คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : ep.7
Blend’s ep.7 :
“ทำไมต้องไปรับคริสด้วยเล่า?”แบคฮยอนทำสีหน้าไม่พอใจ
“เพราะมันขี้เกียจขับรถ ฮ่าๆ”
“อะไรอ่ะ! โห่มาใช้เถาได้ไงเนี๊ยะ?”
“มันก็ใช้ทุกคนนั่นล่ะ ไปแต่งตัวไป แล้วจะไปไหนก็บอก จะได้พาไป”
“อื้อ” แบคฮยอนหายไปไม่นานก็โผล่มาพร้อมกับชุดสุดโมเอ้ เคะเต็มรูปแบบ วันนี้เขายังบังคับให้เถาแต่งตัวตามที่เลือกให้ ด้วยความที่ว่าเขาเป็นดีไซเนอร์ เขาขี้เกียจจะพูดเลยปล่อยให้แบคฮยอนทำตามใจตัวเอง แบคฮยอนลากเขาไปนั่นมานี่ตลอดช่วงเช้า จนกระทั่งกลางวัน เขาจึงลืมเรื่องคริสไปสนิทว่าต้องไปรับ
“อ่ะนี่ เถากินเร็ว”แบคฮยอนคีบหมูชิ้นใหญ่ให้เถากลางร้านอาหารหรูแห่งหนึ่งในโซล
“รสชาติก็พอได้น่ะ”
“อร่อยเลยล่ะ!”
โทรศัพท์ของเถาดังขึ้น คริสนั่นเองที่โทรมา เขาจึงรู้ตัวว่าเขาลืมนัดของคริสซะสนิท
-ไอ้เถา-
“เฮ้ย ขอโทษลืมไปรับเลยว่ะ พาแบคมาเที่ยวน่ะ โทษทีๆ เดี๋ยวกูรีบไปรับน่ะ”
-เหรอ? ไม่ต้องมาล่ะ เดี๋ยวกูกลับเองได้ แค่นี้ล่ะ เจอกันที่ห้อง –
“เฮ้ยได้ไงเดี๋ยวกูไปรับ”
-ไม่ต้องก็ไม่ต้อง เจอกันที่ห้อง แค่นี้ล่ะ- คริสว่าแล้วตัดสายไป โดยที่ไม่รอฟังเถาพูดต่อ เถาทำหน้าเหยเกใส่โทรศัพท์
“งานเข้าอีกล่ะ ฮ่าๆ”
“ทำไมอ่ะ คริสโกรธเหรอ?”
“เปล่าหรอก มาๆ กินต่อเถอะ”
“ทำไมเถาดูแคร์คริสจังน่ะ ทีกับแบคน่ะไม่เคยอ่ะ”แบคฮยอนทำหน้าน้อยใจใส่
“คิดมาก ก็เป็นห่วงทุกคนนั่นล่ะ””
“เช้ออ”แบคฮยอนเบ้ปากใส่เถา เขาเอามือไปยีหัวนิ่มอย่างเอ็นดู แบคฮยอนยังสะบัดสะโบกไม่เลิก แต่ก็อารมณ์ดีเมื่อโดนเถาง้อมากๆ ทั้งสองกลับมาถึงห้องในเวลาบ่ายสาม พวกเขาเจอคริสและไคนั่งเล่นเกมส์กันกลางห้อง
“กลับมาแล้ววววววววววววววววววววว”แบคฮยอนเอ่ยอย่างร่าเริง
คริสส่งสายตาอำมหิตมาให้เถาอยู่เนืองๆ แต่เถาทำเป็นใจดีสู้เสือ
“ที่รักกลับมาแล้ว มาๆ มาเล่นเกมส์กับครับ”
“ไม่เอาอ่ะ อยากนอน ไปเถา ไปนอนกัน”แบคฮยอนลากเถาเข้าห้องไป ทั้งคริสและไคได้แต่งงไปตามๆ กัน 2-3วันหลังจากนั้นแบคฮยอนทำตัวติดกับเถามากผิดปกติ ไคเกิดอาการน้อยใจจนต้องมาระบายใส่คริส
“ไอ้แบคมันอะไรว่ะ พอได้เถากลับมานี่ลืมกูเลย”
“ฮ่าๆ ก็ไอ้เถามันตามใจนี่หว่า อย่าไปคิดมากซิ””
“ถ้ามึงชอบกู แต่เห็นกูไปสนิทกับไอ้ฮุน มึงจะพอใจป่ะล่ะ ทั้งๆ ที่ไอ้ฮุนก็รู้ว่ามึงชอบกู”
“มึงคิดอะไรเยอะว่ะ ก็เพื่อนกันทั้งนั้น คู่นั้นมันก็ตามใจกันมานานแล้วนี่หว่า”
“แต่กูชอบแบคฮยอนน่ะ”
“เออ แล้วไง? ใครๆ ก็รู้ว่ามึงชอบไอ้แบค ถ้าจะแย่งมันก็เหี้ยไปป่ะ”
“ใครจะไปรู้ว่ะ”
“มึงเห็นไอ้เถาเป็นคนแบบนั้นเหรอว่ะ?”
“ก็เปล่า แต่มันหงุดหงิดนี่หว่า”
“มึงจะคิดมากอะไรนักว่ะ โตจะเป็นควายแล้วมึงง”
“เฮ้อ เบื่อเซ็ง!”
---------------------------------40%----------------------------------
ไคดูหงุดหงิดอย่างเห็นได้ชัด คริสตบไหล่ไคเบาๆ เพื่อเตือนสติ ว่าไม่ควรหึงไม่เข้าเรื่อง และไม่ควรคิดไม่เป็นเรื่อง ความจริงคริสเองก็แอบไม่พอใจที่แบคฮยอนไปทำตัวสนิทกับเถา จนทำให้ไคคิดมาก เพราะถ้าประกาศแล้วว่าจะดูใจกัน แบคฮยอนก็น่าจะรู้ว่าตัวเองควรอยู่ตรงไหน ควรทำอะไร? ถึงแม้ว่าจะสนิทแต่ก็ควรมีขอบเขต เพราะก็รู้ว่าไคชอบตัวเอง
ดึกคืนนั้นเอง..
“แบคทำอะไรอยู่?? ทำไมยังไม่นอนล่ะ?” คริสเอ่ยทักเมื่อเห็นแบคฮยอนนั่งอยู่ที่ห้องนั่งเล่นกลางดึกคนเดียว
“ก็ดูทีวีอ่ะ ทำไมคริสยังไม่นอนล่ะ?”
“ตื่นมาทำงานน่ะ เออ นี่..”
“อะไรเหรอ?”
“ฉันอยากจะเตือนอะไรหน่อย เรื่องไคน่ะ”
“ทำไมอ่ะ?”
“มันอาจจะฟังดูงี่เง่า แต่ตอนนี้นายก็ดูใจกับไคอยู่ ระวังเวลาอยู่กับเถาหน่อยน่ะ”
“หมายความว่าไง?”
“ก็รู้น่ะว่านายสนิทกับเถา แต่ก็เกรงใจไอ้ไคมันหน่อย ดูใจกับมันอยู่นี่ทำแบบนี้ไม่คิดว่าไคจะคิดมากหรือไง? ฉันไม่อยากให้มีปัญหากันทีหลังหน่ะ เลยมาเตือน”คริสพูดไปตามสไตล์ แบคฮยอนชักสีหน้าไม่พอใจเล็กๆ ก่อนที่จะเอ่ยว่า
“ไม่มีใครมีปัญหาหรอก แต่คริสอ่ะ มีปัญหาอะไร?”
“ฉันเตือนด้วยความหวังดีน่ะ”
“ไคก็ต้องเข้าใจซิว่าแบคกับเถาอ่ะสนิทกัน จะมาหึงไม่เข้าเรื่องอะไรล่ะ? แล้วอีกอย่างก็แค่ดูๆ ไม่ได้คบกันนี่น่า”
“อ่อ นายพูดได้ดีนี่” คริสไม่อยากจะเชื่อว่าจะได้คำตอบแบบนี้ออกจากปากแบคฮยอน
เขาไม่คิดจะเตือนอะไรอีกต่อไป คนอย่างเขาถ้าเตือนแล้วไม่ฟัง ก็แล้วแต่จะคิดแล้วกัน
“แล้วยังไงเรื่องนี้..คริสก็ไม่เกี่ยวอ่ะ มันเป็นเรื่องของแบคกับเถาและก็ไค”
คริสนิ่งอึ้งกับประโยคที่แบคฮยอนพูด
“ถ้าไม่ห่วงก็คงไม่พูดหรอก”
“ขอบใจน่ะ แต่แบคดูแลตัวเองได้ ดูแลตัวเองเถอะคริส”
“อ่ออย่าเข้าใจผิด ฉันไม่ได้ห่วงนาย นายเก่งแล้วฉันรู้ แต่ฉันห่วงความเป็นเพื่อนของพวกของเราหน่ะ เอาเถอะ อะไรที่คิดว่าดี คิดว่าถูก ก็ทำต่อไป พยอนแบคฮยอน ”
คริสพูดปิดท้ายก่อนที่จะเดินออกมา เพราะกลัวจะเก็บอารมณ์ไม่อยู่ อะไรกัน ทั้งๆ ที่เขาเตือนด้วยความดี แต่กลับได้ประโยคตั้งหลายประโยคที่ไม่น่าเชื่อว่าแบคฮยอนจะพูดออกมา
เป็นเพื่อนกันมันก็ควรจะฟังที่เพื่อนพูดไม่ใช่หรือไง
.
.
“ไอ้คริส ตื่น” เซฮุนทิ้งตัวลงข้างๆ คริส ในยามเช้าที่ทุกต่างออกไปทำงานกันหมดแล้ว แต่วันนี้เข้าไม่มีเวร
“อื้มมม..อืออะไรว่ะ? มีอะไรแต่เช้า”
คริสในสภาพงัวเงียเอ่ยถามอย่างซึนๆเซฮุนรีบเขยิบตัวเองเข้าไปในผ้าห่มของคริส
“นอนด้วย”
“มีอะไร? ว่ามา”
“เมื่อคืน..มึงกับแบคทะเลาะอะไรกัน?”
“ก็เปล่านี่หว่า”คริสตอบปัดๆ เพราะไม่อยากรื้อฟื้น
“กูได้ยิน กูแอบฟังอยู่”
“ก็ตามที่มึงได้ยินนั่นล่ะ”
“แย่”
“อะไรแย่ว่ะ?”
“ไอ้แบคแม่งแย่มาก” เซฮุนพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง เมื่อคืนเขาได้ยินทุกคำพูด ที่คริสเข้าไปพูด และได้ยินทุกคำตอบจากปากแบคฮยอนอย่างชัดเจน เขาไม่ได้เข้าข้างใคร แต่แบคฮยอนพูดกับคริสแย่มากในสายตาของเขา และเขาก็ไม่ชอบที่แบคฮยอนจะไม่ใส่ความรู้สึกไค
“ช่างมันเหอะ นิสัยมันเด็กมึงก็รู้”
คริสไม่อยากจะก่อหวอด เพราะเขาเห็นแบคฮยอนเป็นเพื่อน
“มึงแต่นี่เราก็โตๆ กันแล้วป่ะว่ะ? อายุก็เยอะทำงานกันแล้ว จะทำอะไรก็สมควรจะคิด จะพูดอะไรก็ควรมีวิจารณญาณก่อนไหมว่ะ?ถ้ากูเป็นมึง เมื่อคืนแม่งห้องแตกกูพูดเลย”
เซฮุนพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง
“กูไม่สนใจล่ะ ในฐานะที่เป็นเพื่อนเตือนแล้ว ในเมื่อเตือนแล้วไม่ฟังอันนี้ก็แล้วแต่จะคิดแล้วกัน”
“กูไม่อยากให้เราทะเลาะกันเอง เพราะเรื่องแบบนี้นี่หว่า”
“ไม่ได้มีใครทะเลาะกันสักหน่อย มึงก็คิดมาก”
“กูเป็นห่วงไอ้ไคว่ะ ไอ้เถาด้วย แม่งไอ้แบคอะไรของมันว่ะ หรือไอ้แบคมันจะชอบไอ้เถาว่ะ?”
“ไม่รู้ว่ะ ชอบไอ้เถาเหรอ? ไม่รู้ดิ”
“แต่เถาไม่ชอบแบคหรอก เพราะว่ามันมีแฟนแล้ว ฮ่าๆๆ”
“ใครว่ะ?”
“แฟนมันเป็นนักเขียนแบบปากหมาๆ หน่อย ฉายา Princeofemotion”
“มันคุ้นๆดีน่ะไอ้คนนี้”
“แต่มันไม่หล่อสู้หรอก อิอิ ...นี่แล้วถ้าไอ้แบคมันชอบเถาจริงๆ ขึ้นมาแล้วมึงจะทำยังไงว่ะ?”
“ทำอะไรว่ะ? ไม่เกี่ยวกับกูสักหน่อย”
“มึงกับมันตกลงยังไงกันแน่ว่ะ?”
“เป็นเพื่อนกัน”
“ไม่จริง พวกมึงแม่งมีซัมติงเด็กมองยังรู้เลยสัด”
“เออ มีแล้วไงว่ะ? พวกกูก็ไม่จำเป็นต้องไปประกาศให้โลกรู้นี่หว่า กูคิดยังไงมันคิดยังไง รู้กันก็พอล่ะ”
“มึงนี่สมแล้ว ที่เป็น Princeofemotion มึงแม่งความคิดแปลผกผันกับหน้าตาจริงๆ”
“หมายความว่าไงว่ะ?”
“ไม่รู้ดิ ฮ่าๆๆ เถาแม่งโชคดีสัด พวกมึงแม่งโชคดีสัด ไม่เหมือนกูต้องมาทนทุกข์เพราะแม่งงแอบชอบไอ้เหี้ยไค ไอ้ควายเผือกที่แม่งหน้าโง่ไม่รู้ว่ากูคิดอะไรด้วย” เซฮุนอะละวาดแล้วนอนดิ้นๆๆๆ อยู่บนเตียง
“ยากอะไรว่ะ? มึงก็เลิกชอบมันซิ หาคนใหม่หน้าอย่างมึงไม่อยากหรอก จริงๆ”
คริสแกล้งพูดแหย่เล่น
“ไม่มีทาง ไม่รู้ดิว่ะกูชอบมันมานาน นานมากไอ้สัด นานจนกูคิดว่ากูไม่น่าไปชอบใครได้อีก แล้วกูก็ไม่ได้หาใครเผื่อไว้เลยอ่ะ”
“ไอ้ไคแม่งโง่สัด ที่แม่งมองข้ามมึงไป”
“ใช่ไหมล่ะ ชิๆๆๆ”
“แต่มึงโง่กว่า”
“ทำไมอ่ะ!”
“มึงไม่บอกมันตั้งแต่นานมาแล้ว เก็บไว้อยู่ได้ เก็บไว้แล้วมึงได้แต้มหรอ? เก็บไว้ 10ปีแล้วมึงจะได้บ้านหรอว่ะ? ถ้ามึงบอกมันไปตั้งแต่นานมาแล้ว มึงจะได้รู้ว่ามันคิดยังไงกับมึง ถ้ามันโอเคมึงก็ได้กับมัน แต่ถ้ามันไม่โอเคมึงจะได้หาคนใหม่ ไม่ต้องมาทนทุกข์อย่างที่มึงว่า”
“กูกลัวนี่หว่า”
“กลัวอะไรว่ะ?”
“กลัวมันจะไม่เป็นเพื่อนกับกูอีก ถ้ากูบอกมันไป”
“โอ้ยมึง ถ้ามันจะตัดเพื่อนกับมึงเพราะว่ามึงไปชอบมัน มึงก็ตัดเพื่อนกับมันไปเลยสัด”
“เอออมึงนี่พูดง่ายน่ะไอ้ห่า ลองถ้ามึงแอบชอบเถามา 10 ปี แต่มึงก็รู้อยู่เต็มอกว่าเถาชอบกู มึงจะทำยังไง?”
“หาใหม่”
“ถ้าง่ายขนาดนั้น มึงก็ไม่มีหัวใจแล้วไอ้ไอ้ใจโฉด”
“แต่ถ้าวันหนึ่งไอ้เถามันเกิดไปมีเมียขึ้นมา กูก็คงแบบอ้าวไอ้สัด แล้วกูล่ะ ? ฮ่าๆ ไม่รู้สิน่ะ กูก็ปากเก่งไปงั้น ถึงสถานการณ์จริงๆ ขึ้นมากูอาจจะสติแตกกว่ามึงก็ได้”
“ไอ้เถามันไม่ทำแบบนั้นหรอก เชื่อกูดิ มันรักมึงจะตาย”
“โอ้โห ฟังแล้วปราบปลื้มจังเลยน่ะ”
“จริงๆน่ะเว้ย มึงเคยเห็นมันเที่ยวผู้หญิงไหมแบบไอ้ไคไหมล่ะ? เคยเห็นมันมีแฟนป่ะ ?เคยเห็นมันไปจีบใครไหม เคยเห็นมันป้อใครที่ไหนหรือเปล่า?”
“เท่าที่รู้ก็ไม่”
“ทั้งหมดแม่งก็เพราะมึงทั้งนั้น”
“โอ้โห ซึ้งว่ะ”
“เขินก็บอกแม่งไม่ต้องแอคอาร์ต”
“เออ กูเชิน มึงจะนอนไหม หรือจะมาก่อกวน แนะนำให้มึงออกไป เพราะกูจะหลับ”
“กูนอนด้วยยยยยยยย”
--------------------------------100%------------------------------
ความคิดเห็น