คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : ep.8
Blend’s ep.8 :
อาทิตย์ต่อมา
แบคฮยอนยังคงตัวติดกับเถาไม่เลิก ทั้งๆ ที่คริสเตือนแล้ว นับจากวันที่คริสเข้าไปเตือนแบคฮยอนคืนนั้น จนถึงวันนี้ คริสกับแบคฮยอนก็ยังอึมครึมใส่กัน ไม่มีการพูดจากัน
ปกติคู่นี้ก็ไม่ค่อยได้คุยกันอยู่แล้ว เพราะคริสไม่ชอบคนเรื่องมาก แล้วยิ่งมาเกิดเรื่องขึ้นในคืนนั้น ทำให้ยิ่งไม่มีเรื่องต้องพูดกันเข้าไปใหญ่
ไคเองก็เริ่มระแวงในตัวแบคฮยอนและเถา มากขึ้นเรื่อยๆ เขาไม่ได้โกรธถ้าสองคนนั้นจะรักกัน แต่มันก็ไม่ถูก เพราะเถาก็อะไรๆ อยู่กับคริส และก็รู้ว่าเขาคิดยังไงกับแบคฮยอน แต่อีกทางเขาก็แอบคิดว่าตัวเองคิดมากไปหรือเปล่า เพราะคู่นี้ก็เป็นแบบนี้มานานแล้ว เขาหงุดหงิดตัวเองตลอดเวลา และทำงานไม่รู้เรื่อง ถ้ายังอยู่ในสถานการณ์แบบนี้ ด้วยการคิดเองเออเอง ประมวลผลเองโดยไม่ปรึกษาใคร กลางโต๊ะอาหารเย็นที่กำลังได้ที่อยู่ดีๆ เขาก็ทำเรื่องที่ไม่น่าเชื่อ
“นี่แบคฮยอน ..”ไคเอ่ยเรียกแบคฮยอนที่กำลังจัดแจงตักอาหารในจานของเถา
“หื้มม? มีอะไรอ่ะ?”
“......เรามาคบกันไหมล่ะ?”ไคพูดอย่างไม่มั่นอกมั่นใจ ท่ามกลางความอึ้งของทุกคน
โดยเฉพาะเซฮุน ..
“เห๋?”
“ดูใจกันมาจนรู้เรื่องแล้วนี่น่า จะคบก็คบกันเลยดีไหมล่ะ ไม่งั้นก็...เลิกดูใจแล้วกลับมาเป็นเพื่อนกันดีกว่าน่ะ”
ไคพูดอย่างเย็นชา และดูจริงจังอย่างที่ไม่เคยเป็น บรรยากาศมาคุเริ่มปรากฏบนโต๊ะ
เซฮุนกำส้อมแน่นแล้วมองไคกับแบคฮยอนสลับกันไปมา
ขอย่าให้อย่างที่คิดเลย
ขอล่ะ ยังไม่ใช่ ไม่ใช่วันนี้ ไม่ใช่ตอนนี้
“อ่า...ไคอ่ะ”แบคฮยอนพูดไม่ออก เขาก็ไม่รู้จะทำยังไง ไม่รู้จะปฏิเสธยังไง
“ว่ายังไงล่ะ?”
“อื้อออ คบก็ได้”แบคฮยอนยิ้มตาหยีให้ไค ที่เปลี่ยนสีหน้ามาทำหน้าดีใจเหมือนถูกหวย
แต่ทำไมกันน่ะในใจของเขาไม่ได้รู้สึกดีใจตามไปด้วย นี่น่ะหรือความรู้สึกที่รอคอยมาหลายปี
...ในที่สุดแบคฮยอนก็รับรักเขาแล้ว..
มีวันนี้แล้ว..เขาก็ควรจะดีใจซิน่ะ ร่างสูงดึงแบคฮยอนมากระหน่ำหอมแก้มกลางโต๊ะ
คริสกับเถาหันไปมองหน้าเซฮุนที่ก้มหน้านั่งกินข้าวอย่างไม่พูดไม่จา
“เฮ้ยยยกูมีแฟนเป็นตัวเป็นตนแล้วน่ะเว้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย”ไคตะโกนอย่างดีใจ
“เคร้ง!” ข้าวมือนั้นไม่อร่อยอีกต่อไปสำหรับเซฮุน เขาก็อยากจะเก็บอาการ แต่..
มันทำไม่ได้จริงๆ ..
ตราบใดที่มันยังไม่คบกัน โอกาสของมึงก็เท่ากับแบคฮยอน
เขาคิดถึงคำพูดของเถา.. แต่มันคงเป็นไปไม่ได้อีกต่อไปแล้ว
ถูกของคริส
เขามันโง่
ที่ไม่ยอมบอกไคไปตั้งแต่แรก
-------------------------40%---------------------------
“เฮ้ย? เป็นอะไรว่ะ”ไคเอ่ยถามอย่างเป็นห่วง เมื่อเห็นความผิดปกติของเซฮุน
“ไอ้หมอมันทำงานเยอะไปหน่อย กูว่ามันเบลอ กินต่อๆ” เถาบ่ายเบนสถานการณ์
“เหรอว่ะ? หรืออาหารกูไม่อร่อยเนี๊ยะ? เฮ้ยยแต่ที่รักกูยังกินเยอะเลยน่ะ”ไคยังพูดเล่นไม่เลิก
“.................”ไม่มีคำตอบออกจากปากของเซฮุน
เขาก้มหน้าก้มตากินน้ำแล้วลุกออกไปจากโต๊ะนั้นโดยที่ไม่พูดกลับใครสักคำ
“ฮุนเป็นอะไรอ่ะ? เมื่อกี้ยังดีๆ อยู่เลยอ่ะ..”แบคฮยอนถามอย่างสงสัย
“ไม่มีอะไรหรอกมั่ง ช่างเถอะกินต่อๆ”เถาพูดปัดๆ แล้วสังเกตว่าคริสไม่พูดไม่จาอะไรเลยตั้งแต่เริ่มนั่งกินข้าวล่ะ
“คริส มึงก็อีกคนเป็นอะไรว่ะ? อิจฉากูอ่ะดิ๊ กูมีแฟนแล้วน่ะเว้ย”ไคเอ่ยแซว
“น่าอิจฉาจนกูอยากจะอ้วกล่ะ ฮ่าๆ”คริสตอบอย่างไม่ใส่ใจ แนวประชนประชันตามอารมณ์
“คริสโกรธอะไรแบคอ่ะ? ไม่ค่อยคุยกันเลยน่ะ”แบคฮยอนเปิดประเด็น
“นั่นมันปกตินี่ ที่นายกับฉันไม่ค่อยได้คุยกันน่ะ”คริสยักไหล่
เถาเริ่มจับความผิดปกติในตัวของคริสได้
“อื้อ ไม่โกรธก็ไม่โกรธ อิ่มล่ะอ่าเถาไปส่งหน่อย เดี๋ยวจะไปทำงานอ่ะ”
“ไม่ให้ไอ้ไคไปส่งล่ะ?”คริสเอ่ยถาม
“ก็บอกเถาไว้แล้ว ก็ไคต้องล้างจานนี่น่า ฮ่าๆๆ ไปเถาเร็ว ลุกกก”
“เดี๋ยวกลับมาแล้วคุยกันหน่อยน่ะ”เถาเอ่ยบอก คริสพยักหน้ารับเมื่อทั้งสองคนออกไป คริสก็ขอเข้าห้องไปทำงานก่อน ไคก็ทำหน้าที่ล้างจาน ท่ามกลางความรู้สึกแฮปปี้ ผสมกับความรู้สึกไม่ดีบางอย่างที่เขาไม่รู้ว่าคืออะไร
“ไปดูหน่อยดีกว่า” เขารู้สึกเป็นห่วงเซฮุน เลยเข้าไปในห้องโดยที่ไม่ได้บอก..
ภาพที่เขาเห็นคือ เซฮุนกำลังก้มหน้าก้มตาเก็บเสื้อผ้าใส่เป้อยู่
“เดี๋ยวๆ มึง จะไปไหนว่ะไอ้ฮุน”
“เที่ยว”เซฮุนตอบแนวคริส และนั่นคือความผิดปกติที่ไคเริ่มสัมผัสได้
“เที่ยวไหน? อะไร กูไม่ให้ไป มึงทำงานเยอะหรอว่ะ?กูเป็นห่วงน่ะ”ไคเดินเข้าไปหาพร้อมกับแย่งเป้เซฮุน
“ออกไปน่ะ น่ารำคาญว่ะ กูจะไปไหนก็เรื่องของกู”
“มึงเป็นไรอะไร? ถามหน่อย แม่งมีปัญหาอะไรว่ะ ปรึกษากูดิ มึงเป็นอะไรว่ะ”
“เปล่านี่หว่า ถอยๆ อย่ามาขวาง กูจะเก็บเสื้อผ้า”
เซฮุนพยายามอย่างมากที่จะทำหน้าให้ปกติ ..มันยากมากตอนนี้แล้วเขาก็กำลังจะไม่ไหว
“อะไรของมึงว่ะ นี่ ดีใจกับกูหน่อยดิ กูมีเมียแล้วน่ะเว้ย”
“อ่อเหรอ? ดีใจด้วยน่ะ”
“ไอ้หมอ มึงเป็นอะไรว่ะ?? เกิดอะไรขึ้นกับมึงว่ะ”
“เปล่าไง”เซฮุนยังคงเก็บเสื้อผ้าต่อไป
ไคเริ่มหมดความอดทน เขาปัดเป้ออกไปไกลๆ ก่อนที่จะจับไหล่ของเซฮุนให้มาประจันหน้ากับเขา
“มึงเป็นอะไร? มึงเป็นอะไร มึงก็บอกกูดิ กูทำอะไรให้มึงอีกล่ะ ..? โกรธอะไรกูอีก? บอกกูซิว่ะ แม่งจะได้เข้าใจกันไง ไอ้ฮุนมึงเป็นแบบนี้กูไม่สบายใจเลยน่ะเว้ย”
“มึง ตั้งแต่เป็นเพื่อนกันมากูขออะไรอย่างดิ”เซฮุนพูดด้วยสีหน้าที่เรียบนิ่ง
“อะไรว่ะ?”
“ตัดเพื่อนกับกูชั่วคราวได้ไหมว่ะ”
----------------100%-----------------
ความคิดเห็น