คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : Chapter 6
“Vancouver kris & Wushu Cowboy”
Chapter 6
บ่ายวันนี้คริสนอนตื่นสาย แทบจะบ่าย เพราะอากาศดีมาก มันทำให้เขานอนเพลิน ตื่นมาเขาก็ไม่เจอใครแล้ว สงสัยพี่ๆ จะไปเที่ยวกัน เขาเลยเล่นบาสคนเดียว แล้วเดินเตร่ๆอยู่แถวนั้น เขาเลี้ยงลูกบาสมาตามทุ่งหญ้า ก่อนที่จะหยุดลงเพราะเขาได้ยินเสียงบางอย่างกำลังเข้ามา คริสหยุดก่อนที่จะมองตามเสียง..
เขาเห็นม้าสีขาวดำตัวหนึ่งที่กำลังวิ่งเข้ามา ตรงมาที่เขาอย่างรวดเร็ว
“เฮ้ยยยยยยยยยย พ่องงงงงงงงงงงงงงง!”
เขากระโดดหลบเพราะม้าตัวนั้นไม่คิดจะหยุด มันเชี่ยวเขาจนล้มลง เขามองตามไอ้ม้าตัวนั้น พร้อมคนขี่ม้าอย่างไม่ค่อยชัด ที่มีผมดำใส่หมวกแก็บ ด้วยความโกรธเบาๆ โชคดีที่เขาทรงตัวได้ ไม่ล้มลงไป เขามองไอ้ม้าสีขาวดำที่วิ่งหายไปอย่างสงสัย
“พรุ่งนี้แม่งเอาตะปูมาโรยแม่ง - -“คริสสบถ
เขาเพิ่งจะรู้ตัวว่าลูกบาสของเขากระเด็นหายไปไหนแล้วไม่รู้ เขาอยากจะหาแต่มันเป็นเวลาเย็นแล้ว เลยกลับบ้านแทน เดี๋ยวค่อยมาหาพรุ่งนี้
“เอ้าๆ เป็นอะไรมาไอ้คริส หน้าอย่างกับตูดลิง”ฮันเกิงเอ่ยถาม
“ไอ้บ้าที่ไหนขับม้าเชี่ยวผมไม่รู้- - ลูกบาสกระเด็นไปไหนไม่รู้ เซ็งง! อยากหาก็อยากหา กลัวผีก็กลัว- -“
“555555555555สงสัยแกตัวสูงเกินไปเขาเลยไม่เห็น”
“พรุ่งนี้จะเอาตะปูเรือใบไปโรย!”
“อย่าน่า บาปกรรม”
“ล้อเล่นหรอก ผมไม่ได้โหดขนาดนั้น ออกจะเป็นคนดีและหล่อมาก”
“ - -นั่นมันนอนประเด็นแล้วน่ะไอ้น้อง 55555555”
“แล้วเจ๊ไปไหนอ่ะ?”คริสเอ่ยถาม เขาสังเกตว่าหน้าฮันเกิงแอบเปลี่ยนโหมด
จากหัวเราะร่าอยู่มาเมื่อทำมาป็นเคร่งขรึมเบาๆ
“ไม่รู้..”
“เอ้า ไหงงั้น 5555555เดี๋ยวก็โดนหนุ่มฉุดไปหรอก”
“มีคิมจองโมคอยดูแลคงจะไม่ตายง่ายๆ”ฮันเกิงตอบแบบพารานอยด์ คริสแอบยิ้มมุมปาก
ให้เด็ก 5ขวบมองก็รู้ว่าฮันเกิงไม่พอใจที่ฮีชอลสนิทสนมกับจองโม..
“หึหึหึหึหึหึหึหึ”
“หัวเราะไรว่ะ”
“เปล๊า~ไปอาบน้ำดีกว่า”
วันต่อมา คริสรีบตื่นแต่เช้าเพื่อจะไปหาลูกบาสของเขา แต่ทว่าเขาก็ต้องแปลกใจเมื่อเห็นมันมาวางไว้ที่หน้าบ้าน มือเรียวหยิบลูกบาสมาสำรวจอย่างถนอม เพื่อดูว่ามันไม่ได้พัง คริสยิ้มอย่างดีใจ ที่ลูกบาสยังอยู่รอด
“ใครเก็บมาว่ะ??.. สงสัยเฮียมั่ง” คริสพูดกับตัวเอง
ผิดล่ะคริส
ภาพนั้นถูก เก็บไว้ในหัวของใครสักคน ที่อยู่หลังพุ่มไม้ แล้วยิ้มออกมาอย่างพอใจ ที่เห็นเขายิ้ม..
เย็นวันนั้น คริสไปเล่นบาสที่เดิม เพื่อจะไปดักรอไอ้ม้าตัวนั้น กับไอ้คนขับไร้มารยาท แต่กลับไม่มีวี่แววของของม้าตัวนั้นเลย เขาเลิกรอ แล้วคิดว่าจะกลับไปเดินที่ทะเล แต่ว่า..
““แกร๊กกกกกก ฮวบบบ!!! พลั่ก!”เสียงกิ่งไม้หักพร้อมวัสถุประหลาดหลังขึ้นข้างหลังเขา
เอาอีกล่ะ ..คริสได้แต่เดินไปดูอย่างกล้าๆ กลัว ๆ
“เถา!= =”คริสร้องเสียงหลง
“ก็ใช่น่ะสิ เรียกทำไม โอ้ยยยยย เจ็บ”
“ทำไมฉันต้องเจอนายบนต้นไม้ทุกทีไป นายจะบ้าหรือไง? มาทำอะไรอยู่ตรงงี้”
“ช่วยก่อนได้ไหมแล้วค่อยถาม- -“คริสส่ายหัวเบาๆ ก่อนที่จะช่วยพยุงเถาออกมาจากพุ่มไม้ ก่อนที่จะมาวางลงที่หญ้า
ความจริงเถาไม่ได้เจ็บอะไรหรอก เขาไม่ได้ตก รอบนี้เขากระโดดลงมาซะด้วยซ้ำ แต่ที่เขาแกล้งโอดครวญจะเป็นจะตาย เพราะเขาอยากอยู่ใกล้คริสเท่านั้นเอง
“เจ็บมากไหมหน่ะ?”
“ไม่เท่าไร..”
“แล้วไปทำบ้าอะไรอยู่บนนั้น?? - -จะบ้าหรือไง??”
“ขึ้นไปนอน ฮ่ะๆ”
“วิชาวูดู สอนนายมาด้วยหรือไง ว่าต้องปีนต้นไม้ขึ้นไปนอน - -“
“วูซู อย่าเรียกผิดดิ ช่างเถอะน่า ขอบใจที่ช่วยครับ”
“ก็ไม่ได้อยากช่วยหรอก..ฉันจะกลับแล้วน่ะ!”
เขาทำท่าจะลุกขึ้น แต่โดนกระชากให้นั่งลงมา เขาเสียหลักอย่างจังแล้วร่วงทับเถาเข้าให้ หน้าเถาห่างจากหน้าเขาไม่กี่คืบ แล้วจ้องเขาเหมือนกับขนมหวาน มือหนาโอบเอวเขา ก่อนที่จะจ้องไม่ล่ะ คริสรู้สึกว่าตัวเองหน้าร้อนผ่าว และกำลังจะแดงในไม่ช้า เลยรีบขยับตัวออกมา
“โอ้ยยยย จะดึงทำไมเล่า! - -“
“ก็ยังไม่อยากให้กลับ..”
“ประสาทอ่ะดิ ไปแล้ว!”คริสรีบลุกแล้วชิ่ง เดินถือลูกบ้านดิ่งหันหลังชนิดไม่หันมามองอีกเลย
เพราะเขากำลัง หน้าแดง หน้าแดง หน้าแดง อย่างไม่หน้าให้อภัย
..ตึก ตึก ตึก... เสียงหัวใจเขาเต้นแรงเกินไป อย่างไม่เคยเป็น
“บ้าไปแล้วไอ้คริส มึงเป็นผู้ชาย..เอ้า แล้วกูเป็นเหี้ยไรเนี๊ยะ ก็กูเป็นผู้ชาย!”เขาบ่นเบาๆ
วันต่อมาคริสตื่นสายโด่งเกือบเที่ยง เพราะเมื่อคืนเขานอนไม่หลับ เขาเดินงัวเงียๆ ลงมาข้างล่าง ก็พบกับจองโม และฮันเกิงที่กำลังแย่งลูกบาสกันอยู่ ..
“ฝีมือนายเจ๋งมากฮันเกิง... ไงเด็กน้อย ตื่นสายเหรอ”
“ไม่สายล่ะครับเที่ยงเลย ฮ่ะๆ”คริสยิ้มตามมารยาท
“อากาศดีล่ะซิ..^^”
คริสอยากจะสวนว่า ไม่ใช่ กูนอนไม่หลับ แต่เขาเลือกที่จะยิ้มตามมารยาท ก่อนที่จะมานั่งลงที่โต๊ะอาหารที่ถูกจัดเตรียมไว้โดยฮีชอล ยังคงมี ข้าวผัดปักกิ่ง และแกงกะหรี่ปลาไม่เลิกไม่รา
“นี่มากินข้าวได้แล้ว.. เถามานู่นแล้วน่ะ!”ฮีชอลตะโกนเรียก แล้วชี้ไปที่คนมาใหม่ ที่เดินมาเอื่อยๆ คริสมองเถาแล้วก็ทำหน้านิ่งๆ ตามสไตล์ เถามาหย่อนลงข้างๆ เขา และทำเหมือนเมื่อวานไม่มีอะไรหรอก
“แกงกะหรี่ปลาอร่อยดีน่ะฮีชอลลล..”
“แน่ล่ะ อาหารโปรดของไอ้คริสมัน555555555555555”ฮีชอลหลุดขำ คริสได้แต่เบ้หน้าแล้วทำหน้าว่า เหรอๆๆๆส่งให้ เถาเห็นภาพนั้นก็นั่งขำ
คริสได้แต่มองค้อน แล้วคิดในใจ “ขำหาป๊ะหรือ” แต่ก็ยังดีที่ยังอุตส่าห์ขำ เขาได้ยินว่า จองโมจะชวนฮีชอลกับฮันเกิงไปดูที่เก็บแมลงของหมู่บ้าน
“ไม่ไปปปป! ไม่เอา ไม่ถูกกับแมลงงงง!”คริสพูดก่อนที่จะมีฮีชอลจะเอ่ยปากชวน
“ผมว่าให้เด็กๆ ใช้เวลาด้วยกันดีกว่าน่ะ..อืมเถา นายก็พาคริสไปดูคอกม้าที่บ้านเราดิ”จองโมเสนอ คริสไม่ได้ปกิเสธ ก็ยังดีกว่าให้เขาไปดูแมลง ทั้งสามคนพากันออกไป เหลือเพียงคริสกับเถา
“อยากไปดูหรือเปล่า??”
“ก็ดีกว่าไม่มีอะไรทำ..”
คริสเดินถามเถามาตามถนน ก่อนที่จะมาหยุดบริเวณคอกม้าที่ทำด้วยไม้เป็นแนวยาว เถาผิวปากเรียกม้า ม้าทุกตัวต่างหูตั้งท่าทางตื่นเต้น เมื่อเห็นเถา แต่คริสกับถอยออกมาอยู่ข้างหลังเถาเพราะว่ากลัว
“ฮ่ะๆ กลัวม้าเหรอ?”คริสทำหน้าเหยเก และไม่ตอบคำถาม ได้แต่ดันๆเถาไปข้างหน้า
“ไม่ต้องกลัวหรอกน่า กลัวอะไรผมอยู่ด้วยทั้งคน..^^ ม้าพวกนี้ไม่ทำร้ายคนหรอกน่า ”เถาพูดแล้วยิ้มบางๆ ก่อนที่จะมองหน้าคริส คริสได้แต่หลบหน้าแล้วทำท่าเฉยๆ เถายักไหล่ก่อนที่จะลูบหัวม้าเหล่านั้นอย่างถนอม
คริสสังเกตเอาว่าเถาคงจะรักม้ามาก ขณะที่เถาลูบหัวมาตัวหนึ่งอยู่ ก็มีม้าอีกตัวโผล่หัวออกมา คริส มองไอ้ม้าตัวสีขาวดำ ว่ามันคุ้นๆ แต่ก็ไม่ได้เอ๊ะใจอะไร
“ไงไอ้โกลด์..”เถาเรียกชื้อมันแล้วตบที่จมูกเบาๆ
“นี่ๆ ทำไมไปตั้งชื่อให้มันให้แปลว่าสีทองล่ะ มันตัวสีขาวดำไม่ใช่หรือไง?”
“แล้วม้ามันหรือรู้หรือไง ว่าตัวเองสีอะไร?”
“เออ.. นั่นซิ ฮ่าๆ”เป็นครั้งแรกที่เถาเห็นคริสหัวเราะ จากนั้นก็มีม้าอีกตัวที่เป็นสีขาวล้วน โผล่หัวออกมา เถาบอกว่า มันชื่อ โคล
คริสมองเจ้าโคลอยู่ 5วิ แล้วทำกล้าๆ กลัว ว่าจะจับดีหรือไม่
มือเรียวถูกมือหนาจับให้ลูบจมูกม้า เบาๆ เถาพามือคริสลูบจมูกม้าขึ้นลง ก่อนที่จะปล่อยออก เพราะกลัวคริสหันมาฟรีคิก คริสหันไปจิกตา แล้วหันมาสนใจกับ โคล แทน เขาเริ่มคลายความกลัวลงบ้าง
“ไปขี่ม้ากันไหมครับ??”
“ไม่เอา เดี๋ยวตก ขี่ไม่เป็น”คริสส่ายหัวยิกๆ
“จะสอน.. กลัวหรือไง?”
“ไม่กลัว สอนเลยดิงั้น!”คริสยักคิ้ว เพราะเขาไม่อยากเสียหน้า ..
เถายิ้มอย่างพอใจ ชอบจริงๆ หน้านิ่งๆ ปนหยิ่งจองหองเนี๊ยะ
-----------------------------------------------------------100%
ความคิดเห็น