คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : ep.6
Blend’s ep.6 :
-ที่ห้องเป็นไงบ้างว่ะคริส?-
“ก็ดีแล้วน่ะ ไอ้หมอมันก็กลับมาปากดีเหมือนเดิม ไม่มีอะไรน่าห่วงแล้วล่ะ” คริสพูดใส่โทรศัพท์อย่างไม่ใส่ใจเพราะเขากำลังง่วนอยู่กับการปิดนิยายเรื่องใหม่ที่แต่งยังไงก็ไม่ลงตัว
-อื้ม ก็ดีล่ะ ทำอะไรอยู่? ยุ่งอยู่เปล่า-
“นิดหน่อยว่ะ”
-ให้กูวางก่อนหรือเปล่า? เสร็จแล้วค่อยคุยกัน-
“ไม่เอา มึงพูดอะไรมาก็ได้ กูจะฟัง”
-เอ้าแล้วมึงจะให้กูพูดอะไรว่ะ? อากาศทีนี่เย็นดี สาวๆ ก็น่ารักดี ทุกอย่างดีหมด เสียอย่างเดียว-
“อะไรว่ะ”
-มึงไม่ได้มาด้วย-
“มึงจะเสี่ยวไปไหนว่ะไอ้เถา ฮ่าๆ กูคิดถึงมึงว่ะ”
-หื้ม? มึงคิดถึงกู เฮ้ย มึงไม่สบายหรือเปล่าว่ะ?-
“เปล่าอ่ะ ประโยคในฉากจบนิยายกู”
-อะไรว่ะ? มึงจะบอกคิดถึงกูให้กูชื่นใจ บอกดีๆ ก็ได้ไม่เห็นต้องอ้อมค้อม-
“จะให้กูคิดถึงอะไรมึงล่ะ ก็มึงโทรมาซะทุกวันขนาดนี้”
-งั้นกูไม่โทรล่ะ มึงจะได้คิดถึงกูบ้าง-
“เออ ไม่โทรก็อย่าโทร กูจะได้เอาเวลาไปทำอย่างอื่น”
-มึงจะง้อกูสักนิดก็ไม่ได้น่ะ เดี๋ยวกูปัดหาเมียที่นี่แม่งเลย-
“ถ้ามึงกล้าก็ไปดิ”
“บอกดิว่ามึงหวงกู แล้วกูจะไม่ไปไหนเลยที่รัก”
“ไม่หวงหรอก ไปไหนก็ไปเลยไป”
“จริงเปล่า?”
“เออ”
“เออ แล้วจะมาโกรธกูทีหลังไม่ได้น่ะ” เถาตัดสายไป
เรื่องประชดประชันต้องยกให้คู่นี้จริงๆ คริสไม่ได้ใส่ใจคำพูดของเขา เขานั่งทำงานต่อให้เสร็จ
สักพักไคก็วิ่งเข้ามาหน้าตาตื่น
“ไอ้คริส! ไอ้เถาแม่งไปหาเมียแหม่มแล้วอ่อว่ะ! มึงดูดิดู” ไคจ่อโทรศัพท์เข้าที่หน้าของคริส มันเป็นรูปที่เถาเพิ่งลงไม่กี่นาที ที่ผับแห่งหนึ่งพร้อมกับสาวสวยชาวอังกฤษหน้าตาจิ้มลิ้มที่กอดคอเถาอยู่
“เอ้าเฮ้ย ไอ้เชี้ยเถาแม่ง กล้าทำกลับแม่คริสงี้ได้ว่ะเฮ้ย”เซฮุนวิ่งหน้าตาตื่นเข้ามาอีกคน
“ประสาท” คริสทำเป็นไม่สนใจกับรูปที่เห็น เซฮุนกับไคพากันตื่นเต้นกับรูปได้ไม่นาน ก็เจอคริสไล่ออกไป เพราะจะทำงาน เมื่อทั้งสองออกไป มือเรียวคว้าโทรศัพท์แล้วกข้อความไปหาคนในรูปว่า
-กลับเดี๋ยวนี้ -
ไม่นานก็มีข้อความตอบกลับมา..
-เรื่องของกู-
-กูจะบอกครั้งสุดท้ายว่า กลับเดี๋ยวนี้ ที่เหลือก็แล้วแต่มึงจะคิด –
-มึงพูดดีๆ ให้กูชื่นใจหน่อยไม่หรือไง? แค่บอกว่าหวงกูมันยากเหรอว่ะ?-
ข้อความน่าจะสื่ออารมณ์ของเขาไม่ได้ เขาจึงต่อสายไปหาเถา และพูดรัวๆไปว่า
“มึงโง่หรือโง่ว่ะ กูทำขนาดนี้มึงจะเอาคำพูดห่าอะไรอีก? มึงกลับมาซะ ไม่งั้นก็ไม่ต้องคุยกันล่ะ”
คริสร่ายยาวแล้วตัดสายใส่เถา
อารมณ์ทำงานหมดไปกับความงี่เง่าของเถา และของตัวเอง
“อะไรมันจะขนาดนี้ว่ะแม่ง” เขาสบถออกมาอย่างหัวเสีย ก่อนที่จะเดินกระฟัดกระเฟียดมานอกห้องนอน ไคกับเซฮุนนั่งมองคริสเหมือนรู้เหตุการณ์ทุกอย่างโดยที่ไม่ต้องเล่า
“ใจเย็นน่า มึงก็รู้ว่าไอ้เถามันก็กวนตีนแบบนั่นแหล่ะ”เซฮุนเอ่ยขึ้น
“กูไม่รู้ว่าว่ากูหรือมันที่งี่เง่ามากกว่ากัน”
“เรื่องแค่นี่เองน่ามึง กูเห็นมึงประชดกันประจำจะเครียดทำไมว่ะเฮ้ยย”ไคเสริม
“ไม่รู้ กูเซ็งไปเที่ยวกัน”
“ไม่ต้อง! ไปทำงานเลยมึงอ่ะ!”ทั้งไคและเซฮุนประสานเสียงใส่หน้าคริส เขาทำหน้าเซ็งโลกแล้วทิ้งตัวนอนลงกับโซฟา ไม่นานนักไคก็เอาโทรศัพท์มายื่นให้
-เป็นอะไรทำไมไม่รับโทรศัพท์ว่ะ-
“ไม่ได้เอาออกมาจากห้อง”
-กูกลับมาแล้วน่ะ-
“เหรอ? แล้วบอกกูทำไมล่ะ?” คริสพูดน้ำเสียงประชดประชัน ทั้งไคและและเซฮุนที่นั่งฟังอยู่ พากันทำหน้ายักษ์ส่งให้ ประหนึ่งว่า ถ้ามึงพูดไม่ดีอีก พวกกูจะฆ่ามึง
-ก็อยากบอก-
“อื้ม ไปอาบน้ำนอนไป ดึกแล้ว พรุ่งนี้ทำงานตอนเช้าไม่ใช่หรือไง?”
-เออ เดี๋ยวอาบน้ำเสร็จมาคุยต่อน่ะ-
“มึงจะทำเสียงน่าสงสารทำไมว่ะไอ้เถา กูใจอ่อนล่ะนี่”
-ก็กูรู้ไง ว่ามุกนี้ได้ผล เออเดี๋ยวอาบน้ำก่อน ไม่ต้องคิดถึงกูล่ะ-
“ไอ้สัด ขอให้มึงจมน้ำตาย”
“......................”ทั้งเซฮุนและไค พากันทำหน้าเหนื่อยใจกับคู่นี่เต็มทน
“มองไรว่ะ?”
“มึงรักกันยังไงว่ะ? ตรรกะไหน กูไม่เข้าใจ ทะเลาะกันจะเป็นจะตาย แล้วมึงก็ดีกันง่ายๆแบบนี้อ่าน่ะ”ไคโวย
“อะไร ใครรักกันว่ะ? เพื่อนกันทั้งนั้น”
“เพื่อนห่าอะไร เมื่อไรมึงจะคบกัน ถามจริง”
“ไม่ พวกกูเป็นเพื่อนกันเว้ย ไม่เชื่อมึงก็ไปถามมันดิ”
“ใครเชื่อมึงก็ควายแล้วไอ้คริส”
“งั้นพวกมึงก็ ควายซิน่ะ ฮ่าๆๆๆ”
“กวนตีนอีก”
“เอาล่ะ กูจะไปปั่นต้นฉบับต่อ อย่าส่งเสียงรบกวนถ้าพวกมึงได้กัน”
“ใครจะได้กับไอ้ดำนี่ว่ะ”เซฮุนเอาเท้าเขี่ยไค
“เดี๋ยวมึงจะรู้ไอ้หมอ ว่าลีลากูดี”
“นี่ก็ชิ่งเลย พอผัวโทรมาง้อก็หนีเลย โอยเพื่อนกูแต่ละคน”เซฮุนส่ายหัวไปมา
“รุมมันแม่งไอ้ไค! ปากดีนัก”
“ว้ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก”
--------------------------------------------------------------
อาทิตย์ต่อมา
เถากลับมาจากอังกฤษแล้ว บรรยากาศในห้องกลับมาเหมือนเดิมแล้ว ไม่มาคุเหมือนตอนที่เขาไป ทุกคนดูจะยุ่งไปหมด คริสก็ง่วนอยู่กับการเข้าบริษัท เพราะจะมีงานหนังสือครั้งใหญ่ ไคก็เริ่มมีงานเข้าต้องไปทำงานเพราะพ่อขู่ว่าจะไล่ออกถ้ายังมัวแต่เหลวไหล เซฮุนก็ต้องเข้าเวรแทนเพื่อนเพราะว่าเพื่อนป่วย เหลือแต่เขากับแบคฮยอนที่ว่างตรงกันบ่อยๆ
“เถา วันนี้ไปเที่ยวกันไหมอ่ะ”แบคฮยอนเดินมาป้วนเปี้ยนที่เตียงในตอนเช้า
“เที่ยวอีกแล้วเหรอ? เมื่อวานก็เพิ่งพาไปกินไอติมเองน่ะ”
“ก็มันว่างไม่มีอะไรทำนี่หน่า ไม่มีใครว่างเลยอ่ะ”
“อยู่ห้องบ้างก็ได้ แหม”
“เถาอ่ะ!”
“เออ แล้วเป็นยังไงบ้างล่ะ กับไค?”
“อ่อ ก็เรื่อยๆอ่ะ” แบคฮยอนเองก็ลืมคิดเรื่องนี้ไปสนิท เขาไม่ได้คิดอะไรกับไค แต่ไม่ได้อยากให้ไคไปชอบคนอื่น ความรู้สึกแบบนั้นคืออะไรกันแน่? ความจริงคนที่เขาชอบคือเถา
“ไอ้ไคมันหลงหัวปรักหัวปรำล่ะน่ะ ฮ่าๆ”เถาพูดติดตลก
“เถาคิดว่าไคจะไปชอบคนอื่นไหมอ่ะ?”
“ไม่หรอกมั่ง มันก็ชอบนายมาหลายปีแล้วนี่”
“งั้นเหรอ?”
“อื้ม ทำไมล่ะ?”
“เปล่านี่ เถาลุก! ไปเที่ยวกันเถอะน่า มัวแต่อุดอู้อยู่ในห้องอ่ะ!” แบคฮยอนดึงเขาให้ลุกออกมาจากเตียง
“ไม่เอา จะนอน”
“น่าไปเป็นเพื่อนหน่อยน้า น้า”
“ไม่เอาอ่ะ เดี๋ยวต้องไปรับคริสอีก”
“โห่ ไอ้คริสกลับเองดิ ไปเที่ยวกันน้า”แบคฮยอนใช้ลูกอ้อน ร่างเล็กเอาหัวมาถูไถตามแขนของเถา
“ก็ได้ๆ แต่ต้องกลับก่อนเที่ยงน่ะ ต้องไปรับคริส”
------------------------------100%---------------------------------
ความคิดเห็น