คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : Chapter 5
“Vancouver kris & Wushu Cowboy”
Chapter 5
วันต่อมา..
ช่วงบ่ายของคริส เขาเริ่มว่าง หลังจากที่เขาเดินสำรวจรอบบ้านเสร็จ ไม่มีใครอยู่ ฮีชอลก็ออกไปทำงานแต่เช้า ส่วนฮันเกิงก็ยังนอนอุตุไม่เลิก เขากลิ้งไปกลิ้งมาบนโซฟาอย่างว่างเหลือเกิน
“คริส!ไอ้ฮันล่ะ??”
“ยังนอนอืดอยู่ข้างบนนู่นเจ๊”
“ไอ้เวรร! นี่มันกี่โมงแล้ว เอออ เดี๋ยวแกออกไปซื้อ ยากันยุงให้หน่อย ธรรมชาติเกิน ยุงหามเว้ย! กลับมารีบแต่งตัว เดี๋ยวจองโมจะพาไปทะตอนเย็นดี ไปเปล่า -.-นั่งรถม้าไปด้วยน่ะ เกร๋ๆ”
“ไป! 5555 เมื่อวานก็แอบไปมาล่ะ เซ็งไม่มีอะไรทำ พี่ฮีแล้วร้านมันอยู่ตรงไหน?”
“ไม่รู้อ่ะ ให้แกไป งานแกเลยๆ เดี๋ยวไปปลูกไอ้ฮันก่อน ไม่ได้ยากันยุงไม่ต้องกลับมา!”ฮีชอลว่าแล้วแจ้นไปในห้องฮันเกิง คริสได้แต่เกาหัวงงๆ ก่อนที่จะเดินมาตามทาง ในที่สุดเขาก็เจอร้านขายของต่างๆ ดูเป็นย่านธุรกิจที่เงียบเสียเหลือเกิน ไม่ถึง20 นาทีเขาก็สำรวจครบทุกร้าน คริสซื้อยากันยุงเสร็จก็รีบกลับมาที่บ้าน ก่อนที่จะล้างหน้าล้างตา แล้วเปลี่ยนเสื้อ
“คริส เสร็จยัง?! มาได้แล้วๆ”ฮีชอลตะโกนมาจากหน้าบ้าน คริสเลยรีบเดินไปหา ก็พบกับ จองโม มาฉายเดี่ยวกับสิ่งมีชีวิตที่เรียกว่า รถม้า คริสไม่เคยขึ้นรถม้าเลยรู้สึกตื่นเต้นเบาๆ เขานั่งเก้ๆ กังๆ
“ไปที่หาด อาจจะเจอน้องผมก็ได้ หมอนั่นชอบจับปลาอยู่แถวๆ นั่น”
เมื่อรถม้าแล่นมาถึงที่ทะเล คริสอดลั้นล้าอีกไม่ได้ เขาชอบที่นี่ซะแล้ว บรรยากาศดี ถ้าเป็นไปได้เขาอยากจะลองชิมน้ำนี่สักทีว่าจืดหรือเค็ม(หิวรึ)
พวกพี่ๆ คุยกันเขาได้แต่ฟังบ้างไม่ฟังบ้าง เขามองไปรอบๆ หาด ก่อนที่จะไปสะดุดสายตากับเด็กผู้ชายคนหนึ่ง อายุน่าจะประมาณเขา เขาไม่แน่ใจกว่าไอ้หมอนี่มันคนเมื่อวานหรือเปล่า?
เขากำลังทำอะไรซักอย่าง เหมือนรำอะไรสักอย่าง แต่เป็นการรำที่มีท่าเตะต่อย ตบตี คริสมองอย่างงๆ ว่า ไอ้นั่นมันบ้าเหรอ??
“เฮ้ยๆ ไอ้นั่น น้องผมครับ..รำวูซูอยู่นู่นนน!”จองโมเอ่ยขึ้น
คริสผงะ ตายล่ะ มีน้องบ้าก็ไม่บอก ฮีชอลกับฮันเกิง มองน้องชายของจองโม อย่างชื่นชมในความสวยของท่ารำนั้น ในขณะที่คริสทำหน้างงๆ
“ไอ้เถา!! เฮ้ยยย มานี่ดิ!”จองโมตะโกนเรียกดังๆ ร่างสูงผงะ ตามเสียงเรียกก่อนที่หยุดทุกกระบวนท่า แล้วค่อยๆ เดินมา
คริสมองคนที่เดินมา เขาเป็นคนที่น่ากลัวและดูเย็นชามา หน้าตาดุดัน คิ้วขี้โกง หน้าขาวๆ ตัดผมสีดำขลับ ตัดสั้น ดูไม่ค่อยจะเป็นมิตรเท่าไร เขาคว้าหมวกแก็ปขึ้นมาแล้วใส่กลับหลัง ก่อนที่จะยิ้มบางๆ ให้ทุกคน คริสจ้องตาไม่กระพริบ
ใช่! คนเมื่อวานจริงๆ ด้วย เขาจำหมวกได้
“นี่หวง จื่อ เถาครับทุกคน มันเป็นน้องผมเอง”
“ฉันคิมฮีชอล นี่ ฮันเกิง แล้วไอ้นี่ก็คริส สองคนนี้น่าจะรุ่นเดียวกันน่ะ”
เถาปรายตามองมาที่ร่างโปร่ง เขาจ้องคริสตั้งแต่หัวจรดเท้า ด้วยความชอบใจ เขาหล่อไม่ใช่เล่น แต่สวยมากกว่า สวยกว่าเมื่อวานที่เขาเจอตอนเย็นซะอีก
แต่ในทางกลับกัน คริสมองว่า ไอ้การมองหัวจดเท้านั่นมันเสียมารยาท
“เอ้าๆ ไอ้เถา 5555555555 อย่ามองคนแบบนี้เสียมารยาท!”จองโมแพ่นกระบานไปทีหนึ่ง
“อะไร ผมไม่ได้มองน่ะ - - เออ วันนี้ได้ปลาหลายตัวเดี๋ยวทำข้าวต้มให้กินมั่งดิ”เถาทำท่าไม่รู้ไม่ชี้ก่อนที่จะเปลี่ยนเรื่องคุย
แต่สายตาของเขาก็ยังมองคริสไม่เลิกไม่รา
ฮีชอล ฮันเกิง และจองโมพากันพูดคุยเรื่องธรรมชาติ ของแถวๆ นี้ ส่วนคริสก็ได้แต่เดินไปเรื่อยเปื่อย เถาเดินตามเขามาอย่างไม่รู้ตัว ความเนียนทำให้กลายมาเป็นเดินข้างๆ บรรยากาศตกอยู่ในความเงียบ
“นาย จับปลาพวกนั้นยังไง? เบ็ดก็ไม่เห็นมี”
“ผมใช้มือเปล่า”เถาตอบห้วน ๆ
พ่องงงงงงงงง มือเปล่า เก่งไปป่ะ! มึงโม้แหล่ะ คริสคิดอยู่ในใจ
“ถ้านายสนใจผมจะสอนให้”
“อื้ม..ขอบใจแล้ว ไอ้ที่นายทำท่าเมื่อกี้คืออะไร??”คริสถามอย่างสงสัย เถาคงจะเตรียมคำตอบมาแล้ว ถ้าเขาไม่ได้เป็นพวกบ้าพลังเกินขอบเขต
“เขาเรียกว่า วูซู เป็นการรำผสมกับการต่อสู้น่ะ สนใจ?”เถาตอบ แล้วหันไปมองคริส เขาคิดในใจว่าถ้าคริสเตี้ยกว่านี้คงจะดีไม่ใช่น้อย แต่สูงๆ แบบนี้ก็แปลกๆ ดี
“เหมือนคนบ้า- -“
“ไร้รสนิยม ไม่รู้จักศิลปะ”เถาพูดลอยๆ
“- - รู้จักแต่คอมพิวเตอร์ อินเทอร์เน็ต บาสเกตบอล นายรู้จักไหม? วูซูวูดูอะไร ไม่รู้จักหรอก”
“วูซูไม่ไม่ใช่วูดู - - ผมไม่ได้บ้านนอกขนาดนั้นน่ะน้องคริส ฮ่ะๆ”เถาหัวร่าอย่างอย่างอารมณ์ดี เมื่อเห็นอีกคนทำท่าหัวเสีย แล้วทำหน้าเหมือนจะกินเขา คริสได้แต่ส่ายหัว แต่เวลาเถายิ้มนี่เหมือนคนละคน
“ใครน้องนาย - -“
“ไม่รู้ซิ ตอนนี้คุยกันอยู่ 2 คนหมาที่ไหนล่ะครับ!555555555 ”เถายังหัวเราะไม่เลิก คริสหัวเสียเพราะว่าแพ้ เขาเลยเดินหนีเถา เถาก็ได้แต่เดินตามต้อยๆ
“เด็กๆ มาได้แล้ว เดี๋ยวจะกลับล่ะ!!”จองโมตะโกนเรียกทั้งสองคน
คริสและเถารีบเดินกลับมาที่รถม้า และระหว่างทางก็ส่งสายตาเขม่น เถาได้ยิ้มเป็นระยะ แล้วมองคริสที่ทำหน้าเหมือนเด็กโดนแกล้ง เร็วไปไหม ถ้าเขาจะพูดว่า “เขาชอบคนนี้”
วันต่อมา..
วันนี้เป็นวันหยุด คริสเล่นบาสอยู่ที่สนามข้างบ้านกับฮันเกิงเรียกเหงื่อกันอย่างเมามันส์ ตามเคย คริสแพ้ แล้วก็งอแงเหมือนตามเคย สักพักฮีชอลก็โผล่มาพร้อมกับกิจกรรมเอ็กคูซีฟอีกตามเคย
“เฮ้ย! สองพี่น้องไปดูสาธิตปั้นหม้อไหม?ที่กลางหมู่บ้าน ป่ะๆ”
“ไป! ปั้นหม้อรอรัก อยากดู555555”ฮันเกิงเอลิร์ทมาก เรื่องเที่ยวไม่เคยพลาด
“วันนี้ผมบายน่ะ ซื้อขนมมาฝากด้วย” คริสปฏิเสธ ให้เขาเล่นบาสดีกว่าให้ไปดูปั้นหม้อ เขายังคงเล่นบาสต่อหลังจากที่ฮีชอลกับฮันเกิงออกไปแล้ว เขาได้ยินเสียงคลุกๆ มาจากต้นไม้เลยเดินไปดู
“แกร๊กกกกกก ฮวบ พลั่ก!” เสียงร่างคนกระทบกับพื้นดังลั่น คริสได้แต่ตกใจ แล้วรีบวิ่งไปดู สิ่งมีชีวิตที่เรียกว่า “เถา”นอนแผ่อยู่แล้วทำหน้ามึน
“นายย! เฮ้ยยยยยยยยยย มาได้ไง?!?”
“เจ็บ ช่วยก่อนได้ไหม??” คริสค่อยๆ พยุงเถาให้ทรงตัวแล้วปัดเศษใบ้ไม้ให้
“นายมาแล้วแอบดูฉันเหรอ??”คริสเหล่ตามอง
“อะไร? หลงตัวเองน่ะ นายทำผมร่วงต้นไม้ นายต้องรับผิดชอบ”เถาเฉไฉ ทั้งๆ ที่อยากจะตอบว่า
ใช่ เขามาแอบปีนต้นไม้ดูคริส
“ใครทำนายกันเฮ้ย มั่ว นายคิดว่าตัวเองเป็นไซอิ๋งหรือไง ถึงไปปีนตนไม้= =”
“555555555555555 ตัวอะไรน่ะ??”เถาหลุดขำออกมา
“ไซอิ๋ง ไง ที่อันเชิญคัมภีย์อะไรนี่แหล่ะ ไม่รู้อ่ะ”
“ไซอิ๋วหรือเปล่า??555555555555555555555555”เถาขำชนิดลืมเจ็บ เขาหัวเราะลั่น แต่มันทำให้คริสรู้สึกว่า ตัวเองกำลังหน้าแหกเกิน!
“ไม่ช่วยล่ะ ตายอยู่ตรงนี้แล้วกัน- -“
“โถ่ๆๆๆ ฮ่าๆๆ ช่วยหน่อยครับ เจ็บน่ะ ขาหักแล้วมั่ง”เถาทำถ้าแมวอ้อนใส่คริส เขาได้แต่ส่ายหัวก่อนที่จะพยุงเถาออกมา แล้วพาเข้าบ้าน
“เอามือออกไป- -“คริสเหล่มอง เมื่อมือปลาหมึกของเถาโอบเอวตัวเองอยู่
“เจ็บอยู่น่ะ อย่าดุนักซิครับ”เถาทำท่าหงอยใส่
“ใครใช้ให้ไปปีน เดี๋ยวโทรหาพี่จองโมมารับน่ะ”
“อืม” เถาตอบห้วนๆ สั้นๆ แล้วมองคริสไม่ละสายตา
หน้ายุ่งๆ ของคริสยิ่งทำให้เขาหลง ไม่ว่าจะเป็นท่าเดิน ท่าหยิบโทรศัพท์ ทำไมผู้ชายคนนี้ดูดีไปซะหมด
“นี่!ถ้าฉันคิดค่าจ้องได้ คงจะรวยเละไปแล้วล่ะ จ้องอยู่ได้ ทำไม?? มีปัญหา?”คริสเอ่ยถาม เถาพูดแล้วรีบหลบสายตาทันที เมื่อคริสจับได้ เขาส่ายหัวรัว
ความจริงคริสไม่ได้อยากจะว่าอะไร แต่เขาทนไม่ไหว เพราะคิดว่า สายตาแบบนั้นของเถา มันทำหน้าเขาร้อนเกินไป
“แต่จะว่าไปก็มีครับ”
“อะไรล่ะ??”
“ทำไมสวยครับ??”
“.........................................................” คริสสตั้นไป 8 วิ ก่อนที่จะ มีอาการเหมือนตอนที่เซฮุนชมเขาว่า “น่ารัก” ตึก ตึก ตึก ตึก..
“อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก!” ความคิดระเบิดอยู่ในหัวเขาอย่างบ้าคลั่งไปแล้ว
ยังไม่ทันได้ต่อประเด็น จองโมก็เดินทางมาถึงและรับเถากับไป
“ขอบใจน่ะ”เถาเอ่ยบอกคริสแล้วทำสายตาลูกแมวอ้อนส่งให้
คนถูกขอบใจได้แต่ทำหน้าพยักหน้าส่งๆ ทั้งที่หัวใจเต้นโครมคราม และฟินไปในที่สุด แต่ว่า
“สวย????”
“สวยพ่องงงงงงงงงงงงงงงงงงง! กูหล่อ กูหล่อเว้ยยยย!”
-------------------------------------------------------------------100%
ความคิดเห็น