เขาพูดมือก็พลางเอื้อมไปปิดโคมไฟตรงหัวเตียง โดยที่ผมยังไม่ทันพอกหน้าด้วยสลีปปิ้งมาร์กเลยไอบ้าเอ้ย! แค่เดินไปนั่งบนเตียงผมก็ไม่มีสิทธิ์ที่จะทำ พรึ่บ!
ความเงียบและความมืดโผล่เข้ามาปกคลุมอีกครั้งหนึ่ง
“โอ๊ย! อย่าเหยียบ” ชานยอลตะโกนลั่น เท้าของผมสะงักไปชั่วครู่ แต่ก็เดินต่อไปโดยไม่สนในเสียงร้องนั่น
“นี่รู้มั้ย(?) นี่มันห้องของฉัน นายไม่มีสิทธิ์มาปิดไฟก่อนที่ฉันจะล้มตัวนอนลงบนเตียง หรือโดยเฉพาะตอนที่ฉันยังไม่ได้มาร์กหน้า” -0- แบคฮยอนพ่นไฟใส่คนข้างๆรัว
เงียบ.........เพราะเมื่อกี้เขามัวแต่พูดจนลืมหายใจทำให้ตอนนี้มีเพียงเสียงลมหายใจของแบคฮยอนที่หายใจเข้าและออกได้รวดเร็วเหลือเกิน
“แล้วนายรู้มั้ย? ว่าพรุ่งนี้จับฉลากพี่-น้องรหัส นายต้องจับฉลากให้เป็นพี่นะ รหัสของพี่คือ ฉันรักนาย”
เสียงของรุ่นพี่หัวหมูหยองปี 2 เสียงของเขาดังขึ้นมาจากความมืด หน้าของเขาใกล้ผมมากๆ ไม่ใช่เพราะผมมองเห็นแต่ลมหายใจอุ่นๆของรุ่นพี่เป่ารดต้นคอของผมเป็นจังหวะหัวใจอย่างสม่ำเสมอ ซึ่งแตกต่างจากจังหวะหัวใจของผมอย่างสิ้นเชิง ตอนนี้มันเต้นรัว หน้าของผมร้อนผ่าว เหงื่อแตกพรั่ก
“ขอบคุณน้องๆทุกคนนะครับที่มากันอย่างตรงเวลา คนแรกเดินมาจับฉลากพี่รหัสได้เลยครับ”
น้องๆทุกคนเดินเรียงแถวอย่างเรียงรายเพื่อจับฉลากพี่รหัส ในหัวของใครหลายๆคนต่างครุ่นคิดว่าจะได้ใครมาเป็นพี่รหัส จะเป็นรุ่นพี่สุดเชย หรือเดือนคณะ แบคฮยอนคนที่มักจะมีอะไรตรงข้ามคนอื่นเสมอ ในหัวของเขาภาวนาไว้เพียงอย่างเดียวว่า ต้องไม่ได้รุ่นพี่ปาร์คชานยอลมาเป็นพี่รหัส เมื่อทุกคนได้รหัสมาแล้วก็ยืนเรียงแถวเพื่อพูดรหัสของตัวเอง แล้วพี่รหัสจะเดินไปหา
“น้องพูดเลยครับ”
“เย่เฮด!” “พี่เอง”
“กาแล็คซี่” “พี่คริสครับ” ^^
.
.
.
.
คนแล้วคนเล่า
“น้องแบคคนสุดท้ายครับ พูดออกมาดังๆเลยนะ”
“ฉะ....ฉัน...ฉัน.........นาย”
“พูดมาดิ ป๊อดป้ะ?” ชานยอลตะโกนลั่น
“ไอ้รหัสเฮงซวยเอ้ย! ฉันนนนน-ร้ากกกก-นายยยย เคป่ะ?”
“เป็นรหัสที่เสี่ยวมากครับ” ทุกคนถึงกลับเบือนหน้าหนี “รหัสนี้ของใคร? แสดงตัว”ซูโฮพูดขึ้น
“พี่ก็รักนายนะ เด็กดื้อออ” ชานยอลพูดเขินๆ แต่เรื่องเสี่ยวของเขาคงไม่จบลงแค่นี้แน่ๆ
ความคิดเห็น